Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως
Το τι ακριβώς έχει μέσα του ένας άνθρωπος και φυσικά, ένας χριστιανός, θα το δεις καθαρά, την ώρα πού θα τον, προσβάλουν θα τον αδικήσουν, θα τον λασπώσουν, θα του πάρουν κάτι δικό του. Ο λαός το λέει αυτό, «όταν του πατήσουν τον κάλο».
Υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο κάποια στοιχεία, τα λεγόμενα φυσικά αντανακλαστικά. Αυτά δουλεύουν και χωρίς τη συμμετοχή της σκέψης, του λογικού. Με ένα τρόπο αυθόρμητο και ανεξέλεγκτο βγαίνουν στο προσκήνιο και κάνουν τη ζημιά.
Πολλές φορές παρακολούθησα μικρά παιδιά να μαλώνουν. Είναι κάτι πολύ διασκεδαστικό. Κύριο χαρακτηριστικό στη διαμάχη τους είναι να ανταποδίδουν τα ίσα. Βγάζει το ένα τη γλώσσα, τη βγάζει και το άλλο. Φτύνει το ένα, φτύνει και το άλλο. Κοροϊδεύει το ένα κοροϊδεύει και το άλλο.
Και οι μεγάλοι δεν πάνε πίσω. Μα ο Κύριος μας δεν είχε τέτοια αντανακλαστικά. Δεν έπεσε στην παγίδα του «αντί...» «Λοιδωρούμενος δεν αντιλοιδώρει...»
«Κύριε φύλαξε με από σαρκικά αντανακλαστικά». Την ώρα πού η σάρκα φουντώνει. Την ώρα πού κοντεύεις να χάσεις τον έλεγχο. Τότε, αν μέσα σου έχεις τον Κύριο, αφέντη και καπετάνιο, σκας ένα χαμόγελο, βάζεις ένα τσιρότο στο στόμα σου, και πάς λίγο παρακάτω.
"Αν πέσεις κάτω από τον άλλον, και ενώ θα μπορούσες ν' αντιδράσεις, δεν το κάνεις, μα αφήνεσαι κάτω από την πίεση, την αρπακτική διάθεση, τη λασπωτική πρωτοβουλία του άλλου, του όποιου άλλου και αυτό το κάνεις, μόνο και μόνο για τον Κύριο, τότε... τότε κέρδισες μια νίκη. Μπορεί να σε πουν δειλό και λιποτάχτη. Δεν πειράζει. Κέρδισες μια νίκη στο μεγάλο οχυρό τής βασιλείας του, της αγάπης του.
Και κάτι άλλο. Ποτέ, μετά από μια νίκη ή ήττα δεν μπορείς να είσαι πια, εκείνος πού ήσουν πριν. Ανέβηκες ένα σκαλοπάτι. Πήρε μια στροφή, μια νέα γραμμή ο χαρακτήρας σου, γραμμή Χρίστου, γραμμή, πού θα μείνει για πάντα. Και σ' αυτή μετά από μια καινούργια νίκη, θα προστεθεί μια καινούρια γραμμή και θα κάνεις ένα βήμα στην κλίμακα «από δόξης εις δόξαν».
Προσοχή λοιπόν. Εκεί είναι το κρίσιμο σημείο της μάχης. Το σκυμμένο κεφάλι, η παρακατιανή τελευταία θέση. Το απομένον κτήμα, μετά το διάλεγμα των άλλων. Το χαμόγελο μετά από το φτύσιμο στο πρόσωπο. Η ευχαριστία στον άρπαγα για την αρπαγή των δικαιωμάτων σου.
Αυτό είναι δυναμίτης. Είναι νιτρογλυκερίνη. Πετά στον αέρα τα οχυρά της απιστίας. Εκεί φαίνεται η δύναμη και το μεγαλείο της χριστιανικής πίστης. Βέβαια, δεν το κάνουμε για να εντυπωσιάσουμε τον κόσμο. Όχι αυτό. Γιατί το θέλει, και αρέσει στον Κύριο. Γιατί το έκανε εκείνος. Και γιατί αυτό είναι το αγαθό μας.
Και είναι αρκετό αυτό.
