Πρακτικές
προτροπές Χριστιανικής ζωής (ιβ:1-ιε:13)
Η δογματική τοποθέτηση της προς Ρωμαίους
τελειώνει με το κεφάλαιο ια, αλλά η επιστολή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Αυτό
το τελευταίο μέρος της επιστολής εξετάζει θεολογικά την καθημερινή Χριστιανική
ζωή. Αυτή η ενότητα δείχνει την απαραίτητη σύνδεση μεταξύ διδασκαλίας και τρόπου
ζωής. Δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ της δικαίωσης και αγιασμού δια πίστεως από
την μία πλευρά και αυτών των πρακτικών παραινέσεων, από την άλλη. Το πρώτο
αναπόφευκτα οδηγεί στο δεύτερο και δεν είναι πλήρες χωρίς το τελευταίο.
Αυτές οι πρακτικές παραινέσεις καλύπτουν όλες τις
πτυχές της Χριστιανικής ζωής. Το
κεφάλαιο ιβ ασχολείται με τη διαγωγή του Χριστιανού σαν μέλος της
εκκλησίας — τη σχέση του με το Θεό, τους αδελφούς και τους συνανθρώπους. Στη
συνέχεια, το κεφάλαιο ιγ περιγράφει τη χριστιανική ευθύνη στην αστική κυβέρνηση
και σε όλη την ανθρωπότητα. Τα κεφάλαια ιδ-ιε εξηγούν πώς να χειριστούμε τις
διαφορές απόψεων μεταξύ των πιστών σε σχέση με ηθικά ουδέτερα ζητήματα.
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ της Ρωμ.ιβ-ιγ
και της επί του όρους ομιλίας του Χριστού (Ματθ.ε-ζ, & Λουκ. ς). Αν και
κανένα από τα τέσσερα Ευαγγέλια δεν ήταν γραμμένα εκείνο τον καιρό, πιθανώς η
εκκλησία κυκλοφορούσε διδασκαλίες του Χριστού, είτε σε προφορική, είτε σε
γραπτή μορφή (Λουκ.α:1), και αυτά ίσως ήταν διαθέσιμα στον Παύλο. Αυτό το
κομμάτι αντιμετωπίζει διάφορα θέματα που αναφέρονται και στην Α΄ Κορινθίους η,
ι, ιβ και ιγ: το σώμα του Χριστού, πνευματικά χαρίσματα, αγάπη, και χριστιανική
ελευθερία.
• Διαγωγή σαν μέλος της εκκλησίας (ιβ:1-21)
Η συζήτηση της πρακτικής Χριστιανικής ζωής
αρχίζει με τη σχέση του χριστιανού με το Θεό, γιατί όλες οι άλλες σχέσεις είναι
ενσωματωμένες σ’ αυτό. Οι Χριστιανοί καλούνται να αφιερωθούν εξ ολοκλήρου στον
Θεό. Μετά, το κεφάλαιο αυτό εξετάζει τη χριστιανική θέση στην εκκλησία, το σώμα
του Χριστού. Οι Χριστιανοί πρέπει να προσδιορίσουν τα επιμέρους πνευματικά τους
χαρίσματα και διακονίες και να μάθουν να τα ασκούν με ταπείνωση. Τέλος, το
κεφάλαιο παρουσιάζει μια σειρά από βασικές αρχές σε σχέση με το χριστιανικό
χαρακτήρα. Οι αρχές αυτές περιλαμβάνουν το νόμο της αγάπης. Εστιάζονται κυρίως
στη συμπεριφορά του Χριστιανού σαν μέλος της εκκλησίας και τον τρόπο που
μεταχειρίζεται τους αδελφούς του.
• Αφιέρωση στο Θεό (ιβ:1-2)
Ρωμ.ιβ:1 Σας
παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά
σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας
λατρεία,
Προτρέπει τους αναγνώστες να θεσπίσουν μια σωστή σχέση με τον Θεό αφιερώνοντας τα σώματά τους άγια στον Θεό. Ο Παύλος χρησιμοποίησε μια αγαπημένη λέξη - παρακαλώ - σαν προτροπή στην φράση αυτή, αντί την έννοια της εντολής. Η λέξη σημαίνει «ικετεύω, κάνω έκκληση, επαιτώ, παροτρύνω». Αυτή η προσέγγιση είναι χαρακτηριστική της επιστολής προς Ρωμαίους, και πράγματι χαρακτηριστικό της Καινής Διαθήκης, σε αντίθεση με την Παλαιά. Αυτό το εδάφιο είναι μια έκκληση στην πνευματική φύση αντί μια εντολή προς την αμαρτωλή φύση, και καλό είναι να το λάβουμε σοβαρά υπόψη και να υπακούσουμε.
Η προτροπή συνδέεται με την προηγούμενη δογματική τοποθέτηση από το λόγο του Θεού, τονίζοντας την απαραίτητη ενότητα της διδασκαλίας και του τρόπου ζωής. Ο σκοπός της διδασκαλίας είναι να παράγει μια ζωή αγιασμού. Συγκεκριμένα, στηρίζεται στα ελέη του Θεού, που περιλαμβάνουν τη δικαίωση, τον αγιασμό και άλλες ευλογίες από τη χάρη του Θεού που είδαμε στα κεφάλαια α-ια. Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα οφέλη της σωτηρίας, οι Χριστιανοί καλούνται να ανταποκριθούν με αγιασμό. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι δεν σωζόμαστε με τον αγιασμό και την ηθική μεταστροφή μας. Αντίθετα, τα ελέη του Θεού μας δόθηκαν δωρεάν στη σωτηρία για να μας παρακινήσουν, ικανώσουν και να μας προωθήσουν σε άγια ζωή.
Οι Χριστιανοί πρέπει να παραχωρούν τα σώματά τους στον Θεό. Η λέξη «παραστήσητε» προέρχεται από το ρήμα «παρίστημι», που σημαίνει «τοποθετώ κάτι πλησίον, προσάγω, παρουσιάζω, προσφέρω σε κάποιον». Είναι η ίδια λέξη στα εδ.ς:13 και ς:19. Πρέπει να προσφέρουμε τα σώματά μας. Συνεπακόλουθα, αυτό περιλαμβάνει την ψυχή και το πνεύμα, γιατί μπορούμε να προσφέρουμε το σώμα μας, μόνο με τη συναίνεση του εσωτερικού ανθρώπου και ο εσωτερικός άνθρωπος μπορεί να υπηρετήσει το Θεό μόνο μέσω του σώματος. Προσπαθώντας να υπηρετήσουμε τον Θεό μόνο με το νου ή το πνεύμα, δεν είναι αρκετό. Η υπηρεσία μας στο Θεό πρέπει να παράγει πραγματική μεταμόρφωση της φυσικής μας (σωματικής) συμπεριφοράς.
Ο Χριστιανός πρέπει να είναι μια ζωντανή θυσία. Αυτή είναι γλώσσα της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά με μια σημαντική διαφορά. Το ζώο της θυσίας, στην Παλαιά Διαθήκη, αναγκαζόταν να παραιτηθεί από τις συνηθισμένες ασχολίες του, την ανεξαρτησία μετακίνησης, τη βούλησή, και τελικά από τη ζωή λόγω του θανάτου. Εμείς προτρεπόμαστε να τα θυσιάσουμε όλα αυτά οικειοθελώς και όχι με θάνατο, αλλά στη συνεχιζόμενη ζωή. Ανταλλάξαμε την παλιά ζωή του ατομικού εγώ με μια νέα και άφθονη ζωή κατά το θέλημα του Θεού. Ο Θεός ζητάει ανθρώπινη ζωντανή θυσία - ανθρώπους που θα ζήσουν τη ζωή τους εντελώς αφιερωμένη και αφοσιωμένη σ’ Αυτόν.
Για να εκπληρώσουμε το σχέδιο του Θεού για μας, πρέπει να υιοθετήσουμε τη στάση της θυσίας στη ζωής μας. Για τον κόσμο, τη σάρκα και το φρόνημα της σαρκός, ο λόγος του Θεού μερικές φορές φαίνεται στενός ή υπερβολικά περιοριστικός. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να θυμόμαστε ότι η χριστιανική ζωή είναι πράγματι μια θυσία, ότι ο λόγος του Θεού και το θέλημα του Θεού θα πρέπει να έχουν προτεραιότητα απέναντι όλων των φιλοδοξιών, φιλοσοφιών, παραδόσεων και συνηθεών. Προσφέροντας τους εαυτούς μας σαν ζωντανές θυσίες, γινόμαστε άγιοι (ξεχωρισμένοι και αφιερωμένο) κι έτσι ευαρεστούμε το Θεό.
Αυτή είναι η λογική μας λατρεία. Η λέξη «λογική» έχει και την έννοια «κατάλληλη», έτσι θα μπορούσαμε να πούμε «ορθολογική ή πνευματική». Αν εδώ κυριαρχεί η «πνευματική» χροιά, τότε η έμφαση είναι στις πνευματικές θυσίες, σε αντίθεση με τις κυριολεκτικά, φυσικές θυσίες. Η αφιέρωση στο Θεό είναι αναμενόμενη μετά από όλα τα ελέη που Αυτός έχει παραχωρήσει σ’ εμάς. Δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας, αγοραστήκαμε με ανεκτίμητη τιμή (Α’ Κορινθίους ς:19-20). Αφού έχουμε κάνει ό, τι μπορούμε για Θεό, δούλοι αχρείοι είμεθα, επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν (Λουκ.ιζ:10).
Υπηρετώντας τον Θεό είναι το πιο λογικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, λαμβάνοντας υπόψη τα οφέλη σ’ αυτή τη ζωή, για να μην αναφέρουμε την αιώνια ανταμοιβή. Δεν θα πρέπει να έχουμε το κόμπλεξ του μάρτυρα. Αν και πρέπει να πειθαρχούμε τη σάρκα να σκέφτεται και να ζει θυσιαστικά, γιατί η λογική, πνευματική, η με αιώνια προοπτική ζωή για το Θεό είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε.
