Αυτό το κεφάλαιο της Γένεσης περιέχει μια απ’ τις πιο όμορφες ιστορίες της Βίβλου. Η σχέση που υπάρχει μεταξύ αυτού του κεφαλαίου και των δύο προηγούμενων είναι αξιοπρόσεχτη. Στο κεφ.κβ ο γιος προσφέρθηκε πάνω στο θυσιαστήριο. Στο κεφ.κγ η Σάρρα πέθανε. Στο κεφ.κδ ο υπηρέτης διατάσσεται να βρει γυναίκα για εκείνον τον οποίο ο Αβραάμ «έλαβε οπίσω παραβολικώς» απ’ τους νεκρούς. Η αλληλουχία αυτών των γεγονότων συμπίπτει κατά θαυμαστό τρόπο με τη σειρά των γεγονότων που σχετίζονται με την κλήση της εκκλησίας.
Πρώτα ο θάνατος του Ιησού, μετά η απόρριψη του κατά σάρκα Ισραήλ και μετά η κλήση της εκκλησίας στην ένδοξη θέση της νύμφης του Αρνίου.
Έπρεπε ο θάνατος του Χριστού να είναι ένα τετελεσμένο γεγονός πριν κληθεί η εκκλησία. Ακόμα έπρεπε να καταργηθεί «ο μεσότοιχος του φραγμού» πριν σχηματιστεί ο «είς νέος άνθρωπος». Είναι σημαντικό να καταλάβουμε όλα αυτά για να γνωρίσουμε ποια είναι η θέση της εκκλησίας στα σχέδια του Θεού.
Όσο ο Ιουδαϊκός εθνικισμός υπήρχε, ένα χώρισμα στεκόταν ανάμεσα σε Ιουδαίους και Εθνικούς. Η ιδέα, αυτά τα δύο να γίνουν ένα, δεν χωρούσε στο πνεύμα ενός Ιουδαίου γιατί θεωρούσε τον εαυτό του κατά πολύ ανώτερο ενός Εθνικού τον οποίο έβλεπε σαν ακάθαρτο και απαγορευμένο να πλησιάσει (Πράξ.ι:28).
Αν ο Ισραήλ περπατούσε με το Θεό έτσι όπως Αυτός τους είχε ζητήσει, θα είχε αυτή την ιδιαίτερη θέση του χωρισμού και της ανωτερότητας. Αλλά ο Ισραήλ ακολούθησε δικούς του δρόμους, μια άλλη οδό και γι’ αυτό όταν πληρώθηκε το μέτρο της ανομίας τους, σταυρώνοντας τον Αρχηγό της Ζωής, τον Κύριο της δόξης, ο Θεός σήκωσε τον απόστολο Παύλο για να είναι οικονόμος μιας καινούριας οικονομίας φανερώνοντας πράγματα που ήταν κρυμμένα μέχρι τότε (Εφεσ.γ:1-6). Το μυστήριο της εκκλησίας που αποτελείται από Ιουδαίους και εθνικούς βαπτισμένους σ’ ένα σώμα δια του ενός Πνεύματος δεν είχε αποκαλυφτεί μέχρι των ημερών του Παύλου. Οι απόστολοι και οι προφήτες της Καινής Διαθήκης θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπήρξαν οι πρώτες πέτρες αυτής της ένδοξης οικοδομής (Εφεσ.β:20) και γι’ αυτό αυτή η οικοδομή δεν μπορούσε να υπάρξει προηγουμένως (Ματθ.ις:18 “θέλω οικοδομήσει”).
Γέν.κδ:1-4
Ο Αβραάμ ήταν ευλογημένος απ’ το Θεό κατά πάντα. Ο πρεσβύτερος δούλος του είναι ο ΕΛΙΕΖΕΡ που βλέπουμε στη Γέν.ιε:2. Το όνομά του σημαίνει: “ο Θεός είναι βοήθεια” ή “ο Θεός βοηθά” ή “βοηθός του Θεού”. Εζερ= βοήθεια.
Ο Ελιέζερ ήταν “o επιστάτης πάντων των υπαρχόντων αυτού” δηλαδή ο οικονόμος του. Στον Τιτ.α:7 διαβάζουμε ότι ο επίσκοπος είναι οικονόμος του Θεού.
Θα μπορούσαμε τυπικά να δούμε στο πρόσωπο του Αβραάμ το Θεό Πατέρα και στο πρόσωπο του Ελιέζερ τους δούλους του Θεού, τους εργάτες που βοηθούν και υπηρετούν τους άλλους με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Έχουμε λοιπόν μια πολύ όμορφη εικόνα, τον Θεό (Αβραάμ) να στέλνει τους εργάτες Του (Ελιέζερ)-όχι τον Ισαάκ- να καλέσουν τη νύμφη (Ρεβέκκα) για το γιο Του (Ισαάκ).
χείρα υποκάτω των μηρών: αυτό ήταν το έθιμο για σοβαρό όρκο ή υπόσχεση, δίνοντας έτσι μεγάλη αξία στην οσφύ σαν πηγή ζωής.
Είναι σημαντικό να προσέξουμε ότι η κλήση και η ύψωση της Ρεβέκκας σε γυναίκα του Ισαάκ στηριζόταν στον όρκο που επισφράγισε τη συμφωνία ανάμεσα στον Αβραάμ και τον υπηρέτη του. Η Ρεβέκκα αγνοούσε όλα αυτά, αν και στο σχέδιο του Θεού, αυτή ήταν το αντικείμενο αυτής της συμφωνίας. Το ίδιο συμβαίνει με την εκκλησία του Θεού είτε σαν σύνολο, είτε προσωπικά με τον καθένα που την απαρτίζει.
Ψαλμ.ρλθ:15-16 Εφεσ.α:3-4 Ρωμ.η:29-30. Υπάρχει μια θαυμαστή αρμονία ανάμεσα σ’ αυτά τα εδάφια και το θέμα που μας απασχολεί. Η κλήση, η δικαίωση και η δόξα της εκκλησίας, όλα στηρίζονται στο αιώνιο σχέδιο του Θεού, στο λόγο Του και στον όρκο Του. Ο Ελιέζερ ορκίστηκε να φέρει μια γυναίκα για τον Ισαάκ. Τη θέση αυτή που αργότερα πήρε η Ρεβέκκα, τη χρωστούσε στην επιθυμία του Αβραάμ υπέρ του γιου του. Είναι ευτυχισμένος αυτός που καταλαβαίνει όλα αυτά τα πράγματα, που βλέπει ότι η ασφάλεια της εκκλησίας είναι αχώριστα ενωμένη με το Χριστό και τη δόξα Του. «Η γυνή εκτίσθη διά τον άνδρα» (Α’ Κορ.ια:8-9) και ο βασιλιάς «έκαμε γάμους εις τον υιόν αυτού» (Ματθ.κβ:2).
Ο Υιός είναι το κυριότερο αντικείμενο όλων των σκέψεων και όλων των βουλών του Θεού. Όταν κάποια μέρα φτάσουμε εκεί που θα φτάσουμε, αυτό θα γίνει μόνο σε σχέση με τον Υιό. Τίποτα λοιπόν δεν μπορεί να είναι περισσότερο πλήρες από την απολύτρωση της οποίας το αντικείμενο είναι οι πιστοί, η νύμφη. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να στερεώσει την καρδιά, όσο η πεποίθηση ότι η ύπαρξη της εκκλησίας είναι απαραίτητη για τη δόξα του Χριστού (Α’ Κορ.ια:7 & Εφεσ.α:23).
Το ενδιαφέρον του Αβραάμ να μην πάρει ο Ισαάκ γυναίκα από τα ειδωλολατρικά έθνη που ήταν γύρω τους, μας διδάσκει καθαρά την ιδέα του αποχωρισμού και το πόσο λάθος είναι για τους χριστιανούς να παντρεύονται άπιστους. Ο λαός Ισραήλ μπήκε σε μεγάλους μπελάδες όταν έγιναν γάμοι με ειδωλολατρικά έθνη (Α’ Κορ.ς:14,15). Ο Αβραάμ δεν θα έπαιρνε γυναίκα στο γιο του απ’ τους Χαναναίους που ήταν καταραμένοι. Εφεσ.ε:25-27 Η νύμφη θα είναι χωρίς μώμο και σπίλο, θα είναι άψογη. Ο Ισαάκ θα έπαιρνε τη νύμφη του μετά τη θυσία και την ανάστασή του.
Γέν.κδ:5-9
Ο Θεός δεν πιέζει κανένα. Θέλει να κάνει γάμους στο Γιο Του και η εκκλησία είναι το αντικείμενο των σχεδίων Του, αλλά θα πρέπει να θελήσει από μόνη της. Ο Θεός μέσω του δούλου Του θα της εκθέσει τα σχέδιά Του, αλλά η τελική απόφαση ανήκει σ’ αυτήν. Θα της πει ότι προορίζεται να μοιραστεί όλη τη δόξα του Γιου (Ιωάν.ιζ:22,23) κι ότι ό,τι ανήκε στον Γιο θ’ ανήκει και σ’ αυτή γιατί ο Γιος της ανήκει (Α’ Κορ.γ:21-22).
Χαρά του Χριστού σ’ όλη την αιωνιότητα θα είναι η φανέρωση της εκκλησίας μέσα στη δόξα και την ωραιότητα με την οποία θα την περιβάλει, γιατί αυτή δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά η αντανάκλαση της δικής Του δόξας και ωραιότητας. Οι άγγελοι θα παρατηρούν στην εκκλησία τη θαυμαστή ανάπτυξη της σοφίας, της δύναμης, και της χάρης του Θεού εν Χριστώ.
Ο Χριστός δεν θα έρθει στη γη, αλλά εμείς θα πάμε να Τον συναντήσουμε στο μεσουράνημα και να επιστρέψουμε μαζί Του στο σπίτι του Πατέρα.
Όταν μιλάμε σε κάποιον τα λόγια του Χριστού και τον καλούμε να γίνει μέλος αυτής της νύμφης και δεν θέλει, τότε είμαστε ελεύθεροι απ’ το αίμα του. Η δική μας δουλειά είναι να καλέσουμε τον κόσμο, να πούμε για το Χριστό. Η ευθύνη μας είναι να μιλήσουμε το λόγο του Θεού. Αν δεν δέχονται είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μας.
Γέν.κδ:10-11
Ο υπηρέτης πηγαίνει σε άγνωστα μέρη με τα δώρα του Πατέρα για να τα προσφέρει στη νύμφη που δεν την γνωρίζει! Όμως θα τη συναντήσει γιατί ο άγγελος του Κυρίου προπορεύεται (εδ.7).
Σήμερα, ο Θεός μας έχει δώσει τα δώρα Του, είμαστε οικονόμοι Του, και όποιον συναντάμε μπροστά μας που να έχει την καρδιά της νύμφης κι ανταποκρίνεται στην πρόσκληση, του δίνουμε τα δώρα που έχουμε: σωτηρία, αιώνια ζωή, βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα, χαρίσματα του Πνεύματος, χαρά, ειρήνη, αγάπη...
Η Μεσοποταμία συμβολίζει τον κόσμο και η πόλη του Ναχώρ είναι η Χαράν που σημαίνει καμένο, ξερό. Η Ρεβέκκα ήταν εγγονή του Ναχώρ, του αδελφού του Αβραάμ. Ο πατέρας της Βαθουήλ είναι πρώτος ξάδερφος του Ισαάκ. Γεν.κζ:43 αυτά τα λόγια τα λέει η Ρεβέκκα στον Ιακώβ. Ο Λάβαν ήταν εγγονός του Ναχώρ που κατοικούσε στη Χαράν. Η νύμφη δηλαδή, προέρχεται από μια ξερή γη!
προς το εσπέρας: όταν αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι ή λίγο πριν είναι ο καιρός που πρέπει να καλεστεί η νύμφη. Όσο είναι ημέρα, μπορούμε να εργαζόμαστε γιατί όταν έρθει η νύχτα (Α/Χ) δεν θα μπορούμε πια.
διά να αντλήσωσι ύδωρ: οι άνθρωποι διψούν και βγαίνουν για να βρουν νερό. Εκεί πρέπει να είναι ο υπηρέτης του Θεού για να τους καλέσει δίνοντας το ζωντανό νερό (Ιωαν.ζ:37).
Γέν.κδ:12
Επειδή ο Ελιέζερ δεν μπορεί να βρει μόνος του τη νύμφη, ίσως επειδή δεν έχει όραση ή σοφία, στρέφεται στο Θεό και προσεύχεται.
Γέν.κδ:14-21
Το σημείο που ζήτησε ο Ελιέζερ δεν είναι τυχαίο. Είναι η καρδιά της νύμφης. Το να προσφερθεί να ποτίσει τον ίδιο και τις καμήλες του σημαίνει ότι έχει μέσα της αγάπη, επιθυμία υπηρεσίας και βοήθειας.
Γέν.κδ:22,23
Ο Ελιέζερ χωρίς να ξέρει ποια είναι - δια πίστεως - της δίνει τα δώρα γιατί πλήρωσε τους όρους που είχε βάλει μπροστά στο Θεό.
χρυσά ενώτια: ο χρυσός συμβολίζει τη θεότητα. Χαρίσματα του Θεού που στολίζουν (χρίουν) την ακοή του πιστού για ν’ ακούει τα πολύτιμα πράγματα του Θεού.
βραχιόλια: δώρα για το χέρι που συμβολίζει την υπηρεσία. Τα χαρίσματα της διακονίας.
Τα δώρα αυτά δεν ήταν του Ελιέζερ, αλλά του Αβραάμ. Δεν είναι δικά μας, αλλά του Θεού που μας τα εμπιστεύεται για να τα δώσουμε σ’ αυτούς που έχουν την καρδιά της νύμφης.
Δίνονται σαν δώρα αγάπης για τον αρραβώνα της νύμφης και προεικονίζουν όλα αυτά που θα αποκτήσει αργότερα. Προέρχονται από μια χώρα μακρινή που η νύμφη δεν γνωρίζει.
Γέν.κδ:24-28
Στο εδ. 25 βλέπουμε την ανοιχτή καρδιά της Ρεβέκκας και το πόσο φιλόξενη ήταν (όπως κι η Λυδία). Είναι έτοιμη να προσφέρει στέγη και τροφή. Στο εδ.28 την βλέπουμε να τρέχει να πει τα νέα στους δικούς της όπως θα έκανε κάθε καλό κορίτσι. Τρέχει να ομολογήσει στον κόσμο και στην ορατή εκκλησία για τα δώρα που ο Κύριος έχει γι’ αυτήν. Η νύμφη ομολογεί τον Κύριο και τα έργα Του.
Γέν.κδ:29-33
Ρεβέκκα: προέρχεται από ένα ρήμα που έχει την έννοια “δένω στερεά ή σφιχτά” και αναφέρεται σε κοπέλα που με την ομορφιά της “δένει” κι αιχμαλωτίζει τον άντρα.
δεν θέλω φάγει: πρώτα ο λόγος του Θεού και μετά όλα τ’ άλλα. Πρώτα να καλέσουμε τη Ρεβέκκα (νύμφη) και μετά να ικανοποιήσουμε άλλες ανάγκες.
Γέν.κδ:34-49
Ο υπηρέτης του Αβραάμ φέρνει μια καθαρή και σαφή μαρτυρία, αποκαλύπτοντας τον πατέρα και τον γιο. Μιλά για τον άπειρο πλούτο του πατέρα κι ότι αυτός έδωσε όλα τ’ αγαθά του στο γιο εξαιτίας του ότι είναι μονογενής και το αντικείμενο της αγάπης του πατέρα. Μ’ αυτή τη μαρτυρία ο υπηρέτης ζητά να κερδίσει τη νύμφη για το γιο. Ο Ελιέζερ προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της Ρεβέκκας μιλώντας για τον Ισαάκ. Ο Ιησούς-ο νυμφίος- είναι το μόνο πρόσωπο που πρέπει να στρέφουμε τις ψυχές που μιλάμε.
Μιλά στη Ρεβέκκα για ένα μακρινό πρόσωπο, και της αποκαλύπτει την ευτυχία που θα έχει αν γίνει ένα μ’ αυτό το πρόσωπο που είναι τόσο αγαπητό και τόσο ευνοημένο. Ότι ανήκει στον Ισαάκ, θα ανήκε και στη Ρεβέκκα απ’ τη στιγμή που θα γινόταν ένα μ’ αυτόν. Το ίδιο ισχύει για τον Χριστό: όταν μιλάμε για τον Κύριο, μιλάμε για τη δόξα Του, για την ωραιότητά Του, για την πληρότητα και τη χάρη Του, για τον ανεξιχνίαστο πλούτο Του, για την αξία του προσώπου Του και την τελειότητα του έργου του. Αυτή είναι πάντοτε η μαρτυρία του Πνεύματος. Και είναι μια λυδία λίθος για να δοκιμάζουμε κάθε είδος διδασκαλίας και κηρύγματος. Αν λοιπόν κάποιος υπηρετεί το ευαγγέλιο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, θα έχει πάντοτε στη διακονία του, περισσότερο τον Κύριο από κάθε τι άλλο. Οι συλλογισμοί της ανθρώπινης λογικής δεν έχουν να κάνουν εδώ, εκτός αν κάποιος θέλει να φανερώνει τον εαυτό του.
Γέν.κδ:50-51
Ο Λάβαν και ο Βαθουήλ-πατέρας της Ρεβέκκας-αναγνωρίζουν ότι ο Θεός είναι μέσα σ’ όλα αυτά και συμφωνούν.
Γέν.κδ:52-57
Οι συγγενείς της Ρεβέκκας προσπαθούν να την κρατήσουν πίσω έστω και για 10 μέρες. Το ίδιο ο κόσμος σήμερα προσπαθεί να καθυστερήσει την εκκλησία να πάρει τη θέση που της ανήκει. Ο αριθμός 10 συμβολίζει τον κόσμο και τη θλίψη του κόσμου (Αποκ.β:10).
Αν η Ρεβέκκα είναι τύπος της νύμφης, της εκκλησίας της Αρπαγής, ο Λάβαν συμβολίζει τους αγίους της θλίψης, τους χλιαρούς γιατί όπως θα δούμε λάτρευε τον αληθινό Θεό, αλλά είχε και θεραφίμ. Ο Λάβαν λοιπόν και οι λοιποί χλιαροί θα προσπαθήσουν να κρατήσουν πίσω την εκκλησία.
Στο εδάφιο 56 βλέπουμε την επιθυμία του Ελιέζερ να κάνει ακριβώς το θέλημα του Θεού. Οι εργάτες του Θεού δεν πρέπει ν’ αφήνουν τον κόσμο ή τη “θρησκεία” να γίνεται εμπόδιο ή να αλλοιώνει το κάλεσμα της νύμφης.
Γέν.κδ:58
Εδώ θα δούμε το αποτέλεσμα της μαρτυρίας. Η αλήθεια και η πρακτική εφαρμογή της αλήθειας, είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά. Όσο αφορά τη Ρεβέκκα, το αποτέλεσμα της μαρτυρίας που έδωσε ο Ελιέζερ είναι αποφασιστικό και πολύ θετικό. Άκουσε με τ’ αυτιά της, πίστεψε με την καρδιά της και αποσπάται από κάθε τι που την περιβάλει. Είναι έτοιμη ν’ αφήσει τα πάντα για να ακολουθήσει το σκοπό για τον οποίο καλέστηκε (Φιλιπ.γ:12-13).
Ήταν αδύνατον να πιστεύει ότι αυτή ήταν το αντικείμενο ενός τόσο ένδοξου προορισμού, και να εξακολουθεί να μένει εκεί όπου βρισκόταν πριν. Αν η μαρτυρία για το μέλλον της ήταν αληθινή, το να μένει συνδεμένη με το παρόν θα ήταν καθαρή τρέλα. Αν η ελπίδα να γίνει γυναίκα του Ισαάκ και συγκληρονόμος της περιουσίας του ήταν πραγματικότητα, το να εξακολουθεί να βόσκει τα πρόβατα του Λάβαν θα ήταν απ’ το μέρος της περιφρόνηση όλων αυτών που ο Θεός μέσα στη χάρη Του είχε στρώσει μπροστά της.
Όμως όχι, η ελπίδα που έχει μπροστά της είναι πάρα πολύ ένδοξη ώστε η Ρεβέκκα να μην την αφήσει τόσο επιπόλαια. Παίρνει λοιπόν μόνη της την απόφαση, χωρίς να την πιέσει κανείς και λέγει: “Υπάγω”!
Οι υπηρέτες του Θεού πρέπει να φέρουν τη νύμφη σ’ αυτό το σημείο της απόφασης: Θέλεις ή όχι ν’ ακολουθήσεις τον Ιησού; Θέλεις τον Χριστό ή τον κόσμο; Τον αγιασμό ή την αμαρτία; Τον Χριστό ή τον Αντίχριστο;
Η Ρεβέκκα ήθελε να κατακτηθεί και να γίνει γυναίκα του Ισαάκ πριν τον γνωρίσει. Μπορεί να μην είχε δει τον Ισαάκ, είχε δει όμως τον υπηρέτη του. Είδε την αφοσίωσή του, τα δώρα που της πρόσφερε και θα σκέφτηκε, αν ο υπηρέτης είναι έτσι, πώς θα είναι ο Κύριος! Ο κόσμος δεν μπορεί να δει το Θεό, βλέπει όμως εμάς. Ήθελε να πάρει τ’ όνομά του, να παραδώσει τον εαυτό της, τα σχέδιά της, τη ζωή της, το μέλλον της σ’ αυτόν. Να μοιραστεί τα πάντα μ’ εκείνον.
Δεν έχει δει τον Ισαάκ, ούτε την κληρονομιά. Το μόνο που έχει είναι η μαρτυρία του υπηρέτη και τα δώρα του αρραβώνα. Όμως, αυτά είναι αρκετά για την καρδιά της. Είναι έτοιμη να μπει σ’ ένα άγνωστο δρόμο συνοδευόμενη από εκείνον που της αποκάλυψε όλα αυτά τα θαυμάσια. Ξεχνάει κάθε τι παλιό κι επεκτείνεται στα έμπροσθεν (Φιλιπ.γ:13-14). Κι εμείς δεν ξέρουμε τι είναι εκεί που περιμένουμε να πάμε, όμως ο Θεός λέγει ότι «οφθαλμός δεν είδε, και ωτίον δεν ήκουσε, και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν».
Γέν.κδ:59,60
Η ευλογία που έδωσαν στην Ρεβέκκα ήταν μια προφητεία όμοια με την υπόσχεση που ο Θεός είχε δώσει για το σπέρμα του Αβραάμ. Σήμερα, ο διάβολος δεν έχει εξουσία πάνω μας γιατί μας καλύπτει το αίμα του Ιησού Χριστού. Καμιά φορά μπορεί να μας ξεγελάει και να μας ρίχνει, αλλά δεν μπορεί να ξεγελάσει το Θεό που μας βλέπει πάντα δια Ιησού Χριστού.
Γέν.κδ:61-63
Η νύμφη ακολούθησε τον υπηρέτη για να τη φέρει στο νυμφίο. Το ταξίδι με τις καμήλες συμβολίζει τον καιρό της παροικίας μας εδώ.
Φρέαρ Λαχαϊ-Ροϊ, φρέαρ του ζώντος και βλέποντος (ις:14).
Ο Ισαάκ εξήλθε να προσευχηθεί. Όπως ο Κύριός μας, το βράδυ, μετά απ’ όλα τα γεγονότα της κάθε ημέρας ήθελε να βρίσκεται μόνος με τον Πατέρα. Ο Ισαάκ ήταν άνθρωπος που αγαπούσε και ζητούσε τον Κύριο. Είχε απαλή, ειρηνική καρδιά και ταπεινή φύση όπως ο Χριστός. Λίγο πριν έρθει το σκοτάδι, θα φανούν οι καμήλες με τη “Ρεβέκκα” και τον “Ελιέζερ”.
Γέν.κδ:64-66
Ύψωσε τους οφθαλμούς αυτής: Λουκ.κα:28
κατεπήδησεν από της καμήλου: είναι πάνω στην καμήλα, που σημαίνει ότι δεν πατάει στη γη. Είναι πάνω σε όντα που τη μεταφέρουν σε μια άλλη γη και μόλις βλέπει τον Ισαάκ, πηδάει από την καμήλα και πατάει στη γη του Ισαάκ, τη γη της επαγγελίας. Ο τελευταίος δεσμός της Ρεβέκκας με τον κόσμο ήταν αυτή η καμήλα. Όταν όμως πήδηξε απ’ αυτήν, βρέθηκε σε μια καινούρια γη, χαράς και ευφροσύνης. Το ίδιο θα γίνει την ώρα της Αρπαγής.
τίς άνθρωπος είναι εκείνος; Φαίνεται ότι γοητεύτηκε όπως εκείνοι οι δούλοι που είχαν σταλεί να κατασκοπεύσουν τον Κύριο, κι όταν γύρισαν είπαν ότι δεν έχουν ακούσει άλλο άνθρωπο να μιλάει όπως Αυτός.
εσκεπάσθη με την καλύπτρα: καλύπτρα ήταν το φαρδύ ρούχο που φορούσαν τότε, και ήταν σύμβολο κοσμιότητας για εκείνη την εποχή να είναι η γυναίκα σκεπασμένη μ’ αυτό. Η Ρεβέκκα λοιπόν δεν αναπαύτηκε στην ομορφιά της, ούτε βιάστηκε να τρέξει να τον δει ξεσκέπαστη, ξεδιάντροπα, αλλά με σεβασμό.
Η Ρεβέκκα γίνεται νύμφη του Ισαάκ κι αυτός την αγάπησε (Αποκ.α:5 & Ιωαν.ιγ:1-3).
σκηνή της μητρός του: η Ρεβέκκα πήρε τη θέση της Σάρρας. Αν δούμε τη Σάρρα σαν τύπο της πρώτης εκκλησίας και τη Ρεβέκκα της εκκλησίας των τελευταίων ημερών, η Ρεβέκκα παίρνει τη θέση της Σάρρας μέσα στις σκηνές του Ισαάκ.
Στην Αποκ.ιβ μας μιλάει ο λόγος του Θεού για την ορατή εκκλησία (Σάρρα) που γεννά τον Υιό Αρσεν (Ισαάκ) και μετά πεθαίνει. Τώρα ο τύπος του Υιού άρσεν μεταφέρεται απ’ τον Ισαάκ στη Ρεβέκκα κι ο Ισαάκ είναι τύπος του Χριστού που παρηγορείται για τη γυναίκα που χάθηκε επειδή έχει τη Ρεβέκκα.
