Όλοι μας βρισκόμαστε κάτω από κάποιες συνθήκες ζωής, που ποικίλλουν τόσο πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο, από μέρα σε μέρα, και ίσως από ώρα σε ώρα. Είναι βέβαιο, βεβαιότατο, πως από τις συνθήκες αυτές που βρισκόμαστε, όποιες και να είναι αυτές, εμείς δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Δεν αρκούμαστε σ’ αυτές, και θα θέλαμε να είναι καλύτερες.
Και τότε η ζωή μας παίρνει ένα ιδιάζον χρώμα, που μπορεί να μας ακολουθεί μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας και να φύγουμε από τον κόσμο τούτο. Αρχίζει ένας αγώνας να βελτιώσουμε αυτές τις συνθήκες, να τις βελτιώσουμε εμείς, και να κάνουμε αυτό, που εμείς κρίνουμε ότι είναι πρόσφορο και ωφέλιμο.
Αν είμαι φτωχός ή μέτριος, να γίνω πλούσιος, αν είμαι λίγο μορφωμένος, να γίνω αν είναι δυνατόν σοφός και να ξεπεράσω κάποιους άλλους. Αυτό μπορεί να το επιδιώξω ακόμα και με τα παιδιά μου, που τα θεωρώ προέκταση του εαυτού μου. Να τα σπουδάσω, να πάρουν μεγάλες θέσεις, να μπορώ να μιλώ και να καυχιέμαι γι' αυτά, χαμογελώντας γεμάτος χαρά και ικανοποίηση.
Εμείς είμαστε άνθρωποι που πιστεύουμε πως το αγαθό μας, το συμφέρον μας, η πρόοδός μας είναι στα χέρια του Θεού, και αποκαλύπτονται μέσα από τον αιώνιο λόγο Του. Και εδώ, σε σύγκριση και αναφορά με τον αιώνιο λόγο Του, προκύπτουν κάποιες συγκρούσεις και αντιφάσεις.
Πρώτο πρώτο, παρουσιάζεται ένα σκληρό ερώτημα, που απαιτεί μια ειλικρινή απάντηση από μέρους μας. Οι συνθήκες που βρισκόμαστε τώρα, είναι διαμορφωμένες τυχαία ή είναι από το Θεό; Η λέξη τυχαία είναι απαράδεκτη για το χριστιανό. Είναι σατανική εφεύρεση για να καλύψει κάποιο κενό στους άπιστους. Για μας ισχύει εκείνο το δυνατό και κεφαλαιώδες "υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι" (Ματθ.ι:30). Όλα παρακολουθούνται, ελέγχονται και ρυθμίζονται, μέχρι την πιο μικρή λεπτομέρεια μέσα στη ζωή μας, από τον Κύριο.
Εάν συμβαίνει έτσι, και ο Κύριος ελέγχει και έλεγξε τις τωρινές συνθήκες της ζωής μας, και αυτές είναι μια έκφραση της αιώνιας βουλής Του, τότε κάθε προσπάθεια αλλαγής και παρέμβασης δικής μου θα ήτανε αντίθετη με τη βουλή Του, ένα ανίερο κοντράρισμα, που θα έφερνε μια τραγική κατάληξη.
Εκείνο το οποίο εμείς ανθρώπινα κρίνουμε ότι πρέπει ν’ αλλάξει, και μάλιστα να το αλλάξουμε εμείς, με δικά μας κριτήρια και δική μας προσπάθεια, ακόμα και αγωνία, προσκρούει επάνω στα λόγια που ο Κύριος μίλησε στον απόστολο Παύλο, στο αίτημά του για τον σκόλωπα, "αρκεί εις σε η χάρις Μου…" (Β΄ Κορ.ιβ:9).
Αυτή η κουβέντα έχει μεγάλο περιεχόμενο και απροσμέτρητες διαστάσεις. Ναι, Παύλο, έκρινα Εγώ για το δικό σου αγαθό και συμφέρον πως πρέπει να έχεις αυτόν τον σκόλωπα, που Εγώ στον έδωσα, και που σε σένα μπορεί να μην είναι ευχάριστος, μα για Μένα είναι πολύτιμος για τα γενικότερα σχέδιά Μου.
Εκείνο της Παλαιάς Διαθήκης "αι βουλαί Μου δεν είναι βουλαί υμών, ουδέ οδοί υμών αι οδοί Μου, λέγει Κύριος" (Ησαΐας νε:8), αυτός είναι ο λόγος που εμείς θα πρέπει να δεχόμαστε αυτά που ο Κύριος διαλέγει για μας, όχι μόνον αδιαμαρτύρητα, αλλά με ευχαριστία, με πίστη, πως αυτό που διάλεξε ο Θεός για μένα είναι το καλύτερο δυνατόν, "το αγαθόν, το ευάρεστον, το τέλειον" (Ρωμ.ιβ:2).
Όταν θα λύσουμε αυτό το σημείο και το ξεπεράσουμε, τότε θα είμαστε πάντα ικανοποιημένοι και θα μπορούμε να "ευχαριστούμε πάντοτε υπέρ πάντων εις τον Θεόν και Πατέρα…" (Εφες.ε:20). Αλλιώς, όσο υπάρχει η δική μας διάθεση, η δική μας εκλογή, η δική μας επιλογή, ο άθλιος εαυτός μας, τότε είναι αδύνατον να ευχαριστούμε το Θεό "εν παντί".
Θα είναι για μας κάτι άγνωστο και μυστηριώδες. Μόνο όταν μάθουμε να δεχόμαστε με ευχαριστία αυτά που ο Χριστός διάλεξε για μας, τότε θα είμαστε πλήρως ικανοποιημένοι, ανά πάσα στιγμή.
