ΛΟΓΟΙ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ
ΟΠΟΙΩΝ ΛΕΜΕ ΨΕΜΑΤΑ
Τι είναι αυτό άραγε που κάνει τους ανθρώπους
και εμάς, να λέμε ψέματα; Και ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους λέμε
ψέματα χωρίς όμως να τα ονομάζουμε ψέματα;
1. Πρώτα
από όλα: κακία. Πολλές φορές λέγεται ένα ψέμα από κακία. Επειδή θέλουμε να κάνουμε
κακό στον άλλον. Λες ένα ψέμα και με το ψέμα αυτό ο άλλος καταστρέφεται.
Ιερ.θ:3 Ενέτειναν και την γλώσσαν αυτών ως
τόξον ψεύδους· και ίσχυσαν επί της γης, ουχί υπέρ της αληθείας· διότι
προχωρούσιν από κακίας εις κακίαν και εμέ δεν γνωρίζουσι, λέγει Κύριος.
Ιερ.θ:8 Η γλώσσα αυτών είναι βέλος
εξακοντιζόμενον· λαλεί δόλια· έκαστος λαλεί ειρηνικά διά του στόματος αυτού προς
τον πλησίον αυτού, πλην εν τη καρδία αυτού στήνει ενέδραν κατ' αυτού.
2. Άλλες
φορές λέμε ψέματα από φόβο. Από φόβο μήπως μας πιάσουν. Φόβο για τις συνέπειες.
Και βέβαια αυτό γίνεται φανερό με τα παιδιά. Αν έρθει ο μικρός και πει, «μπαμπά
φοβήθηκα», η αμέσως επόμενη ερώτηση μου είναι «Γιατί, τι έκανες;» Και συνήθως
βέβαια, αυτά τα ψέματα δεν έχουν συνέπειες άσχημες. Μεγαλώνοντας όμως τα ψέματα
από φόβο μήπως μας πιάσουν έχουν καταστροφικά αποτελέσματα και για να καλύψεις
το ένα ψέμα, λες ένα δεύτερο, και για να καλύψεις το δεύτερο ένα τρίτο, και
πάει λέγοντας. Κακία και φόβος είναι δύο από τους λόγους που μας οδηγούν στο
ψέμα.
3. Άλλες
φορές, λέμε ψέματα από ντροπή, ή για να μην πληγώσουμε τα αισθήματα κάποιου. Το
περιοδικό Washington Post
Magazine, είχε ένα αφιέρωμα με τίτλο: «1987: Η χρονιά
του Μεγάλου Ψέματος». Αυτοί που πήραν μέρος στην έρευνα για το αφιέρωμα αυτό
είπαν πως 92% από τα ψέματα που λένε είναι για να μην ντροπιαστούν, και 98% των
ψεμάτων που λένε για να μην πληγώσουν κάποιους. Είσαι σε μια παρέα και όλοι
έχουν πάει να δουν ένα συγκεκριμένο φιλμ στο σινεμά και ξαφνικά σε
ρωτάνε, «Γιώργο τι νομίζεις εσύ για την ταινία;» Και ντρέπεσαι τόσο πολύ
που δεν πήγες, που από ντροπή λες, «Νομίζω πως ήταν πολύ ωραία». Και κάνεις και
μία σύντομη κριτική με βάση αυτά που άκουσες πριν. Και όμως είναι ψέμα.
Όπως επίσης είναι ψέμα να κολακεύεις, να
κάνεις κομπλιμέντα στον άλλον που δεν τα εννοείς. «Α, το καινούριο αυτοκίνητο
είναι καταπληκτικό, μπράβο, καλή επιλογή». Και από μέσα σου σκέφτεσαι, «Καλά
τίποτα καλύτερο, δεν σκέφτηκε να πάρει;» Ή, η μία κυρία στην άλλη: «Χρυσή μου
το καινούριο σου χτένισμα σου πάει καταπληκτικά». Και από μέσα σου σκέφτεσαι,
«Καλά, με ελικόπτερο πάλευες;»
Προσέξτε γιατί αυτά συνήθως δεν τα
κατατάσσουμε στα ψέματα, επειδή το θεωρούμε «χριστιανικό» να μην πληγώσουμε τα
συναισθήματα του άλλου. Κι όμως ο λόγος του Θεού μας λέει στην Εφες.δ:25,
«Όθεν απορρίψαντες το ψεύδος, λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον
αυτού· διότι είμεθα μέλη αλλήλων».
Δεν χρειάζεται να λέω κάτι που δεν το πιστεύω,
που κατά τη γνώμη μου δεν είναι αλήθεια, για να μην πληγώσω κάποιον.
Μπορούμε να μάθουμε να μιλάμε με απλότητα και με όμορφο τρόπο χωρίς να προσβάλλουμε
τον άλλον, να πούμε την γνώμη μας, ή… να μην πούμε τίποτα. Ας μην πέφτουμε στην
παγίδα του να λέμε πράγματα που δεν πιστεύουμε, χωρίς ουσία. «Σας λέγω δε,»
είπε ο Χριστός, «οτι διά πάντα λόγον αργόν, τον οποίον ήθελον λαλήσει οι
άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δια αυτόν εν ημέρα κρίσεως» (Ματθ.ιβ:36).
Για κάθε λόγο «αργό.» Για κάθε λόγο ανώφελο, άχρηστο, χωρίς ουσία.
Έχουμε πει λοιπόν μέχρι τώρα: Κακία, φόβος,
ντροπή και ψεύτική κολακεία.
4. Με
ανάλογο τρόπο πολλές φορές λέμε ψέματα με το κουτσομπολιό. Με την καταλαλιά.
Μιλώντας εναντίον κάποιου, χωρίς ο ίδιος να είναι παρών, και χωρίς να έχουμε ελέγξει
αν αυτά που λέμε είναι σωστά, ή απλά επειδή τα ακούσαμε.
«Δεν θέλεις
περιφέρεσαι, συκοφαντών μεταξύ του λαού σου,» (Λευιτ.ιθ:16).
Γιατί «ο
ψιθυριστής διαχωρίζει τους στενώτερους φίλους». Και «οι λόγοι του
ψιθυριστού καταπίνονται ηδέως, δηλαδή ευχάριστα, και καταβαίνουσιν εως των
ενδόμυχων της κοιλίας».
5. Κάποτε
οι άνθρωποι λένε ψέματα λόγω των χρημάτων. Τα χρήματα αποδεικνύονται η
Αχίλλειος πτέρνα τους. Η συλλογιστική είναι απλή. Ο κόσμος και η δουλειά έξω
είναι σκληρή. Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε κήρυκες και πωλητές Αγίων Γραφών.
Όλοι οι ανταγωνιστές παίζουν το παιχνίδι του ψέματος και επιζούν. Αν δεν το
κάνω και εγώ, θα με βουλιάξουν. Θα αποτύχω! Και τι θα γίνει με αυτούς στους οποίους
εγώ χρωστάω χρήματα; Και τι θα γίνει με την οικογένειά μου; Ο Θεός ξέρει ότι
δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, θα με συγχωρέσει.»
Ο Θεός συγχωρεί όταν
μετανοούμε, όχι όταν εκμεταλλευόμαστε την χάρη Του. Και μετάνοια σημαίνει πως
καταλαβαίνω πως αυτό που έκανα είναι λάθος και κάνω στροφή.
Παρ.κη:16 «Ο κρύπτων τας
αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή, ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς,
θέλει ελεηθή».
Αυτός που τις
εξομολογείται και παραιτείται από αυτό που κάνει, αυτός συγχωρείται. Ας
μην πιάνουμε το Όνομα του Θεού μάταια στα χείλη μας και παίζουμε με την
συγχώρηση Του για να δικαιολογούμαστε αν κάνουμε κάτι στραβό. Ο Θεός έχει
τους δικούς Του τρόπους για να μας βγάλει από τα αδιέξοδα, δεν χρειάζεται τις
δικές μας μεθόδους και τα δικά μας ψέματα. Είναι κυρίαρχος πάνω από εμάς, και
δεν χρειάζεται τη βοήθειά μας. Τον υποτιμούμε, και απιστούμε όταν παίρνουμε τις
καταστάσεις στα χέρια μας και με ψέματα επιδιώκουμε το επιθυμητό. Είναι
αμαρτία.
Κακία, φόβος, ντροπή, φόβος μήπως πληγώσουμε
τα αισθήματα κάποιου, κουτσομπολιό, απιστία στις υποσχέσεις του Θεού πως
Εκείνος θα μας φροντίσει, όλα αυτά είναι λόγοι και αιτίες, και παγίδες στις
οποίες μπορεί να πέσουμε πολλές φορές.
Υπάρχει ακόμη ένας τομέας στον οποίο θα ήθελα
να δώσουμε την προσοχή μας. Πολλές φορές συναντάς ανθρώπους που είναι
μόνιμα «ανακριβείς» σε ό,τι σου λένε. Δεν λένε ψέματα επίτηδες, αλλά από
απροσεξία και από έλλειψη ευθύνης.
Ας προσέξουμε το «αλατοπίπερο» σε αυτά που
λέμε ή διηγούμαστε. Αν δεν είμαστε σίγουροι για κάτι, δεν χρειάζεται ούτε τους
έξυπνους να κάνουμε, ούτε να προσποιηθούμε πως ξέρουμε ενώ δεν ξέρουμε.
Ξέρω πως ίσως κάποιοι σκεφτούν: «Τα
παραλές. Τι πειράζουν οι λεπτομέρειες; Τι σημασία έχουν; Τι πειράζει αν
πω στο παιδί μου ένα ψεματάκι για να το κάνω να φάει; Ποιόν ενοχλούν τα «λευκά»
ψέματα, ειδικά όταν πρόκειται για καλό σκοπό; Ή για να προλάβω ένα κακό από το
να γίνει;
Αυτού του είδους τις παραβάσεις είναι οι
μόνες που ανεχόμαστε. Γιατί προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε για τη ζωή μας.
Έχετε ακούσει εσείς για λευκή μοιχεία; Ή για λευκή κλοπή; Υπάρχει τέτοιο
πράγμα; Κλοπή που δεν πειράζει κανέναν. Παράξενο να μην αφήνουμε περιθώρια για
λευκές κλοπές, αλλά να αφήνουμε για λευκά ψέματα.
Πειράζει να λέμε οποιοδήποτε
ψέμα ΓΙΑΤΙ ΜΙΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΨΕΜΑ. Γιατί το ψέμα είναι ακριβώς αντίθετο με
το ποιος είναι ο Θεός μας. Ο Θεός μας είναι αληθινός και πιστός. Η αλήθεια
είναι μέσα στη φύση του Θεού. Για αυτό και διαβάζουμε στην προς Εβραίους
επιστολή πως είναι αδύνατον ο Θεός να πει ψέματα. Και επειδή δεν μπορεί να πει
ψέματα, για αυτό όλες Του οι υποσχέσεις είναι αληθινές, για αυτό είναι πιστός
στο λόγο Του. Ο Χριστός είπε, «Εγώ είμαι η οδός, η …αλήθεια και η ζωή».
Αλλού διαβάζουμε πως ο λόγος του Θεού είναι αλήθεια.
Γι’ αυτό και εμείς που λέμε πως ανήκουμε στον
Θεό και φέρνουμε το όνομα Του, πρέπει να είμαστε άγιοι όπως Εκείνος είναι
Άγιος. Αν αγαπούμε τον Θεό, πρέπει να αγαπούμε την αλήθεια.
Ιωάν.η:44 Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου
και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής
ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ·
όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού
του ψεύδους.
Τα εύκολα ψέματα, έστω αυτά που ο κόσμος
ονομάζει αθώα, φανερώνουν μια νοοτροπία, μια στάση ζωής. Και το βασικό πρόβλημα
με τη στάση αυτή, είναι ότι εγώ ορίζω τι είναι σωστό και τι λάθος, όχι ο Θεός.
Και οι γραμμές μπλέκονται.
Προσέξτε γιατί τα παιδιά μας, μας βλέπουν και
η δική μας συμπεριφορά στις λεπτομέρειες μπορεί είτε να είναι έμπνευση για να
μείνουν στην πίστη, είτε ο λόγος για τον οποίο θα φύγουν από τον Θεό και την
εκκλησία Του.
Επειδή ο διάβολος είναι αυτός που
χρησιμοποιεί το ψέμα ας μην του μοιάσουμε. Η μόνη λύση το μόνο αντίδοτο στην
τακτική του και σε ότι βλέπουμε γύρω μας είναι «ριζική υπακοή». Υπακοή χωρίς
συμβιβασμούς. Γιατί μετά θα μας γίνει συνήθεια. Θα έχουμε συνηθίσει από τα
μικρά, ανώδυνα, λευκά ψέματα, από τα ψέματα που δεν βλάπτουν κανένα, και θα
πάμε σε αυτά που βλάπτουν.
Και η μόνη λύση είναι να είμαστε επαναστάτες.
Κόντρα στην αμαρτία. Το να είσαι βέβαια πάντα ειλικρινής έχει το κόστος του,
δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται προσοχή, πειθαρχία όπως είπαμε, εξάσκηση
καθημερινή, πολλές φορές ενάντια σε δυνατό πειρασμό. Αν και εξίσου πολλές φορές
το πρόβλημα δεν είναι στο ότι λέμε την αλήθεια, αλλά ότι δεν τη λέμε με αγάπη.
Χρειάζεται σοφία, διάκριση, χάρη από το Θεό. Δια χάριτος και αληθείας
καθαρίζεται η ανομία (Παρ.ις:6).
Ο Θεός υπόσχεται νίκη. Α΄ Ιωάννου 5:3-4. Εσύ
και το κάθε παιδί του Θεού που γεννήθηκες από τον Θεό μπορείς να είσαι νικητής.
Ο λόγος του Θεού δεν ζητάει πράγματα που δεν γίνονται.
Καθώς ο καθένας μας έχει ακούσει τι ζητάει ο
Θεός από εμάς, και είχαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε περιοχές που ίσως
έχουμε αδυναμίες, καθώς σταθήκαμε μπροστά στον καθρέφτη αυτόν που λέγεται λόγος
Θεού, ας χρησιμοποιήσουμε την ημέρα μας σήμερα, στην προσωπική μας ώρα με τον
Θεό και αν υπάρχει κάποιο κομμάτι της ζωής μας, της συμπεριφοράς μας που πάσχει
που εύκολα θα πούμε κάποιο ψέμα ή κάποια ανακρίβεια ας την εξομολογηθούμε
μπροστά στον Θεό.
Και ένα εδάφιο που μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε ενώ προσευχόμαστε είναι, στον Ψαλμό ρμα:3 «Βάλε
Κύριε φυλακή στο στόμα μου, φύλαττε την θύρα των χειλέων μου».
Στις Παρ.λ:8,
«ματαιότητα και λόγο ψευδή απομάκρυνε από μένα» Αμήν.
Συνεχίζεται
