Δικαίωση, τι, πως, που; (Ρωμ.δ)

Οι αλήθειες του Ευαγγελίου που έφερε στο προσκήνιο η θρησκευτική μεταρρύθμιση συνοψίζονται σε πέντε φράσεις. Γύρω από αυτές τις πέντε φράσεις οικοδομήθηκαν κι όλα τα άλλα.

Μόνο η Αγία Γραφή. Η Αγία Γραφή στέκεται πάνω και πέρα από κάθε άλλο σύγγραμμα, από κάθε άλλο βιβλίο, από κάθε εκκλησιαστική παράδοση. Πολλά βιβλία είναι καλά και χριστιανικά και πρέπει να τα διαβάζουμε. Αλάθητη και Θεόπνευστη είναι μόνο η Αγία Γραφή. Αυτή τα ελέγχει όλα.

Μόνο  ο Χριστός. Μόνο ο Χριστός σημαίνει μόνο ο Σταυρός. Μόνο Χριστός πέθανε για μας. Μόνο αυτός έχει εξουσία να συγχωρεί. Ο Χριστός πρέπει να γίνει προσωπική υπόθεση του ανθρώπου. Πρέπει ο Χριστός να σε συναντήσει και να σε αναγεννήσει προσωπικά, γιατί μόνο αυτός πλήρωσε την τιμωρία για την αμαρτία της Εκκλησίας.

Μόνο η χάρη του Θεού μας σώζει, χωρίς δική μας προσπάθεια, ώστε κανείς να μην μπορεί να περηφανευθεί μπροστά στον Θεό. Κι αυτό γίνεται δικό μας μόνο δια πίστεως.

Μόνο η πίστη, λοιπόν. Πίστη όχι στο μυαλό. Πίστη που δέχεται τον Χριστό σαν Υιό του Θεού, Κύριο όλου του κόσμου και οδηγεί στη μετάνοια, στη συντριβή, στην παράδοση στον Χριστό  χωρίς όρους, κι αυτό σημαίνει αλλαγμένη ζωή! Κι όλο αυτό οδηγεί στο να δίνεται η δόξα μόνο στον Θεό.

Μόνο στον Θεό ανήκει η δόξα και σε κανένα άνθρωπο όσο καλός, σημαντικός ή άγιος να ήταν.

Η Αγία Γραφή στέκεται πάνω από τις παραδόσεις, πάνω από τα εκκλησιαστικά συμβούλια, πάνω από τους Πατέρες. Η Αγία Γραφή ελέγχει κάθε διδασκαλία, κάθε παράδοση. Ο Χριστός είναι Αυτός που πέθανε για μας, επομένως μόνο Αυτός σώζει, Αυτός είναι ο μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού κι ανθρώπων. Σωζόμαστε μόνο με τη χάρη του Θεού. Η σωτηρία είναι δώρο Θεού για να μην μπορεί κανείς να περηφανευθεί. Ο Θεός προ καταβολής κόσμου θυσίασε τον Χριστό και ξεχώρισε ένα λαό για τον εαυτό Του, την εκκλησία, τους ανθρώπους εκείνους μέσα σε όλους τους αιώνες που μετανόησαν και πίστεψαν στον Χριστό.  Αυτό που ζητάει είναι ζωντανή κι αληθινή πίστη, που κι αυτό είναι δώρο Θεού. Έτσι ώστε στο τέλος στον Θεό μόνο να πηγαίνει η δόξα και σε κανένα άνθρωπο, όσο άξιος ή άγιος κι αν ήταν. Τα πάντα προέρχονται από τον Θεό.

Σήμερα, θα θυμηθούμε, τη διδασκαλία που θεωρείται «αιχμή του δόρατος»: η δικαίωση δια της πίστεως μόνον, ενώπιον του Θεού. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να σταθεί μπροστά στον Θεό κι ο Θεός να τον δεχθεί; Η δικαίωση εκ πίστεως είναι ίσως το κατ’ εξοχήν σκάνδαλο των χριστιανών. Έχουμε μελετήσει το πιο κλασσικό κομμάτι που διδάσκει την δικαίωση εκ πίστεως, το Ρωμ.γ:21-25, μια από τις περικοπές που αξίζει να την μάθει κανείς απέξω. Τώρα θα πάμε λίγο παρακάτω. Θα πάμε στο τέταρτο κεφάλαιο να δούμε εκεί το παράδειγμα του Αβραάμ που ο χρησιμοποιεί ο Παύλος για να εξηγήσει αυτά που ήδη είπε στο τρίτο κεφάλαιο, τρεις πολύ βασικές αλήθειες:

(α) Τι σημαίνει δικαίωση;

(β) Πώς δικαιώνεται κάποιος

(γ) Πώς ζει αυτός που δικαιώθηκε;

Ξεκινάμε από το τέλος του κεφαλαίου. Το παράδειγμα είναι ο Αβραάμ, ο πατέρας της πίστης, αυτός που ονομάστηκε φίλος Θεού και διαβάζουμε πως η πίστη του …λογαριάστηκε σ’ αυτόν για δικαιοσύνη. Και δεν γράφτηκε μονάχα γι’ αυτόν, ότι λογαριάστηκε σ’ αυτόν, αλλά και για μας, στους οποίους πρόκειται να λογαριαστεί, αυτούς που πιστεύουν σ’ Αυτόν που ανέστησε από τους νεκρούς τον Ιησού τον Κύριό μας, ο οποίος παραδόθηκε εξαιτίας των παραπτωμάτων μας, και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας (Ρωμ.δ:24-26).

Ό,τι λοιπόν, θα διαβάσουμε για τον Αβραάμ, αυτό ισχύει και για όποιον άνθρωπο ακολουθεί τα βήματα της πίστης του Αβραάμ. Η πίστη πάντα ήταν ο δρόμος του Θεού για όλους. Από τότε, από τη Γένεση. Δεν υπήρξε άλλος τρόπος ποτέ.

Τι σημαίνει λοιπόν, να παρουσιαστεί ο άνθρωπος δίκαιος ενώπιον του Θεού; Το μόνο σίγουρο για όλους μας είναι πως μια μέρα θα σταθούμε μπροστά στον Χριστό, όταν τελειώσει αυτός ο κόσμος. Όταν τελείωσε το κήρυγμά του στον Άρειο Πάγο, ο απόστολος Παύλος είπε τα εξής: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ.ιζ:30-31). Θα σταθεί η ανθρωπότητα μπροστά στον  βασιλιά Χριστό που θα έχει έρθει για να κρίνει με δικαιοσύνη. Πώς θα μπορέσει κάποιος να σταθεί μπροστά Του δίκαιος;

Η Αγία Γραφή περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση του ανθρώπου: «απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά» (Κολ.α:21). Μακριά από τον Θεό, εχθροί στον τρόπο που σκεφτόμαστε με έργα πονηρά. Το διαβάζεις και λες, εγώ είμαι αυτός; Κι όμως η περιγραφή της Καινής Διαθήκης για την ηθική κατάσταση του ανθρώπου και τη σχέση του με τον Θεό αυτή είναι. Λέει ο Χριστός ο ίδιος: «Διότι έσωθεν εκ της καρδίας των ανθρώπων εξέρχονται οι διαλογισμοί οι κακοί, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, βλέμμα πονηρόν· βλασφημία, υπερηφανία, αφροσύνη· πάντα ταύτα τα πονηρά έσωθεν εξέρχονται και μολύνουσι τον άνθρωπον» (Μάρκ.ζ:21-23). Αυτή η ερμηνεία του Χριστού ισχύει για όλους: όλοι έχουν αμαρτήσει και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού (Ρωμ.γ:23).

Η αμαρτία είναι μια κατάσταση μέσα στην οποία βρίσκομαι. Γεννιέμαι σ’ αυτήν και για αυτό μου φαίνεται φυσιολογική. Δεν θεωρούμε φυσιολογικό το να πει κάποιος ψέματα; Ή να ζηλεύει ή να είναι πονηρός; Δεν είναι αναμενόμενη η κλεψιά; Ποιος από εμάς χρειάστηκε «βοήθεια» για να ζηλεύει από τα γεννοφάσκια του; Η πονηριά δεν ήταν πάντα εκεί;

Πώς μπορεί ο άνθρωπος έτσι, να σταθεί δίκαιος μπροστά στον Θεό; Να προσπαθήσει; Πράγματι πολλοί αυτό κάνουν. Η θρησκεία αυτό επιτάσσει. Να γίνεις καλύτερος, επειδή θα σε δεχθεί ο Θεός. Για αυτό θρησκεία και αληθινό ευαγγέλιο δεν ταιριάζουν.  Αυτό πίστευε ο Φαρισαίος, γι’ αυτό κι έλεγε, «Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης» (Λουκ.ιη:11). Μπορώ να γίνω καλύτερος από κάποιους άλλους σε κάποια πράγματα.

Φτάνει, όμως, αυτή η δικαιοσύνη; Λέει ο Θεός μέσω του προφήτη Ησαΐα, «Πάντες τωόντι εγείναμεν ως ακάθαρτον πράγμα, και πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον· διά τούτο επέσαμεν πάντες ως το φύλλον, και αι ανομίαι ημών αφήρπασαν ημάς ως ο άνεμος» (Ης.ξδ:6).

Ο Θεός όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή είναι Θεός αγάπης, αλλά επίσης είναι Θεός άγιας αγάπης. Δεν μπορεί να συνυπάρξει με την αμαρτία. Η αμαρτία και το κακό πρέπει να κριθούν. Είναι καρδιογνώστης. Μας ξέρει τόσο καλά που ξέρει τι νοιώθουμε, ξέρει τι σκεφτόμαστε, τι κάνουμε και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που τα γνωρίζει πριν να γίνουν.

Διαβάζουμε στον Ψαλμό ρλθ:1-4:

Κύριε, εδοκίμασάς με και με εγνώρισας. Συ γνωρίζεις το κάθισμά μου και την έγερσίν μου· νοείς τους λογισμούς μου από μακρόθεν. Εξερευνάς το περιπάτημά μου και το πλαγίασμά μου και πάσας τας οδούς μου γνωρίζεις. Διότι και πριν έλθη ο λόγος εις την γλώσσαν μου, ιδού, Κύριε, γνωρίζεις το παν.

Ο Θεός που τα ξέρει όλα αυτά, βλέπει πως η δική μου δικαιοσύνη και καλοσύνη είναι βρώμικο κουρέλι, όσο ψηλά κι αν φτάσω στην ηθική σαν άνθρωπος. Γι’ αυτό ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι άλλο. Για να σταθώ μπροστά στον Θεό που είναι άγια αγάπη, που έχει άγιο έλεος, πρέπει να έχω αυτό που απαιτεί ο Θεός! Τέλεια δικαιοσύνη.

Ψαλμ.κδ:3,4 Τις θέλει αναβή εις το όρος του Κυρίου; και τις θέλει σταθή εν τω τόπω τω αγίω αυτού; Ο αθώος τας χείρας και ο καθαρός την καρδίαν· όστις δεν έδωκεν εις ματαιότητα την ψυχήν αυτού και δεν ώμοσε μετά δολιότητος.

Ποιος ζει έτσι; Ποιος είναι αθώος στα χέρια; Ποιος έχει καθαρή καρδιά; Ποιος δεν έχει δώσει την ψυχή του στη ματαιότητα; Στην προς Ρωμαίους το ξαναλέει, «Ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις, δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν· δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν· δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις» (Ρωμ.γ:10-12).

Εδώ λοιπόν είμαστε. Λύση υπάρχει λέει ο Θεός! Είναι μία και είναι στα χέρια του Θεού. Η συγχώρηση!!

Ρωμ.δ:7 Μακάριοι εκείνοι, των οποίων συνεχωρήθησαν αι ανομίαι και των οποίων εσκεπάσθησαν αι αμαρτίαι· μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Κύριος δεν θέλει λογίζεσθαι αμαρτίαν.

Μπορεί ο άνθρωπος να συγχωρεθεί; Αυτό είναι το ζητούμενο. Ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί μπροστά στον Θεό, αν συγχωρεθεί. Γι’ αυτό κι ο συγχωρημένος είναι μακάριος. Επειδή ο Θεός δεν θα του λογαριάσει την αμαρτία. Δικαίωση λοιπόν, σημαίνει πρώτον άφεση, συγχώρηση. Ο μη «καταλογισμός» αμαρτίας είναι η μία πλευρά της δικαίωσης!

Η δικαίωση όμως, δεν σταματάει εκεί. Δηλαδή, όταν ο Θεός συγχωρεί, δεν λέει στον ασεβή, φύγε και να μη σε ξαναδώ. Σου τη χαρίζω, αλλά φύγε μακριά. Του λέει, έλα κοντά μου. Η άλλη πλευρά λοιπόν είναι η αποδοχή του Θεού. Γιατί; Επειδή ο Χριστός με ντύνει με τη δικαιοσύνη Του.

«μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα διά να κερδήσω τον Χριστόν και να ευρεθώ εν αυτώ μη έχων ιδικήν μου δικαιοσύνην την εκ του νόμου, αλλά την διά πίστεως του Χριστού, την δικαιοσύνην την εκ Θεού διά της πίστεως» (Φιλιπ.γ:8-9).

Να δικαιωθώ σημαίνει να έχω τη δικαιοσύνη της πίστης του Χριστού. Τη δικαιοσύνη που αποκτώ από τον Χριστό.

Δικαίωση σημαίνει: ο Θεός με συγχωρεί και με θέλει κοντά Του! Μου δίνει άφεση και με αποδέχεται!!

Αυτό πώς μπορώ να το αποκτήσω; Το θέλω! Να μην μου καταλογίζει ο Θεός καμία αμαρτία; Να με δέχεται κοντά του!!! Το θέλω.

Πως μπορώ να το αποκτήσω αυτό; Η Αγία Γραφή ολόκληρη δίνει μια μόνο απάντηση. Σκανδαλώδη απάντηση. Προβληματική απάντηση για την ανθρώπινη περηφάνια και σάρκα. Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο μάλιστα αυτή η απάντηση κορυφώνεται. Ποια είναι η απάντηση:

Ο άνθρωπος δικαιώνεται ενώπιον του Θεού δια πίστεως! Αυτό λέει αυτό το κεφάλαιο συνέχεια!!

Ρωμ.δ:3 Επειδή τι λέγει η γραφή; Και επίστευσεν Αβραάμ εις τον Θεόν, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην.

Ρωμ.δ:9 «…..η πίστις ελογίσθη εις τον Αβραάμ εις δικαιοσύνην»

Ρωμ.δ:13 Επειδή η επαγγελία προς τον Αβραάμ ή προς το σπέρμα αυτού, ότι έμελλε να ήναι κληρονόμος του κόσμου, δεν έγεινε διά του νόμου, αλλά διά της δικαιοσύνης της εκ πίστεως.

Την πίστη του, την μέτρησε ο Θεός για δικαιοσύνη! Δεν ήταν δίκαιος, ήταν ειδωλολάτρης, αλλά επειδή πίστεψε, τον λογάριασε δίκαιο! Μάλιστα για να το  καταλάβουμε καλύτερα, το λέει κι από την ανάποδη. Δηλαδή όχι από τα έργα!!

Γιατί αν ο Αβραάμ δικαιώθηκε χάρη στα έργα, τότε έχει λόγο να καυχιέται, αυτό όμως δεν ισχύει για τον Θεό (Ρωμ.δ:2)

Ρωμ.δ:5 εις τον μη εργαζόμενον όμως, πιστεύοντα δε εις τον δικαιούντα τον ασεβή, η πίστις αυτού λογίζεται εις δικαιοσύνην,

Πριν που διαβάσαμε για τον άνθρωπο που είναι μακάριος επειδή ο Θεός δεν του λογαριάζει την αμαρτία, κοιτάξτε πως το ξεκινάει:

Έτσι κι ο Δαβίδ μακαρίζει τον άνθρωπο που ο Θεός τον δικαιώνει χωρίς να έχει έργα:  Μακάριοι αυτοί που τους συγχωρήθηκαν οι αδικίες, που τους σκεπάστηκαν οι αμαρτίες!  Μακάριος ο άνθρωπος που δεν του λογαριάζει ο Κύριος την αμαρτία του! (Ρωμ.δ:6-8).

Κι όλο αυτό τώρα αφορά κι εμάς: Και δεν γράφτηκε μονάχα γι’ αυτόν, ότι λογαριάστηκε σ’ αυτόν, αλλά και για μας… (Ρωμ.δ:23-24).

Για ένα λεπτό όμως. Αυτό δεν είναι παράλογο; Είναι δυνατόν ο Θεός να είναι δίκαιος και να δικαιώνει τον ασεβή, έτσι; Χωρίς να κάνει κάτι; Αφού στην πράξη δεν είναι δίκαιος. Βιωματικά είναι αμαρτωλός. Δια πίστεως μόνο; Αυτό είναι σκάνδαλο!  Υπό μία έννοια είναι!! Το κάνει να ακούγεται εύκολο, παράλογα εύκολο, για ένα άγιο Θεό. Να θυμηθούμε 3 περιστατικά.

Η πρώτη είναι η γυναίκα που την έπιασαν επ’ αυτοφώρω να μοιχεύει και είναι έτοιμοι να τη λιθοβολήσουν. Ο Χριστός τους σταματάει με εκείνη την περίφημη δήλωση: «ο αναμάρτητος να ρίξει πρώτος την πέτρα». Κι όλοι φεύγουν, ξεκινώντας από τους μεγαλύτερους. Όταν μένουν μόνοι τους τη ρωτάει: «Που είναι οι κατήγοροι σου; Κανείς δεν σε καταδίκασε;» «Κανείς Κύριε», λέει αυτή. «Ούτε εγώ σε καταδικάζω», της είπε ο Ιησούς· «πήγαινε, κι από ΄δω και πέρα μην αμαρτάνεις πια» (Ιωάν.η:11β). Έτσι απλά; Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι; Κι όμως δεν την καταδίκασε.  Ο μόνος που είχε το δικαίωμα, δεν το έκανε! Αυτός που είχε απόλυτη εξουσία στην ψυχή της, δεν την καταδίκασε.

Η δεύτερη  εικόνα: η παραβολή του τελώνη: Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό”.  Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί» (Λουκ.ιη:13-14). Ο Θεός τον συγχώρησε και τον ήθελε κοντά του! Ο άνθρωπος σκέφτεται: ‘Ένα λεπτό, αυτό δεν είναι δίκαιο’. Μπορεί ο Φαρισαίος να ήταν κακός και πονηρός και υποκριτής, κάτι έκανε όμως. Δηλαδή τι, με ένα συγνώμη τελειώνεις; Σκάνδαλο!

Να το βαρύνουμε κι άλλο; Ο Χριστός είναι στον σταυρό και οι δύο ληστές τον επίσης τον ειρωνεύονται και τον κοροϊδεύουν. Σε κάποιο σημείο ο ένας αλλάζει κι αρχίζει και μαλώνει τον άλλο ληστή και του λέει, «Ούτε το Θεό δε φοβάσαι εσύ; Δεν είσαι όπως κι εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια δίκαια, γιατί τιμωρούμαστε γι’ αυτά που κάναμε· αυτός όμως δεν έκανε κανένα κακό». Και στον Ιησού έλεγε: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Ο Χριστός τι απάντησε; «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (Λουκ.κγ:43). Ο Χριστός τον συγχώρησε και τον ήθελε κοντά Του. Παντού το ίδιο!

Ούτε η γυναίκα που την έπιασαν επ’ αυτοφώρω, ούτε ο τελώνης της παραβολής, ούτε ο ληστής στο σταυρό, εργάζονται για να κερδίσουν τη δικαίωσή τους. Στην πράξη ζούσαν την αμέσως προηγούμενη στιγμή στην ασέβεια. Κι όμως, η δικαίωση τους προσφέρεται δια πίστεως. Είναι δώρο. Είναι χάρη.

Αυτό όμως, δεν είναι παράλογο; Πώς μπορεί ο Θεός να το κάνει αυτό; Πώς είναι δυνατόν η πίστη να φτάνει; Ώστε ο Θεός να πει: «…συγχωρήθηκαν οι ανομίες… σκεπάστηκαν οι αμαρτίες… ο Κύριος δεν θα  λογαριάσει αμαρτία» (Ρωμ.δ:7-8).

Είναι δυνατόν αδελφοί, επειδή υπάρχει ο Χριστός! Είναι δυνατόν να είναι η πίστη το μέσον για τη δικαίωση, επειδή ο Σταυρός είναι η βάση για τη δικαίωση του αμαρτωλού. Ο Χριστός δεν μοιράζει τη συγχώρηση όπως ο πολιτικός τις υποσχέσεις, τζάμπα. Ο Χριστός πληρώνει τις αμαρτίες μας. Τιμωρείται στη θέση μας.

Ο Χριστός μπορεί να πει στη γυναίκα που έπιασαν επ’ αυτοφώρω πήγαινε ούτε εγώ σε καταδικάζω επειδή πλήρωσε την μοιχεία της. Τιμωρήθηκε ο ίδιος για την προδοσία της προς στον άντρα της. Τιμωρήθηκε στη θέση του ληστή. Δεν ήταν καλόπαιδο ο ληστής. Ήταν κλέφτης, φονιάς και βιαστής. Κάθε Του αμαρτία την πλήρωσε ο Χριστός στο σταυρό. Η οργή του Πατέρα Θεού, η δίκαιη οργή και η κρίση Του ενάντια στην αμαρτία, έπεσε πάνω στον Χριστό.

Αυτός, όμως, φορτώθηκε τις θλίψεις μας κι υπέφερε τους πόνους τους δικούς μας. Εμείς νομίζαμε πως όλα όσα τον βρήκαν ήταν τραύματα, πληγές και ταπεινώσεις από το Θεό. Μα ήταν αιτία οι αμαρτίες μας που αυτός πληγώθηκε, οι ανομίες μας που αυτός εξουθενώθηκε. Για χάρη της δικής μας σωτηρίας εκείνος τιμωρήθηκε και στις πληγές του βρήκαμε εμείς τη γιατρειά. Όλοι εμείς πλανιόμασταν σαν πρόβατα· είχε πάρει καθένας μας το δικό του δρόμο. Μα ο Κύριος έκανε να πέσει πάνω του όλων μας η ανομία (Ησαΐας νγ:4-6). Ο Χριστός τα πληρώνει όλα! Για αυτό μπορεί ο Θεός να δικαιώνει τον ασεβή δια πίστεως.

Θέλω εδώ να σταθούμε για ένα λεπτό. Όταν λέμε πως ο Χριστός τα πληρώνει όλα, η Γραφή εννοεί «όλα». Όχι μόνο τις αμαρτίες πριν από την αναγέννησή μου, αλλά όλες: παρελθόν, παρόν και μέλλον. 

Διαβάζουμε: Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτιών και της ειδωλολατρίας σας, ο Θεός σάς ζωοποίησε μαζί με το Χριστό. Μας συγχώρησε όλα τα παραπτώματα. Κατήργησε το χρεόγραφο με τις διατάξεις του, που ήταν εναντίον μας, και το έβγαλε από τη μέση καρφώνοντάς το στο σταυρό (Κολ.β:13-14). 

Μας τα συγχώρησε όλα. Τα πλήρωσε και τα συγχώρησε όλα. Πριν την αναγέννησή μου  και μετά την αναγέννησή μου. Όλα!!

Από την ώρα που ο Χριστός με αναγεννήσει με το Πνεύμα Του, και στραφώ με πίστη στον Χριστό, ενώνομαι μαζί Του, είμαι εν Χριστώ. Αυτό σημαίνει πως ο Χριστός μου παίρνει όλες τις αμαρτίες και μου δίνει τη δική Του δικαιοσύνη! Από την ώρα που ο ληστής στο σταυρό ζήτησε το έλεός του Χριστού, από την ώρα που η γυναίκα παρατημένη στο δρόμο με τις πέτρες ριγμένες γύρω της κοίταξε με πίστη στον Χριστό, από την ώρα που ο Παύλος στο δρόμο για τη Δαμασκό ρώτησε Κύριε τι θέλεις να κάνω, όλοι ενώθηκαν με τον Χριστό και τους καταλογίστηκε η δική Του δικαιοσύνη. Επειδή ο Χριστός τα πλήρωσε όλα!

Για σκεφτείτε, τι καλά νέα θα ήταν αν ο Χριστός πλήρωνε τις αμαρτίες μας μέχρι την αναγέννησή μας, και μετά τι;

(α) Τι σημαίνει δικαίωση;

Δικαίωση εκ πίστεως σημαίνει πως ο Θεός παρόλο που είμαι αμαρτωλός, με διακηρύττει δίκαιο, δηλαδή με συγχωρεί και με θέλει κοντά Του, επειδή καταλογίζει σαν δική μου μια δικαιοσύνη που δεν την έχω: του Χριστού!!

(β) Πώς δικαιώνεται κάποιος;

Δικαιώνεται εκ πίστεως, επειδή ο Χριστός πλήρωσε όλες μου τις αμαρτίες. Όχι επειδή την αξίζω εγώ, δεν την αξίζω ποτέ, αλλά επειδή ο Χριστός την αξίζει. Αυτό που με βάζει στον ουρανό, είναι η αξία του Χριστού, όχι η δική μου αξία. Αυτό σημαίνει πως ο Θεός σε δέχεται τέλεια εν Χριστώ. Δεν σε δέχεται περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με τις επιδόσεις σου, επειδή σε δέχεται εν Χριστώ. Επειδή οι αμαρτίες είναι όλες πληρωμένες. Για αυτό και δεν υπάρχει περίπτωση ο δικαιωμένος να μην φτάσει στον ουρανό. Όλα είναι πληρωμένα.

Αυτό είναι το σκάνδαλο της δικαίωσης δια πίστεως. Σκάνδαλο ακόμη και σε απόγονους της θρησκευτικής μεταρρύθμισης, ευαγγελικούς διαμαρτυρόμενους που συνεχίζουν να ζουν με την ενοχή και να επιμένουν πως ο φόβος θα κρατήσει τον άνθρωπο σε υπακοή…

(γ) Πώς ζει αυτός που δικαιώθηκε;

Ή να το πούμε με άλλα λόγια, τι είδους πίστη, είναι η πίστη που δικαιώνει; Η αλήθεια είναι πως η πίστη που δικαιώνει μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Δείτε τη ζωή του Αβραάμ από το κεφάλαιο 4. Τελειώνουμε με αυτό.  Διαβάζουμε στο δ:3, «Και πίστεψε ο Αβραάμ στον Θεό, και λογαριάστηκε σ’ αυτόν για δικαιοσύνη» (Ρωμ.δ:3). Είναι μια αναφορά από τη Γένεση, από το κεφάλαιο 15.  Αυτό έχει πίσω του δύο πολύ συγκεκριμένες αποφάσεις πίστης.

Πρώτο, ο Θεός κάλεσε τον Αβραάμ να φύγει από την Ούρ, να αφήσει το σπίτι του, και του υπόσχεται πως θα του δείξει μια άλλη γη, και θα του δώσει απογόνους και θα τον κάνει ευλογία σε όλη τη γη. Κι ο Αβραάμ το πιστεύει και σηκώνεται και φεύγει χωρίς να ξέρει που πάει.

Δεύτερο, ο Θεός έδωσε πολύ συγκεκριμένες υποσχέσεις, λέγοντας ότι η Χαναάν είναι η γη που θα του δώσει, και λέγοντας του πως οι απόγονοι του, παρόλο που δεν είχε απογόνους θα είναι τόσοι σαν την άμμο της θάλασσας. Πιστεύοντας αυτή την υπόσχεση ο Αβραάμ δικαιώθηκε. Έτσι λέει το Γέν.ιε:6  Έτσι λέει και το Ρωμ.δ:3.

Η πίστη που δικαιώνει είναι η πίστη που ακουμπάει κι αναπαύεται στις υποσχέσεις του Θεού. Όταν διαβάζω στην Γραφή κάτι, πιστεύω, εμπιστεύομαι πως είναι αλήθεια.

Τρίτο, όταν ο Αβραάμ ήταν 100 και η Σάρρα 90 ο Θεός επιβεβαίωσε την υπόσχεση για ένα γιο, άλλαξε το όνομά του από Άβραμ σε Αβραάμ, ώστε να σημαίνει πατέρας πλήθους εθνών και του έδωσε την περιτομή ως σημείο της διαθήκης Διαβάζουμε πιο κάτω: Και χωρίς να εξασθενήσει στην πίστη, δεν συλλογίστηκε το σώμα του ότι ήταν ήδη νεκρωμένο, παρόλο που ήταν περίπου 100 χρόνων, και τη νέκρωση της μήτρας τής Σάρρας· ούτε δίστασε στην υπόσχεση του Θεού με την απιστία, αλλά ενδυναμώθηκε στην πίστη, δοξάζοντας τον Θεό (Ρωμ.δ:19-20). Η πίστη που δικαιώνει δεν σταματάει σε αυτά που βλέπουν τα  ανθρώπινα μάτια. 100 χρονών εγώ, 90 η γυναίκα μου και θα αποκτήσουμε τώρα παιδί; Κι όμως, εμπιστεύθηκε!

Τέταρτο, περιστατικό, αν και αυτό αναφέρεται σχεδόν έμμεσα στη Ρωμαίους δ, ο Θεός δοκίμασε τον Αβραάμ ζητώντας του να θυσιάσει τον Ισαάκ. Και όταν ο Αβραάμ έδειξε πως θα υπάκουσε, τότε επαναβεβαίωσε την υπόσχεσή Του. Γράφει: Είναι, λοιπόν, πατέρας όλων μας ο Αβραάμ,  ενώπιον του Θεού στον οποίο πίστεψε —του Θεού που ζωοποιεί τους νεκρούς (Ρωμ.δ:16β-17α). Ο Αβραάμ πίστευε πως ακόμη κι αν θανατώσει τον Ισαάκ, ο Θεός θα του τον δώσει πίσω. Στην προς Εβραίους επιστολή αυτό λέει πως ο Αβραάμ έλαβε «παραβολικά» τον Ισαάκ από τους νεκρούς.

Η πίστη που δικαιώνει, η πίστη που σώζει δεν είναι πίστη του καναπέ, δεν είναι πίστη μόνο στο μυαλό. Δεν μένει στα λόγια. Δεν κάθεται. Είναι πίστη με έργα, είναι πίστη που υπακούει, που θυσιάζει, που υπηρετεί, που ομολογεί Χριστό χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται. Είναι πίστη που πιάνεται από τις υποσχέσεις του Θεού κι αλλάζει τον τρόπο που ζω, ώστε να φανερώνεται πως ο Χριστός είναι ο θησαυρός μου!

Η πίστη που δικαιώνει έχει αντικείμενο: τον Χριστό!! Η αξία της πίστης δεν βρίσκεται στον εαυτό της, αλλά αποκλειστικά κι ολοκληρωτικά στο αντικείμενό της, δηλαδή στον Ιησού Χριστό! Όταν λοιπόν, λέμε δικαίωση δια της πίστεως αυτό σημαίνει δικαίωση μόνο δια του Ιησού Χριστού. Η πίστη είναι το μάτι που βλέπει στον Χριστό, είναι το χέρι που απλώνει να πάρει τη συγχώρησή Του, είναι το στόμα που πίνει νερό!

1. Η πηγή της δικαίωσης είναι ο Θεός και η χάρη Του.

2. Η βάση της δικαίωσης είναι ο Χριστός κι ο σταυρός Του.

3. Το μέσον της δικαίωσης είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό κι όχι τα έργα.

Ο Αβραάμ που πίστευε; Να δούμε τι λέει ο Χριστός. Λέει ο Χριστός στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο: Ο Αβραάμ, ο πατέρας σας, είχε αγαλλίαση να δει τη δική μου ημέρα· και είδε, και χάρηκε (Ιωάν.η:56). Προσεύχομαι λοιπόν, να δεις με πίστη τον Χριστό να πεθαίνει για την αμαρτία. Και να πιαστείς από αυτό, και να παραδώσεις τη ζωή σου σε Αυτόν!! Μόνο Αυτός σώζει! Μόνο Αυτός συγχωρεί! Μόνο Αυτός ανασταίνει!! Μόνο Αυτός δικαιώνει. Αμήν.