Αγρυπνείτε λοιπόν...

Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν (Ρωμ.ιγ:11).

Το τελευταίο εδάφιο της Παλαιάς Διαθήκης είναι μία προφητεία και αναφέρεται στον Ηλία, ο οποίος θα έρθει πριν τον ερχομό του Κυρίου.  Μαλ.δ:5-6 - «Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έλθη ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής, και αυτός θέλει επιστρέψει την καρδίαν των πατέρων προς τα τέκνα, και την καρδίαν των τέκνων προς τους πατέρας αυτών, μήποτε έλθω και πατάξω την γην με ανάθεμα.»

Στις μέρες μας ο Κύριος ετοιμάζει ανθρώπους με το πνεύμα του Ηλία, που θα αντιμετωπίσουν κάθε ξένο και πωρωμένο θρησκευτικό σύστημα, θα αντιπαρατεθούν χωρίς φόβο απέναντι στο πνεύμα της Ιεζάβελ, θα ενώσουν το λαό του Θεού για να αποκτήσει την ιδιότητα και τη δύναμη ενός Ισραήλ, η οποία έχει χαθεί. Θα σταθούν κόντρα στο πνεύμα των ημερών μας, κόντρα στη ματαιότητα και στο μαμωνά με ένα και μόνο σκοπό.

Ιεζεκ.β:1-10 & γ:1-8

Ο απόστολος Παύλος πίστευε ότι: «εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω» (Α’ Κορ.θ:16).

Αυτό που έχουμε ανάγκη τώρα δεν είναι τα καλύτερα κηρύγματα ή καλύτερη μουσική. Χρειαζόμαστε μία θεία μετάνοια, που θα επιδιορθώσει τα χαλάσματα της καρδιάς μας. Τις τελευταίες μέρες το Πνεύμα του Θεού κράζει στο λαό: «Πλησιάσατε προς εμέ...»

«τότε είπεν ο Ηλίας προς πάντα τον λαόν, Πλησιάσατε προς εμέ. Και πας ο λαός επλησίασε προς αυτόν. Και επιδιώρθωσε το θυσιαστήριον του Κυρίου, το κεκρημνισμένον» (Α' Βασ.ιη:30).

Είναι ένα κάλεσμα μετάνοιας και συντριβής. Είναι μία πρόσκληση να πλησιάσουμε στο θρόνο του Θεού να δούμε το πρόσωπό Του, ν’ αγγίξουμε την καρδιά Του και να ξεχυθεί ένα χρίσμα μέσα στο οποίο θα «βουτήξουμε» και το χρίσμα αυτό θα είναι σε θέση να πλησιάσει τη χαμένη γενιά γύρω μας και να την επιστρέψει στο Θεό «...και πας ο λαός επλησίασε προς αυτόν».

Αν πραγματικά ζητάμε μία θεία και δυναμική παρέμβαση, τότε θα πρέπει ν’ ανέβουμε σε επίπεδο επικοινωνίας και αφιέρωσης. Ένας συμβιβασμένος χριστιανός, που έχει αναμείξει τα θεία με κοσμικά πρότυπα συμπεριφοράς, δεν αποτελεί θυσία ευάρεστη.

Πρέπει να πλησιάσουμε και πιστεύω ότι όλοι νιώθουμε στο πνεύμα μας αυτή την ανάγκη. Να ξεκολλήσουμε από το σημείο που βρισκόμαστε και να προχωρήσουμε σε μία εκζήτηση του προσώπου Του με μία αποφασιστικότητα, που θα αδιαφορεί για οτιδήποτε αγαπούσαμε μέχρι τώρα και θα κοιτάζει μόνο μπροστά, προετοιμάζοντας την έλευση του Κυρίου στη χαμένη ανθρωπότητα.

Να σπάσει αυτή η κοσμική βαρύτητα, που μας κρατά αιχμάλωτους στα γήινα και μάταια. Όπως ένας πύραυλος ή διαστημόπλοιο, διαθέτουν ισχύ να σπάσουν το εμπόδιο της φυσικής βαρύτητας και να ταξιδέψουν πέρα από την ατμόσφαιρα, έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε από τον Κύριο μία ώθηση, ένα καταλυτικό άγγιγμα, ώστε να κινηθούμε σε ένα πνευματικό επίπεδο, όπου κάθε εξουσία σκότους θα υποταχθεί στην Εκκλησία και κάθε επιθυμία σάρκας θα νεκρωθεί για να λάμψει η δόξα του Θεού.

Πολλοί διαθέτουμε μία δόση δύναμης, η οποία όμως δεν είναι ικανή να σπάσει τα δεσμά. Για δύο-τρεις μέρες φαίνεται ότι είμαστε ικανοί να το κάνουμε, αλλά μετά καταρρέει όλη η ενέργεια και γυρίζουμε ξανά με σκυμμένο το κεφάλι.

Το πρόβλημα αρχίζει να γίνεται πολύ σοβαρό, όταν πίσω μας διαθέτουμε σωρεία τέτοιων προσπαθειών και η απογοήτευση συσσωρεύεται δημιουργώντας ένα δυσβάστακτο βάρος, προκαλεί μία ηττοπαθή στάση, σκοτώνει κάθε όραση και μας καθιστά τελείως ανήμπορους να δουλέψουμε για τη βασιλεία του Θεού.

Πηγαίνουμε σε συνέδρια, σε μεγαλύτερες συνάξεις, σε διάφορες εκδηλώσεις, αγγιζόμαστε περισσότερο συναισθηματικά, νιώθουμε κάποια οικοδομή και πρόοδο. Όλα αυτά όμως, κρατάνε μερικές μέρες, διότι με την πάροδο του χρόνου εξανεμίζονται και επιστρέφουμε στα γνώριμα επίπεδα.

Γιατί να συμβαίνει αυτό τόσο συχνά; Γιατί να είναι αυτό το ανεβοκατέβασμα πάγια κατάσταση και να γίνεται πάντοτε έτσι; Γιατί να αγγιζόμαστε τόσο επιφανειακά;

Θέλουμε τη φλόγα, αλλά δεν ανεβαίνουμε στο θυσιαστήριο. Γυρίζουμε γύρω-γύρω από αυτό, νομίζοντας ότι κάποια στιγμή ξαφνικά θα πέσει εκείνη η φωτιά από πάνω, αλλά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε κύκλους στην έρημο καθυστερώντας την κατάκτηση της Χαναάν.

Μέχρι σήμερα προχωρούσαμε με ένα είδος χριστιανισμού, όπου κοιτούσαμε να επιβιώσουμε πνευματικά, παρά να μεσιτεύουμε για την πόλη μας, ή την περιοχή μας. Διακονούμε ο ένας τον άλλον χωρίς να γνωρίζουμε το βάρος της αγωνίας του Ιησού για εκείνους που είναι έξω από την εκκλησία.

Καταναλώνουμε πολλές ώρες και μέρες ακόμα για δραστηριότητες «εντός των τειχών» της τοπικής εκκλησίας μας και δεν ακούμε τη φωνή της κοινωνίας, που κραυγάζει άναρθρα για σωτηρία.

Ταλαιπωρούμαστε υπερβολικά με τα μικροπροβλήματα μεταξύ μας, που μας καθιστούν όλο και λιγότερο ευαίσθητους στο πνεύμα της μεσιτείας, που μας καλεί ο Κύριος να λάβουμε.

Η Εκκλησία τώρα αρχίζει να δέχεται αλλαγές, που θα την κατευθύνουν στη δόξα του Ιησού. Το Άγιο Πνεύμα σηκώνει εργάτες και δίνει την όραση ενός σώματος, που θ' ακούσει τη λεπτή και ευαίσθητη φωνή του Θεού. Είναι ένα σώμα, που δεν θα ακολουθεί τον Κύριο μόνο με λόγια, αλλά έμπρακτα θ' ανέβει μαζί Του στο Γολγοθά, για να σταυρώσει τις σαρκικές επιθυμίες.

Ίσως αυτή την ώρα οι σημερινοί Ηλίες να βρίσκονται στις ταλαιπωρημένες, μικρές και άσημες εκκλησίες, όπως για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Ηλίας τρεφόταν από μία χήρα στα Σαρεπτά της Σιδώνας. Α' Βασ.ιζ:8-9

Ίσως είναι «κρυμμένοι» σε κάποιο χείμαρρο της προσωπικής δοκιμασίας και αναμονής και να τρέφονται έστω μέσα από ξερούς θρησκευτικούς νόμους βιώνοντας ένα περιβάλλον Παλαιάς Διαθήκης. Α' Βασ.ιζ:2-4

Όταν ο Θεός θέλει να συνδιαλλαγεί με ένα έθνος ή με μία ομάδα ανθρώπων, τότε κοιτάζει να βρει εκείνους, που θα σταθούν στο χάσμα, εκείνους που είναι έτοιμοι να μπουν σε μία τέτοια διαθήκη. Αν δώσουμε χρόνο να κοιτάξουμε τις αμαρτίες και τη θέση μας, να ζητήσουμε να έρθουμε πιο κοντά στο Θεό, αν διψάσουμε να Τον γνωρίσουμε σαν πηγή ζωής, τότε θα φτάσουμε σε ένα επίπεδο συντριβής, όπου θα είμαστε σε θέση να προσφέρουμε την ευάρεστη θυσία.

Ρωμ.ιβ:1-2 - «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία. Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον».

Μπορεί να προσευχόμαστε ο Θεός να σπάσει τα εμπόδια και να μας ευλογήσει, όμως δεν είναι αυτό όλη η θυσία. Μπορούμε να λέμε διάφορα, όμως υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η έκχυση της καρδιάς μας. Πολλές φορές τα λόγια που λέμε, μπορεί να μη συμβαδίζουν με τη στάση της καρδιάς μας! Ζητάμε από τον Θεό να μας ζωοποιήσει, αλλά βαθιά μέσα μας δεν είμαστε σίγουροι αν το θέλουμε, γιατί αν τελικά γίνει, όλη η ζωή μας θ’ αλλάξει.

Είναι ζωτικό να πάρουμε την καρδιά του Κυρίου και να πονέσουμε με το δικό Του τρόπο. Να μάθουμε να προσευχόμαστε με την καρδιά και όχι με τα χείλη. Ας αφήσουμε τα βάθη του Θεού να έρθουν και ν’ αγγίξουν τα δικά μας βάθη. Ο Θεός δεν προσέχει τόσο τις κινήσεις του στόματός μας, αλλά κοιτάζει τα κίνητρα και τη στάση της καρδιάς μας. Εκεί πρέπει να έρθει ο καθαρισμός. Αν αγιαστεί αυτό το εσωτερικό θυσιαστήριο, τότε ο Θεός θα μας δεχθεί!

Στον Ιεζ.μγ:18-27 βλέπουμε τη διαδικασία καθαρισμού του θυσιαστηρίου που έπρεπε να προηγηθεί για να μπορέσουν τελικά να προσφέρουν θυσία στο Θεό κι Εκείνος να έρθει σε πιο οικεία σχέση μαζί τους. Όταν ο Θεός μας πληρώσει με την παρουσία Του, τότε όλα θ’ αλλάξουν. Θα τελειώσουν οι προσευχές με κέντρο τον εαυτό μας και θα επικεντρωθούν στους γύρω ανθρώπους, που έχουν ανάγκη από σωτηρία και ελευθερία.

Είναι αδύνατον να σε αγγίξει πραγματικά ο Θεός και να μην αποκτήσεις καρδιά και αγωνία για εκείνους που τυφλά προχωρούν προς την απώλεια. Θα εξανεμισθεί κάθε πνευματική νωχελικότητα πάνω στο θέμα της μεσιτείας. Ξαφνικά θα έχουμε δάκρυα για εκείνους που προηγουμένως τους κοιτούσαμε αδιάφορα. Ένας προφήτης που ζούσε μέσα σ' αυτή τη δύναμη της μεσιτείας ήταν ο Ιερεμίας.

Ιερ.θ:1 - «Είθε να ήτο η κεφαλή μου ύδατα, και οι οφθαλμοί μου πηγή δακρύων, δια να κλαίω ημέραν και νύκτα τους πεφονευμένους της θυγατρός του λαού μου!»

Ο Δανιήλ στο 9^ο κεφάλαιο μεσιτεύει επίσης για το λαό του, ο οποίος βρισκόταν στη Βαβυλώνα. Ανέβηκε στο θυσιαστήριο παίρνοντας τη θέση του λαού του για ανοίξουν οι θύρες της ευλογίας και να λάβει συγχώρηση ο Ισραήλ.

Μια ιδιαίτερη περίπτωση μεσιτικής προσευχής είναι εκείνη της Άννας, της μητέρας του Σαμουήλ. Όταν πέσει το χρίσμα της μεσιτείας, θα προκαλέσει αρκετά περίεργα σχόλια, όπως εκείνο του αρχιερέα Ηλεί, που την πέρασε για μεθυσμένη.

Ο ίδιος ο Ιησούς τοποθέτησε τη ζωή Του πάνω στη μεσιτική διακονία.

Εβρ.ε:7,9 - «Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού ... και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν.»

Η θυσία του Χριστού αποτελεί τη μεγαλύτερη κραυγή μεσιτείας πάνω στη γη. Μεσιτεία δεν είναι μόνο τα λόγια μιας προσευχής, αλλά κάθε πράξη, που γίνεται προς υπακοή του θελήματος του Θεού.

Σήμερα ο Ιησούς χρειάζεται τα δικά μας σκεύη, τη δική μας προσωπική θυσία και αφιέρωση για να περάσει η θυσία Του στην καρδιά των ανθρώπων προς ζωή. Χρειάζεται τη δική μας παρέμβαση για να κλείσουν οι πόρτες του Άδη και να γεμίσει ο ουρανός.

Για να οικοδομηθεί η Εκκλησία σήμερα, οι γνώσεις, η οργάνωση ή οι εξοπλισμοί δεν αποτελούν τη σωστή βάση. Δεν είναι οι διάφορες δραστηριότητες, που απορρέουν από θρησκευτική αρχή ή συμπεριφορά.

Η βάση είναι η θυσία. Θυσία χρειάζεται για να ελκύσουμε την παρουσία Του. Κάθε μικρή δική μας θυσία είναι πολύτιμη μπροστά στα μάτια του Θεού, διότι χωρίς εμείς να το βλέπουμε και να το αντιλαμβανόμαστε, επιδρούμε θετικά για την εξάπλωση του Ευαγγελίου.

Ίσως θέλουμε να βλέπουμε αμέσως αποτελέσματα. Πρέπει να έχουμε την υπομονή και την αντίληψη, ότι τα πνευματικά δεν λειτουργούν ακριβώς όπως τα υλικά. Τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο αλλά αποταμιεύεται στα αιώνια σχέδια του Θεού. Παραδίνουμε ότι επιθυμούμε περισσότερο όσον αφορά τις επίγειες επιθυμίες και το αποτέλεσμα είναι η δόξα ενός ναού, που θα μείνει για πάντα μέσα στην αιωνιότητα.

Ο Κύριος σ’ αυτές τις κρίσιμες μέρες ν’ αποκαλύψει στο λαό Του το μέγεθος της σημασίας, της ολοκληρωτικής παράδοσής μας σ' Εκείνον.

Να μας οδηγήσει σ' εκείνο το μονοπάτι, που προς το παρόν έχει λίγο θλίψη, αλλά το τέλος είναι δόξα και τιμή. Να πνεύσει ο άνεμος του Πνεύματος και να σπάσει κάθε δέσιμο, που μας κρατάει καθηλωμένους σε στειρότητα και ακαρπία. Να σπάσει κάθε είδους αγάπη για τον εαυτό μας και κάθε φόβος μπροστά στις απαιτήσεις του Πνεύματος, ετοιμάζοντάς μας για τις τελευταίες συγκλονιστικές μέρες, πριν παραλάβει τη Νύμφη Του.