Από την αμφιβολία στην πίστη

Ιωάν.κ:24 - 29

 

(η συνάντηση του Χριστού με το Θωμά)

 

Το σημερινό περιστατικό είναι η συνάντηση που είχε ο Ιησούς με το Θωμά, μια βδομάδα μετά την ανάσταση. Ο Θωμάς δεν ήταν με τους άλλους την προηγούμενη Κυριακή όταν ο Χριστός πρωτοεμφανίστηκε στους μαθητές. Δεν ξέρουμε το γιατί. Γνωρίζουμε μόνο ότι έλειπε και δεν είδε το Χριστό. Όταν οι άλλοι του είπαν τι συνέβη, ο Θωμάς απάντησε, Εάν δεν ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, δεν θέλω πιστεύσει. (Ιωάν.κ:25).

Έτσι λοιπόν, την επόμενη εβδομάδα, ο Χριστός εμφανίστηκε και προσκάλεσε το Θωμά να κάνει αυτό ακριβώς που ζήτησε: Φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός. (Ιωάν.κ:27).

Τελικά, ο Θωμάς δεν βάζει το χέρι του στην πληγή όπως ισχυρίζονταν ότι θα κάνει, αλλά κατευθείαν προφέρει την πιο σημαντική ομολογία που υπάρχει και στα 4 ευαγγέλια: Ο Και απεκρίθη ο Θωμάς και είπε προς αυτόν· Ο Κύριός μου και ο Θεός μου. (Ιωάν.κ:28).

Αυτή η ιστορία έχει γίνει αιτία να προσκολληθεί το επίθετο «άπιστος» στο Θωμά, και μεταφορικά «άπιστος Θωμάς» είναι καθένας που δεν πιστεύει ότι πιστεύουν όλοι οι άλλοι, αλλά αμφιβάλει. Πρέπει βέβαια να είμαστε προσεκτικοί και να μην αδικούμε αυτόν τον ένα μαθητή σε σχέση με όλους τους άλλους λες και μόνο αυτός (κι όχι και οι υπόλοιποι μαθητές, ακόμη κι εμείς οι ίδιοι) αμφέβαλε για την ανάσταση.  Οι μαθητές αρχικά δεν πίστευαν τις γυναίκες που τους έφεραν τα νέα.

Ο Θωμάς πράγματι αμφέβαλε. Δεν ήταν πως του έλειπε το κουράγιο, ή η πιστότητα στο Χριστό, ήταν όμως ο τύπος του ανθρώπου που συνήθως έβλεπε τη σκοτεινή, τη δύσκολη πλευρά των πραγμάτων. Φαίνεται αυτό σε διάφορα σημεία στο ευαγγέλιο του Ιωάννη.

Αρχικά τον συναντάμε στο κεφάλαιο 11. Ο Χριστός στο σημείο αυτό βρίσκεται κάπου απόμακρα πέρα από τον Ιορδάνη ποταμό, εξαιτίας του κινδύνου που διέτρεχε στην Ιερουσαλήμ. Στο τέλος του κεφαλαίου 10 διαβάζουμε, Εζήτουν λοιπόν πάλιν να πιάσωσιν αυτόν· και εξέφυγεν εκ της χειρός αυτών. Και υπήγε πάλιν πέραν του Ιορδάνου, εις τον τόπον όπου εβάπτιζε κατ' αρχάς ο Ιωάννης, και έμεινεν εκεί. Και πολλοί ήλθον προς αυτόν και έλεγον ότι ο Ιωάννης μεν ουδέν θαύμα έκαμε, πάντα όμως όσα είπεν ο Ιωάννης περί τούτου, ήσαν αληθινά. Και εκεί επίστευσαν πολλοί εις αυτόν. (Ιωάν.ι:39-42).

 

Σ’ αυτό το σημείο λοιπόν φτάνουν τα νέα πως ο φίλος του Χριστού ο Λάζαρος που ζούσε στη Βηθανία, κοντά στην Ιερουσαλήμ ήταν άρρωστος. Αρχικά ο Χριστός καθυστέρησε δύο μέρες. Τελικά όμως, τους ανακοίνωσε πως θα πάνε. Οι μαθητές προσπάθησαν να τον μεταπείσουν: Λέγουσι προς αυτόν οι μαθηταί· Ραββί, τώρα εζήτουν να σε λιθοβολήσωσιν οι Ιουδαίοι, και πάλιν υπάγεις εκεί; (Ιωάν.ια:8).

Ο Χριστός, όμως, ήταν αποφασισμένος. Τότε λοιπόν είπε προς αυτούς ο Ιησούς παρρησία· Ο Λάζαρος απέθανε. Και χαίρω διά σας, διά να πιστεύσητε, διότι δεν ήμην εκεί· αλλ' ας υπάγωμεν προς αυτόν. (Ιωάν.ια:14-15).

Ο Θωμάς ακούγοντας αυτά τα λόγια δεν εντυπωσιάζεται από τη γνώση του Χριστού. Δεν στέκεται καθόλου στη δήλωση αυτή. Και απαντάει με το γνωστό του τρόπο: Ας υπάγωμεν και ημείς, διά να αποθάνωμεν μετ' αυτού. (Ιωάν.ια:16). Τα λόγια του φανερώνουν πιστότητα, κουράγιο, είναι τίμια, αλλά δεν είναι χαρούμενα. Περιγράφουν αυτό που βλέπει ή αυτό που προβλέπει πως θα γίνει, και είναι γκρίζα, απαισιόδοξα.

 

Η δεύτερη φορά που ο Θωμάς έρχεται στην επιφάνεια στο ευαγγέλιο του Ιωάννη είναι στο κεφάλαιο 14. Ο Χριστός βρίσκεται στο μέσον των τελευταίων του ομιλιών στους μαθητές πριν τη σύλληψη και τη σταύρωσή Του. Μόλις έχει μιλήσει για τον ουρανό λέγοντας, Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον· και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ. Και όπου εγώ υπάγω εξεύρετε, και την οδόν εξεύρετε. (Ιωάν.ιδ:2-4).

Εκπληκτικές υποσχέσεις! Ο Θωμάς όμως, δεν είχε την πρόθεση να το αφήσει να περάσει χωρίς να πει, πως ο ίδιος (κάτι που και οι άλλοι ίσως σκέφτονταν) δεν ήξερε πραγματικά για τι πράγμα μιλούσε ο Χριστός. Η ερώτηση του λοιπόν, είναι: «Κύριε, δεν εξεύρομεν που υπάγεις· και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν;» (Ιωάν.ιδ:5). Πάλι ο τρόπος του δείχνει ένα άνθρωπο που βλέπει μόνο την γκρίζα πλευρά της πραγματικότητας.

 

Είναι, αν θέλετε, ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που λίγο περισσότερο από τους άλλους βλέπει την πιο απαισιόδοξη πλευρά, την πιο κυνική ίσως. Ο Θεός όμως, τον θέλει, ο Χριστός τον χρησιμοποιεί, έχει σχέδια για αυτόν και δεν σταματάει να εργάζεται μέσα στην καρδιά του.

 

Πριν προχωρήσουμε όμως, στη μελέτη του περιστατικού, αξίζει να σταθούμε στο τι κατά πάσα πιθανότητα συνέβη ανάμεσα στο Θωμά και τους άλλους μαθητές. Την Κυριακή της ανάστασης ο Θωμάς έλειπε. Οι άλλοι μαθητές του είχαν πει πως ο Χριστός αναστήθηκε και εξαιτίας της μαρτυρίας τους, ο Θωμάς, παρόλο που δεν τους πίστεψε, ήταν μαζί τους την ερχόμενη Κυριακή.

 

Μερικές φορές έχουμε μια πεσιμιστική διάθεση και στάση επειδή πιστεύουμε και το διδάσκει η Αγία Γραφή πως ο άνθρωπος είναι νεκρός πνευματικά και αδύνατον να έρθει μόνος του στο Θεό.

Πιστεύουμε πως ο Θεός μόνο μπορεί να τους σώσει, κι αυτό είναι σωστό, αλλά ταυτόχρονα πιστεύουμε πως εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Συνεπώς όταν κάποιος δεν πιστεύει ή δεν επιθυμεί να βρεθεί στη χριστιανική μας συντροφιά, όπου ακούγεται το ευαγγέλιο και ο Χριστός μέσα από τη Γραφή φανερώνεται, πολύ εύκολα τα παρατάμε. Λέμε: «Δεν γίνεται τίποτα μ’ αυτόν (ή μ’ αυτήν). Είναι στα χέρια του Θεού».

 

Φυσικά κι αυτό είναι σωστό. Είναι στα χέρια του Θεού. Πάντα είναι στα χέρια του Θεού και όλα είναι στα χέρια του Θεού. Το γεγονός, όμως, πως ο άνθρωπος είναι χαμένος και μόνο ο Θεός μπορεί να τον σώσει, δε σημαίνει πως το δικό μας μέρος είναι να μην κάνουμε τίποτα.

 

Η κυριαρχία του Θεού μας οδηγεί να εργαστούμε με ακόμη μεγαλύτερο πάθος για τη σωτηρία ψυχών, γιατί εργαζόμαστε αναπαυμένοι πως ο αγώνας μας θα αποδώσει καρπό στην ώρα του Θεού και με τον τρόπο του Θεού.

 

Οι 10 απόστολοι που ήταν παρόντες την πρώτη Κυριακή αυτό έκαναν. Βρήκαν αυτόν που έλειπε. Κι εμείς πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Πρέπει να καλέσουμε τους ανθρώπους στην πίστη. Πρέπει να πούμε «Ο Κύριος αναστήθηκε. Τον έχω δει στη ζωή μου. Με έχει αλλάξει. Είναι ζωντανός. Έλα μαζί σας και πίστεψε στο Χριστό».

 

Φανταστείτε τον εξής διάλογο. Ο Χριστός έχει εμφανιστεί και στη συνέχεια έφυγε και η ομάδα τώρα συζητά το περιστατικό. Το όνομα του Θωμά ακούγεται. «Τι θα κάνουμε με το Θωμά; Θα πρέπει να τον βρούμε και να του το πούμε». «Όχι πετάγεται ένας άλλος. Θα έπρεπε ο Θωμάς να ήταν εδώ. Είναι ένας από εμάς. Το καθήκον του ήταν να είναι εδώ».

 

Ευτυχώς δεν έγινε ή δεν οδηγήθηκαν τα πράγματα εκεί. Οι μαθητές ήταν τόσο συνεπαρμένοι με την εμφάνιση του Χριστού, τόσο χαρούμενοι που τον είδαν και που ήταν ζωντανός που το είπαν σε όλους όσους ήταν με το Χριστό στη διακονία του. Βρήκαν το Θωμά και ο Θωμάς ήταν μαζί τους την ερχόμενη Κυριακή.

 

Υπάρχουν χριστιανοί που εκ του φυσικού τους, είναι πιο συμμαζεμένοι, πιο δειλοί, πιο απαισιόδοξοι, λίγο κλεισμένοι στον εαυτό τους. Τους αρέσει να είναι περισσότερο μόνοι τους. Κι όμως αυτοί είναι που πρέπει περισσότερο από τους άλλους να βρίσκονται με παρέα. Πρέπει να πάμε σ’ αυτούς, να τους βρούμε, να τους ψάξουμε και να τους φέρουμε να είναι μαζί μας.

 

Πίσω, τώρα στη συνάντηση του Χριστού με το Θωμά. Η αλήθεια είναι βέβαια, πως η δική τους προσπάθεια δεν μπορούσε να πείσει το Θωμά, δεν ήταν δυνατόν αυτοί να τον κάνουν να αλλάξει το μυαλό του. Ούτε κι εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τους ανθρώπους και να τους οδηγήσουμε σε μετάνοια. Ο Θεός πρέπει να το κάνει αυτό. Έτσι λοιπόν, ο Χριστός εμφανίστηκε να οδηγήσει στην πίστη το μαθητή αυτό που αμφέβαλε.

 

Τον οδήγησε, προσκαλώντας τον να κάνει αυτό που έλεγε. Να βάλει το χέρι του στις πληγές Του. Ο Χριστός κατέβηκε στο δικό του επίπεδο και τον οδήγησε με τον καλύτερο τρόπο από την αμφιβολία στην πίστη. Ο Θωμάς είχε ζητήσει κάτι που δεν είχε το δικαίωμα να το ζητήσει. Είχε πει, Εάν δεν ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, δεν θέλω πιστεύσει. (Ιωάν.κ:25).

Το να συμπεριφερθεί κάποιος έτσι στον αναστημένο Ιησού ήταν ασέβεια. Επιπλέον, με τον τρόπο που το είπε υπονοούσε πως αυτό το τεστ ήταν αδύνατο να συμβεί. Τους πρότεινε δηλαδή αυτό που εκείνος πίστευε πως ήταν αδύνατο. Δηλαδή, δεν είχε πρόθεση να τους πιστέψει. Είχε, λοιπόν, λάθος στάση και διάθεση.

Κι όμως, ο Χριστός έσκυψε στο δικό του επίπεδο, όπως πάντα κάνει με τον κάθε άνθρωπο. Όπως έκανε με τον Πέτρο, όταν ασχολήθηκε και μαζί του. Εμφανίστηκε και είπε στο Θωμά: Φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός. (Ιωάν. 20:27).

Πόσο μεγάλη είναι η χάρη του Θεού μας! Δεν έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε τίποτα απ’ Αυτόν. Κι όμως Αυτός που μας δημιούργησε και πέθανε για να μας λυτρώσει, συγκαταβαίνει για να δώσει αυτό που χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε απόδειξη; Αν αυτό έχουμε πράγματι ανάγκη και το εκζητούμε με ειλικρίνεια, θα βρούμε αποδείξεις για τη θεότητά Του, για το θάνατό Του για τους αμαρτωλούς, για την ανάστασή του, και για τη δεύτερη έλευσή Του.

Σκέφτεσαι μέσα στην καρδιά σου: «Μα δεν μπορώ να δω». Τότε έλα σ’ Αυτόν. Ζήτα τις αποδείξεις. Θα ανακαλύψεις πως ο Θεός θέλει πολύ περισσότερο να σου αποκαλυφθεί από όσο θέλεις εσύ να Τον γνωρίσεις, θέλει να γίνει φίλος σου, και να μεταμορφώσει τη ζωή σου, ώστε να ζεις μέσα στην αλήθεια.

Είναι εντυπωσιακό βέβαια, πως αυτό που τελικά έπεισε το Θωμά δεν ήταν η εφαρμογή του τεστ το οποίο ζήτησε. Είχε ζητήσει να βάλει το χέρι του στην πλευρά και στα χέρια του Χριστού. Όταν ο Χριστός όμως, παρουσιάστηκε μπροστά του και του είπε, έλα φέρε το δάχτυλό σου, ο Θωμάς δεν το έκανε. Πείστηκε χωρίς τις διαβεβαιώσεις που ζητούσε. Και απεκρίθη ο Θωμάς και είπε προς αυτόν· Ο Κύριός μου και ο Θεός μου.» (Ιωάν.κ:28).

Τι ήταν αυτό που τον έπεισε; Κάποιοι λένε πως τον έπεισε η γνώση του Χριστού γι’ αυτά που ο Θωμάς είχε πει, παρόλο που δεν ήταν φυσικά παρών όταν ο Θωμάς τα είπε. Για να τα γνωρίζει, όμως ο Χριστός, έπρεπε να είναι ο Θεός. Είναι μια λογική σκέψη αυτή.

Όμως, αυτό που έπεισε το Θωμά ήταν η ίδια η παρουσία του Χριστού και το γεγονός πως όταν τον είδε, είδε τις πληγές Του στα χέρια και στο πλευρό. Ήταν ο Χριστός του σταυρού που άγγιξε τον Θωμά.

Κι αυτή είναι η μέγιστη απόδειξη της αγάπης του Χριστού. Η αγάπη Του αποκαλύπτεται στα μάτια μας, μέσα από τις πληγές Του. Κι αυτή η αποκάλυψη είναι που λυγίζει την ανθρώπινη καρδιά. Την αγάπη του Θεού, αδελφοί, τη βλέπουμε με πολλούς τρόπους.

Τη βλέπουμε στη δημιουργία. Στον όμορφο κόσμο που δημιούργησε και μας έδωσε. Μας αποκαλύπτει το μεγαλείο Του, μέσα από τις εποχές. Στις Πράξεις γράφει πως ο Θεός δεν άφησε τον εαυτό του χωρίς μαρτυρία, αγαθοποιώντας, δίνοντάς μας από τον ουρανό βροχές και καρποφόρες εποχές, γεμίζοντας με τροφή και ευφροσύνη τις καρδιές μας (Πράξ.ιδ:17). Ο Χριστός είπε πως ο Θεός ανατέλλει τον ήλιο του επάνω σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους (Ματθ.ε:45). Μαθαίνουμε για την αγάπη Του καθώς κάθε μέρα η πρόνοιά Του μας ακολουθεί.

Κυρίως, όμως, μαθαίνουμε και βλέπουμε και πειθόμαστε για την αγάπη Του, όταν βλέπουμε πως αυτός ο Δημιουργός Θεός, ο αιώνιος, ο άγιος, ο υπέρτατος, αυτός που με το λόγο Του δημιούργησε τα πάντα και τα συντηρεί, αυτός ο Θεός έδωσε το Γιο Του να πεθάνει για τον άνθρωπο. Οι πληγές του Χριστού είναι η αδιάσειστη απόδειξη της αγάπης του Θεού για σένα και για μένα.

Ο Θεός μας έδωσε και το μυαλό για να σκεφτόμαστε, και την καρδιά. Αν τον ψάχνεις, θα σου αποκαλυφθεί. Αυτό όμως, που κερδίζει την ψυχή, που μαλακώνει την ψυχή δεν είναι τα επιχειρήματα, αν και πολύ συχνά αποτελούν καλά σκαλοπάτια για να πάμε στο Θεό. Αυτό που κερδίζει την ψυχή είναι η αγάπη του Χριστού, την οποία βλέπει ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος καθώς νοερά βλέπει το Χριστό στο σταυρό να πεθαίνει για τις αμαρτίες μας.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, για την κάθε μια ψυχή που βρίσκεται εδώ, και δεν έχει αγγιχτεί από την αγάπη αυτή, ο Θεός να κάνει έλεος και να της δείξει στα μάτια της ψυχής, στα κατάβαθα της ψυχής, τις πληγές του Χριστού, που θεραπεύουν, που παρηγορούν, που συγχωρούν και δίνουν νόημα στη ζωή.

Και βέβαια η ιστορία του Θωμά τελειώνει με μια πολύ μεγάλη ενθάρρυνση. Ο Θωμάς, ο κυνικός, ο άπιστος, αυτός που βλέπει τα πράγματα λίγο πιο κυνικά και γκρίζα, αυτός ο άνθρωπος τελικά ομολογεί την μεγαλύτερη, την καλύτερη, τη θεολογικά πιο πλούσια ομολογία που καταγράφεται στα 4 ευαγγέλια. «Και απεκρίθη ο Θωμάς και είπε προς αυτόν· Ο Κύριός μου και ο Θεός μου.» (Ιωάν.κ:28).

Πολλές φορές άλλοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν απευθυνόμενοι στο Χριστό τον όρο «Κύριε», χωρίς πλήρη συναίσθηση του τι έλεγαν. Εδώ όμως, ο Θωμάς, το λέει και το εννοεί. Είσαι ο Γιάχβε, είσαι ο δημιουργός Θεός, είσαι ο Κύριος των κυρίων κι ο Βασιλιάς των βασιλιάδων. Και η φράση για το Χριστό «ο Θεός μου» είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται. Κανένας άλλος πιο πριν δεν έχει πει για το Χριστό, «ο Θεός μου». Ο Θωμάς το κάνει πρώτος.

Ο Χριστός έχει πει στο κεφάλαιο 5, Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ' εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν, διά να τιμώσι πάντες τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα (Ιωάν.ε:22β-23^α). Ο Θωμάς το κάνει πλήρως. Ομολογεί ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.

Κι όχι μόνο αυτό. Εξίσου σημαντικό εκτός της αναγνώρισης του ποιος είναι Χριστός, είναι η παραδοχή πως αυτός ο Χριστός είναι δικός «του». Δεν είναι απλά Κύριος και Θεός. Είναι ο δικός Του Κύριος, ο δικός Του Θεός.

Κι αυτό είναι το ζητούμενο πάντοτε. Όχι η διανοητική αναγνώριση του ποιος είναι ο Θεός αλλά η προσωπική σχέση μαζί Του. Και αυτό είναι η κλιμάκωση του ευαγγελίου. Μας δείχνει ο λόγος του Θεού πως κάποιος που αμφέβαλλε, με τη χάρη του Θεού ομολόγησε αυτό που από την αρχή έλεγε το ευαγγέλιο: εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην προς τον θεον και θεός ην ο λόγος (Ιωάν.α:1).

 

Καμία περίπτωση ανθρώπου δεν είναι χωρίς ελπίδα. Ο Θεός έτσι αλλάζει τους ανθρώπους. Πήρε τον Αβραάμ, και τον έκανε τον πατέρα της πίστης, αυτόν που ονομάστηκε φίλος Θεού. Πήρε το Σαύλο κι από διώκτη, τον έκανε απόστολο Παύλο. Πήρε τον Κηφά και τον έκανε Πέτρο. Πήρε το Θωμά και τον έκανε άνθρωπο πιστό και τον χρησιμοποίησε. Η χάρη του Θεού όταν αγγίζει τον άνθρωπο, τον μεταμορφώνει. Ας μη σταματάμε να κάνουμε το δικό μας μέρος. Να μιλάμε, να καλούμε τους ανθρώπους στο Χριστό.

 

Τελειώνει το περιστατικό με τα λόγια του Χριστού: Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Επειδή με είδες, Θωμά, επίστευσας· μακάριοι όσοι δεν είδον και επίστευσαν. (Ιωάν.κ:29). Τι εννοούσε ο Χριστός με τα λόγια αυτά;

 

Συνήθως νομίζουμε πως μ’ αυτά τα λόγια ο Χριστός μαλώνει το Θωμά. Κι αυτό είναι αλήθεια. Στο κεφάλαιο 4 ο Χριστός έχει πει: Εάν δεν ίδητε σημεία και τέρατα, δεν θέλετε πιστεύσει. (Ιωάν.δ:48). Ο Θωμάς όχι μόνο αμφιβάλει για τη μαρτυρία των άλλων μαθητών, αλλά κατά μία έννοια, ζητά το παραπάνω.

 

Και η απάντηση του Χριστού; Μήπως εννοούσε πως η υποκειμενική πίστη είναι καλύτερη από μια πίστη που στηρίζεται σε αποδείξεις; Εννοεί πως η πίστη που δεν ζητά αποδείξεις και δεν ψάχνει, μόνο αυτή ευλογεί ο Θεός; Μήπως εννοεί με ένα έμμεσο τρόπο, «πίστευε και μη ερεύνα;»

 

Δεν μπορεί αυτό να είναι το νόημα των λόγων του Χριστού. Αν ήταν τότε γιατί ο Χριστός να εμφανιστεί μετά την ανάσταση στο Θωμά και να του προσφέρει αποδείξεις; Κι επιπλέον είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι αυτό το νόημα γιατί αμέσως μετά ο Ιωάννης λέει πως έγραψε το ευαγγέλιο, για να βοηθήσει τους ανθρώπους να πιστέψουν, επειδή  θα διαβάσουν αυτά που είδαν κι άκουσαν αυτόπτες μάρτυρες. Και άλλα πολλά θαύματα έκαμεν ο Ιησούς ενώπιον των μαθητών αυτού, τα οποία δεν είναι γεγραμμένα εν τω βιβλίω τούτω· ταύτα δε εγράφησαν διά να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού. (Ιωάν.κ:30-31). Ο Χριστός λοιπόν, δεν συνηγορεί για μια πίστη που δεν ερευνά. Δεν είναι αυτό. Ποιο είναι λοιπόν το νόημα;

 

Πιστεύω πως ο Χριστός αναφέρεται όχι σε μια υποκειμενική πίστη, αλλά σε μια ικανοποιημένη πίστη. Μια πίστη που είναι ευχαριστημένη με ό, τι αποφασίζει ο Θεός να δώσει σε κάθε περίοδο. Μια πίστη που της φτάνουν αυτά που ο Θεός αποκαλύπτει σε κάθε φάση και δεν ψάχνει για εσωτερικές εμπειρίες, εσωτερικές αποκαλύψεις, οράματα και όνειρα πέρα από την αποκάλυψη που ο Θεός έχει επιλέξει να δώσει, αποζητώντας καινούργια, φρέσκια γνώση του Θεού, που να κάνει το λόγο Του να φαίνεται ανεπαρκής.

 

Είμαστε στην περίοδο που ο Χριστός δεν είναι σωματικά παρών. Είναι παρών σαν Πνεύμα Άγιο. Εργάζεται μέσα στον κόσμο, χρησιμοποιώντας την Εκκλησία Του, το σώμα Του, εμάς. Για αυτό μακάριοι όσοι δεν είδαν, και πίστεψαν (Ιωάν.κ:29). Ενθαρρύνει όλους εμάς ο Θεός που δεν ήμασταν εκεί, και μας λέει μακάριους.

 

Αυτό που χαρακτηρίζει τώρα την περίοδο αυτή είναι η πίστη. Είναι μακάριος, αυτός που πιστεύει στην αποκάλυψη του Θεού, που ακούει το λόγο και έρχεται στην πίστη, μετανοεί, δέχεται το Χριστό και του ανοίγονται τα μάτια να γνωρίσει το Θεό.

 

Είμαστε μακάριοι για πολλούς λόγους. Προσέξτε πως εξελίσσεται το ευαγγέλιο του Ιωάννη.

 

1.       Με την πίστη γινόμαστε παιδιά του Θεού (Ιωάν.α:12).

2.       Με την πίστη αποκτάμε την αιώνια ζωή (Ιωάν.γ:16).

3.       Με την πίστη ελευθερωνόμαστε από την τελική κρίση: (Ιωάν.ε:24).

4.       Με την πίστη χορταίνει και ξεδιψάει η ψυχή μας από τον Χριστό: (Ιωάν.ς:35).  

5.       Με την πίστη γινόμαστε ευλογία στους άλλους διά του Αγίου Πνεύματος: (Ιωάν.ζ:38-39).

6.       Με την πίστη στο Χριστό θα αναστηθούμε μια μέρα, και ήδη έχουμε περάσει από το θάνατο στη ζωή: (Ιωάν.ια:25-26).

7.       Με την πίστη θα δούμε και από τώρα βλέπουμε τη δόξα του Θεού: (Ιωάν.ια:40).

8.       Η πίστη είναι το μυστικό της άγιας ζωής: (Ιωάν.ιβ:46). Το σκοτάδι είναι το σκοτάδι της αμαρτίας, και το φως είναι η αλήθεια και η αγιότητα που υπάρχει στο Χριστό.

9.       Η πίστη είναι το μέσον για μια καρποφόρα ζωή για το Χριστό: (Ιωάν.ιδ:12).  Πιστεύω πως αυτά τα λόγια δεν αφορούσαν μόνο τους αποστόλους, γιατί πολύ απλά λέει «όποιος».

10.   Με την πίστη λαμβάνουμε τα οφέλη των προσευχών του ίδιου του Χριστού: (Ιωάν.ιζ:20).

Όλα αυτά αφορούν τόσο αυτούς που λένε ότι είναι του Χριστού όσο κι αυτούς που δεν έχουν κάνει ακόμη αυτό το βήμα. Μη λες «νομίζω θα μπορούσα να πιστέψω στο Χριστό αν κάπως μου εμφανίζονταν και κάτι μου έκανε ή κάτι μου έλεγε». μακάριοι 

όσοι δεν είδαν, και πίστεψαν (Ιωάν.κ:29).

Αυτό που ο Θεός θα σου δείξει νοερά και θα σου μαλακώσει την καρδιά, είναι οι πληγές του Χριστού που πέθανε και υπέφερε για όλους μας, για να πληρώσει τη δική μας ποινή. Αυτό ζήτα του. Ζήτα του, «αποκάλυψέ μου το Χριστό». Βοήθησέ με να δω στο Σταυρό, όλα αυτά που πρέπει να δω.

Γιατί; Το πρόβλημά μας, δεν είναι τα θαύματα ή η έλλειψη των θαυμάτων. Είναι η αμαρτία. Είμαστε αμαρτωλοί. Και ο Χριστός είναι η απάντηση και η λύση του Θεού στην αμαρτία μας. Αυτό που η ψυχή μας έχει ανάγκη δεν είναι βελτίωση, είναι συγχώρηση. Μπορείς να έρθεις στο Χριστό με απλή πίστη, σαν παιδί, πως αυτός συγχωρεί και δίνει αιώνια ζωή. Θα βρεις το Χριστό. Υποσχέθηκε πως αυτόν που έρχεται σε μένα δεν θα τον διώξω. Πρέπει όμως να τον ζητήσεις με την καρδιά σου. Μακάριοι είναι όσοι δεν είδαν, και πίστεψαν. Διάβασε το λόγο του Θεού και θα δεις εκεί το Χριστό.