Γένεση Κεφ.κζ

 

                                                 Ο ΙΑΚΩΒ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ 

 

Ο Ισαάκ, έχοντας μεγαλώσει αρκετά, θέλει να ευλογήσει τον Ησαύ, τον πρωτότοκο, αλλά και αγαπημένο του γιο. Τα μαλλιά του έχουν ασπρίσει, και τα μάτια του δεν βλέπουν καλά. Ζητάει από τον Ησαύ να του φέρει κυνήγι και να του κάνει εδέσματα καθώς αγαπά, για να φάει και να ευλογήσει τον Ησαύ πριν πεθάνει.

Η Ρεβέκκα κρυφακούει τη συζήτησή τους και, όντας αποφασισμένη να λάβει την ευλογία ο αγαπημένος της γιος, ο Ιακώβ, συμβουλεύει τον Ιακώβ να εξαπατήσει τον πατέρα του και να λάβει αυτός τις υποσχέσεις.

Γένεση (097)

Γέν.κδ:34-49

Ο υπηρέτης του Αβραάμ φέρνει μια καθαρή και σαφή μαρτυρία, αποκαλύπτοντας τον πατέρα και τον γιο. Μιλά για τον άπειρο πλούτο του πατέρα κι ότι αυτός έδωσε όλα τ’ αγαθά του στο γιο εξαιτίας του ότι είναι μονογενής και το αντικείμενο της αγάπης του πατέρα. Μ’ αυτή τη μαρτυρία ο υπηρέτης ζητά να κερδίσει τη νύμφη για το γιο. Ο Ελιέζερ προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της Ρεβέκκας μιλώντας για τον Ισαάκ. Ο Ιησούς-ο νυμφίος- είναι το μόνο πρόσωπο που πρέπει να στρέφουμε τις ψυχές που μιλάμε.

Μιλά στη Ρεβέκκα για ένα μακρινό πρόσωπο, και της αποκαλύπτει την ευτυχία που θα έχει αν γίνει ένα μ’ αυτό το πρόσωπο που είναι τόσο αγαπητό και τόσο ευνοημένο. Ότι ανήκει στον Ισαάκ, θα ανήκε και στη Ρεβέκκα απ’ τη στιγμή που θα γινόταν ένα μ’ αυτόν. Το ίδιο ισχύει για τον Χριστό: όταν μιλάμε για τον Κύριο, μιλάμε για τη δόξα Του, για την ωραιότητά Του, για την πληρότητα και τη χάρη Του, για τον ανεξιχνίαστο πλούτο Του, για την αξία του προσώπου Του και την τελειότητα του έργου του. Αυτή είναι πάντοτε η μαρτυρία του Πνεύματος. Και είναι μια λυδία λίθος για να δοκιμάζουμε κάθε είδος διδασκαλίας και κηρύγματος. Αν λοιπόν κάποιος υπηρετεί το ευαγγέλιο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, θα έχει πάντοτε στη διακονία του, περισσότερο τον Κύριο από κάθε τι άλλο. Οι συλλογισμοί της ανθρώπινης λογικής δεν έχουν να κάνουν εδώ, εκτός αν κάποιος θέλει να φανερώνει τον εαυτό του.

ΓΕΝΕΣΗ κζ

Όταν ο Θεός με την πιστότητα της αγάπης Του μας παρουσιάζει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, το κάνει για να μεγαλύνει τον πλούτο της χάρης Του και να μας διδάξει. Δεν έχει σκοπό να διαιωνίσει την ενθύμηση της αμαρτίας που στην πραγματικότητα έχει πεταχτεί στην πιο βαθιά θάλασσα για πάντα. Ο μολυσμός, τα πταίσματα και τα λάθη του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, έχουν τελείως πλυθεί κι εξαλειφθεί, και όλοι αυτοί πήραν τη θέση τους ανάμεσα στα «πνεύματα των τετελειωμένων δικαίων» (Εβρ.ιβ:23). Η ιστορία τους όμως μένει στις σελίδες της Βίβλου για να φανερώνει τη χάρη του Θεού και να χρησιμεύσει σαν παράδειγμα στο λαό του Θεού σ’ όλους τους αιώνες. Ακόμα θέλει να μας κάνει να καταλάβουμε ότι ο Θεός δεν είχε να κάνει με τέλειους ανθρώπους στους αιώνες που πέρασαν, αλλά με ανθρώπους ομοιοπαθείς μ’ εμάς (Ιακ.ε:17).

ΓΕΝΕΣΗ κς

Γέν.κς:1-5

Το πρώτο εδάφιο αυτού του κεφαλαίου είναι σχετικό με το Γεν.ιβ:10. Οι δοκιμασίες που περνάνε τα παιδιά του Θεού εδώ στη γη, είναι σχεδόν όλες της ίδιας φύσης κι έχουν σκοπό να φανερώσουν πόσο η καρδιά αναπαύεται στο Θεό. Κάθε γενιά πρέπει να δοκιμαστεί, να εκλέξει, να διδαχτεί και να μάθει. Ο Θεός ενδιαφέρεται για τον Αβραάμ αλλά και για τον Ισαάκ και γι’ αυτό επιτρέπει αυτή την πείνα.

Είναι κάτι το δύσκολο, που σπάνια φτάνει κανείς, το να περπατά με το Θεό σε μια τόσο στενή κοινωνία ώστε η ψυχή να είναι τελείως ανεξάρτητη από πρόσωπα και πράγματα.

ΓΕΝΕΣΗ κδ

Αυτό το κεφάλαιο της Γένεσης περιέχει μια απ’ τις πιο όμορφες ιστορίες της Βίβλου. Η σχέση που υπάρχει μεταξύ αυτού του κεφαλαίου και των δύο προηγούμενων είναι αξιοπρόσεχτη. Στο κεφ.κβ ο γιος προσφέρθηκε πάνω στο θυσιαστήριο. Στο κεφ.κγ η Σάρρα πέθανε. Στο κεφ.κδ ο υπηρέτης διατάσσεται να βρει γυναίκα για εκείνον τον οποίο ο Αβραάμ «έλαβε οπίσω παραβολικώς» απ’ τους νεκρούς. Η αλληλουχία αυτών των γεγονότων συμπίπτει κατά θαυμαστό τρόπο με τη σειρά των γεγονότων που σχετίζονται με την κλήση της εκκλησίας.

 

Όταν μας συναντάει ο Θεός

Γένεση κεφ. κη

Ένας πολιτικός έλεγε: «Μπορείς να ξεγελάς μερικούς ανθρώπους συνέχεια ή για λίγο, όλους τους ανθρώπους. Δεν μπορείς όμως να τους ξεγελάς όλους συνέχεια».

Ο Ιακώβ έμαθε αυτό το μάθημα με ένα σκληρό τρόπο. Μπορεί να εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία του Ησαύ, όταν αγόρασε τα πρωτοτόκια, μπορεί να ξεγέλασε τον πατέρα του τον Ισαάκ, είπαμε όμως, δεν μπορούσε να τους ξεγελάει όλους συνέχεια. Η ζωή του τώρα ήταν σε κίνδυνο. Έπρεπε να φύγει, ή πιο σωστά να το «σκάσει» για να γλιτώσει. Η αμαρτία του, τον είχε βρει (Αριθ.λβ:23).