Αυτοάμυνα (3)

Η Βιβλική άποψη σχετικά με την αυτοάμυνα.

Είναι σωστό να σκοτώσεις για να προστατεύσεις τη ζωή σου ή τη ζωή άλλων; Είναι σωστό να πάρει κανείς μέτρα που μπορούν να θανατώσουν έναν εισβολέα που παράνομα απειλεί τη ζωή του ή τη ζωή άλλου;

Αυτοάμυνα σημαίνει να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τραυματισμό που προέρχεται από άλλους. Δεν έχει να κάνει με εκδίκηση ούτε με τιμωρία εγκληματιών. Η αυτοάμυνα περιλαμβάνει τη διαφύλαξη της υγείας σου και της ζωής σου, όταν απειλείται από ενέργειες άλλων. Όταν μιλάμε για τη χρήση ενδεχόμενης θανατηφόρας δύναμης στην αυτοάμυνα, μιλάμε για χρήση όπλων για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας ή άλλους, ακόμη και αν τα όπλα που χρησιμοποιούνται θα μπορούσαν να σκοτώσουν τον εισβολέα.

Τώρα γιατί να μας πάρει χρόνο να εξετάσουμε αυτό το θέμα; Κατ' αρχάς, σαν Χριστιανοί, θέλουμε να γνωρίζουμε πώς να εφαρμόσουμε την Αγία Γραφή σε τρέχοντα ζητήματα της κοινωνίας. Ζούμε σε μια εποχή που αρκετά άτομα, με διάφορους τρόπους, έχουν στην κατοχή τους πυροβόλα όπλα. Δεν μιλάμε για μαχαίρια, λοστούς, και άλλα φονικά όργανα.

Τι έχει να πει η Βίβλος για όλα αυτά τα όπλα που χρησιμοποιούνται για αυτοπροστασία;

Όπως πάντα, θέλουμε οι καρδιές και τα μυαλά μας να διοικούνται και να ενημερώνονται από την Αγία Γραφή - όχι από τα συναισθήματά μας, όχι από τις εμπειρίες μας, και σίγουρα όχι από τον κόσμο. Και επειδή οι Γραφές έχουν πολλά να πουν σχετικά με αυτό το θέμα, αξίζει να εξεταστεί  από την εκκλησία.

Θα εστιάσουμε στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν θα ασχοληθούμε με το αν τα όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν νόμιμα εν καιρώ πολέμου. Δεν θα ασχοληθούμε με τη θανατική ποινή.

Αυτή η μελέτη είναι οργανωμένη σε πέντε τμήματα.

·         

   Πρώτο, θα εξετάσουμε την βιβλική υποχρέωση για την προφύλαξη της ζωή.

· 

  Δεύτερο, θα εξετάσουμε την Βιβλική άποψη της αιματοχυσίας.

·   

   Τρίτο, θα εξετάσουμε εδάφια που ασχολούνται με την εφαρμογή θανάσιμης βίας σε περίπτωση αυτοάμυνας.

· 

    Τέταρτο, θα εξετάσουμε τι λέει η Βίβλος σχετικά με την κατοχή όπλων και τις δεξιότητες στη χρήση όπλων.

  Τέλος, θα εξετάσουμε τους περιορισμούς και τις προειδοποιήσεις σχετικά με την αυτοάμυνα.

Η βιβλική υποχρέωση προστασίας της ζωής.

Η Αγία Γραφή διδάσκει ξεκάθαρα ότι πρέπει να προστατεύουμε τη ζωή μας - και τη ζωή των άλλων ανθρώπων. Η Α’ Κορ.ς:19 διδάσκει ότι τα σώματά μας δεν μας ανήκουν. Αντίθετα, τα σώματά μας ανήκουν στον Θεό. Τα σώματά μας είναι ιδιοκτησία Του και δεν μας επιτρέπεται να τα χρησιμοποιούμε ή να τα καταστρέφουμε, όπως μας αρέσει:

Α’ Κορ.ς:19-20 Η δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού, και δεν είσθε κύριοι εαυτών; Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας και διά του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού.

Δεν φροντίζουμε μόνο το σώμα μας, αλλά και τη ζωή που βρίσκεται μέσα σ’ αυτό. Έχουμε υποχρέωση να διαφυλάττουμε το σώμα και τη ζωή των άλλων ανθρώπων. 

Ο Ψαλμός πβ:4 αναφέρει την υποχρέωση να προστατεύουμε όσους βρίσκονται σε κίνδυνο:

Ψαλ.πβ:4 Ελευθερόνετε τον πτωχόν και τον πένητα· λυτρόνετε αυτόν εκ χειρός των ασεβών.

Εξετάστε επίσης το Παρ.κδ:11, που δείχνει ότι έχουμε καθήκον να διατηρήσουμε τη ζωή όσων αυτοκαταστρέφονται:

Παρ.κδ:11 Ελευθέρονε τους συρομένους εις θάνατον, και μη αποσύρου από των όντων εις ακμήν σφαγής.

Ιεζ.λγ:6 Αλλ' εάν ο φύλαξ, ιδών την ρομφαίαν επερχομένην, δεν σαλπίση εν τη σάλπιγγι και ο λαός δεν φυλαχθή, η δε ρομφαία ελθούσα καταλάβη τινά εξ αυτών, ούτος μεν κατελήφθη διά την ανομίαν αυτού, πλην το αίμα αυτού θέλω εκζητήσει εκ της χειρός του φύλακος.

Εάν γνωρίζεις ότι κάποιοι κινδυνεύουν, και σκόπιμα δεν τους προειδοποιείς για τον κίνδυνο, είσαι ένοχος της βλάβης των θυμάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις τους ανθρώπους να λάβουν οπωσδήποτε σοβαρά υπόψη τους την προειδοποίηση. Τα γύρω εδάφια λένε ότι αν οι άνθρωποι αρνούνται να λάβουν σοβαρά υπόψη την προειδοποίηση από τον φύλακα, ο φρουρός δεν είναι ένοχος, αν αυτοί βλαφτούν.

Μπορούμε επίσης να δούμε αρχές στο Μωσαϊκό νόμο, που διδάσκουν ότι αν αποτύχουμε να προφυλάξουμε τις ζωές των άλλων, είμαστε ένοχοι. Στο Δευτ.κβ:8, αν κάποιος πέσει από τη στέγη του σπιτιού σου, και δεν έχεις φροντίσει να φτιάξεις φράχτη ασφαλείας γύρω από την άκρη, εσύ θα ευθύνεσαι για το θάνατο του προσώπου αυτού. Ομοίως, στην Έξοδ.κα:29-31, αν ένας άνθρωπος έχει ένα βόδι που είναι επιρρεπές να βλάψει ανθρώπους, έχει προειδοποιηθεί και δεν έχει φροντίσει να το περιορίσει, ο κάτοχος ευθύνεται αν αυτό βλάψει ή σκοτώσει άλλους. Αν το βόδι βλάψει κάποιον, ο αμελής ιδιοκτήτης πληρώνει πρόστιμο. Αν το βόδι σκοτώσει κάποιον, ο αμελής ιδιοκτήτης θα θανατωθεί.

Η αρχή αυτή θα μπορούσε να αποδοθεί πιο δυναμικά έτσι: πρέπει να προστατεύεις τη ζωή σου και τη ζωή των άλλων.

Η Βιβλική θέση περί αιματοχυσίας

Βλέπουμε, ότι έχουμε μια βιβλική υποχρέωση να προστατεύουμε τη ζωή. Τώρα ας εξετάσουμε τη βιβλική άποψη της αιματοχυσίας. Όταν ασχολούμαστε μ’ αυτό το θέμα, μπαίνουμε σε ένα χώρο που απαιτεί πολιτιστική βαθμονόμηση από την αρχή. Μέσα σε όλη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, είναι πολύ σαφές ότι το αίμα, είτε από ζώα, είτε από άνθρωπο, έχει μια σημασία που δεν αναγνωρίζεται στο σύγχρονο πολιτισμό μας. Πρέπει λοιπόν να προσαρμόσουμε την αντίληψή μας για το αίμα, στην άποψη του Θεού περί αίματος.

Ας εξετάσουμε κάποια σχετικά αποσπάσματα και να τα αντιπαραβάλλουμε με ό, τι η κουλτούρα μας πιστεύει για την αιματοχυσία.

Γέν.θ:5,6 και εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ' εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον·

Αυτά τα λόγια λέγονται στις ημέρες του Νώε. Είναι προ-μωσαϊκός νόμος. Μη νομίζεις ότι είναι ξεπερασμένη σκέψη από το Μωσαϊκό νόμο.

Αν ένας άνθρωπος σκοτωνόταν, ο άνθρωπος ή το θηρίο που προκάλεσε το θάνατο πρέπει να πληρώσει με τη δική του ζωή. Ο Θεός λέει εδώ, «θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου». Η θανάτωση ή η αιματοχυσία δεν ήταν πάντα λάθος. Αλλά όταν ήταν λάθος, η ποινή ήταν απόλυτη.

Εδώ μαθαίνουμε ότι υπάρχει αγιότητα στην έκχυση του αίματος. Γιατί; Για δύο λόγους:

(1) Η ζωή είναι πολύτιμη, και η ζωή είναι στο αίμα. Όταν χύνεται αίμα, κάτι πολύτιμο χάνεται. Μπορεί να σκεφτείς ότι το αίμα δεν είναι πολύτιμο. Έχουμε την τάση να θεωρούμε το αίμα ότι είναι απλά ένα «σωματικό υγρό». Είναι, αλλά, είναι πολύτιμο για τον Θεό.

(2) Επίθεση σε άνθρωπο, είναι επίθεση στην εικόνα του Θεού. Η άποψη του Θεού για την αιματοχυσία, δεν είναι απλά ένα φυσιολογικό γεγονός, αλλά μια επίθεση στην θεία εικόνα. Γιατί ο φόνος τιμωρείται με θάνατο; Λέει, «διότι κατ' εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον».

Δαβίδ

Μπορούμε να μάθουμε περισσότερα σχετικά με την άποψη του Θεού για την αιματοχυσία, από τον Δαβίδ. Ο Δαβίδ είναι ένας άνθρωπος που αγάπησε τον Θεό και αγαπήθηκε από τον Θεό. Ο Θεός τον σήκωσε για να υπερασπιστεί τον Ισραήλ. Τον έστειλε να αγωνιστεί φυσικά για την υπεράσπιση του Ισραήλ. Όταν ο Δαβίδ σκότωσε τον Γολιάθ και Φιλισταίους σε μάχες, ήταν εντολή του Θεού. Ήταν δίκαιοι θάνατοι. Τώρα, έχοντας αυτά κατά νου, ας δούμε μερικά αποσπάσματα:

Α’ Χρον.κη:3 Ο Θεός όμως είπε προς εμέ, Συ δεν θέλεις οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου, διότι είσαι ανήρ πολέμων και αίματα έχυσας.

Α’ Χρον.κβ:8 πλην έγεινε λόγος Κυρίου προς εμέ, λέγων, Αίμα πολύ έχυσας και πολέμους μεγάλους έκαμες· δεν θέλεις οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου, διότι αίματα πολλά έχυσας επί της γης ενώπιόν μου·

Ο Δαυίδ θέλει να χτίσει ένα οίκο για τον Κύριο. Αυτή είναι μια καλή επιθυμία. Αλλά ο Θεός λέει, «Δαβίδ, είσαι αναρμόδιος να το κάνεις αυτό». Γιατί; Όχι λόγω της δολοφονίας του Ουρία. Όχι εξαιτίας της μοιχείας με την Βηθ-σαβεέ. Είναι εξαιτίας των πολέμων, επειδή Δαβίδ «αίματα πολλά έχυσας επί της γης ενώπιόν μου». Ο Δαβίδ είχε σκοτώσει ανθρώπους ενώπιον του Θεού, και αυτό τον αποκλειστεί από αυτή την πνευματική υπηρεσία.

Αλλά όταν ο Δαβίδ ενεπλάκη σ’ αυτούς τους πολέμους, δεν το έκανε υπακούοντας το Θεό; Ναι. Αμάρτησε ο Δαβίδ στην έκχυση αυτών των αιμάτων; Όχι. Αλλά το να χύσεις αίμα είναι τόσο σημαντικό για τον Θεό, που ο Δαβίδ ήταν ακατάλληλος για ορισμένες «Υπηρεσίες».

Το να σκοτώσεις κάποιον, δεν είναι κάτι απλό. Ο πολιτισμός μας απεικονίζει αδιάφορα διάφορους θανάτους. Στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στα βιντεοπαιχνίδια, η θανάτωση, είτε είναι νόμιμη ή παράνομη, απεικονίζεται με τέτοια συχνότητα που οι περισσότεροι άνθρωποι είναι απευαισθητοποιημένοι σε αυτό το θέμα.

Το να χύσεις  αίμα, το να πάρεις τη ζωή του άλλου, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Η ζωή σου είναι η ποινή αν πάρεις άδικα τη ζωή κάποιου άλλου. Ακόμα και αν πάρεις τη ζωή άλλου με έναν επιτρεπτό τρόπο, είναι αρκετά σοβαρό, που μπορεί να σε αποκλείσει από ορισμένους τύπους πνευματικής υπηρεσίας. Ακόμα κι αν είσαι το «καλό παιδί», είσαι «επισημασμένος» στα μάτια του Θεού. Δεν λέω ότι είσαι ένοχος. Θέλω να δείξω ότι ο Θεός είδε τον ευσεβή Δαβίδ διαφορετικά, επειδή ο Δαβίδ είχε σκοτώσει ανθρώπους (έστω και δίκαια).

Η αιματοχυσία πρέπει να έχει την ίδια σημασία και για εμάς. Δεν είναι ποτέ κάτι  ασήμαντο, ακόμη και αν είσαι σωστός, ακόμη και αν το έκανες δίκαια.

Καθώς προχωρούμε, θέλω να θέσω το ερώτημα: Μήπως ο πιστός έχει την υποχρέωση να αντιστέκεται στο κακό και να προστατεύει την ζωή; Σκεφτείτε το.

Έχοντας εξετάσει την υποχρέωση για τη διατήρηση της ζωής, και τη Βιβλική άποψη περί αιματοχυσίας, ας δούμε τώρα εδάφια που ασχολούνται με την αυτοάμυνα και την χρήση θανατηφόρας δύναμης.

Αποσπάσματα της Παλαιάς Διαθήκης σχετικά με φονική δύναμη και αυτοάμυνα

Ξεκινάμε με τις 10 εντολές:

Έξοδ.κ:13 Μη φονεύσης.

Η δολοφονία είναι λάθος. Αυτό σημαίνει ότι η προμελετημένη δολοφονία άλλων είναι λάθος. Ο φόνος εν βρασμώ ψυχής, απαγορεύεται εδώ και είναι επίσης λάθος. Όπως θα δούμε αργότερα και η κατά λάθος λήψη της ζωής του άλλου είναι λάθος. Πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να αποφύγουμε και να απομακρυνθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο από το να αφαιρέσουμε μια ζωή.

Έχοντας επισημάνει αυτή την απαγόρευση, ας δούμε μερικές πιστοποιήσεις της.

Λευιτ.κδ:16,17 και όστις βλασφημήση το όνομα του Κυρίου, εξάπαντος θέλει θανατωθή· με λίθους θέλει λιθοβολήσει αυτόν πάσα η συναγωγή· άντε ξένος, άντε αυτόχθων, όταν βλασφημήση το όνομα του Κυρίου, θέλει θανατωθή. Και όστις φονεύση άνθρωπον, εξάπαντος θέλει θανατωθή.

Από το εδάφιο 17, βλέπουμε ότι ο «φόνος» ήταν έγκλημα που απαιτούσε θανατική ποινή. Ο ορισμός του «φόνου» ορίζεται εδώ. Αλλά σημειώστε, ότι δεν είναι όλοι οι φόνοι λάθος. Στο προηγούμενο εδάφιο 16, υπήρχαν στιγμές (όπως σε αστικές υποθέσεις) που η «θανάτωση» διατασσόταν και ήταν έγκυρος. Οι βλάσφημοι έπρεπε να σκοτώνονται. Κατά τον ίδιο τρόπο, το εδάφιο 17 διατάσσει ότι «όστις φονεύση άνθρωπον, εξάπαντος θέλει θανατωθή».

Ο θάνατος ανθρώπου, σαν θανατική ποινή για φόνο ή βλασφημία, ήταν επιτρεπτή.

Είδαμε νωρίτερα στα παραδείγματα του βοδιού και της στέγης, ότι αν προκαλούσες το θάνατο κάποιου λόγω αμέλειας, ήσουν επίσης άξιος θανατικής ποινής. Έτσι, η θανάτωση ανθρώπου για εξ αμελείας θάνατο, ήταν επιτρεπτή.

Η Έξοδ.κα:12-15, Αριθ.λε:6-34, και το Δευτ.ιθ:1-13 δίνουν περαιτέρω πιστοποιήσεις για την απαγόρευση του φόνου. Εδώ ο Κύριος ασχολείται με τον τυχαίο φόνο, εφόσον δεν υπάρχει αμέλεια.

Ο Θεός ορίζει την τυχαία θανάτωση με αυτόν τον τρόπο στο Δευτ.ιθ:4: «.. . Όστις κτυπήση τον πλησίον αυτού εξ αγνοίας, τον οποίον πρότερον δεν εμίσει,...». Δίνει ακόμα ένα παράδειγμα: «καθώς όταν υπάγη τις μετά του πλησίον αυτού εις το δάσος διά να κόψη ξύλα, και ενώ η χειρ αυτού καταβιβάζη κτύπημα με τον πέλεκυν διά να κόψη το δένδρον, εκβή το σιδήριον από του ξύλου και τύχη τον πλησίον αυτού και αυτός αποθάνη».

Τα εδάφια αυτά καθορίζουν τις πόλεις καταφυγής. Εάν δεν είστε εξοικειωμένοι με το σύστημα που περιγράφεται εδώ, σας το συνιστώ για μελέτη.

Ο Θεός λέει εδώ, αν διαπράξεις ακούσια θανάτωση, δηλαδή, αν κατά λάθος σκοτώσεις κάποιον, και δεν υποκινείσαι από θυμό ή μίσος και δεν εμπλέκεται καμία αμέλεια, - τότε η ζωή σου είναι υπό κρίση.  Είσαι ένοχος φόνου και μπορούσε να σε σκοτώσει ο εκδικητής του αίματος, αλλά υπάρχει ένας τρόπος διαφυγής. Αν κάποιος διαπράξει τυχαίο φόνο, και δεν υπήρξε καμία αμέλεια, δεν θα πεθάνει αν διαφύγει σε μία από τις ορισθείσες πόλεις καταφυγής.

Αυτό είναι σαν κατ’ οίκο περιορισμό. Στην πραγματικότητα, είχε ισχυρότερη εξαναγκαστική ισχύ, από ό, τι ο κατ’ οίκο περιορισμός! Στους Αριθ.λε:25 λέει ότι αν ο φονιάς ήθελε να περιπλανηθεί έξω από την πόλη καταφυγής και τον έβρισκε ο εκδικητής του αίματος, μπορούσε να τον σκοτώσει. Το άτομο που θεωρείτο ένοχο τυχαίας θανάτωσης, έπρεπε να μείνει σε μια πόλη καταφυγής μέχρι το θάνατο του αρχιερέα.  Στη συνέχεια, ήταν ελεύθερος να επιστρέψει στο σπίτι του. (Με την ευκαιρία, αυτό είναι μια όμορφη εικόνα του έργου του Χριστού — ο Χριστός, η πόλη του καταφυγίου, στον οποίο πρέπει να παραμείνουμε κρυμμένοι! Και ο Χριστός είναι ο αρχιερέας, του οποίου ο θάνατος παίρνει την ενοχή μας και μας ελευθερώνει).

Δείχνει ότι η θανάτωση κάποιου κατά λάθος, χωρίς κακία, χωρίς αμέλεια, σου στερεί τη ζωή. Ήταν το ίδιο σοβαρή όσο η δολοφονία στα μάτια του Θεού. Ο Θεός έκανε μια ελεήμονα διάταξη, αλλά αυτή δεν αφαιρούσε το γεγονός ότι ήσουν άξιος θανάτου για ακούσια θανάτωση.

Προμελετημένη, σκόπιμη θανάτωση, καθώς και φόνος εν βρασμώ ψυχής, ήταν απολύτως απαγορευμένος. Αυτή η περίπτωση δεν προστατευόταν στις πόλεις καταφυγής, έπρεπε να παραδοθεί και να θανατωθεί (Έξοδ.κα:14, Δευτ.ιθ:11, Αριθ.λε:16).

Σ’ αυτό το σημείο, βλέπουμε ότι σκοτώνοντας κάποιον  (1) από το μίσος, (2) αμέλεια ή (3) ατύχημα, είμαστε ένοχοι θανατικής ποινής. Σε περίπτωση ακούσιου ατυχήματος, χωρίς αμέλεια, ο Θεός δημιούργησε ένα δίκτυο πόλεων καταφυγής που φιλεύσπλαχνα προέβλεπε να χαρίσει τη ζωή του δολοφόνου. Με αυτό το σημαντικό πλαίσιο, ας δούμε εδάφια που μιλάνε για θύματα αξιόποινων πράξεων.

Έξοδ.κβ:2,3 Εάν ο κλέπτης ευρεθή κάμνων ρήξιν και κτυπηθή και αποθάνη, δεν θέλει χυθή αίμα δι' αυτόν. Εάν όμως ο ήλιος ανατείλη επάνω αυτού, θέλει χυθή αίμα δι' αυτόν· πρέπει να κάμη ανταπόδοσιν· και αν δεν έχη, θέλει πωληθή διά την κλοπήν αυτού.

Εδώ έχουμε δύο περιπτώσεις. Στην πρώτη περίπτωση, εάν κάποιος μπει στο σπίτι σου τη νύχτα και τον σκοτώνεις, δεν θεωρείσαι ένοχος δολοφονίας. Δεν είσαι άξιος της θανατικής ποινής. Δεν χρειάζεται να καταφύγεις σε μια πόλη καταφυγής για να φυλάξεις τη ζωή σου. Το νόημα είναι ότι τη νύχτα είναι σκοτάδι, και αν κάποιος εισβάλει στο σπίτι σου, δεν θα σου πει: «Μη φοβάσαι, δεν θα σε πειράξω, μόνο θα σε ληστέψω». Στο σκοτάδι, δεν μπορείς να γνωρίζεις εάν κάποιος έρχεται για απαγωγή, βιασμό ή φόνο. Έτσι είσαι ακατάκριτος αν ο εισβολέας σκοτωθεί. Τα εδάφια καθιστούν σαφές ότι, αν κάποιος μπουκάρει τη νύχτα με πρόθεση την κλοπή ή χειρότερα (βιασμός, δολοφονία, απαγωγή, κ.λπ.), ο αμυνόμενος μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του ακόμα και σκοτώνοντας προκειμένου να προλάβει ή να εμποδίσει τη διάπραξη εγκλήματος.

Στη δεύτερη περίπτωση, λέει «Εάν όμως ο ήλιος ανατείλη επάνω αυτού», και σκοτώσεις τον εισβολέα, είσαι ένοχος φόνου.  Το νόημα είναι ότι στη διάρκεια της ημέρας, υπάρχει φως, και μπορείς να διακρίνεις τις προθέσεις του εισβολέα. Το έγκλημα εδώ είναι η κλοπή («Εάν ο κλέπτης»). Δεν είναι θεμιτό να σκοτώσεις κάποιον που απλά κλέβει την ιδιοκτησία σου. Βλέπουμε εδώ ότι δεν είναι όλα τα εγκλήματα άξια θανάτου.

Στη διάρκεια της ημέρας, θεωρείται ότι η πρόθεση του εισβολέα διακρίνεται. Αν είναι κλέφτης, μπορεί να μην σκοτωθεί από τον αμυνόμενο. Ωστόσο, αν ο εισβολέας ήρθε για να διαπράξει ένα διαφορετικό έγκλημα -  επίθεση, φόνο, απαγωγή, βιασμό, κ.λ.π. - διαφορετικοί νόμοι/κανόνες θα ισχύσουν. Αν και η κλοπή δεν είναι άξια θανάτου, η απαγωγή ήταν αντάξια θανάτου (Έξοδ.κα:16, Δευτ.κδ:7).

Αν ήταν στη διάρκεια της ημέρας που σκοτώθηκε ο κλέφτης, αυτός που τον σκότωσε ήταν υπόλογος γι’ αυτό, εκτός αν ήταν σε αναγκαία άμυνα της δικής του ζωής. Πρέπει είμαστε ευαίσθητοι και με λεπτούς χειρισμούς για τη ζωή ακόμα και των κακών ανθρώπων.

Τώρα ας δούμε δύο παραδείγματα υπεράσπισης της ζωή μας ενάντια σε δολοφόνους.

Νεεμία δ:8-23

Σ’ αυτό το κεφάλαιο του Νεεμία, οι Ισραηλίτες έχουν επιστρέψει από την αιχμαλωσία για την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ. Ξανακτίζουν την ζωή τους με την έγκριση του βασιλιά Αρταξέρξη. Δεν ήταν ένα σενάριο εν καιρώ πολέμου. Ήταν μάλλον φυλετικό σενάριο, όπου ρατσιστές ήθελαν να τους σκοτώσουν. Σκεφτείτε τη «Χρυσή αυγή» να απειλεί αλλοδαπούς ιδιοκτήτες σπιτιού ή φοιτητές. Περιβάλλονται από ανθρώπους που τους μισούν και θέλουν να τους σκοτώσουν.

Ήταν πολίτες, όχι στρατιώτες. Το Νεεμ.δ:13 λέει ότι οι άνθρωποι τοποθετήθηκαν «κατά συγγενείας» γύρω από την πόλη. Δεν ήταν εκπαιδευμένοι στρατιώτες ή αστυνομικοί. Ήταν απλοί πολίτες, έποικοι, όχι επαγγελματίες στρατιώτες.

Σημειώστε ότι αυτές οι οικογένειες ήταν οπλισμένες, «με τας ρομφαίας αυτών, με τας λόγχας αυτών και με τα τόξα αυτών». Αυτή είναι μια κατάσταση όπου είναι πρόθυμοι να θανατώσουν προκειμένου να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.

Σημειώστε ότι κουβαλάνε αυτά τα όπλα για προσωπική και πολιτική άμυνα και ότι αυτά είναι «επιθετικά όπλα», δηλαδή, ίδιος τύπος όπλων που χρησιμοποιεί ο στρατός για επιθετικούς σκοπούς. Και γιατί να μην θέλουν επιθετικά όπλα (αφού αυτά είναι τα πιο αποτελεσματικά για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου);

Από ποιους υπερασπίζονται τον εαυτό τους; Από παράνομους, ρατσιστές δολοφόνους. Εγκλήματα μίσους. Υπερασπίζονται τη ζωή τους και τα σπίτια τους. Το Νεεμ.δ:14, λέει συγκεκριμένα, «.. . πολεμήσατε υπέρ των αδελφών σας, των υιών σας και των θυγατέρων σας, των γυναικών σας και των οίκων σας». Είναι καλό και σωστό να υπερασπιστείς την οικογένειά σου, χρησιμοποιώντας ακόμα και όπλο.

Μία τελευταία παρατήρηση: αυτοί οι πολίτες, δεν κατείχαν χωρίς λόγο τα όπλα. Μάλλον κατάλαβαν τον κίνδυνο που παραφυλούσε και γι’ αυτό έφεραν όπλα, όπως κάποιοι άνθρωποι κάνουν σήμερα, για αυτοπροστασία:

Νεεμ.δ:17-23 Οι οικοδομούντες το τείχος και οι αχθοφορούντες και οι φορτίζοντες, έκαστος διά της μιας χειρός αυτού εδούλευεν εις το έργον και διά της άλλης εκράτει το όπλον. Οι δε οικοδόμοι, έκαστος είχε την ρομφαίαν αυτού περιεζωσμένην εις την οσφύν αυτού και ωκοδόμει ο δε σαλπίζων εν τη σάλπιγγι ήτο πλησίον μου. Και είπα προς τους προκρίτους και προς τους προεστώτας και προς το επίλοιπον του λαού, το έργον είναι μέγα και πλατύ· ημείς δε είμεθα διακεχωρισμένοι επί το τείχος, ο εις μακράν του άλλου· εις όντινα λοιπόν τόπον ακούσητε την φωνήν της σάλπιγγος, εκεί δράμετε προς ημάς· ο Θεός ημών θέλει πολεμήσει υπέρ ημών. Ούτως ειργαζόμεθα το έργον· και το ήμισυ αυτών εκράτει τας λόγχας, απ' αρχής της αυγής έως της ανατολής των άστρων. Και κατά τον αυτόν καιρόν είπα προς τον λαόν, Έκαστος μετά του δούλου αυτού ας διανυκτερεύη εν τω μέσω της Ιερουσαλήμ, και ας ήναι την νύκτα φύλακες εις ημάς, και ας εργάζωνται την ημέραν. Και ούτε εγώ, ούτε οι αδελφοί μου, ούτε οι δούλοί μου, ούτε οι άνδρες της προφυλάξεως οι ακολουθούντές με, ουδείς εξ ημών εξεδύετο τα ιμάτια αυτού· μόνον διά να λούηται εξεδύετο έκαστος.

Εάν ζεις κάπου όπου έχεις λόγους να ανησυχείς για πιθανές εγκληματικές ενέργειες, είναι καλό να έχεις ένα όπλο για να υπερασπιστείς την οικογένειά σου, ακόμα και στις καθημερινές δουλειές στο μαγαζί σου.

Εσθήρ η-θ

Τα τελευταία αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη που θα εξετάσουμε είναι στο βιβλίο της Εσθήρ. Εδώ έχουμε ένα ιστορικό παράδειγμα που διοργανώθηκε από την θεία πρόνοια. Σ’ αυτό το περιστατικό, οι Εβραίοι είναι υπό την απειλή ρατσιστικής βίας. Η πολιτική αρχή, ο βασιλιάς Ασουήρης, τους παρέχει νομική άδεια να χρησιμοποιήσουν όπλα για αυτοάμυνα:

Εσθ.η:11,12 δι' ων επέτρεπεν ο βασιλεύς εις τους Ιουδαίους τους κατά πάσαν πόλιν, να συναχθώσι και να σταθώσιν υπέρ της ζωής αυτών, να απολέσωσι, να φονεύσωσι και να αφανίσωσι πάσαν την δύναμιν του λαού και της επαρχίας των καταθλιβόντων αυτούς, παιδία και γυναίκας, και τα λάφυρα αυτών να διαρπάσωσιν, εν μιά ημέρα, κατά πάσας τας επαρχίας του βασιλέως Ασσουήρου…..

Είχαν λοιπόν νόμιμη έγκριση «να σταθώσιν υπέρ της ζωής αυτών» χρησιμοποιώντας τη μέγιστη δύναμη. Τους επιτρέπεται να «να φονεύσωσι και να αφανίσωσι» προκειμένου «να σταθώσιν υπέρ της ζωής αυτών». Τώρα, σαν λαός υποχρεωμένος να υπακούει τον Θεό, όχι μόνο να ζει κάτω από τους πολιτικούς νόμους του Ασουήρη, τι κάνουν οι Εβραίοι με αυτή την νομική ελευθερία;

Εσθ.θ:1-5 … διότι οι Ιουδαίοι κατεκράτησαν των μισούντων αυτούς, συνήχθησαν οι Ιουδαίοι εν ταις πόλεσιν αυτών κατά πάσας τας επαρχίας του βασιλέως Ασσουήρου, διά να επιβάλωσι χείρα επί τους ζητούντας το κακόν αυτών· και ουδείς ηδυνήθη να αντισταθή εις αυτούς, διότι ο φόβος αυτών επέπεσεν επί πάντας τους λαούς. ….. Και επάταξαν οι Ιουδαίοι πάντας τους εχθρούς αυτών με πάταγμα ρομφαίας και σφαγήν και όλεθρον, και έκαμον εις τους μισούντας αυτούς όπως ήθελον.

Βλέπουμε ότι όταν τους δόθηκε νόμιμη έγκριση να υπερασπιστούν τη ζωή τους με όπλα, δεν επέλεξαν τη μη βία. Μάλλον, όπως λέει το εδάφιο 11, προκειμένου «να σταθώσιν υπέρ της ζωής αυτών», χρησιμοποιούν τη «ρομφαία» (εδ.5).  Εδώ έχουμε άλλο ένα παράδειγμα ευρείας χρήσης όπλων για αυτοάμυνα, - όχι εν καιρώ πολέμου, ούτε για βίαιη επιβολή νόμων.