Η υπερηφάνεια είναι αμαρτία.
Είναι εμπόδιο στην πνευματική μας ζωή και πορεία. Είναι αιτία που προκαλεί τον
Θεό να επέμβει και να προκαλέσει συντριμμό της υπερηφάνειας μας.
Πολύ εύκολα μπαίνει μέσα στην
πνευματική μας ζωή.
Αθόρυβα. Σιωπηλά. Ανακατεύεται με τη σκέψη μας. Δεν
μπορούμε να την ξεχωρίσουμε. Δεν την υποψιαζόμαστε. Και όμως υπάρχει και
μολύνει.
Όταν σκέπτεσαι πως είσαι πιο
φρόνιμος και πιο προσεκτικός χριστιανός. Όταν διακρίνεις ότι η ζωή η δική σου
είναι καλύτερη από τη ζωή των άλλων. Μπορεί να είναι. Μα αυτό εσύ δεν μπορείς
να το ξέρεις. Αυτό το ξέρει ο Θεός. Και αν μια τέτοια αντίληψη τη δέχεσαι, την
ασπάζεσαι και τη γλυκοπιπιλίζεις στη σκέψη σου, πόσο σε ζημιώνει.
Όταν φαντάζεσαι πως το χάρισμά
σου είναι πιο καλό από το χάρισμα των άλλων είναι και αυτό υπερηφάνεια. Μπορεί
να είναι έτσι. Μα είναι κάτι που σου το έδωσε ο Θεός και θα σου ζητήσει ανάλογα
με το χάρισμα. Δεν μπορούμε να καυχόμαστε για κάτι που δεν μας ανήκει και που
μας επιβαρύνει μπροστά στον Κύριο, τη μέρα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών.
Όταν στοχάζεσαι πως έκανες για
τον Κύριο πολύ περισσότερα απ’ όσα άλλοι κάνανε. Και μπορεί να είναι αλήθεια.
Μα ο Κύριος σε προορίζει για πολύ περισσότερα. Και υπολείπεσαι από το σημείο
που ο Κύριος σε προορίζει. Και είσαι χρεώστης. Πώς λοιπόν καυχάσαι, έστω και
μέσα στην καρδιά σου, στον εσωτερικό σου κόσμο;
Και η υπερηφάνεια είναι ένα
σημείο ευπρόσβλητο. Πληγώνεται εύκολα. Και κάνει τη ζωή δύσκολη, βασανιστική. Η
πληγή πάντα θα αιμορροεί. Ο υπερήφανος άνθρωπος ταλαιπωρείται αδιάκοπα και
είναι δυστυχισμένος. Ο διάβολος διαρκώς τον πειράζει και δεν τον αφήνει ήσυχο.
Είναι αξιολύπητος.
Αλλά και είναι εκτός από το
πνεύμα της χάρης του Θεού. Είναι έξω από το πνεύμα του σταυρού, του Χριστού. Ο
σταυρός είναι θάνατος. Είναι το τελείως αντίθετο σε κάθε μορφή δικής μας
αξιολόγησης και υπερηφάνειας. Εκεί πάνω πήραμε αυτό που αξίζαμε, που ήτανε μόνο
θάνατος. Πώς τώρα μπορώ να καυχηθώ; Πώς τώρα μπορώ να πω πως κάτι είμαι; Πώς
μπορώ να σκεφθώ κάτι τέτοιο;
Είναι άγνοια και μωρία.
Προηγείται η μωρία και ακολουθεί η άγνοια. Όταν η άγνοια ακολουθεί της
αφροσύνης, μπορείς να την πεις και τύφλωση. Είναι αναπηρία. Είναι κακομοιριά. Ο
περήφανος, όποιος και νάναι, όσα χαρίσματα και αν έχει, δεν είναι παρά ένας
χαμένος και αξιολύπητος άνθρωπος.
Και κάτι άλλο. Αναριγώ σαν το
σκέφτομαι. Αυτός ο άνθρωπος έχει κόντρα σ' ό,τι κάνει, τον Θεό. Στους
«υπερήφανους αντιτάσσεται». Σκέψου να έχεις τον Θεό κόντρα. Και να τολμάς να
θες να προχωρήσεις στον δρόμο της υπερηφάνειας. Τρελός για δέσιμο πρέπει νάσαι.
Κύριε, φύλαξέ μας από την
αφροσύνη που λέγεται υπερηφάνεια.
Κύριε, φανέρωσέ μου τα κρυπτά της
καρδιάς μου. Την ύπουλα κρυμμένη υπερηφάνεια αν υπάρχει. Έστω και ίχνη τους αν
υπάρχουν.
Κύριε, αξίωσέ με να βλέπω τον
εαυτό μου όπως τον βλέπουν τα δικά σου μάτια.
