Η ημέρα του Κυρίου θα είναι αιφνίδια. Τι ένταση τραγικότητας κρύβει η λέξη αυτή που αναφέρεται δυο φορές στο Λουκ.κα:34 και στην Α' Θεσσ.ε:3; Είναι ένα απότομο, ξαφνικό, απρόσμενο πάγωμα των πάντων. Και φυσικά μπροστά στον Κύριο. Ούτε καιρός πια για μετάνοια. Ούτε καιρός για επανόρθωση. Ούτε καιρός για ξανακοίταγμα του θέματος, του προβλήματος.
Η ζωή κυλάει, διαβαίνει, προχωρεί. Η ζωή είναι κίνηση, δράση. Η ζωή προχωρεί αδιάκοπα στον τριπλό μηχανισμό της: σκέψη, απόφαση, πράξη. Αυτό επαναλαμβάνεται, και δεν σταματά ποτέ, παρά μόνο σε μια περίπτωση, που είναι η άρνηση της ζωής, δηλαδή ο θάνατος.
Ξαφνικά όλα παγώνουν σε μια εικόνα, αυτή της τελευταίας στιγμής. Το φαντάζομαι, από τα κινηματογραφικά έργα, που ξαφνικά κόβεται η ταινία ή σταματά η μηχανή και η εικόνα, η τελευταία εικόνα μένει μπροστά στο φακό και προβάλλεται, μα χωρίς κίνηση. Ας πούμε πως δείχνει έναν ναυτικό που χαμογελά με το τσιμπούκι του. Ένα παγωμένο χαμόγελο. Αυτό και τίποτα άλλο.
Είπαμε πως η ζωή είναι κίνηση. Και η ζωή των έσχατων καιρών θα είναι κίνηση, δραστηριότητα, προσπάθεια. Όχι προσμονή, το ακριβώς αντίθετο. Στα ευαγγέλια αναφέρεται ένα τετράκλωνο κανάλι που θα απασχολεί όλους, μα όλους τους ανθρώπους, όπως στις ημέρες του Νώε. 'Όπως στις ημέρες του Λωτ. Έτρωγαν και έπιναν. Γύρω από το φαγοπότι. Ένα τεράστιο θέμα της εποχής. Τσελεμεντέδες, κάβες, σπεσιαλιτέ και δεν συμμαζεύεται. Επιθυμία και ηδονισμός μέχρι το έπακρο. Πάντρευαν, παντρευόντουσαν. 'Όχι γάμοι και τέτοια. Ζευγαρώματα ποικίλα, που δεν βρίσκεις αρχή και τέλος.
Αγόραζον, επώλουν. Αγοραπωλησίες σπιτιών, αυτοκινήτων, επιχειρήσεων. Μέχρι ρούχα και τόσα άλλα, που έχουν σχέση με το χρήμα.
Φύτευαν οικοδομούσαν. Να φτιάξουμε. Επιχειρήσεις και σπίτια για μας και για άλλους. Μα έχουμε. Καμιά σημασία δεν έχει. Χτισίματα, φυτέματα, εταιριών, επιχειρήσεων, εργοστάσιων, μπίζνες, φαγοπότι, σεξ, μπίζνες.
Υπάρχει τίποτα άλλο που να γίνεται έξω από αυτά; Τότε θα είναι συνδυασμός και πλέγματα αυτών. Η ημέρα του Κυρίου θα έλθει όταν οι άνθρωποι θα απασχολούνται με αυτά. Όλοι. Εδώ είναι η έμφαση. Και γιατί να μην απασχολούνται; Τι κακό υπάρχει: Φυσικά πράγματα δεν είναι; Καμιά αντίρρηση. Ναι έτσι είναι.
Μα η μέρα του Κυρίου, που ξαφνικά θα έλθει και θα παγώσει τα πάντα, είναι κάτι το μοναδικό. Το πρωτοφανές. Το ανεπανάληπτο. Ο ένας θα χτυπάει παλαμάκια για να φέρει το γκαρσόνι από τα ίδια. Ο άλλος θα λέει ερωτόλογα και θα ζητάει κάποιο ραντεβού. Ο άλλος θα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις να δώσει το παλιό και να πάρει καινούργιο αυτοκίνητο. Και ο άλλος θα ψάχνει για κεντρικό μαγαζί ή για ένα καλό τρακτέρ. Υπάρχει τίποτα κακό σε όλα αυτά; Όχι βέβαια. Σε όλη τους τη ζωή το ίδιο κάνανε. Σε όλες τις εποχές το ίδιο κάνανε. Η ύπαρξή τους με αυτά ήτανε δεμένη. Ήτανε πάντα ο εαυτός τους.
Για Θεό, για Χριστό, για ευαγγέλιο, για ζωή, για αιωνιότητα; Πού καιρός για τέτοια πράγματα, ύστερα από τόσες απασχολήσεις. Ναι, μα οι Χριστιανοί; Μα αυτά που λέμε είναι για Χριστιανούς. Που θα ξέρουν πολλά. Που θα έχουνε καύχηση πως ανήκουν σε κάποιο δόγμα. Πως έχουν αρχές και παραδόσεις.
Πριν έλθει η ημέρα και η ώρα του Κυρίου, ας πάρουμε μια στιγμή, ένα «τώρα», και ας κοιτάξουμε τους γνωστούς Χριστιανούς με τι ασχολούνται; Ασχολούνται με τον ερχομό του Κυρίου; Ας μη λέμε ψέματα.
Η ημέρα του Κυρίου θα είναι «αιφνίδιος», σαν κλέφτης, μέσα στην άγρια νύχτα της απασχόλησης με χίλια δυο τερτίπια και νιτερέσα.
Το πάγωμα.
'Όταν την πρώτη φορά ήλθε ο Κύριος στη Βηθλεέμ, μήπως και τότε δεν ήτανε ειπωμένα και γραμμένα; Μήπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, που έβαλε ο Ηρώδης να ψάξουν, δεν τα βρήκανε με το πρώτο; Μα υπήρχε μια απόλυτη αδιαφορία. Είχαν τόσα άλλα σοβαρά θέματα και συμφέροντα να ασχοληθούν. Το ίδιο θα γίνει και πάλι.
Ακόμα και οι εσχατολόγοι θα παγιδευτούν, θα περδουκλωθούν μέσα στις θεωρίες τους, και όταν η ημέρα έλθει, η πόρτα κλείσει, αυτοί θα εξακολουθούν να συζητούν.
Η προσμονή του Κυρίου δεν είναι θέμα γνώσης, μα θέμα αγάπης, καρδιάς για τον Κύριο.
Είναι γι’ αυτούς, που μέρα νύχτα φωνάζουν, βογκούν, αναστενάζουν: «Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού». Είναι γι ' αυτούς που πνίγονται από την χωρίς νόημα καθημερινότητα, και από το ψεύτισμα των πάντων, την καπήλευση του ευαγγελίου. Είναι γι' αυτούς που ζουν από τον Κύριο και «διά» τον Κύριο.
Αυτά γίνονται και υπάρχουν τώρα. Γι ' αυτό το «αιφνίδιος» δεν είναι μακριά. Είναι τώρα. Βέβαια, δεν γίνονται μόνο αυτά. Γίνονται και άλλα. Και τα λέγει. «Προσέχετε μήποτε βαρυνθώσι αι καρδίαι σας υπό κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιοτικών».
Και αυτά γίνονται. Βέβαια. Για «κραιπάλη» δεν ξέρω, μα για μέθη και μέριμνες γνωρίζω πολύ καλά πως γίνονται.
Και αλλού λέει: «Μήποτε... αρχίσει να δέρνει τους συνδούλους». Και αυτό γίνεται.
Τότε;
Ο Κύριος είναι εγγύς.
Πάντων το τέλος επλησίασε.
Καιρός ουκέτι έσται πλέον.
Ανακύψατε και επάρατε τους οφθαλμούς υμών.
Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού.
