Βέβαια εγώ δεν έκανα τίποτα κακό.
Βέβαια, δεν είμαι ούτε δράστης, ούτε αυτουργός. Μα πιστεύω και είμαι
πεπεισμένος πως ο Θεός ακούει την προσευχή μου. Και θα μπορούσα να είχα προλάβει
το κακό που έγινε, αν έγκαιρα προσευχόμουνα γι' αυτό.
Ίσως τα άμεσα πρόσωπα δεν είχαν τη
γνώση τη δική μου. Ίσως δεν είχαν τη βεβαιότητα της προσευχής. Ίσως ο Θεός, που
μου φανέρωσε την περίπτωση, το έκανε μόνο και μόνο για να μου αναθέσει αυτή την
αποστολή, να προσευχηθώ για τούς ανθρώπους αυτούς.
Αν τέτοιες σκέψεις περνούν από το
μυαλό μου, αλίμονο, η ευθύνη μου είναι μεγάλη και το φορτίο μου πολύ βαρύ.
Αλλά δεν είναι μονάχα το θέμα της
ευθύνης. Είναι και το θέμα του πόνου. Πονάμε για τούς ανθρώπους αυτούς. Και
μείς κλείνουμε τα σπλάχνα μας. Και ξεχνούμε να προσευχηθούμε, ή η προσευχή μας
είναι ένα χλιαρό κατασκεύασμα αδιαφορίας και εαυτουλισμού.
Και από άλλη πλευρά λέμε πως
θέλουμε να υπηρετήσουμε τον Κύριο. Και μας αναθέτει το υψηλότερο λειτούργημα,
του προσευχομένου ιερέα, και εμείς, έχοντας στραμμένη την προσοχή μας προς
άλλες κατευθύνσεις, παραμελούμε την κύρια αποστολή μας.
Μπορούμε να πούμε, πως ψυχές που χάθηκαν και μπροστά στα μάτια μας παρασύρθηκαν από το στρόβιλο της κοσμικής παραφροσύνης, δεν θα είχαν χαθεί, αν εμείς κάναμε το καθήκον μας.
Μπορούμε να πούμε, πως δράματα που ξέσπασαν μέσα σε σπίτια και οικογένειες, δεν θα είχαν συμβεί, αν εμείς, έγκαιρα και με αγάπη είχαμε αγκαλιάσει την περίπτωσή τους και είχαμε κάνει το χρέος μας.
Μπορούμε να πούμε, πως συμφορές και καταστροφές, που τις είδαμε να έρχονται, και ενώ γνωρίζαμε τον μόνο τρόπο που αντιμετωπίζονται, δεν κάναμε το χρέος μας, έγκαιρα και με θέρμη, «συναγωνιζόμενοι εις την προσευχή». Και το κακό ήλθε.
Τώρα πιά δεν χαίρομαι που ο Θεός άπαντα στις προσευχές μου. Φοβούμαι και ζαρώνω. Μεγάλο το φορτίο, Κύριε. Κάνε έλεος στον δούλο σου. Δείξε μου τί να προσεύχομαι. Θύμιζέ μου. Και κάτι άλλο.
Φανέρωσέ μου, μήπως θα πρέπει ν' αφήσω κάθε άλλη απασχόληση και ν' αρκεστώ στο σοβαρότατο αυτό έργο.
Σύ ξέρεις, Κύριε.
