Αρχή του Μάρτη καθώς αυτές οι γραμμές γράφονται. Ο πρώτος μήνας της Άνοιξης. Η φύση ξυπνάει από τη χειμέρια νάρκη! Τα δέντρα μπουμπουκιάζουν, τα πουλιά τιτιβίζουν. Θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια στην εξοχή, τον ερχομό των χελιδονιών και τη βιασύνη που είχαν να ετοιμάσουν τη φωλιά τους. Σ’ αυτή, σε λίγες μέρες, θα άφηνε το θηλυκό τα αβγά του και μετά από το κλώσημα θα έβγαιναν τα μικρά τους. Θυμάμαι εκείνα τα κεφαλάκια, με το ανοιγμένο κίτρινο ράμφος, που πρόβαλλαν μέσα από τη φωλιά περιμένοντας την τροφή που θα έφερνε ο μπαμπάς και η μαμά.
Αυτή η σκέψη φέρνει στο νου μου μια παρόμοια εικόνα. Όταν στο μαιευτήριο φέρνουν το μικρό εκείνο πλασματάκι και καθώς η μητέρα του το κρατά τρυφερά στην αγκαλιά της, ανοίγει το στοματάκι του και γυρίζει το κεφαλάκι δεξιά – αριστερά, ψάχνοντας να βρει τη θηλή για να θηλάσει.
Ο κόσμος μας όρισε την 8η Μαρτίου σαν «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας». Με αυτή την ευκαιρία θυμόμαστε τη μάνα Ευνίκη και τη γιαγιά Λοΐδα. Θυμόμαστε ηρωίδες της πίστης και θλιβερά παραδείγματα προς αποφυγή. Τη γυναίκα που απομακρύνεται από την οικογένειά της και διαλέγει την επαγγελματική επιτυχία. Και άλλα πολλά. Βλέπετε είναι άλλο τι ο κόσμος αντιλαμβάνεται πίσω και κάτω από τη λέξη «γυναίκα» και άλλο τι το Πνεύμα του Θεού από την αρχή της δημιουργίας είχε συλλάβει και περιλάβει πίσω από την πρώτη μας μητέρα, την Εύα, και κάθε άλλη Εύα (=Ζωή), πίσω από την κάθε γυναίκα που βασικά είναι προετοιμασμένη να γίνει «ΜΑΝΑ».
Τις ημέρες αυτές, τα μαύρα σύννεφα της οικονομικής κρίσης έχουν μαζευτεί πάνω απ’ όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα πάνω από την πατρίδα μας.
Στο Ευαγγέλιο του Λουκά λέει: «Ουαί δε εις τας εγκυμονούσας και τας θηλαζούσας...» (κα:23).
Πριν από λίγες μέρες το εδάφιο αυτό του λόγου του Θεού απόκτησε για μένα μιαν άλλη διάσταση. Η φράση αυτή του Κυρίου μας ειπώθηκε μέσα σε ένα συμφραζόμενο που τραγικά προανάγγειλε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού της, όπως και έγινε πραγματικά το 70 μ.Χ. από τις ρωμαϊκές λεγεώνες κάτω από την ηγεσία του Τίτου. Καθώς όμως ο Κύριος προλέγει το μέγεθος της καταστροφής, η προσοχή Του στρέφεται σε μια ξεχωριστή ομάδα του πληθυσμού, τις γυναίκες σε κατάσταση εγκυμοσύνης κι εκείνες που θηλάζουν. Ενώ κάποιοι άλλοι, γιατί όχι και δικοί Του, κοίταζαν το Ναό και τρόμαξαν... Πότε θα γίνουν όλα τούτα, και είναι δυνατό να πέσει ο Ναός; Τα χρυσάφια, τ’ ασήμια, τα αφιερώματα, όλο τούτο το μεγαλούργημα θα γίνει σκόνη; Θα πέσουν όλα; Θα το επιτρέψει ο Θεός;
Όμως Εκείνος ρίχνει το βλέμμα Του στοργικά στη μανούλα που κυοφορεί και στην άλλη που θηλάζει! Τι λεπτότητα, τι αγάπη, τι ενδιαφέρον, ποια λοιπόν ευαισθησία! Κάποιος θα έλεγε, «Κύριε, εδώ το παν καίγεται, καταστρέφεται, βουλιάζει, κι Εσύ κάνεις λόγο γι’ αυτές; Λεπτομέρεια!...».
Φαντάσου μια Ιερουσαλήμ που πέφτει, καίγεται. Εκείνοι, οι φανατικοί, έχουν αρχίσει έναν πόλεμο εξόντωσης ανάμεσά τους, με πράξεις φρικαλέες, ανατριχιαστικές, που πρέπει να κλείσεις το βιβλίο της Ιστορίας και με κλειστά τα μάτια να ντραπείς γι’ αυτή και τις σελίδες της. Όμως για τον Κύριο είχε ξεχωριστή σημασία μια εγκυμονούσα γυναίκα, που δε θα μπορούσε να τρέξει και μια θηλάζουσα, που κρατώντας το μωρό της κι ίσως ένα μπόγο θα προσπαθούσε να γλυτώσει μακριά από την πόλη και τη φωτιά του χαμού!
Άλλοι θα μιλάγανε για μεραρχίες που χάθηκαν, για τείχη που έπεσαν, για στρατηγικά σχέδια που ναυάγησαν, για οικονομίες που χάθηκαν, για νιάτα που πουλήθηκαν σαν δούλοι...
Και όμως ο Κύριος, μέσα σ’ αυτή τη συμφορά της Ιερουσαλήμ σκέφτηκε την εγκυμονούσα και τη θηλάζουσα νεαρή μητέρα.
Ας σκύψουμε το κεφάλι. Αυτός είναι ο Κύριός μας! Ασύλληπτος!
Δεν μπορούμε να Τον κατανοήσουμε. Υπάρχουν αριστουργήματα που χωρίς να ξέρουμε τη γλώσσα που γράφτηκαν δε μπορούμε να τα συλλάβουμε... έτσι και τούτη την αγάπη δε μπορούμε να την κατανοήσουμε εκτός κι αν μας την αποκαλύψει το Άγιο Πνεύμα.
Μας αγάπησε με μια τεράστια αγάπη, που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο! Ταυτόχρονα όμως αδελφή μου μπορεί να αγκαλιάζει και μια εγκυμονούσα, μια θηλάζουσα μητέρα.
Εάν μου λέγατε, «Δώσε μου μια απόδειξη για τη μεγαλειότητά Του. Ότι ο Υιός του Θεού είναι και Υιός Ανθρώπου, θα σου έδινα μόνο μία απόδειξη, ετούτη. Πόση αγάπη! Πόση στοργή! Πόση λεπτότητα εκ μέρους Του. Ποτέ δε θα αγαπήσουμε τον Κύριο αν το Άγιο Πνεύμα δεν μας δώσει τη διάσταση πόσο Εκείνος μάς αγάπησε.
Πόσο καλό μου κάνει να σκέφτομαι ότι ο Κύριός μας δεν είναι έξω από τα προβλήματά μας. Στις δυσκολίες μας, είναι εκεί. Στο κρεβάτι του πόνου, είναι εκεί! Γνωρίζει το κάθε τι που μας συμβαίνει.
Αλλά μου θυμίζει και κάτι ακόμη: Πόσο λεπτή πρέπει να είμαι κι εγώ, η πιστή του Κυρίου, πόσο λεπτή ιδιοσυγκρασία πρέπει να με χαρακτηρίζει σαν θυγατέρα του Άγιου Θεού! Και προσεύχομαι προς το Θεό: «Δώσε μου σε παρακαλώ αυτή τη λεπτότητα της αγάπης Σου». Αν συμφωνείς αδελφή μου, κάνε κι εσύ την ίδια προσευχή!
