Και οι 10 με μια φωνή τον παρακάλεσαν: "Επιστάτα, ελέησον ημάς!".
Και το θαύμα έγινε.
Οι θεραπευμένοι, έξαλλοι απ' τη χαρά τους, όρμησαν να χαρούν όλα όσα είχαν στερηθεί ως τότε. Την ανθρώπινη επικοινωνία και συντροφιά...
Ένας μόνο φρέναρε και γύρισε γεμάτος ευγνωμοσύνη, να ευχαριστήσει γονατιστός τον ευεργέτη του!
Να, λοιπόν, το πρώτο συμπέρασμα: εννιά στους δέκα ανθρώπους, μες στη χαρά τους ξεχνούν το Θεό.
Μόνο στη δυστυχία τους αναγκάζονται να τον θυμηθούν.Κι αυτός ο ένας, εκτός απ' τη θεραπεία του, κέρδισε, τελικά, και τη σωτηρία του!
Κι εύλογα αναρωτιέται κανείς: αν θέλουμε την πνευματική προκοπή κάποιου, τι πρέπει να του ευχόμαστε; Μάλλον όχι βίο ανθόσπαρτο και ανέφελο...
Το ευαγγέλιο σώζει μία ακόμα λεπτομέρεια: ο θεραπευμένος που θυμήθηκε τον ευεργέτη του ήταν Σαμαρείτης.
Για όσους δεν το ξέρουν, οι Σαμαρείτες θεωρούνταν απ' τους Ιουδαίους "μισητοί, υπάνθρωποι, βδελυροί". Σαν αυτούς που εμείς λέμε σκυλάραπες, Αλβανούς, τσιγγάνους, γυφτοσκοπιανούς...
Έλα μου, όμως, που ο Χριστός, αν και Ιουδαίος, όλο τους Σαμαρείτες παινεύει! (Να σας θυμίσω την παραβολή του "καλού Σαμαρείτη;).
Ερχόμαστε, λοιπόν, και στο δεύτερο συμπέρασμα: άνθρωποι κλειστοί στα όρια του τόπου τους, της φυλής τους, του έθνους τους είναι εκ των προτέρων αποτυχημένοι πνευματικά!Ο ανόητος και φανατικός σωβινισμός είναι επικίνδυνος όχι μόνο για την κοινωνία αλλά και για την Εκκλησία. Και θέτει εν αμφιβόλω και τη σωτήρια μας...
(πηγή ΣΥ ΕΙΠΑΣ)
