Τρεις
άντρες έχουν εγκλωβιστεί στη θάλασσα και επιπλέουν με σωσίβια. Όλοι τους κολυμπούν προς την κατεύθυνση που πιστεύουν
ότι είναι η ξηρά. Ένα ελικόπτερο του Λιμενικού Σώματος πετάει από πάνω τους,
έτοιμο να σηκώσει τον κάθε ένα από τους άνδρες και να τους σώσει.
Ένας άντρας από
το ελικόπτερο κατεβαίνει με ένα δυνατό καλώδιο για να σώσει τον πρώτο, και ενώ
ήταν στο επίπεδο της θάλασσας λέει και στους τρεις άντρες ότι έρχεται μια
τρομερή καταιγίδα και τους προειδοποιεί ότι θα πνιγούν όλοι αν δεν δεχτούν τη
διάσωση.
Ο
πρώτος άντρας δέχτηκε πρόθυμα και ο διασώστης έδεσε το δυνατό καλώδιο γύρω από
τον άνθρωπο και τον τράβηξε με ασφάλεια χωρίς πρόβλημα.
Ο
δεύτερος άντρας δέχτηκε κι αυτός τη βοήθεια, αλλά αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει το
λουρί του διασώστη. Αντίθετα, επέμεινε να κρατηθεί από τον διασώστη με δική του
δύναμη, καθώς τον τραβούσε προς τα πάνω.
Στα μισά του δρόμου μέχρι το ελικόπτερο, ο δεύτερος άντρας δεν άντεξε το
κράτημα από τον διασώστη. Αλλά παρέμεινε σταθερά συγκρατημένος, επειδή ο διασώστης
του είχε συνδέσει το καλώδιο χωρίς αυτός να το ξέρει.
Ο
διασώστης στη συνέχεια κατέβηκε πάλι για να σώσει τον τρίτο άνθρωπο. Όταν
έφτασε σ’ αυτόν, ο τρίτος άντρας αρνήθηκε τη βοήθειά του. Είπε ότι «μπορώ να το κάνω μόνος μου. Δεν χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Κοίτα, ο ήλιος
λάμπει – δεν πιστεύω ότι πλησιάζει καταιγίδα. Θα είμαι μια χαρά». Ο διασώστης
δεν τον πίεσε να δεχτεί τη βοήθεια, και τον άφησε στο πεπρωμένο που ήξερε ότι ερχόταν.
Ακριβώς
αυτό συμβαίνει και με την αιώνια σωτηρία μας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι
βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, για την
καταστροφή που μας περιμένει. Αν αρνούμαστε να πιστέψουμε, όπως ο τρίτος
άνθρωπος σ’ αυτή την ιστορία, και αρνούμαστε τη βοήθεια του Θεού, σίγουρα θα
χαθούμε.
Ιωάν.γ:16-18 Διότι
τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά
να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. Επειδή δεν
απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά
διά να σωθή ο κόσμος δι' αυτού. Όστις πιστεύει εις αυτόν δεν κρίνεται, όστις
όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του
μονογενούς Υιού του Θεού.
Ο
Θεός μας πλησιάζει με αγάπη, αλλά δεν θα μας αναγκάσει να δεχτούμε τη σωτηρία Του.
Θα πρέπει ελεύθερα να πιστέψουμε και να δεχτούμε τη βοήθειά Του. Αλλά όταν
δεχόμαστε τη βοήθειά Του, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η σωτηρία μας εξαρτάται
100% από την αποδεδειγμένη δικαιοσύνη του Χριστού για λογαριασμό μας.
Ρωμ.δ:5-8 εις τον
μη εργαζόμενον όμως, πιστεύοντα δε εις τον δικαιούντα τον ασεβή, η πίστις αυτού
λογίζεται εις δικαιοσύνην, καθώς και ο Δαβίδ λέγει τον μακαρισμόν του ανθρώπου,
εις τον οποίον ο Θεός λογίζεται δικαιοσύνην, χωρίς έργων· Μακάριοι εκείνοι, των
οποίων συνεχωρήθησαν αι ανομίαι και των οποίων εσκεπάσθησαν αι αμαρτίαι·
μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Κύριος δεν θέλει λογίζεσθαι αμαρτίαν.
Δεν
πρέπει να είμαστε σαν τον δεύτερο άνθρωπο στην ιστορία, που πίστευε ότι
χρειάζεται σωτηρία – αλλά επέμενε ότι μπορούσε να τα καταφέρει μόνος του. Αν και πίστευε ότι η διάσωσή του εξαρτιόταν
από την δική του δύναμη σε συνεργασία με τον διασώστη – βρέθηκε σε στιγμή
αδυναμίας κι έτσι αποδείχτηκε ότι πραγματικά ήταν ο διασώστης που τον κρατούσε
όλη την ώρα.
Μια
αλυσίδα είναι τόσο δυνατή, όσο δυνατός είναι ο κάθε κρίκος. Έτσι, αν τη σωτηρία
μας βασίστηκε στη δικαιοσύνη του Χριστού που καταλογίστηκε για λογαριασμό μας, καθώς
και η συμπεριφορά μας μετά την σωτηρία, τότε ποιος είναι ο «αδύναμος κρίκος»
για τη σωτηρία μας; Θα μπορούσαν να ήταν τα έργα μας! Αυτό όμως θα καταστούσε
άσκοπο να έχουμε τον άθραυστο σύνδεσμο της δικαιοσύνης του Χριστού, αν η δική
μας συμπεριφορά θα μπορούσε να σπάσει την αλυσίδα.
Αλλά
ευχαριστούμε τον Θεό, που η αλυσίδα που μας κρατά όρθιους, είναι φτιαγμένη 100%
από την τέλεια δικαιοσύνη του Χριστού και όχι από την δική μας, ατελή ανθρώπινη
δικαιοσύνη, που είναι σαν «ρυπαρόν
ιμάτιον» (Ησαΐας ξδ:6) σε σύγκριση με την δικαιοσύνη του Θεού. Αμήν!
Ο
Θεός δεν θα καταλογίσει αμαρτία σε όσους έχουν την βεβαιωμένη δικαιοσύνη του
Γιου Του, επομένως δεν μπορούμε ποτέ να χάσουμε τη σωτηρία μας.
Εφεσ.β:8-9 Διότι
κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού
το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις.
Μερικοί
πιστεύουν ότι αν διδάσκουμε τη Γραφική διδασκαλία της σωτηρίας με τη χάρη, μόνο
διά πίστεως στον Χριστό και μόνο, λέμε ότι οι Χριστιανοί μπορούν να αμαρτάνουν
χωρίς τιμωρία.
Άλλοι
πιστεύουν ότι ο φόβος μήπως χάσουμε τη σωτηρία μας, βοηθά να ζήσουμε μια άγια
και ευσεβή ζωή. Αλλά η Βίβλος μας λέει
ότι δεν πρέπει να οδηγούμαστε από τον φόβο, αλλά μάλλον από αγάπη για τον
Χριστό:
Β’ Κορ.ε:14-15 Επειδή
η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς, διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν
υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον· και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι
πλέον δι' εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών.
Ασφαλώς
δεν πιστεύουμε ότι ένας αληθινός πιστός του Χριστού μπορεί να ζει ακριβώς με
τον ίδιο τρόπο που ζούσε πριν πιστέψει. Αν έχει σωθεί, πρέπει να υπάρχει μια
αλλαγή – αν δεν υπάρχει καμία αλλαγή, δεν υπάρχει σωτηρία. Ο απόστολος Παύλος
μας λέει το σημείο της αληθινής σωτηρίας όταν έγραψε:
Β’ Κορ.ε:17 Όθεν
εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα
έγειναν νέα.
Ο
Παύλος έδωσε επίσης αυτές τις δυνατές νουθεσίες στους πιστούς:
Ρωμ.ς:1-3 Τι
λοιπόν θέλομεν ειπεί; θέλομεν επιμένει εν τη αμαρτία, διά να περισσεύση η
χάρις; Μη γένοιτο· ημείς, οίτινες απεθάνομεν κατά την αμαρτίαν, πως θέλομεν
ζήσει πλέον εν αυτή; Η αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις
τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν;
Γαλ.ε:25 Εάν
ζώμεν κατά το Πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το Πνεύμα.
Συμπέρασμα
Α’ Πέτρ.α:3-5 Ευλογητός
ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού
ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ
νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν
τοις ουρανοίς δι' ημάς, οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα διά της
πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ·
