Συνηθίσαμε όταν μιλάμε για τις «έσχατες ημέρες», ο νους μας βασικά να πηγαίνει στη μάχη του Αρμαγεδώνα και στα παρόμοια. Και ψάχνουμε συχνά, για τα πού, πότε, πώς.
Όμως από τη φύση της τούτη η μάχη, ταυτίζεται μ' ένα συγκεκριμένο τόπο, συμβαίνει μια καθορισμένη στιγμή και δεν είναι οπωσδήποτε κοντά στο περιβάλλον ζωής κάθε πιστού. Τούτη όμως η... «μάχη των φι», χάρη στον καθαρά πνευματικό και ηθικό της χαρακτήρα - θα λέγαμε και τον προσωπικό - είναι παρούσα γύρω μας και καμιά φορά συμβαίνει μέσα μας. Είμαστε το πεδίο της κι οι μαχητές της. Οι νικημένοι της ή οι νικητές της.
«Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις ....... θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι» (Β' Τιμ.γ:1,2).
Θερμόμετρο τούτο το εδάφιο, με το οποίο μπορούμε να διαγνώσουμε το πόσο άρρωστη είναι η εποχή μας. Λένε, πως πάντοτε έτσι ήταν οι άνθρωποι. Αυτό, μόνο μερικά είναι σωστό. Μπορεί να ήταν έτσι μα όχι τόσο! Σήμερα κάθε βίτσιο και διαστροφή, είναι στον υπερθετικό βαθμό. Σήμερα, υπάρχει το ξεχείλισμα και η πρόκληση. Η νομοθέτηση κι αποποινικοποίηση της αμαρτίας. Σήμερα, η πνευματική και η ηθική ρύπανση, καθώς και η ανυπαρξία κάθε απορρυπαντικής προσπάθειας, βεβαιώνει ότι ζούμε στο κλίμα των «εσχάτων ημερών». Ότι για να ζήσεις «ευσεβώς», ιδιαίτερα τούτες τις «έσχατες ημέρες», θα πρέπει να 'χεις προαποφασισμένο το «διωχθή» (12). Χρειάζεται τόλμη, να 'σαι του Κυρίου τούτη την εποχή.
1. «'Ανθρωποι, Φίλαυτοι» (2). Δεν είναι ανάγκη να ταξιδέψεις μακριά ή να επισκεφθείς κανένα ζωολογικό κήπο, για να συναντήσεις τον φίλαυτο. Υπάρχει γύρω σου και συχνά... μέσα σου. Η γλώσσα μας έχει ένα σωρό παράλληλες έννοιες, που αγκαλιάζουν τη φιλαυτία: Ατομιστής, Εγωκεντρικός, Ιδιοτελής, Εγωπαθής. 'Ανθρωποι δηλαδή, που όλη η ζωή τους - αν ήταν δυνατό κι όλος ο κόσμος - γυρνάνε γύρω από τον εαυτό τους. Ποτέ δεν ζούσαν οι άνθρωποι τόσο κοντά (πολυκατοικίες), αλλά και τόσο απομονωμένοι μεταξύ τους. Αν από την προτροπή του Παύλου (Φιλιπ.β:4) «Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού» βγάλεις το «μη», έχεις την εικόνα της εποχής μας. Εποχής φιλαυτίας, καβουκισμού, εγωλατρίας. Κι ένας εγωλάτρης, ούτε το Θεό λατρεύει, ούτε με τους συνανθρώπους του μπορεί να συμβιώσει.
2. «'Ανθρωποι, Φιλάργυροι» (2). Οι φιλούντες το αργύριο. Οι αρχαίοι τους έλεγαν και «αργυρώνητους», που τους αγοράζεις με χρήμα. Οι δουλωμένοι στο χρήμα. Αυτοί που το πιστεύουν, το λατρεύουν και στην πίστη σ' αυτό, χτίζουνε και στηρίζουνε όλη τους τη ζωή. Γι' αυτούς η Βίβλος προειδοποιεί «Ο αγαπών το αργύριον δεν θέλει χορτασθή αργυρίου» (Εκκλ.ε:10) και «το αργύριόν σου ας ήναι μετά σου εις απώλειαν διότι ενόμισας ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται διά χρημάτων» (Πράξ.η:20). Σε κλειστά αυτιά πέφτει το μήνυμα· «θέλετε λυτρωθεί άνευ αργυρίου... έλθετε, αγοράσετε άνευ αργυρίου καί άνευ αντιτίμου» (Ησ.νβ:3, νε:1). Γιατί «μετά αργυρίου», μπορείς ν' αγοράσεις σπίτια, στρέμματα γης, στολίδια και ταξίδια. Όμως αν δοκιμάσεις «μετά αργυρίου» ν' αποκτήσεις πνευματικό ξεδίψασμα, χαρά, ειρήνη, αγάπη... θα διαπιστώσεις ό,τι αυτά είναι «άνευ αργυρίου».
3. «'Ανθρωποι, Φιλήδονοι» (4). Φιλήδων, δεν είναι μόνον ο ακόλαστος και σεξουαλικά διεστραμμένος. Είναι ο ακρατής, ο πότης, ο χαρτοπαίχτης, ο καπνιστής, ο έκφυλος κι άλλοι όμοιοι είναι οι φιλούντες την ηδονή, παρά το πνεύμα. Να θυμηθούμε ότι πολλοί ζουν «δουλεύοντες (υποδουλωμένοι) εις διαφόρους επιθυμίας και ηδονάς» (Τίτ.γ:3) κι ότι κι αν πέσει προς στιγμή ο σπόρος του Ευαγγελίου μέσα τους... «υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου υπάγουσι και συμπνίγονται» (Λουκ.η:14).
4. «παρά Φιλόθεοι» (4). Πολλοί έχουν το όνομα, πόσοι όμως ουσιαστικά είναι! Και υπό μια έννοια, για να γίνεις χριστιανός, πρέπει... να 'σαι φιλόθεος. Να 'χεις επιθυμία και λαχτάρα, να γνωρίσεις το Θεό. Γι' αυτό κι η πρόσκληση του «έλθετε», προλογίζεται με το «πάντες οι διψώντες» (Ης.νε:1). Φιλόθεος ήταν ο Δαβίδ όταν έλεγε «Θεέ, σε διψά η ψυχή μου» (Ψαλμ.ξγ:1). Φιλόθεος ήταν ο Κορνήλιος, όταν έλεγε «ημείς πάντες παριστάμεθα ενώπιον του Θεού, διά νά ακούσωμεν» (Πράξ.ι:33). Φιλόθεος ήταν ο Σαύλος όταν έλεγε «τίς είσαι, Κύριε» (Πράξ.θ:5). Φιλόθεος μπορεί να 'σαι κι εσύ, όσες απορίες ή αντιρρήσεις έχεις, φτάνει η ψυχή σου να διψάει το Θεό. Τότε...
«εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (7). Η μάχη των «φι», μάχη προσωπική κι εσωτερική, καταλήγει στο μόνο σωστό κι ένδοξο προσανατολισμό. Η φιλαυτία συρρικνώνεται, η φιλαργυρία απομακρύνεται, η φιληδονία ατονεί κι ο άνθρωπος γίνεται «φιλόθεος», παρά φίλαυτος, φιλάργυρος και φιλήδων. Ο Θεός αποκαλύπτεται σ' αυτόν, μέσα από το πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Φίλος του, δεν είναι πια το εγώ τα χρήματα κι οι ηδονές. Φίλος του, είναι ο Γιος του Θεού. Και πώς, να μη φιλείς Εκείνον που «βάλη την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού» (Ιωάν.ιε:13). Σήμερα η προσφορά του Χριστού σε σένα είναι «εσάς τους φίλους μου» (Λουκ.ιβ 4). Θέλεις να γίνεις φίλος του Χριστού; Είσαι, φιλόθεος;
1. «'Ανθρωποι, Φίλαυτοι» (2). Δεν είναι ανάγκη να ταξιδέψεις μακριά ή να επισκεφθείς κανένα ζωολογικό κήπο, για να συναντήσεις τον φίλαυτο. Υπάρχει γύρω σου και συχνά... μέσα σου. Η γλώσσα μας έχει ένα σωρό παράλληλες έννοιες, που αγκαλιάζουν τη φιλαυτία: Ατομιστής, Εγωκεντρικός, Ιδιοτελής, Εγωπαθής. 'Ανθρωποι δηλαδή, που όλη η ζωή τους - αν ήταν δυνατό κι όλος ο κόσμος - γυρνάνε γύρω από τον εαυτό τους. Ποτέ δεν ζούσαν οι άνθρωποι τόσο κοντά (πολυκατοικίες), αλλά και τόσο απομονωμένοι μεταξύ τους. Αν από την προτροπή του Παύλου (Φιλιπ.β:4) «Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού» βγάλεις το «μη», έχεις την εικόνα της εποχής μας. Εποχής φιλαυτίας, καβουκισμού, εγωλατρίας. Κι ένας εγωλάτρης, ούτε το Θεό λατρεύει, ούτε με τους συνανθρώπους του μπορεί να συμβιώσει.
2. «'Ανθρωποι, Φιλάργυροι» (2). Οι φιλούντες το αργύριο. Οι αρχαίοι τους έλεγαν και «αργυρώνητους», που τους αγοράζεις με χρήμα. Οι δουλωμένοι στο χρήμα. Αυτοί που το πιστεύουν, το λατρεύουν και στην πίστη σ' αυτό, χτίζουνε και στηρίζουνε όλη τους τη ζωή. Γι' αυτούς η Βίβλος προειδοποιεί «Ο αγαπών το αργύριον δεν θέλει χορτασθή αργυρίου» (Εκκλ.ε:10) και «το αργύριόν σου ας ήναι μετά σου εις απώλειαν διότι ενόμισας ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται διά χρημάτων» (Πράξ.η:20). Σε κλειστά αυτιά πέφτει το μήνυμα· «θέλετε λυτρωθεί άνευ αργυρίου... έλθετε, αγοράσετε άνευ αργυρίου καί άνευ αντιτίμου» (Ησ.νβ:3, νε:1). Γιατί «μετά αργυρίου», μπορείς ν' αγοράσεις σπίτια, στρέμματα γης, στολίδια και ταξίδια. Όμως αν δοκιμάσεις «μετά αργυρίου» ν' αποκτήσεις πνευματικό ξεδίψασμα, χαρά, ειρήνη, αγάπη... θα διαπιστώσεις ό,τι αυτά είναι «άνευ αργυρίου».
3. «'Ανθρωποι, Φιλήδονοι» (4). Φιλήδων, δεν είναι μόνον ο ακόλαστος και σεξουαλικά διεστραμμένος. Είναι ο ακρατής, ο πότης, ο χαρτοπαίχτης, ο καπνιστής, ο έκφυλος κι άλλοι όμοιοι είναι οι φιλούντες την ηδονή, παρά το πνεύμα. Να θυμηθούμε ότι πολλοί ζουν «δουλεύοντες (υποδουλωμένοι) εις διαφόρους επιθυμίας και ηδονάς» (Τίτ.γ:3) κι ότι κι αν πέσει προς στιγμή ο σπόρος του Ευαγγελίου μέσα τους... «υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου υπάγουσι και συμπνίγονται» (Λουκ.η:14).
4. «παρά Φιλόθεοι» (4). Πολλοί έχουν το όνομα, πόσοι όμως ουσιαστικά είναι! Και υπό μια έννοια, για να γίνεις χριστιανός, πρέπει... να 'σαι φιλόθεος. Να 'χεις επιθυμία και λαχτάρα, να γνωρίσεις το Θεό. Γι' αυτό κι η πρόσκληση του «έλθετε», προλογίζεται με το «πάντες οι διψώντες» (Ης.νε:1). Φιλόθεος ήταν ο Δαβίδ όταν έλεγε «Θεέ, σε διψά η ψυχή μου» (Ψαλμ.ξγ:1). Φιλόθεος ήταν ο Κορνήλιος, όταν έλεγε «ημείς πάντες παριστάμεθα ενώπιον του Θεού, διά νά ακούσωμεν» (Πράξ.ι:33). Φιλόθεος ήταν ο Σαύλος όταν έλεγε «τίς είσαι, Κύριε» (Πράξ.θ:5). Φιλόθεος μπορεί να 'σαι κι εσύ, όσες απορίες ή αντιρρήσεις έχεις, φτάνει η ψυχή σου να διψάει το Θεό. Τότε...
«εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (7). Η μάχη των «φι», μάχη προσωπική κι εσωτερική, καταλήγει στο μόνο σωστό κι ένδοξο προσανατολισμό. Η φιλαυτία συρρικνώνεται, η φιλαργυρία απομακρύνεται, η φιληδονία ατονεί κι ο άνθρωπος γίνεται «φιλόθεος», παρά φίλαυτος, φιλάργυρος και φιλήδων. Ο Θεός αποκαλύπτεται σ' αυτόν, μέσα από το πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Φίλος του, δεν είναι πια το εγώ τα χρήματα κι οι ηδονές. Φίλος του, είναι ο Γιος του Θεού. Και πώς, να μη φιλείς Εκείνον που «βάλη την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού» (Ιωάν.ιε:13). Σήμερα η προσφορά του Χριστού σε σένα είναι «εσάς τους φίλους μου» (Λουκ.ιβ 4). Θέλεις να γίνεις φίλος του Χριστού; Είσαι, φιλόθεος;
