Διάφορες προπαγάνδες (πολιτικές, εθνικιστικές, ρατσιστικές και θρησκευτικές) παίζουν ρόλο σ' αυτό, που συνήθως οι καλοπροαίρετοι αυτοί δεν είναι σε θέση να διακρίνουν, ότι γίνονται όργανα σε πολιτικές που ενδιαφέρονται περισσότερο για το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής παρά για το Ισραήλ και τους Ισραηλινούς.
Για να δικαιολογούν πολέμους που ενεργούν σε βάρος των αραβικών και άλλων μουσουλμανικών λαών -που κατέχουν μεγάλες ποσότητες «μαύρου χρυσού»- δημιούργησαν τον σύγχρονο "κίνδυνο" του ισλαμισμού, και επειδή πολλοί Αμερικανοί ταυτίζουν την κυβέρνηση και τη χώρα τους με τη χριστιανοσύνη, αποτελούν εύκολη λεία των διαμορφωτών κοινής γνώμης, για τους οποίους η υπερατλαντική χώρα είναι διάσημη.
Εμείς θεωρούμε τις παραπάνω εκδηλώσεις, όχι οπωσδήποτε λανθασμένες και αδικαιολόγητες, σίγουρα όμως υπερβολικές. Για τη θέση μας αυτή στηριζόμαστε στα εξής:
1. Οι Εβραίοι και το Ισραήλ είναι σήμερα ισχυρότατη πολεμική, οικονομική και τεχνολογική δύναμη, που υπολογίζεται πολύ σοβαρά από τους εχθρούς.
2. Ισραηλινοί και Ισραηλίτες εξακολουθούν να ζουν πεισματικά μακριά από τον Θεό των πατέρων τους και της Βίβλου. Στηρίζονται στα όπλα τους και στην τεχνολογία τους, στηρίζονται στα χρήματά τους και στις διεθνείς συμμαχίες τους, και αγνοούν τον Θεό, τις αρχές και τους νόμους Του, κυρίως όμως αγνοούν Εκείνον τον οποίον απέστειλε, τον Ιησού Χριστό (Ιωάν. 17/ιζ/3).
3. Ελάχιστοι Ισραηλινοί δείχνουν διάθεση επιστροφής στην πίστη του Χριστού αν και υπάρχει μικρός αριθμός Μεσσιανικών Εβραίων που όμως αναμιγνύουν επικίνδυνα τον "χριστιανισμό" τους με τον Ιουδαϊσμό.
4. Η σχέση του Θεού με τους ανθρώπους δεν εξαρτάται από τη φυλετική τους καταγωγή. Μιλώντας στους Ιουδαίους της εποχής Του ο Χριστός εξήγησε ότι δεν τους θεωρούσε πλέον ως «τέκνα» του Αβραάμ ή του Θεού (όπως οι ίδιοι ισχυρίζονταν) αλλά ότι είναι «εκ πατρός του διαβόλου» εφόσον εκείνου τις επιθυμίες ήθελαν να πράττουν (Ιωάν. 8/η/39-47). Με το λόγο αυτό, βέβαια, ο Χριστός δεν ήθελε να πει πως οι Ιουδαίοι ήταν χειρότεροι από τους άλλους ανθρώπους, σίγουρα όμως ότι δεν ήταν καλύτεροι.
Όλοι όσοι ακολουθούν τις επιθυμίες του Διαβόλου είναι το ίδιο ξένοι και εχθροί προς τον Θεό, γεγονός για το οποίο ο Παύλος διέθεσε μεγάλο μέρος της Επιστολής προς Ρωμαίους, θέτοντας και απαντώντας ο ίδιος το ερώτημα: «Τι λοιπόν; υπερέχομεν των εθνικών; Ουχί βεβαίως· διότι προεξηλέγξαμεν Ιουδαίους τε και Έλληνας, ότι είναι πάντες υπό αμαρτίαν, καθώς είναι γεγραμμένον Ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις, δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν· δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν» (Ρωμ. 3/γ/9-11).
5. Όταν ένας λαός αγαπά και σέβεται τον Θεό, κανένας Φαραώ, κανένας Ραβ-σάκης και κανένας Αμάν δεν μπορούν να τον βλάψουν (Εξοδ. 14/ιδ/28, Β~ Βασ. 18/ιη/19, Ησ. 36/λς/4, Εσθήρ 3/γ/11). Όσο όμως απορρίπτει τον Θεό και δεν Τον υπολογίζει στη ζωή του, τότε δεν μένει παρά να εκπληρωθεί ο προφητικός λόγος: «Ο Κύριος θέλει σε κάμει να συντριφθής έμπροσθεν των εχθρών σου· από μιας οδού θέλεις εξέλθει επ' αυτούς, και από επτά οδών θέλεις φύγει από προσώπου αυτών· και θέλεις διασκορπισθή εις πάντα τα βασίλεια της γης» (Δευτ. 28/κη/25).
Αν τούτο έγινε πολλές φορές στο παρελθόν για τους Εβραίους, πώς κάποιοι αφελώς νομίζουν ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί και σήμερα, εξαιτίας της προσωπικής τους σκληρότητας και απιστίας;
Εφόσον, λοιπόν, έτσι έχουν τα πράγματα, όχι μόνο δεν μπορούν να ισχύουν χωρίς προϋποθέσεις οι αρχαίες υποσχέσεις που δόθηκαν στον πιστό Αβραάμ αλλά μάλλον ισχύει η αποδοκιμασία του Κυρίου που εκφράστηκε με τη γραφίδα του Ησαΐα: «Ουαί εις τα αποστατήσαντα τέκνα, λέγει Κύριος, τα οποία λαμβάνουσι βουλήν, πλην ουχί παρ' εμού· και τα οποία κάμνουσι συνθήκας, πλην ουχί διά του πνεύματός μου, διά να προσθέσωσιν αμαρτίαν εις αμαρτίαν· τα οποία υπάγουσι διά να καταβώσιν εις Αίγυπτον, και δεν ερωτώσι το στόμα μου, διά να ενδυναμωθώσι με την δύναμιν του Φαραώ και να εμπιστευθώσιν εις την σκιάν της Αιγύπτου» (Ησ. 30/λ/1-2), όπου "Αίγυπτος" μπορεί να είναι οι ΗΠΑ, η Ευρωπαΐκή Ένωση, ο ΟΗΕ κ.λπ..
Για τούτο η οικονομία του Ισραήλ πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, η κοινωνία του πλήττεται από εκφυλισμό και ομοφυλομανία, και στις σχέσεις με τους άλλους λαούς αναβιώνει ένας νέος αντισημιτισμός, που λυπεί κάθε πολιτισμένο άνθρωπο και μάλιστα χριστιανό.
Κάνουν λάθος. λοιπόν, οι πιστοί του Χριστού όταν μεροληπτούν υπέρ του ενός ή του άλλου λαού, και μάλιστα υπέρ των Εβραίων, εφόσον «Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν· δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις» (Ρωμ. 3/γ/12).
Ποια ήταν η αιτία που οι απόγονοι του Ιακώβ διασπάρθηκαν στα έθνη; Το απάντησε ο ίδιος ο Θεός: «Επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και έγειναν βαρέα τα ώτα αυτών, και έκλεισαν τους οφθαλμούς αυτών, διά να μη βλέπωσι με τους οφθαλμούς αυτών και ακούωσι με τα ώτα αυτών και νοήσωσι με την καρδίαν αυτών και επιστρέψωσι και θεραπευθώσι» (Ησ. 6/ς/10). Και ο Κύριος Ιησούς εξήγησε παραπέρα: «Διά τούτο λέγω προς υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής» (Ματθ. 21/κα/43) [Το «έθνος» αυτό δεν είναι κάποιο άλλο επίγειο έθνος -όπως βαυκαλίζονται μερικοί [π.χ. ο π. Γ. Μεταλληνός και οι οπαδοί του, που νομίζουν πως είναι οι Έλληνες]- αλλά ο νέος παγκόσμιος λαός της Εκκλησίας, όχι όσοι είναι γραμμένοι στα κατάστιχα του α ή β δόγματος αλλά εκείνοι που ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ, δηλαδή εφαρμόζουν τις εντολές του Χριστού (Ιωάν. 14/ιδ/15).
Μοναδική περίπτωση που οι Εβραίοι θα μπορούσαν να περιμένουν καλύτερη μεταχείριση εκ μέρους του Θεού θα ήταν αν αναγνώριζαν τις παραβάσεις τους και εκδήλωναν μετάνοια ή, σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη, «καταλάβουν με την καρδιά τους, και επιστρέψουν και θεραπευτούν» (Ησ. 6/ς/10). Όσο αυτό δεν συμβαίνει, ο Θεός δεν έχει κανέναν λόγο να δείξει απέναντί τους οποιαδήποτε ειδική εύνοια.
Τα παραπάνω δεν παρέχουν δικαιολογία για να θεωρούνται οι Εβραίοι κάτω από φυλετικό ή άλλο στίγμα, όμως εξίσου κανείς δεν επιτρέπεται να παραποιεί τους λόγους των Γραφών για να υποστηρίζει υποκειμενικές συμπάθειες ή παρανοήσεις. Αν σήμερα οι Εβραίοι αντιμετωπίζουν κινδύνους, βία, φυλετικές διακρίσεις και άλλα, αυτό δεν είναι σωστό ούτε μπορούν να το δικαιολογούν οι χριστιανοί. Ταυτόχρονα όμως δεν είναι αρμοδιότητα των χριστιανών να λειτουργούν ως προπαγανδιστές και μάλιστα να δικαιολογούν σκληρότητες από όποιον και αν εκδηλώνονται, ακόμη και εκ μέρους των Ισραηλινών.
Οι άνθρωποι αυτού του κόσμου έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με τα έργα της σάρκας μεταξύ των οποίων είναι έχθρες, έριδα, ζήλια, θυμοί, φατριασμοί, διχοστασίες, αιρέσεις, φθόνοι [και φόνοι] (Γαλ. 5/ε/20-21). Οι χριστιανοί αντίθετα αγωνίζονται με πνευματικά όπλα και έχουν μάθει να υποτάσσονται στις αρχές και στις εξουσίες, να πειθαρχούν, να είναι έτοιμοι για κάθε καλό έργο, να μη μιλούν προσβλητικά σε κανέναν, να μη φιλονικούν, να είναι επιεικείς και να δείχνουν τέλεια πραότητα σε όλους τους ανθρώπους (Τίτ. 3/γ/1-2).
Αν οι Ισραηλινοί στραφούν στο Θεό και τον Χριστό, θα λάβουν την άνωθεν βοήθεια και τότε, όσον και αν φωνάζει ο Αχμαντινετζάντ (Πέρσης) ή ο Ασράλα (Παλαιστίνιος) ή ο Μπιν Λάντεν (Σαουδάραβας), κανένας δε θα μπορεί να απλώσει χέρι επάνω σε λαό που σέβεται και φοβάται τον Θεό, λαό που προστατεύει ο Θεός.
Μέχρι τότε, οι χριστιανοί καλό είναι να προσεύχονται ΚΑΙ για τους Εβραίους, όπως και για όλους τους άλλους λαούς, να ενδιαφέρονται για τον ευαγγελισμό τους και να κάνουν το καλό προς όλους, μάλιστα δε προς τους χριστιανούς.
Δυστυχώς, όμως, αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ακριβώς το αντίθετο, επειδή, εξαιτίας εχθρικών πράξεων των "χριστιανικών" κυβερνήσεων προς ισλαμικά έθνη και λαούς, πυροδοτείται θρησκευτικός φανατισμός που εκτός των Εβραίων ξεσπά και σε βάρος των χριστιανών των εν λόγω περιοχών, οι οποίοι θεωρούνται σύμμαχοι των δυτικών «χριστιανών» εισβολέων και συνεπώς εχθροί των ντόπιων, με αποτέλεσμα διωγμοί να εγείρονται εναντίον τους και οι περισσότεροι χριστιανοί από τις αραβικές χώρες να επιδιώκουν να φύγουν εγκαταλείποντας τις αρχαίες πατρίδες τους στα χέρια των φανατικών Ισλαμιστών.
Συμπερσματικά, λοιπόν, αντί να κάνουν καλό στους Εβραίους, κάνουν μεγάλο κακό στους χριστιανούς των χωρών αυτών, που υφίστανται το αρνητικό αποτέλεσμα των "χριστιανικών" επιχειρήσεων.
(άρθρο από το χριστιανικό περιοδικό ΤΥΧΙΚΟΣ)
