Σε έναν άπειρο και αιώνιο Θεό που αυτοπροσδιορίζεται ως ΑΓΑΠΗ (1 Ιωάν. 4:8, 16), εννοείται πως αυτή είναι αιώνιο γνώρισμα Του.
Στις ειδικές περιπτώσεις εκούσιας εμμονής κάποιου στη αμαρτία, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι αυτός που κλείνει τα μάτια του (άρνηση) στη Χάρη και στην Αγάπη του Θεού. Η κόλαση θα είναι για αυτούς, που σαν τον Ιούδα, δεν θέλησαν να αφεθούν στη Θεια Χάρη, η οποία θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να έρθουν στην επίγνωση της Αλήθειας.
Και όταν εγώ αρνούμαι τότε και η ΑΓΑΠΗ (Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΗΛΑΔΗ) με αρνείται (σεβόμενος την ελευθερία της επιλογής μου). Ενώ αναφέρει το Ιερό Ευαγγέλιο, όταν απιστούμε Αυτός μένει πιστός στη αγάπη Του σε μας, να αρνηθεί τον Εαυτόν Του δεν μπορεί, ούτε την αγάπη Του.
Διότι ο Κύριος ως Αγάπη έχει ταπείνωση, έχει ελευθερία, έχει αλήθεια. Μπορεί να αποστρέψει το πρόσωπο Του κάποια στιγμή από μας;
Οχι. οχι. οχι.
Σε καμιά περίπτωση.
Όχι, διότι και όταν τον αρνούμαστε, ζούμε και κινούμαστε εν τω Θεώ, απλά δεν μπορούμε να τον αφουγκραστούμε...
π.χ. αν βρεθείς στην εξοχή μια ηλιόλουστη μέρα, μέσα σε ένα ανθισμένο κήπο, στο περιβόλι του παππού...με επίδεσμο στα μάτια, χαζαπλάστ στο στόμα και βουλοκέρι στα αυτιά... Δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν γεύεσαι τίποτα. Αλλά είσαι εκεί! Κάπως έτσι είναι...
Είναι επιλογή σου όμως..Αν αποφασίσεις να βγεις από τα σκοτάδια της αμαρτίας και να επιστρέψεις, αρχίζεις πάλι να γεύεσαι...αρχίζει πάλι να ζεις.
Kαι (αν ναι) υπό ποιες συνθήκες;
Σε συνθήκες δοκιμασίας νοιώθεις έτσι, ενώ στη πραγματικότητα είναι μαζί σου. Σκοτεινή νύχτα της ψυχής (Ησαΐας 50:10), έρημος τόπος (Δαβίδ κ.λπ.), απόγνωση, απελπισία (απ. Παύλος), είναι μέρος της παιδαγωγικής του Θεού στους αγίους...Αρρώστιες, αποτυχίες, θάνατος μέσα στο ίδιο μονοπάτι, κάνουν πολλές φορές τους αγίους να νομίζουν ότι ο Θεός τους εγκατέλειψε.
(πηγή : αιρετικά αποτυπώματα)
