"Και είπεν ο Κύριος: Είδον, είδον την ταλαιπωρίαν του λαού Μου του εν Αιγύπτω, και ήκουσα την κραυγήν αυτών, εξ αιτίας των εργοδιωκτών αυτών· διότι εγνώρισα την οδύνην αυτών· και κατέβην δια να ελευθερώσω αυτούς εκ της χειρός των Αιγυπτίων, και να αναβιβάσω αυτούς εκ της γης εκείνης, εις γην καλήν και ευρύχωρον, εις γην ρέουσαν γάλα και μέλι, εις τον τόπον των Χαναναίων, και Χετταίων, και Αμορραίων, και Φερεζαίων… και τώρα ιδού, η κραυγή των υιών Ισραήλ ήλθεν εις Εμέ· και είδον έτι την κατάθλιψιν, με την οποίαν οι Αιγύπτιοι καταθλίβουσιν αυτούς." (Έξοδος γ:7-10)
"Πρόσεχε εις σεαυτόν, μη κάμης συνθήκην μετά των κατοίκων της γης εις την οποίαν υπάγεις, μήποτε γείνη παγίς εν τω μέσω σου· αλλά τους βωμούς αυτών θέλεις καταστρέψει, και τα είδωλα αυτών θέλεις συντρίψει, και τα άλση αυτών θέλεις κατακόψει. Διότι δεν θέλεις προσκυνήσει άλλον θεόν· επειδή ο Κύριος, του οποίου το όνομα είναι Ζηλότυπος, είναι Θεός ζηλότυπος"(Έξοδος λδ:12-18).
Όταν μιλάμε για τους ανθρώπους γύρω μας, συνήθως αναφερόμαστε σε κάποια χαρακτηριστικά τους ή στοιχεία της ζωής τους που, όπως πιστεύουμε, την επηρεάζουν και την διαμορφώνουν. Λέμε για κάποιον ότι είναι έξυπνος, όμορφος, πλούσιος ή όχι, σπουδασμένος, καλοπαντρεμένος… και πολλά άλλα. Όσο όμως κι αν φαίνονται σημαντικά και απαραίτητα, τούτα τα στοιχεία δεν αγγίζουν την ουσία της ζωής και της ύπαρξης του ανθρώπου. Πιότερο με εργαλεία μοιάζουν όλα αυτά και εφόδια για να αντιμετωπίσουμε καλύτερα τις ανάγκες της ζωής.
Υπάρχει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο, που έχει και αιώνιες προεκτάσεις και που σημαδεύει ανεξίτηλα τη ζωή μας και τον αιώνιο χαρακτήρα της ψυχής μας. Η σχέση μας με την Αίγυπτο! Τι σχέση έχουμε με την Αίγυπτο και τους Αιγύπτιους, τι θέση έχει η Αίγυπτος στην καρδιά μας και στη ζωή μας και τι σκεφτόμαστε να κάνουμε με την Αίγυπτο που μας περιβάλλει. Δεν είναι θρησκευτικό θέμα, δεν είναι φιλοσοφία. Είναι αυτό που ζητάει και περιμένει ο Κύριος να δει στην καρδιά και στη ζωή του κάθε ανθρώπου που γεννιέται πάνω στη γη και που με βάση την απόφασή της θα καθοριστεί το πού θα ζήσουμε την αιωνιότητα.
Μιλάμε στους ανθρώπους για το δρόμο της επιστροφής στον Ιησού Χριστό, για τη μετάνοια, για το αίμα του σταυρού, την πίστη, την αγάπη. Πολύ σωστά και πέρα για πέρα αληθινά όλα αυτά. Όμως κάτι πολύ σημαντικό δε λέμε. Για την Αίγυπτο, για τη σχέση τους με την Αίγυπτο. Δεν θα λειτουργήσει στη ζωή τους ο Χριστός, η σωτηρία Του, η αναγέννηση, η λύτρωσή Του, όσο αγαπούν την Αίγυπτο και έχουν συνθηκολογήσει με τους Αιγύπτιους και ζουν την ίδια ζωή μ' αυτούς.
Η σωτηρία του Κυρίου είναι έτοιμη, τελειωμένη και προσφέρεται δωρεάν και κατά χάριν. Η αγάπη Του είναι ολόκληρη δική μας με τον πιο πλούσιο τρόπο. Ο Ουρανός Του είναι ετοιμασμένος για εμάς. Ένα μένει και είναι το πιο αποφασιστικό απ' όλα. Τι θα κάνουμε με την Αίγυπτο, τι θα πούμε στους Αιγύπτιους, τι θέση θα πάρουμε, τι σχέση θα διατηρήσουμε; Αυτό περιμένει ο Κύριος να δει για να προχωρήσει. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ερχόμαστε σ' αυτή τη ζωή και γευόμαστε τη ζωή της ειδωλολατρίας της Αιγύπτου.
Και πρώτα απ' όλα, τι είναι η Αίγυπτος; Είναι γη αιχμαλωσίας, γη ταπείνωσης, γη πόνου, οδύνης και ντροπής. Η Αίγυπτος είναι η γη της εξουσίας της αμαρτίας. Στην Αίγυπτο οι άνθρωποι είναι αιχμάλωτοι στην εξουσία του σκοταδιού του σατανά (Κολοσσαείς α:13).
Στην Αίγυπτο αιχμάλωτες οι ψυχές βασανίζονται, εξαθλιώνονται και πεθαίνουν εξαπατημένες.
Μιλάμε συχνά στους ανθρώπους για το μεγάλο και σοβαρό θέμα της αμαρτίας. Προσπαθούμε να περιγράψουμε στους ανθρώπους το τι είναι η αμαρτία και πού οδηγεί τον άνθρωπο. Κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες, επιστρατεύουμε εικόνες και στοιχεία, αλλά δεν καταφέρνουμε πολλά. Δυο εικόνες, μια στην Καινή Διαθήκη και μια στην Παλαιά, μας μιλούν με μεγάλη ακρίβεια, εύστοχα και ανάγλυφα. Στην Καινή Διαθήκη έχουμε τα γουρούνια του άσωτου γιου: "…δια να βόσκη χοίρους. Και επεθύμει να γεμίση την κοιλίαν αυτού από των ξυλοκεράτων τα οποία έτρωγον οι χοίροι, και ουδείς έδιδεν εις αυτόν." (Λουκάς ιε:15, 16)
Πιο κάτω δεν έχει, δεν μπορεί να πάει άνθρωπος.
Στην Παλαιά Διαθήκη είναι η Αίγυπτος. Η γη της δουλείας, της ντροπής, της ταπείνωσης, του θανάτου. Το μαστίγιο του Αιγύπτιου, ο σιδερένιος νόμος του Φαραώ, ο θάνατος που αποδεκατίζει το λαό του Θεού.
Υπάρχει όμως ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε. Ο κόσμος. Φαίνεται όμορφος και ελκυστικός. Έχει προσφορές και υποσχέσεις. Είναι η Αίγυπτος όμως στην ουσία που αιχμαλωτίζει, εξαθλιώνει και τελικά σκοτώνει. Είναι αυτό που βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας και ανάμεσά μας. Είναι αυτό που αιχμαλωτίζει και αποδεκατίζει τους νέους, τα παιδιά μας, τα σπίτια μας.
Αυτή είναι η πρώτη μας γέννηση. Η πρώτη σελίδα της ζωής μας έτσι γράφεται. Δεν είναι ο Αδάμ και η Εύα στον κήπο της Εδέμ. Αυτή η ιστορία άρχισε και τελείωσε εκεί στον κήπο. Μετά ήρθαν τα δεσμά, η αιχμαλωσία, η αμαρτωλή φύση, "τέκνα οργής, ελπίδα μη έχοντες". (Εφεσίους β:3, 12).
Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης που μαζεύονται υπόδικοι, κατάδικοι, αιχμάλωτοι, ετοιμοθάνατοι, καταδικασμένοι να πεθάνουν σε καταναγκαστικά έργα. Όλοι μας. "Πάντες". "Πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού" (Ρωμαίους γ:23).
Αυτό είναι και το κρισιμότερο σημείο στη ζωή του κάθε ανθρώπου επάνω στη γη. Τι θα κάνει με την Αίγυπτο. Τι θέση θα πάρει απέναντι στη ζωή του κόσμου της αμαρτίας. Αυτό είναι όλο. Από αυτό το στοιχείο εξαρτώνται τα πάντα και απ' αυτό αρχίζουν τα πάντα.
Δεν είναι ο σταυρός του Ιησού Χριστού στο Γολγοθά το πρώτο και αποφασιστικό βήμα για τον άνθρωπο και την αιώνια κατάληξή του. Ούτε η αγάπη του Θεού είναι το πρώτο.
Το σημαντικότερο βήμα για τον άνθρωπο είναι να δει την Αίγυπτο και να τη μισήσει, να την απορρίψει, να τη σιχαθεί μέσα του, στην καρδιά του. Να δει τον εαυτό του αιχμάλωτο, δεσμώτη και να θελήσει να λυτρωθεί, να ελευθερωθεί από την καταδίκη της αμαρτίας που ζει.
Τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου εξαρτώνται από τη θέση που θα πάρει απέναντι στην Αίγυπτο. Αυτό είναι ακριβώς το νόημα του τόσο σημαντικού εδαφίου που μελετούμε:
"Είδα την οδύνη σου, άκουσα την κραυγή σου, είδα την ταλαιπωρία σου… Κατέβηκα να σε ελευθερώσω, να σε ανεβάσω σε γη καλή και ευρύχωρη, γη ρέουσα γάλα και μέλι…"
Το πρώτο βήμα, το βασικότερο όλων για τον άνθρωπο είναι η Αίγυπτος να γίνει και να είναι γη οδύνης και πόνου, ταλαιπωρίας, ταπείνωσης, θανάτου. Αν δε δούμε έτσι την Αίγυπτο, αν δε νιώσουμε έτσι τη ζωή της Αιγύπτου, η αγάπη του Θεού, το έλεός Του, η χάρη Του, η ελευθερία και η δικαίωση δια του Ιησού Χριστού δεν έχουν επίδραση και αποτελέσματα επάνω μας, δεν είναι για μας, δεν απευθύνονται σε μας, δεν μας προσφέρουν τίποτα. Γι' αυτό, το πρώτο και βασικότερο ερώτημα είναι:
Μήπως είμαστε σύμφωνοι με τη ζωή της Αιγύπτου;
Μήπως τα έχουμε βρει με τους Αιγύπτιους και περνάμε καλά στην Αίγυπτο;
Μήπως συνηθίσαμε τα δεσμά της αιχμαλωσίας της και δεν είναι τόσο δυσάρεστα, ούτε τόσο οδυνηρά;
Μήπως συμβιβαστήκαμε με τη ζωή στην Αίγυπτο και μας απορρόφησε, μήπως αφομοιωθήκαμε με την Αίγυπτο και τη ζωή της;
Μήπως δε νιώθουμε πια αιχμάλωτοι και ξένοι, αλλά νιώθουμε άνετα με τους Αιγύπτιους, συμφιλιωμένοι και φιλικοί, τους ανεχόμαστε και ίσως τους έχουμε αγκαλιάσει, έχουμε συγγενέψει κιόλας μαζί τους, μπήκαν στο σπίτι μας, μπήκαμε στο δικό τους, είμαστε αποδεκτοί, είναι κι εκείνοι το ίδιο;
Μήπως μας αρέσει η Αίγυπτος και οι Αιγύπτιοι; Τα ρούχα τους, η ζωή τους, ο τρόπος τους, το περιεχόμενό τους, η διασκέδασή τους;
Μήπως δε βλέπουμε καν το λόγο να λυτρωθούμε, να ελευθερωθούμε από την Αίγυπτο; Γιατί να πάμε σε γη ευρύχωρη και καλή, αφού περνάμε τόσο καλά με την Αίγυπτο και τους Αιγύπτιους;
Υπάρχουν δυο σημεία εδώ πολύ σοβαρά. Ό,τι κι αν πούμε για την Αίγυπτο και τους Αιγύπτιους, όσες περιγραφές κι αν κάνουμε, ό,τι επιχειρήματα, όσες αλήθειες και αν επιστρατεύσουμε, το πραγματικό της μέγεθος φαίνεται μόνο στο σταυρό του Γολγοθά. Εκεί καταλαβαίνει ο άνθρωπος πώς ο αληθινός Θεός βλέπει την Αίγυπτο, την αμαρτία, το σύστημα το ειδωλολατρικό της ασέβειας και της ακολασίας του κόσμου. Μόνον αυτό το μέτρο είναι αλήθεια και πραγματικότητα. Το πώς ο Θεός βλέπει και αντιμετωπίζει την Αίγυπτο της αμαρτίας. Δε μας έκανε μια σκληρή και άγρια περιγραφή για την Αίγυπτο. Δε χρησιμοποίησε σκληρά λόγια, σκληρές λέξεις, εικόνες. Έκανε κάτι μοναδικό και ασύλληπτο.
Έδωσε το αναμάρτητο παιδί Του, τον Ιησού Χριστό, να πληρώσει με σταυρικό θάνατο το τίμημα της δικής μας αιχμαλωσίας. Πλήρωσε Εκείνος με αυτόν τον ατιμωτικό τρόπο, το τεράστιο κόστος της δικής μας αδικίας.
Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι πραγματικά είναι η Αίγυπτος, ο κόσμος, η αμαρτία στα μάτια του άγιου Θεού, θα πρέπει να κοιτάξουμε στο σταυρό του Γολγοθά. Έτσι βλέπει ο Θεός την Αίγυπτο της δουλείας στην αμαρτία, έτσι την αντιμετωπίζει και μας καλεί έτσι να τη δούμε κι εμείς.
Δεν είναι κάποιες συγκεκριμένες μικρές ή μεγαλύτερες αμαρτίες το πρόβλημα. Δεν είναι κάποιες κακές στιγμές ή κάποια παραπτώματα. Είναι φύση αμαρτωλή η φύση μας, είναι τα έργα του σκοταδιού που ξεπηδούν από μέσα μας, είναι η εξουσία της αμαρτίας επάνω μας το μεγάλο μας πρόβλημα. Μόνο μια τέτοια τιμωρία, ένας τέτοιος θάνατος "του αναμάρτητου υπέρ των αμαρτωλών" μπορεί να μας δώσει τις πραγματικές διαστάσεις του τι είναι η Αίγυπτος για το Θεό. Το ερώτημα όμως το κρίσιμο είναι, τι είναι για εμάς η Αίγυπτος; Τη βλέπουμε κι εμείς έτσι με αποτροπιασμό και αποστροφή; Καταλάβαμε γιατί στήθηκε ο σταυρός και τι μήνυμα έχει για εμάς σήμερα; Καταλάβαμε πως αν δεν πεθάνει η Αίγυπτος μέσα μας καταδικασμένη και βδελυρή, δεν μπορούμε να αποκτήσουμε καινούρια ζωή, αναγεννημένη και λυτρωμένη δια του Ιησού Χριστού;
Η Αίγυπτος δεν ήταν στα σχέδια της αγάπης του Θεού. Ο Κύριος για τους δικούς Του πιστούς ετοίμασε τον παράδεισο της αγάπης Του και της δόξας Του. Εμείς ξεπέσαμε και καταντήσαμε στη γη της ντροπής και της δουλείας. Η επόμενη κίνηση του δοξασμένου Κυρίου μας δεν ήταν ούτε να συγχωρήσει απλώς ούτε να σκεπάσει, να ξεχάσει τις αμαρτίες μας. "Νέος Ουρανός και νέα Γη" είναι η απάντηση του Κυρίου, (Β΄ Πέτρου γ:13). Όλα καινούρια, ξαναχτισμένα μέσα από την ομορφιά της χάρης της Καινής Διαθήκης. "Όποιος είναι εν Χριστώ Ιησού είναι νέο κτίσμα. Τα αρχαία παρήλθαν, ιδού τα πάντα είναι νέα" (Β΄ Κορινθίους ε:17).
Η Αίγυπτος δεν υπάρχει πια, ούτε η καταπίεση, η ντροπή, το μαστίγιο. Υπάρχει μόνον αναγέννηση και Ουράνια Βασιλεία. "Ήρθα να σε ελευθερώσω και να σε ανεβάσω σε γη καλή και ευρύχωρη, γη ρέουσα γάλα και μέλι". (Έξοδος γ:8)
Πολλοί είναι γύρω μας κατευχαριστημένοι που τους συγχώρεσε και τους ξανασυγχωρεί ο Κύριος τις αμαρτίες και που δεν έχει καμία αντίρρηση να το ξανακάνει. Παράδεισο όμως λυτρωμένης και ελευθερωμένης ζωής δεν απολαμβάνουν. Ο Κύριος στη θέση της Αιγύπτου βάζει τον παράδεισο της δικής Του παρουσίας, της αγάπης Του, της καθαρότητας και αγιότητάς Του, και αν τέτοια δεν είναι η ζωή μας, δε βγήκαμε ακόμα από την Αίγυπτο, δεν ελευθερωθήκαμε, δεν ανεβήκαμε σε "γη καλή και ευρύχωρη", όπως υπόσχεται ο Κύριος.
Η καινούρια ζωή που χαρίζει ο Χριστός δε μοιάζει σε τίποτα με τη γη της δουλείας της Αιγύπτου, δεν τη θυμίζει σε τίποτα. Είναι νέα γη, άγια, καθαρή, που τη γεμίζει η παρουσία του Κυρίου. Μας μετέφερε από το σκοτάδι στο φως και από το θάνατο στη ζωή. Τόσο μεγάλη απόσταση, τόσο μεγάλη αντίθεση.
Υπάρχει όμως ένα ακόμα σημείο που πρέπει να προσέξουμε. Δε φτάνει να λέμε και να διακηρύσσουμε ότι βγήκαμε από την Αίγυπτο και ότι ο Χριστός πλήρωσε το χρέος μας.
Χρειάζεται να βγει και η Αίγυπτος από την καρδιά μας. Η Αίγυπτος δεν είναι υπόθεση εξωτερικών γνωρισμάτων και χαρακτηριστικών, αλλά είναι υπόθεση αγάπης και θέσης της καρδιάς μας.
Πολλοί γύρω μας δείχνουν και ομολογούν ότι έχουν βγει από την Αίγυπτο, όμως μέσα τους την αγαπάνε, την επιθυμούν, τη λατρεύουν και θα 'θελαν πολλά από τα στοιχεία της Αιγύπτου να τα ζήσουν κι εκείνοι, να τα κάνουν, να τα απολαύσουν.
Δεν είναι αυτή η απελευθέρωση που χαρίζει ο Κύριος. Δεν είναι η τέλεια απελευθέρωση, δεν είναι σωτηρία αυτή η κατάσταση. Ο Κύριος ήρθε να μας ελευθερώσει, αλλά πρέπει κι εμείς να την καταδικάσουμε μέσα μας, να τη μισήσουμε, να την αποστραφούμε.
Παραδείγματα έχουμε πολλά στη διάθεσή μας μέσα από την Αγία Γραφή, που φανερώνουν πόσο τραγική είναι αυτή η μοιρασμένη κατάσταση. Φωνάζει το Άγιο Πνεύμα του Θεού, να θυμάστε τη γυναίκα του Λώτ: "μνημονεύετε την γυναίκα του Λωτ" (Λουκάς ιζ:32), που ενώ βγήκε από τη γη της αμαρτίας, δεν μπήκε όμως ποτέ στη γη της ανάπαυσης και της ευλογίας του Κυρίου.
Να θυμόμαστε ακόμα το Δημά, που με την καρδιά του δεν αγκάλιασε τον Κύριο αλλά αγάπησε "τον παρόντα κόσμον" (Β΄ Τιμόθεον δ:10).
Να θυμόμαστε τη Μάρθα, που ενώ έτρεξε να ανοίξει την πόρτα στον Κύριο, συνέχισε τη ζωή της, που είχε σχεδιάσει και προγραμματίσει, και τα έχασε όλα (Λουκάς ι:38-42).
Να θυμόμαστε τις δυο εκκλησίες της Αποκάλυψης. Η μία, η εκκλησία των Σάρδεων, μόνο το όνομα είχε ότι ζούσε ενώ στα μάτια του Κυρίου ήταν νεκρή, (Αποκάλυψη Ιωάννου γ:1). Ή η άλλη λίγο πιο κάτω στη Λαοδίκεια, νόμιζε ότι έχει τα πάντα, ενώ ο Κύριος ήταν απέξω από την πόρτα κλεισμένος και χτυπούσε να Του ανοίξουν (Αποκάλυψη Ιωάννου γ:17, 20).
Πόσο πολύ πρέπει να προσέξουμε τα λόγια τα αληθινά του Κυρίου που γράφτηκαν για εμάς, για να προσέξουμε, να παραδειγματιστούμε.
"Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, ότι οι πατέρες ημών ήσαν πάντες υπό την νεφέλην, και πάντες διά της θαλάσσης διήλθον, και πάντες και πάντες…και πάντες… Αλλά δεν ευηρεστήθη ο Θεός εις τους πλειοτέρους εξ αυτών· διότι κατεστρώθησαν εν τη ερήμω. Ταύτα δε έγιναν παραδείγματα ημών δια να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν. Μηδέ γίνεσθε ειδωλολάτραι…" (Α΄ Κορινθίους ι:1-12)
Γύρω μας, πίσω μας, ανάμεσά μας, ίσως και μέσα μας απλώνεται η Αίγυπτος και ο ειδωλολατρικός λαός της. Τέλεια ξεχωρισμένοι οι πιστοί του Χριστού από τη ζωή της αμαρτίας, της υποδούλωσης, της αποστασίας. Άλλη ζωή, καινούρια ζωή διά του Ιησού Χριστού. Βγήκαν αλλά δεν μπήκαν ποτέ, κανένας σχεδόν στη γη της ανάπαυσης του Κυρίου. Δεν μπήκαν γιατί δεν έβγαλαν ποτέ από μέσα τους την Αίγυπτο.
Η Αίγυπτος είναι το αποφασιστικότερο σημείο στη ζωή του κάθε ανθρώπου επάνω στη γη. Τι θέση θα πάρει η καρδιά μας, θα την αγαπήσουμε ή θα την καταδικάσουμε; Θα την απορρίψουμε ή θα συμβιβαστούμε, θα τα βρούμε, θα συμφωνήσουμε μαζί της; Παίρνοντας θέση απέναντι στην Αίγυπτο στέλνουμε ένα μήνυμα ξεκάθαρο προς τον Θεό, την αγάπη Του, τη σωτηρία Του διά του Ιησού Χριστού. Δεν γίνεται να τα συνδυάσουμε και τα δύο, δεν γίνεται να ικανοποιήσουμε και τις δυο τόσο αντίθετες πλευρές, το σκοτάδι με το φως, το θάνατο με τη ζωή, το Χριστό με το Βελίαλ. "Ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα", "όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται." (Γαλάτας ε:17, Ιακώβου δ:4).
