Λουκάς δ:14-30
Ο Ιησούς γεμάτος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος επιστρέφει στον τόπο όπου μεγάλωσε, εκεί που ζούσε με την οικογένειά του.
Διαβάζουμε ότι μεγάλωσε η φήμη του, όλοι τον ήξεραν και ο τρόπος με τον οποίο δίδασκε ήταν να πηγαίνει στις συναγωγές τους.
Οι συναγωγές, που η προέλευσή τους χρονολογείται από την εποχή της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας, ήταν τόποι όπου συγκεντρώνονταν οι Ιουδαίοι, επειδή δεν μπορούσαν λόγων των αποστάσεων να επισκέπτονται συχνά τον ναό. Συναγωγές υπήρχαν σ' όλη την Παλαιστίνη και σ' όλο τον τότε γνωστό κόσμο όπου είχαν διασκορπιστεί οι Ιουδαίοι. Σε κάθε πόλη ή χωριό που υπήρχαν τουλάχιστον δέκα Ιουδαϊκές οικογένειες, λειτουργούσε και μια συναγωγή. Δεν ήταν τόποι προσφοράς και θυσίας, αλλά τόποι όπου οι πιστοί Ιουδαίοι μαζεύονταν για προσευχή, μελέτη του Νόμου και των προφητών και ερμηνεία τους. Δημιουργήθηκαν την περίοδο ανάμεσα στις δύο Διαθήκες.
Εκεί πήγαινε κάθε Σάββατο ο Χριστός και δίδασκε, και στα επόμενα εδάφια διαβάζουμε πως πήγε στη Ναζαρέτ, στον τόπο που πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Καθώς βρέθηκε στη συναγωγή, του προτάθηκε να διαβάσει κάτι από τον προφήτη Ησαΐα.
'Ανοιξε, λοιπόν το βιβλίο στο μέρος εκείνο που προανήγγειλε το έργο που ο Μεσσίας επρόκειτο να κάνει. Το κομμάτι που διάβασε από τον Ησαΐα, περιέχει πολύ συνοπτικά αλλά πολύ καθαρά και σε όλη την έκταση το έργο που ο Ιησούς, είχε αναλάβει να κάνει. Γι' αυτό αξίζει να το δούμε με προσοχή για να διαπιστώσουμε το πόσο πλούσιο είναι.
Ξεκινά λοιπόν ο Ιησούς και διαβάζει, «Πνεύμα Κυρίου είναι επ' εμέ, διά τούτο με έχρισε· με απέστειλε» Η αποστολή του Ιησού, λοιπόν, δεν ήταν από κάποια ανθρώπινη εξουσία, αλλά από τον Θεό του ουρανού. Είχε χρισθεί από τον ίδιο το Θεό σαν Σωτήρας και Λυτρωτής. Ήταν σαν να έλεγε ο Χριστός στους συμπολίτες του. Αυτά που θα σας πω και αυτά που κάνω, είναι αυτά που ο Θεός μου ανέθεσε να μεταδώσω. Αν μέχρι τώρα με γνωρίζατε σαν ένα απλό συμπολίτη σας, ήρθε η ώρα και αυτή είναι τώρα, να γνωρίσετε ότι Εγώ είμαι ο χρισμένος από το Θεό Σωτήρας και Λυτρωτής.
Αυτό το κομμάτι της προφητείας αναφερόταν στην αποστολή του. Τα υπόλοιπα εδάφια μιλούν για το έργο του. Ένα έργο που είναι ότι καλύτερο για κάθε άνθρωπο όποιες κι αν είναι οι ιδιαίτερες ανάγκες του και οι συνθήκες της ζωής του. Ας δούμε αυτό το έργο όπως περιγράφτηκε στα εδάφια αυτά.
«Πνεύμα Κυρίου είναι επ' εμέ, διά τούτο με έχρισε· με απέστειλε διά να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς». Οι φτωχοί είναι πάντοτε οι περιφρονημένοι, σε κάθε εποχή. Το ευαγγέλιο του Χριστού όμως, τους δίνει παρηγοριά και ελπίδα. Αν εξαιτίας κάποιας κακοτυχίας, ή εξαιτίας της εκμετάλλευσης των ανθρώπων αναγκάζονταν να ζουν στον κόσμο αυτό με στερήσεις, το ευαγγέλιο του Χριστού τους αποκάλυπτε πως υπάρχει ουρανός. Όσοι θα δεχτούν τη σωτηρία που ο Θεός προσφέρει με το Χριστό, έχουν μέλλον. Υπάρχει ο ουρανός, όπου ο Θεός με την παρουσία Του και τη δόξα Του καλύπτει κάθε ανάγκη και γιατρεύει κάθε πόνο.
Βέβαια, το ευαγγέλιο δεν απευθύνεται μόνο στους υλικά φτωχούς. Το μήνυμα του Χριστού απευθύνεται και στους φτωχούς στο πνεύμα. Γι' αυτό ο Χριστός είχε πει: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» (Ματθ.ε:3). Ποιοι είναι αυτοί; Είναι εκείνοι που με αληθινή ταπείνωση αναγνωρίζουν πόσο φτωχοί και τιποτένιοι είναι μπροστά στο Θεό. Πόση ανάγκη έχουν την συγχώρεση του Θεού στη ζωή τους γιατί αλίμονο, δεν μπορούν με τίποτα να ικανοποιήσουν τη θεϊκή δικαιοσύνη. Το ευαγγέλιο, λοιπόν, για αυτούς έχει ευχάριστα νέα. Ο Θεός μέσω του Χριστού τους δίνει συγχώρεση, άφεση αμαρτιών. Ο Θεός τους κάνει κληρονόμους της βασιλείας του, και συγκληρονόμους του Χριστού.
Το δεύτερο που διάβασε ο Χριστός και που περιγράφει την αποστολή του είναι το εξής: «διά να ιατρεύσω τους συτετριμμένους την καρδίαν» Δηλαδή; Σε όσους από εμάς έχουμε πληγωθεί ψυχικά, και η θλίψη έχει ραγίσει την καρδιά μας, έρχεται το ευαγγέλιο να μας δώσει γιατρειά. Είναι πραγματικό βάλσαμο να σκεφτεί κάποιος ότι ο Χριστός βάσταξε τις ασθένειές μας και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας (Ης.νγ:4). Ναι, ο Χριστός μπορεί να έρθει στη ζωή σου και να σε βοηθήσει να σηκώσεις ότι σε πονάει. Να σε παρηγορήσει με την αγάπη του, με την παρουσία του. Να σε κάνει να νοιώσεις πως αν υπάρχει κάποιος που καταλαβαίνει τον ανθρώπινο πόνο, αυτός είναι ο ίδιος ο Χριστός. Μπορεί να έχεις πληγωθεί από ανθρώπους ή από καταστάσεις. Αυτός όμως μπορεί να σε παρηγορήσει και να σου δώσει δύναμη και ελπίδα για το μέλλον.
Στη συνέχεια λέει πως ο Θεός με έστειλε, «να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν». Ήρθε ο Χριστός να μας φέρει λευτεριά. Από τι όμως; Ήρθε να λύσει τα δεσμά της αμαρτίας και τους θανάτου που κρατούν δεμένο τον άνθρωπο. Ήρθε να ελευθερώσει τη σκέψη μας από την πονηριά και την κακία. Ήρθε να ελευθερώσει την καρδιά μας από τον εγωισμό, την πίκρα, την υπερηφάνεια, από την πίεση της σάρκας που μας κάνει να θέλουμε αυτά που δεν είναι δικά μας. Ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να φέρει πραγματική ελευθερία από την αμαρτία και από τον εαυτό μας. Η αμαρτία υποδουλώνει. Από ό,τι έχει νικηθεί κανείς εκείνου δούλος έχει γίνει (Β΄ Πέτρ.β:19).
«Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι» (Ιωάν.η:36). Θέλεις να είσαι πραγματικά ελεύθερος; Από τα δικά σου πάθη, από τις δικές σου αμαρτίες. Ο Χριστός προσφέρει ελευθερία.
Το έργο του Χριστού συνεχίζει: «και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν». Ο Χριστός ήρθε να ανοίξει τα μάτια τυφλών. Όχι μόνο τα σαρκικά μάτια, που και αυτό το έκανε, αλλά τα μάτια του νου, που μένουν κλειστά. Ήρθε να ανοίξει τα μάτια του πνεύματός μας για να μπορέσουμε να δούμε πρώτα τον εαυτό μας, το κατάντημά μας και έπειτα το Θεό του ουρανού και την απόλυτη αγιότητά Του. Ήρθε να ανοίξει τα μάτια μας για να δούμε την καταστροφή που προβάλλει μπροστά μας, αλλά και το χέρι της σωτηρίας που απλώνεται με αγάπη σε μας.
Ο Χριστός θέλει να σου ανοίξει τα μάτια για να δεις ποιος είσαι μπροστά στο Θεό και για να σου δείξει πως υπάρχει ελπίδα. Ο Χριστός μας χαρίζει σωτηρία και μας δίνει άπλετο φως για να φωτίσει το σκοτάδι.
Τέλος ο Χριστός είπε πως αποστολή μου είναι «να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία» Δηλαδή να ανορθώσει όλους εμάς που κάτω από το βάρος της ζωής έχουμε τελείως παραλύσει. Μια από τις καταστροφές της αμαρτίας, είναι να τσακίσει τη χαρά, την αισιοδοξία, την ελπίδα για το μέλλον, να φέρει απογοήτευση. Ο Χριστός όμως μπορεί να στεριώσει τα λυγισμένα πόδια μας, να μας κάνει δυνατούς ώστε να μπορούμε με τη ζωή και τα λόγια μας να δείχνουμε τι μεγαλεία έχει κάνει και μπορεί να κάνει ο Θεός στη ζωή του ανθρώπου.
Και τελειώνει η περικοπή που διάβασε ο Χριστός με τα εξής: «διά να κηρύξω ευπρόσδεκτον Κυρίου ενιαυτόν». Η εμφάνιση του Χριστού σήμαινε μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα. Την εποχή της χάρης του Θεού και της δωρεάν σωτηρίας του. Μια εποχή που ακόμη συνεχίζεται, που ο καθένας μας, μπορεί, εφόσον ειλικρινά το επιθυμεί, να βρει συγχώρηση και να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με το Θεό. Και από εχθρός του Θεού να γίνει αγαπητός γιός. Από μια ζωή μακριά Του να ζήσει κοντά Του. Από μια ζωή αμαρτωλή να ζήσει μια ζωή που κάνει το Θεό να χαίρεται.. Μια ζωή που ξεκινάει από τη γη και δεν τελειώνει ποτέ, συνεχίζει στον ουρανό.
Όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που ο Χριστός μας χαρίζει, τα δέχομαι ή τα απορρίπτω; Η εποχή που ζούμε είναι εποχή που ακόμη ο Θεός δέχεται τον άνθρωπο και τον ελευθερώνει, τον ανορθώνει του δίνει φως, συγχώρεση, ελπίδα. Εσύ τι θα κάνεις; Κάτσε σήμερα και σκέψου πόσο σε αγαπάει ο Θεός. Και επειδή σε αγαπάει θέλει να σε φέρει κοντά του, για αυτό και τιμώρησε το Χριστό στη δική μας θέση για τις δικές μας αμαρτίες, και σε περιμένει.
Ο Χριστός ακόμη αναγγέλλει με την εκκλησία του, το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, ακόμη θεραπεύει συντριμμένους, κηρύττει απελευθέρωση στους αιχμαλώτους, στους τυφλούς πως μπορούν να βρουν το φως τους, λευτεριά στους τσακισμένους.
Ας δούμε τώρα να τι έγινε αφού ο Χριστός διάβασε αυτά τα λόγια.
«Και κλείσας το βιβλίον, απέδωκεν εις τον υπηρέτην και εκάθησε· πάντων δε οι οφθαλμοί των εν τη συναγωγή ήσαν ατενίζοντες εις αυτόν. Και ήρχισε να λέγη προς αυτούς ότι σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών. Και πάντες εμαρτύρουν εις αυτόν και εθαύμαζον διά τους λόγους της χάριτος τους εξερχομένους εκ του στόματος αυτού και έλεγον· Δεν είναι ούτος ο υιός του Ιωσήφ; Και είπε προς αυτούς· Βεβαίως θέλετε με ειπεί την παραβολήν ταύτην· Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· όσα ηκούσαμεν ότι έγειναν εν τη Καπερναούμ, κάμε και εδώ εν τη πατρίδι σου» (Λουκ.δ:20-23)
Τους διάβασε τα λόγια του προφήτη Ησαΐα και τους είπε πως σήμερα, βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε. Η αντίδραση του πλήθους ήταν διπλή. Από τη μία διαβάζουμε πως όλοι θαύμαζαν τα γεμάτα χάρη λόγια που έβγαιναν από το στόμα Του. Από την άλλη, όμως, θυμόντουσαν ποιος είναι αυτός που τους μιλάει. Η καταγωγή Του, τους ήταν εμπόδιο: «Αυτός δεν είναι ο γιος του Ιωσήφ;» ρωτούσαν. Από τη μία θετική αντίδραση, από την άλλη σκεπτικισμός.
Καλά αυτά που μας λες, και πράγματι είσαι ρήτορας. Μας έχεις σαγηνεύσει. Ο λαός κρέμεται από τα χείλια σου. Αλλά, σε ξέρουμε από μικρό παιδί. Έπαιζες με τα παιδιά μας. Σε είδαμε που βοηθούσες τον Ιωσήφ. Ξέρουμε πότε αρρώστησες, τα παιδιά μας σε είχαν φίλο τους. Δεν μπορεί να είσαι εσύ.
Ακούγοντας αυτή την διπλή αντίδραση ο Χριστός, προλαβαίνει το αίτημά τους για κάποιο θαύμα. Διαβάζουμε στο εδάφιο 23: «Και είπε προς αυτούς· Βεβαίως θέλετε με ειπεί την παραβολήν ταύτην· Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· όσα ηκούσαμεν ότι έγειναν εν τη Καπερναούμ, κάμε και εδώ εν τη πατρίδι σου».
Ζητούν να τους αποδείξει αυτά που ισχυρίζεται. Μας λες πως είσαι ο Μεσσίας, πως έχεις ένα τόσο καταπληκτικό έργο να κάνεις. Έκανες θαύματα στην Καπερναούμ γιατί δεν τα κάνεις και εδώ, στον τόπο σου ώστε να σε πιστέψουμε;
Η στάση αυτή των ανθρώπων της Ναζαρέτ επαναλαμβάνεται και σήμερα. Και αυτό γίνεται με δύο τρόπους τουλάχιστον. Πολλοί άνθρωποι ζητούν χειροπιαστές αποδείξεις για να δεχτούν το Θεό. Ξεχνούν ότι όταν υπάρχει δυσπιστία στην καρδιά μας, μπορεί ο άνθρωπος να αμφισβητήσει τη βασιμότητα ακόμη και των πιο ολοφάνερων αποδείξεων. Όταν η καρδιά του ανθρώπου είναι κλειστή για το Θεό, κανένα υπερφυσικό σημάδι από μόνο του δεν μπορεί να την ανοίξει.
Στο κεφάλαιο 16 του ευαγγελίου, του Λουκά, υπάρχει η ιστορία του φτωχού Λάζαρου και του πλούσιου. Ας θυμηθούμε τι απάντησε ο Αβραάμ στον πλούσιο όταν αυτός του ζήτησε: «στείλε τον (τον Λάζαρο) στο σπίτι του πατέρα μου να προειδοποιήσει τους πέντε αδερφούς μου, ώστε να μην έρθουν κι εκείνοι σ' αυτόν εδώ τον τόπο των βασάνων. Ο Αβραάμ του λέει, έχουν τα λόγια του Μωυσή και των προφητών, ας υπακούσουν σ' αυτά. Όχι πατέρα μου Αβραάμ, του λέει εκείνος, δεν αρκεί. Αν όμως πάει σ' αυτούς κάποιος από τους νεκρούς, θα μετανοήσουν. Τότε του λέει κι ο Αβραάμ, αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών ακόμη κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς, δεν πρόκειται να πεισθούν» (Λουκ.ις:27-31).
Βλέπετε, ο Χριστός γνωρίζει καλά, πως αν κάποιος δεν θέλει να πιστέψει, κανένα θαυματουργό σημάδι δεν θα τον κάνει να δεχτεί το Θεό. Και υπάρχει και κάτι άλλο. Οι άνθρωποι αυτοί ήξεραν ότι στο Δευτ.ιγ:1-6 υπάρχουν οι αποδείξεις για το αν κάποιος προφήτης είναι αληθινός ή κοροϊδεύει. Ξέρετε ποια ήταν η απόδειξη. Το μήνυμα του. Όχι τα θαύματα του.
Ο Θεός μας καλεί να πιστέψουμε γιατί τότε θα ανοίξουν μπροστά μας νέοι ορίζοντες αποδείξεων και αποκαλύψεων. Αποδείξεις υπάρχουν πολλές, αρκεί το μάτι μας να είναι καθαρό για να τις δούμε και να τις δεχτούμε.
Μήπως και συ ζητάς σημάδια και αποδείξεις όπως οι κάτοικοι της Ναζαρέτ για να δεχτείς το Χριστό σαν αρχηγό και Κύριο στη ζωή σου; Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Είναι αυτός που είναι. Εμείς τον έχουμε ανάγκη. Αποκαλύπτει τον εαυτό του όμως σε αυτούς που με ταπείνωση θα Τον ζητήσουν.
Υπάρχει στην αντίδραση των Ναζαρηνών ένα δεύτερο στοιχείο που επαναλαμβάνεται. Η τάση που έχουμε να βάζουμε το Θεό σε καλούπια. Όσα ακούσαμε πως έγιναν στην Καπερναούμ, κάνε τα κι εδώ στον τόπο σου. Σαν να μην μπορούσε ο Ιησούς να κάνει άλλου είδους θαύματα εκεί ή να ενεργήσει με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Ένα χαρακτηριστικό των επεμβάσεων του Θεού, που αποκαλύπτει την ασύλληπτη σε μας σοφία Του, είναι ότι δεν χρειάζεται να επαναλάβει τον εαυτό του ποτέ. Είναι τόσο ποικίλες οι μέθοδοί Του και τόσο απειράριθμοί οι τρόποι ενέργειάς Του, που δεν μοιάζει η μία με την άλλη. Στον καθένα, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες της ζωής του, με τις ανάγκες του, ο Θεός επεμβαίνει με τρόπο ξεχωριστό.
Αν ζητάς το Θεό στη ζωή σου, να είσαι σίγουρος πως θα επέμβει. Αν επικαλείσαι τη βοήθειά του για σένα, ή για την οικογένειά σου, άσε Αυτόν που είναι πάνσοφος να σου δείξει το μεγαλείο Του και τη δύναμη Του όπως εκείνος νομίζει. Αν πάλι ψάχνεις το Θεό στη ζωή, ερευνάς να δεις αν υπάρχει, αν όλα αυτά που λέει το ευαγγέλιο είναι αληθινά, πάρε στα χέρια σου την Αγία Γραφή, διάβασέ τη, ζήτησε του να σου μιλήσει μέσα από το 'Αγιο αυτό βιβλίο, και περίμενε να δεις τι εκπλήξεις ο Θεός έχει για σένα. Να θυμάσαι όμως πως θα αποκαλυφτεί στη ζωή σου επειδή τον ζητάς με ταπείνωση, όχι επειδή τον προκαλείς σαν να ήταν κάποιος όμοιος σου.
Καλά αυτά που μας λες, και πράγματι είσαι ρήτορας. Μας έχεις σαγηνεύσει. Ο λαός κρέμεται από τα χείλια σου. Αλλά, σε ξέρουμε από μικρό παιδί. Έπαιζες με τα παιδιά μας. Σε είδαμε που βοηθούσες τον Ιωσήφ. Ξέρουμε πότε αρρώστησες, τα παιδιά μας σε είχαν φίλο τους. Δεν μπορεί να είσαι εσύ.
Ακούγοντας αυτή την διπλή αντίδραση ο Χριστός, προλαβαίνει το αίτημά τους για κάποιο θαύμα. Διαβάζουμε στο εδάφιο 23: «Και είπε προς αυτούς· Βεβαίως θέλετε με ειπεί την παραβολήν ταύτην· Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· όσα ηκούσαμεν ότι έγειναν εν τη Καπερναούμ, κάμε και εδώ εν τη πατρίδι σου».
Ζητούν να τους αποδείξει αυτά που ισχυρίζεται. Μας λες πως είσαι ο Μεσσίας, πως έχεις ένα τόσο καταπληκτικό έργο να κάνεις. Έκανες θαύματα στην Καπερναούμ γιατί δεν τα κάνεις και εδώ, στον τόπο σου ώστε να σε πιστέψουμε;
Η στάση αυτή των ανθρώπων της Ναζαρέτ επαναλαμβάνεται και σήμερα. Και αυτό γίνεται με δύο τρόπους τουλάχιστον. Πολλοί άνθρωποι ζητούν χειροπιαστές αποδείξεις για να δεχτούν το Θεό. Ξεχνούν ότι όταν υπάρχει δυσπιστία στην καρδιά μας, μπορεί ο άνθρωπος να αμφισβητήσει τη βασιμότητα ακόμη και των πιο ολοφάνερων αποδείξεων. Όταν η καρδιά του ανθρώπου είναι κλειστή για το Θεό, κανένα υπερφυσικό σημάδι από μόνο του δεν μπορεί να την ανοίξει.
Στο κεφάλαιο 16 του ευαγγελίου, του Λουκά, υπάρχει η ιστορία του φτωχού Λάζαρου και του πλούσιου. Ας θυμηθούμε τι απάντησε ο Αβραάμ στον πλούσιο όταν αυτός του ζήτησε: «στείλε τον (τον Λάζαρο) στο σπίτι του πατέρα μου να προειδοποιήσει τους πέντε αδερφούς μου, ώστε να μην έρθουν κι εκείνοι σ' αυτόν εδώ τον τόπο των βασάνων. Ο Αβραάμ του λέει, έχουν τα λόγια του Μωυσή και των προφητών, ας υπακούσουν σ' αυτά. Όχι πατέρα μου Αβραάμ, του λέει εκείνος, δεν αρκεί. Αν όμως πάει σ' αυτούς κάποιος από τους νεκρούς, θα μετανοήσουν. Τότε του λέει κι ο Αβραάμ, αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών ακόμη κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς, δεν πρόκειται να πεισθούν» (Λουκ.ις:27-31).
Βλέπετε, ο Χριστός γνωρίζει καλά, πως αν κάποιος δεν θέλει να πιστέψει, κανένα θαυματουργό σημάδι δεν θα τον κάνει να δεχτεί το Θεό. Και υπάρχει και κάτι άλλο. Οι άνθρωποι αυτοί ήξεραν ότι στο Δευτ.ιγ:1-6 υπάρχουν οι αποδείξεις για το αν κάποιος προφήτης είναι αληθινός ή κοροϊδεύει. Ξέρετε ποια ήταν η απόδειξη. Το μήνυμα του. Όχι τα θαύματα του.
Ο Θεός μας καλεί να πιστέψουμε γιατί τότε θα ανοίξουν μπροστά μας νέοι ορίζοντες αποδείξεων και αποκαλύψεων. Αποδείξεις υπάρχουν πολλές, αρκεί το μάτι μας να είναι καθαρό για να τις δούμε και να τις δεχτούμε.
Μήπως και συ ζητάς σημάδια και αποδείξεις όπως οι κάτοικοι της Ναζαρέτ για να δεχτείς το Χριστό σαν αρχηγό και Κύριο στη ζωή σου; Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Είναι αυτός που είναι. Εμείς τον έχουμε ανάγκη. Αποκαλύπτει τον εαυτό του όμως σε αυτούς που με ταπείνωση θα Τον ζητήσουν.
Υπάρχει στην αντίδραση των Ναζαρηνών ένα δεύτερο στοιχείο που επαναλαμβάνεται. Η τάση που έχουμε να βάζουμε το Θεό σε καλούπια. Όσα ακούσαμε πως έγιναν στην Καπερναούμ, κάνε τα κι εδώ στον τόπο σου. Σαν να μην μπορούσε ο Ιησούς να κάνει άλλου είδους θαύματα εκεί ή να ενεργήσει με εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Ένα χαρακτηριστικό των επεμβάσεων του Θεού, που αποκαλύπτει την ασύλληπτη σε μας σοφία Του, είναι ότι δεν χρειάζεται να επαναλάβει τον εαυτό του ποτέ. Είναι τόσο ποικίλες οι μέθοδοί Του και τόσο απειράριθμοί οι τρόποι ενέργειάς Του, που δεν μοιάζει η μία με την άλλη. Στον καθένα, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες της ζωής του, με τις ανάγκες του, ο Θεός επεμβαίνει με τρόπο ξεχωριστό.
Αν ζητάς το Θεό στη ζωή σου, να είσαι σίγουρος πως θα επέμβει. Αν επικαλείσαι τη βοήθειά του για σένα, ή για την οικογένειά σου, άσε Αυτόν που είναι πάνσοφος να σου δείξει το μεγαλείο Του και τη δύναμη Του όπως εκείνος νομίζει. Αν πάλι ψάχνεις το Θεό στη ζωή, ερευνάς να δεις αν υπάρχει, αν όλα αυτά που λέει το ευαγγέλιο είναι αληθινά, πάρε στα χέρια σου την Αγία Γραφή, διάβασέ τη, ζήτησε του να σου μιλήσει μέσα από το 'Αγιο αυτό βιβλίο, και περίμενε να δεις τι εκπλήξεις ο Θεός έχει για σένα. Να θυμάσαι όμως πως θα αποκαλυφτεί στη ζωή σου επειδή τον ζητάς με ταπείνωση, όχι επειδή τον προκαλείς σαν να ήταν κάποιος όμοιος σου.
«Διότι εγώ γνωρίζω τας βουλάς τας οποίας βουλεύομαι περί υμών, λέγει Κύριος, βουλάς ειρήνης και ουχί κακού, διά να δώσω εις υμάς το προσδοκώμενον τέλος.Τότε θέλετε κράξει προς εμέ και θέλετε υπάγει και προσευχηθή εις εμέ και θέλω σας εισακούσει.Και θέλετε με ζητήσει και ευρεί, όταν με εκζητήσητε εξ όλης της καρδίας υμών.» (Ιερεμίας 29:11-13)
«Και εκείθεν θέλετε εκζητήσει Κύριον τον Θεόν σας και θέλετε ευρεί αυτόν, όταν εκζητήσητε αυτόν εξ όλης της καρδίας σας και εξ όλης της ψυχής σας» (Δευτ.δ:29).
Τα ίδια πράγματα δίδαξε ο Χριστός. Θυμηθείτε την παραβολή του Φαρισαίου και του τελώνη. Πως ο τελώνης με ταπείνωση ζητούσε τη συγχώρεση του Θεού και τελικά αυτόν δικαίωσε, δηλαδή συγχώρεσε ο Θεός.
Εκεί όμως που θέλω να στρέψουμε την προσοχή μας τώρα, είναι η απάντηση του Χριστού σ' αυτό που ζήτησαν.
Τα ίδια πράγματα δίδαξε ο Χριστός. Θυμηθείτε την παραβολή του Φαρισαίου και του τελώνη. Πως ο τελώνης με ταπείνωση ζητούσε τη συγχώρεση του Θεού και τελικά αυτόν δικαίωσε, δηλαδή συγχώρεσε ο Θεός.
Εκεί όμως που θέλω να στρέψουμε την προσοχή μας τώρα, είναι η απάντηση του Χριστού σ' αυτό που ζήτησαν.
«Αληθώς σας λέγω ότι ουδείς προφήτης είναι δεκτός εν τη πατρίδι αυτού. Και επ' αληθείας σας λέγω, Πολλαί χήραι ήσαν εν τω Ισραήλ επί των ημερών Ηλίου, ότε εκλείσθη ο ουρανός επί έτη τρία και μήνας εξ, καθ' ον καιρόν έγεινε πείνα μεγάλη εφ' όλην την γην, και προς ουδεμίαν αυτών επέμφθη ο Ηλίας, ειμή εις Σαρεπτά της Σιδώνος προς γυναίκα χήραν. Και πολλοί λεπροί ήσαν επί Ελισαίου του προφήτου εν τω Ισραήλ, και ουδείς αυτών εκαθαρίσθη, ειμή Νεεμάν ο Σύρος» (δ:24-27).
«Και επλήσθησαν πάντες θυμού εν τη συναγωγή, ακούοντες ταύτα, και σηκωθέντες εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως και έφεραν αυτόν έως της οφρύος του όρους, επί του οποίου η πόλις αυτών ήτο ωκοδομημένη, διά να κατακρημνίσωσιν αυτόν· αυτός όμως περάσας διά μέσου αυτών επορεύετο» (δ:28-30).
Αυτή η απάντηση τους θύμωσε τόσο πολύ που θέλησαν να τον ρίξουν από τον γκρεμό. Τι ήταν αυτό που τους είπε, ώστε ο θαυμασμός τους να μεταστραφεί σε οργή τόσο μεγάλη, που τους έκανε ικανούς να θέλουν να σκοτώσουν;
Ο Χριστός είπε: «ουδείς προφήτης δεκτός έστιν εν τη πατρίδι αυτού» Αυτό όμως που τους εξόργισε ήταν η εξήγηση που έδωσε στη φράση αυτή. Τους είπε τι ο προφήτης μπορεί να κάνει σαν αποτέλεσμα της απόρριψης του: πηγαίνει αλλού.
Τους φέρνει λοιπόν δύο παραδείγματα από την Παλαιά Διαθήκη. Το πρώτο από τη διακονία του προφήτη Ηλία, και το δεύτερο από τον προφήτη Ελισαίο, που ήταν ο συνεχιστής, ο μαθητής του Ηλία. Θυμάστε τους λέει τότε στην εποχή του Ηλία που δεν είχε βρέξει για τρεισήμισι χρόνια και είχε πέσει μεγάλη πείνα σε όλη τη γη; (Α΄Βας.ιζ-ιη)
Η πείνα και η ξηρασία είχαν έρθει επειδή ο λαός δεν είχε μείνει πιστός στη διαθήκη του με το Θεό.
Εκείνη την περίοδο κανένας Ισραηλίτης δεν ωφελήθηκε από την παρουσία του προφήτη Ηλία. Το να απορρίψεις τον προφήτη του Θεού είναι επικίνδυνο και ο λαός Ισραήλ πήρε αυτό το ρίσκο και το πλήρωσε δυστυχώς ακριβά.
Αυτό που τους λέει ο Χριστός είναι το εξής. Και εσείς βρίσκεστε αυτή τη στιγμή σαν λαός του Θεού μπροστά σε ένα παρόμοιο δίλημμα. Πρέπει να αποφασίσετε τι θα κάνετε με εμένα, τον Μεσσία, τον προφήτη που τώρα έχει έρθει.
Σ' αυτό το σημείο τους θυμίζει πως ούτε μια χήρα δεν πήρε καμία ευλογία από τον προφήτη Ηλία, εκτός από μία που και αυτή δεν ήταν καν Ισραηλίτισσα. Ήταν από την πόλη Σαρεπτά της Σιδωνίας, μια πόλη ανάμεσα στην Τύρο και τη Σιδώνα.
Ποιο είναι το μήνυμα λοιπόν; Μπορεί εσείς, οι άνθρωποι της πατρίδας μου, να με απορρίπτετε, επειδή κατά τη γνώμη σας θα έπρεπε να κάνω θαύματα για να πιστέψετε, μάλιστα τα ίδια θαύματα που έκανα στην Καπερναούμ, αλλά ενώ εσείς με απορρίπτετε, άλλοι όμως θα ανταποκριθούν και θα δουν το έργο του Θεού. Η σωτηρία θα είναι διαθέσιμη σε κάθε άνθρωπο. Αν απορρίψετε εμένα, απορρίπτετε το Θεό και ο Θεός τότε θα απορρίψει εσάς.
Το μήνυμα αυτό το επαναλαμβάνει με ένα δεύτερο παράδειγμα, από τη ζωή του άλλου μεγάλου προφήτη του Ελισαίου. Η ιστορία στην οποία αναφέρθηκε ο Χριστός είναι στο Β΄ Βας.ε. Στα χρόνια τα δικά του, κανένας λεπρός Ισραηλίτης δεν θεραπεύτηκε. Απέρριψαν τον προφήτη του Θεού. Και ποιες ήταν οι συνέπειες; Ο προφήτης πήγε, κάτω από την οδηγία του Θεού σε άλλα έθνη. Και αυτός που γιατρεύτηκε ήταν ένας Σύρος στρατηγός ο Νεεμάν που καθαρίστηκε από τη λέπρα, στον Ιορδάνη ποταμό.
Και αυτό το δεύτερο παράδειγμα εκτός του ότι ενισχύει το πρώτο, πηγαίνει ακόμη πιο βαθιά. Πως ο Θεός δουλεύει και με αυτούς που είναι έξω από το λαό του και με τους ακάθαρτους. Αυτοί που φαινομενικά είναι μακριά από το Θεό, αυτοί μπορεί να ευλογηθούν, ενώ αυτοί που φαινομενικά είναι κοντά στο Θεό, ακούν το μήνυμα του Χριστού και δεν το δέχονται, βρίσκονται σε κίνδυνο όπως ο Ισραήλ παλιά. Θα πρέπει να προσέξουν τις ιστορίες αυτές, γιατί ο Θεός δεν εμπαίζεται. Μπορεί να φαίνεται πως είναι κοντά στο Θεό, αλλά η προειδοποίηση βρίσκεται εκεί.
Όταν τα άκουσαν, θύμωσαν και οργίστηκαν. Πως μπορείς να λες πως ο Θεός απορρίπτει εμάς; Εμείς είμαστε ο λαός Του... Μα και τότε ήταν ο λαός Του, αλλά απορρίπτοντας τους προφήτες και το μήνυμά τους, απέρριψαν το Θεό. Και εσείς αν απορρίψετε εμένα, απορρίπτετε το Θεό. Ο Θεός όμως δουλεύει με όλους. Αν δεν θέλετε εσείς, θέλουν άλλοι. Που ίσως εσείς νομίζετε πως δεν αξίζουν το Θεό, γιατί νομίζετε πως είστε καλύτεροι επειδή είστε Ισραηλίτες. Λάθος. Ο Θεός κοιτάει την καρδιά και δεν απορρίπτει κανένα. Εργάζεται και με αυτούς που εσείς ίσως ούτε να τους πλησιάσετε δεν θέλετε.
Βλέπετε, παρόλο που από πρώτη άποψη φαίνεται παράξενο, όμως είναι πραγματικό και αρκετά συνηθισμένο το φαινόμενο να μη γίνεται κάποιος δεκτός από το οικείο περιβάλλον του. Η οικειότητα περιορίζει συχνά τη δυνατότητά μας να αντιληφθούμε την πρόοδο ή την αλλαγή που έχει γίνει στο γνωστό μας, για αυτό και δε μπορούμε να τη δεχτούμε.
Ο Ιησούς γνώριζε καλύτερα από τον καθένα μας την ψυχολογία των συμπολιτών του και την αδυναμία τους αυτή, που είναι και δική μας. Αυτή όμως η αδυναμία, συνοδευόταν και από κάτι άλλο. Είχαν το πρόβλημα της υποτιθέμενης οικειότητας με το Θεό, επειδή ήταν ο λαός του. Για αυτό και είχαν την απαίτηση ο Χριστός να κάνει τα ίδια θαύματα.
Ένα σφάλμα που επαναλαμβάνεται δυστυχώς και σήμερα. Επειδή έτυχε να γεννηθούμε σε κάποια οικογένεια, εκκλησία, ή έθνος που στο παρελθόν ευλογήθηκε από το Θεό, νομίζουμε πως ο Θεός είναι κοντά μας, άσχετα με τη δική μας πνευματική κατάσταση. Ούτε η καταγωγή μας, ούτε η δογματική, ή εκκλησιαστική μας τοποθέτηση έχουν αξία μπροστά στο Θεό.
Ο Χριστός είπε: «ουδείς προφήτης δεκτός έστιν εν τη πατρίδι αυτού» Αυτό όμως που τους εξόργισε ήταν η εξήγηση που έδωσε στη φράση αυτή. Τους είπε τι ο προφήτης μπορεί να κάνει σαν αποτέλεσμα της απόρριψης του: πηγαίνει αλλού.
Τους φέρνει λοιπόν δύο παραδείγματα από την Παλαιά Διαθήκη. Το πρώτο από τη διακονία του προφήτη Ηλία, και το δεύτερο από τον προφήτη Ελισαίο, που ήταν ο συνεχιστής, ο μαθητής του Ηλία. Θυμάστε τους λέει τότε στην εποχή του Ηλία που δεν είχε βρέξει για τρεισήμισι χρόνια και είχε πέσει μεγάλη πείνα σε όλη τη γη; (Α΄Βας.ιζ-ιη)
Η πείνα και η ξηρασία είχαν έρθει επειδή ο λαός δεν είχε μείνει πιστός στη διαθήκη του με το Θεό.
Εκείνη την περίοδο κανένας Ισραηλίτης δεν ωφελήθηκε από την παρουσία του προφήτη Ηλία. Το να απορρίψεις τον προφήτη του Θεού είναι επικίνδυνο και ο λαός Ισραήλ πήρε αυτό το ρίσκο και το πλήρωσε δυστυχώς ακριβά.
Αυτό που τους λέει ο Χριστός είναι το εξής. Και εσείς βρίσκεστε αυτή τη στιγμή σαν λαός του Θεού μπροστά σε ένα παρόμοιο δίλημμα. Πρέπει να αποφασίσετε τι θα κάνετε με εμένα, τον Μεσσία, τον προφήτη που τώρα έχει έρθει.
Σ' αυτό το σημείο τους θυμίζει πως ούτε μια χήρα δεν πήρε καμία ευλογία από τον προφήτη Ηλία, εκτός από μία που και αυτή δεν ήταν καν Ισραηλίτισσα. Ήταν από την πόλη Σαρεπτά της Σιδωνίας, μια πόλη ανάμεσα στην Τύρο και τη Σιδώνα.
Ποιο είναι το μήνυμα λοιπόν; Μπορεί εσείς, οι άνθρωποι της πατρίδας μου, να με απορρίπτετε, επειδή κατά τη γνώμη σας θα έπρεπε να κάνω θαύματα για να πιστέψετε, μάλιστα τα ίδια θαύματα που έκανα στην Καπερναούμ, αλλά ενώ εσείς με απορρίπτετε, άλλοι όμως θα ανταποκριθούν και θα δουν το έργο του Θεού. Η σωτηρία θα είναι διαθέσιμη σε κάθε άνθρωπο. Αν απορρίψετε εμένα, απορρίπτετε το Θεό και ο Θεός τότε θα απορρίψει εσάς.
Το μήνυμα αυτό το επαναλαμβάνει με ένα δεύτερο παράδειγμα, από τη ζωή του άλλου μεγάλου προφήτη του Ελισαίου. Η ιστορία στην οποία αναφέρθηκε ο Χριστός είναι στο Β΄ Βας.ε. Στα χρόνια τα δικά του, κανένας λεπρός Ισραηλίτης δεν θεραπεύτηκε. Απέρριψαν τον προφήτη του Θεού. Και ποιες ήταν οι συνέπειες; Ο προφήτης πήγε, κάτω από την οδηγία του Θεού σε άλλα έθνη. Και αυτός που γιατρεύτηκε ήταν ένας Σύρος στρατηγός ο Νεεμάν που καθαρίστηκε από τη λέπρα, στον Ιορδάνη ποταμό.
Και αυτό το δεύτερο παράδειγμα εκτός του ότι ενισχύει το πρώτο, πηγαίνει ακόμη πιο βαθιά. Πως ο Θεός δουλεύει και με αυτούς που είναι έξω από το λαό του και με τους ακάθαρτους. Αυτοί που φαινομενικά είναι μακριά από το Θεό, αυτοί μπορεί να ευλογηθούν, ενώ αυτοί που φαινομενικά είναι κοντά στο Θεό, ακούν το μήνυμα του Χριστού και δεν το δέχονται, βρίσκονται σε κίνδυνο όπως ο Ισραήλ παλιά. Θα πρέπει να προσέξουν τις ιστορίες αυτές, γιατί ο Θεός δεν εμπαίζεται. Μπορεί να φαίνεται πως είναι κοντά στο Θεό, αλλά η προειδοποίηση βρίσκεται εκεί.
Όταν τα άκουσαν, θύμωσαν και οργίστηκαν. Πως μπορείς να λες πως ο Θεός απορρίπτει εμάς; Εμείς είμαστε ο λαός Του... Μα και τότε ήταν ο λαός Του, αλλά απορρίπτοντας τους προφήτες και το μήνυμά τους, απέρριψαν το Θεό. Και εσείς αν απορρίψετε εμένα, απορρίπτετε το Θεό. Ο Θεός όμως δουλεύει με όλους. Αν δεν θέλετε εσείς, θέλουν άλλοι. Που ίσως εσείς νομίζετε πως δεν αξίζουν το Θεό, γιατί νομίζετε πως είστε καλύτεροι επειδή είστε Ισραηλίτες. Λάθος. Ο Θεός κοιτάει την καρδιά και δεν απορρίπτει κανένα. Εργάζεται και με αυτούς που εσείς ίσως ούτε να τους πλησιάσετε δεν θέλετε.
Βλέπετε, παρόλο που από πρώτη άποψη φαίνεται παράξενο, όμως είναι πραγματικό και αρκετά συνηθισμένο το φαινόμενο να μη γίνεται κάποιος δεκτός από το οικείο περιβάλλον του. Η οικειότητα περιορίζει συχνά τη δυνατότητά μας να αντιληφθούμε την πρόοδο ή την αλλαγή που έχει γίνει στο γνωστό μας, για αυτό και δε μπορούμε να τη δεχτούμε.
Ο Ιησούς γνώριζε καλύτερα από τον καθένα μας την ψυχολογία των συμπολιτών του και την αδυναμία τους αυτή, που είναι και δική μας. Αυτή όμως η αδυναμία, συνοδευόταν και από κάτι άλλο. Είχαν το πρόβλημα της υποτιθέμενης οικειότητας με το Θεό, επειδή ήταν ο λαός του. Για αυτό και είχαν την απαίτηση ο Χριστός να κάνει τα ίδια θαύματα.
Ένα σφάλμα που επαναλαμβάνεται δυστυχώς και σήμερα. Επειδή έτυχε να γεννηθούμε σε κάποια οικογένεια, εκκλησία, ή έθνος που στο παρελθόν ευλογήθηκε από το Θεό, νομίζουμε πως ο Θεός είναι κοντά μας, άσχετα με τη δική μας πνευματική κατάσταση. Ούτε η καταγωγή μας, ούτε η δογματική, ή εκκλησιαστική μας τοποθέτηση έχουν αξία μπροστά στο Θεό.
