Όταν κάποιοι φεύγουν από την πίστη, συνήθως κατηγορούν τις
εκκλησίες, τους ποιμένες ή τους γονείς τους για το γεγονός ότι έχασαν την πίστη
τους.
Αυτοί που απορρίπτουν την πίστη, σχεδόν πάντα πιστεύουν ότι
κάποιοι φταίνε. Θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα τυπολατρίας, λάθος διδασκαλιών,
εκκλησιών χωρίς αγάπη, ποιμένων που συνέχεια ελέγχουν, γονιών που δεν ήταν
εντάξει κτλ.
Αλλά η Γραφή μας λέει ότι οι άνθρωποι απορρίπτουν την πίστη
επειδή οι καρδιές τους, τους απατούν.
Ιερ.ιζ:9 Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα και
σφόδρα διεφθαρμένη· τις δύναται να γνωρίση αυτήν;
Ρωμ.α:21 Διότι γνωρίσαντες τον Θεόν, δεν εδόξασαν
ως Θεόν ουδέ ευχαρίστησαν, αλλ' εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και
εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία·
Ακόμα και οι καλύτεροι γονείς, οι καλύτεροι Χριστιανοί, οι καλύτερες
εκκλησίες, οι καλύτερες βιβλικές μελέτες και τα καλύτερα χριστιανικά βιβλία
είναι ατελή.
Αλλά η πραγματική πίστη είναι αρκετά δυνατή για να επιβιώσει
ακόμη και στις χειρότερες κακομεταχειρίσεις, σφάλματα, τυπολατρίες, ακραίες
καταστάσεις και σύγχυση.
Όταν βλέπουμε ανθρώπους να «αποστατούν» πρέπει να προσευχόμαστε
γι’ αυτούς, αλλά πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι έχτισαν την πίστη τους
σε ατελή πράγματα και ατελείς ανθρώπους, όχι στον απόλυτα τέλειο Κύριο και
Σωτήρα Ιησού Χριστό.
