Το Δείπνο του Κυρίου

Είναι μια περιοχή που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, γιατί κρύβει πολλούς κινδύνους. Πρόκειται για όλα αυτά, που γνωρίζουμε ή πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε και τα θεωρούμε γνωστά. Ησυχάζουμε και γυρίζουμε σελίδα, ασχολούμαστε με άλλα. Χρειάζεται προσοχή, γιατί ο κίνδυνος να έχουμε λάθος αντίληψη της αλήθειας του Θεού είναι μεγάλος.

Συσσωρεύουμε λάθη σε βάρος μας, αλλά μεταδίδουμε και λάθη στους γύρω που μας συμβουλεύονται. Αγρύπνια και ανοιχτή καρδιά στις υποδείξεις του Αγίου Πνεύματος είναι η πιο ασφαλής τοποθέτηση, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέματα που βρίσκονται στα θεμέλια της πίστης μας.

Το Δείπνο του Κυρίου ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία που περιγράψαμε. Με τον καιρό έχουν συσσωρευτεί γύρω του παραπληροφόρηση, λάθος γνώμες ή αντιλήψεις που χρειάζονται μεγάλη προσοχή. Είναι μετά και η δύναμη που λέγεται συνήθεια. Κάποτε η συνήθεια μας υπηρετεί ευεργετικά. Άλλοτε πάλι είναι αντίπαλος και κίνδυνος.

Χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές καθόμαστε στο Δείπνο του Κυρίου με καρδιά που δεν είναι έτοιμη, καθαρισμένη, γεμάτη από ευγνωμοσύνη και αναγνώριση μπροστά στον Κύριο. Στο μυαλό μας τριγυρίζουν διάφορες σκέψεις, σκοτούρες, φροντίδες, μέριμνες. Φτάνουμε στο σημείο να μη σημαίνει και πολλά πράγματα για μας η συμμετοχή μας στο Δείπνο του Κυρίου. Φταίει η συχνότητα, φταίνε τα πολλά χρόνια, φταίει το βαρύ φορτίο της ζωής που κουβαλάμε όλοι μας;

ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ

Στο ερώτημα αυτό δεν υπάρχει ξεκάθαρη βιβλική απάντηση. Ξέρουμε τι συνήθιζαν να κάνουν οι πρώτοι χριστιανοί των αποστολικών χρόνων. Αυτό όμως ούτε δεσμευτικό είναι, ούτε υποχρεωτικό. 

Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε όμως είναι το σκεπτικό κάποιων ότι, αν το κάνουμε συχνά, οι πιστοί του Χριστού συνηθίζουν και δεν δίνουν τη βαρύτητα που απαιτείται. Εάν το κάνουμε πιο αραιά, ίσως το στερηθούν, το αποζητήσουν και το εκτιμήσουν. Όλα αυτά θα ήθελα να πω ότι μπορεί να ακούγονται λογικά, αλλά είναι πέρα για πέρα ανθρώπινα. Ο γνήσιος πιστός του Χριστού, που προοδεύει στην αγάπη και την πίστη στο πρόσωπο του Λυτρωτή του, ζει σε άγια και ευλογημένη κοινωνία μαζί Του κάθε μέρα! Και αντί να συνηθίζει, προοδεύει και η αγάπη του αυξάνει καθημερινά προς τον Κύριό του και Θεό του. Δεν είναι θέμα συχνότητας ή συνήθειας, αλλά είναι θέμα καρδιάς και σχέσης με τον αγαπημένο μας Σωτήρα. Και αν πρέπει κάτι να προσέξουμε και να αλλάξουμε, είναι αυτή η σχέση να είναι ζωντανή, να είναι ειλικρινής, με καθαρότητα, με διάθεση υπακοής και συμμόρφωσης.

ΕΝΑ ΔΕΙΠΝΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ

Το επόμενο ερώτημα, που πολύ συχνά συναντάμε, είναι γύρω από το ποιος είναι κατάλληλος να συμμετέχει στο Δείπνο του Κυρίου και πότε.

Αρχικά πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι αυτή η ερώτηση είναι σωστή και ειλικρινής και πρέπει να απαντηθεί σωστά. Ναι, συντρέχουν όροι και προϋποθέσεις σχετικά με το ποιος είναι κατάλληλος να πάρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Όπως υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος να συμμετέχει απροβλημάτιστα, βιαστικά, επιπόλαια, κάτι που είναι πολύ επικίνδυνο για τον ίδιο, αλλά και για το σώμα του Χριστού, στο οποίο λέει ο ίδιος ότι ανήκει. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει αποκομίσει την εντύπωση ότι πρέπει να γίνει τέλειος, άφταιγος, αναμάρτητος και ότι είναι πολύ δύσκολο να είναι κάποιος κατάλληλος για τη συμμετοχή του στο Δείπνο του Κυρίου.

Στις σελίδες της Καινής Διαθήκης έχουμε απαντήσεις καθαρές, πρακτικές για όλα όσα μας απασχολούν, αρκεί να μελετούμε σωστά και με διάθεση καρδιάς να εκτελέσουμε όσα μας ζητά και μας αποκαλύπτει ο Κύριος. Στο Ιωάν.ς:53 διαβάζουμε κάτι πολύ χρήσιμο και διαφωτιστικό:

-  

  «Εάν δεν φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς»

   «Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ» (εδ.56).

  «Καθώς με απέστειλεν ο ζων Πατήρ, και Εγώ ζω δια τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’  εμέ» (εδ.57).

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι στα εδάφια αυτά δεν μιλάει ο Κύριος για το Δείπνο Του, όπου τρώμε το ψωμί που συμβολίζει το σώμα Του και πίνουμε το κρασί που συμβολίζει το αίμα Του. Απεικονίζει όμως μια πολύ σημαντική και καθοριστική πραγματικότητα: Το τι θα πει πιστεύω στον Κύριο, ανήκω στον Κύριο, είμαι παιδί του Θεού και ζω για Εκείνον. Η εικόνα είναι παρμένη από το φαγητό που τρώμε και το νερό που πίνουμε. Κυκλοφορεί μέσα μας, απλώνει σε όλο μας το σώμα, γίνεται δύναμη, μετατρέπεται σε υγεία, αύξηση, ανάπτυξη, το βλέπουν οι γύρω και είναι αναγνωρίσιμο.  Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος, που η ζωή του Ιησού Χριστού μεταφέρεται μέσα μας, απλώνει σε όλη μας την ύπαρξη, εξωτερικεύεται και φανερώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους το άρωμά Του, η μαρτυρία Του. Ο Ιησούς Χριστός κυκλοφορεί μέσα μου, «κατοικεί δια της πίστεως στην καρδιά μου», (Εφες.δ:17), μορφώνεται μέσα μου, (Γαλ.δ:19), ο χαρακτήρας Του, η νοοτροπία Του, ζει μέσα μου ο Χριστός, (Γαλ.β:20).

Αυτός είναι ο γνήσιος, ο αναγεννημένος πιστός του Χριστού. Αυτός είναι κατάλληλος να απλώσει το χέρι και να πάρει «το σώμα και το αίμα του Κυρίου», να καταγγείλει τον θάνατό Του και να είναι ευλογημένος.

Άπλωσε προηγουμένως το χέρι της πίστης με γνήσια καρδιά και ζήτησε από τον Κύριο να έρθει μέσα του, να γίνει ο Κύριός του και ο Θεός του, να γίνει ο νέος του εαυτός, να μη ζει πια αυτός, αλλά να ζει μέσα του ο Χριστός.

Αυτός ο πιστός του Χριστού ούτε τέλειος είναι, ούτε αναμάρτητος, αλλά είναι γνήσια μετανοημένος, αναγεννημένος και έτοιμος να αγκαλιάσει με πίστη και υπακοή τους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος και να βιώσει τις αποκαλύψεις του Θεού στην καθημερινή ζωή του. Αυτός είναι ο κατάλληλος να καταγγείλει το θάνατο του Κυρίου και να ζήσει τη θαυμάσια λυτρωμένη ζωή στον κόσμο της ανομίας γύρω μας.

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Δύο είναι οι λέξεις που περιγράφουν το πραγματικό νόημα και περιεχόμενο του Δείπνου του Κυρίου: ανάμνηση και καταγγελία (Α΄ Κορ.ια: 23-33).

-    «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου».

-    «Τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε».

Θα περάσουμε πολύ γρήγορα όλα αυτά, που ακούγονται από διαφόρους κύκλους περί μετουσίωσης του ψωμιού σε σώμα Κυρίου και του κρασιού σε αίμα Κυρίου μέσα μας. Όλα αυτά είναι ανυπόστατα, αστήρικτα με βάση την Αγία Γραφή και θα τα χαρακτήριζα επικίνδυνες εχθρικές παρεμβολές,  με στόχο την ψυχή του ανθρώπου και την αιώνια απώλεια. Το ψωμί είναι και παραμένει ψωμί, το ίδιο και το κρασί που πίνουμε! Δεν αλλάζει τίποτα, ούτε και χρειάζεται να αλλάξει. Αλλού βρίσκεται η δύναμη και η ευλογία από τη συμμετοχή του πιστού του Χριστού στο Δείπνο του Κυρίου.   

Πρόκειται για ένα γεγονός, που κάθε φορά που συμβαίνει από κάποιους πιστούς επάνω στη Γη, εκπέμπεται ένα δυνατό, ηχηρό και δοξασμένο μήνυμα προς τις τρεις κατευθύνσεις: προς τον άγιο και δοξασμένο Κύριο, προς τον Σατανά, προς τους ανθρώπους. Και ποιο είναι αυτό το μήνυμα; Ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Λυτρωτής και ο Κύριός μας, ότι Του ανήκουμε, ότι Του χρωστάμε τη ζωή μας ολόκληρη, ότι με το αίμα Του  το πολύτιμο στο σταυρό του Γολγοθά μας έπλυνε, μας καθάρισε από τις αμαρτίες μας και μας έκανε παιδιά Του.

Αυτό το δοξασμένο μήνυμα το παραλαμβάνει ο Πατέρας μας και δοξάζεται και χαίρεται η καρδιά Του για τον καρπό αυτό της σταυρικής θυσίας του Ιησού Χριστού, το παραλαμβάνει και ο διάβολος και καταισχύνεται από τα παιδιά τού Θεού, από την ομολογία τους και την ζωή τους, το παραλαμβάνει και ο κόσμος γύρω μας και καταλαβαίνει τι είναι για εμάς ο Θεός.

Καταγγέλλω  σημαίνει γνωστοποιώ, διακηρύττω φωναχτά, αναγγέλλω δημόσια, φανερώνω στο περιβάλλον μου, αλλά και στις αρχές, στις εξουσίες του υπερβατικού κόσμου. Την ώρα του Δείπνου του Κυρίου αναλαμβάνουμε εμείς να διατυμπανίσουμε στο σύμπαν με τη δική μας μαρτυρία πίστης ποιο είναι το πραγματικό νόημα της σταυρικής θυσίας. Το ιδιαίτερο μεγαλείο αυτού του γεγονότος είναι ότι την καταγγελία αυτή την κάνουν άνθρωποι, που έχουν προσωπική εμπειρία της σωτήριας δύναμης του Ιησού Χριστού, που αλλάζει και μεταμορφώνει τον άνθρωπο.

Χρειάζεται όμως και η ανάμνηση, για να ανανεώνει και να διατηρεί ζωντανό στη μνήμη μας και στην καρδιά μας το γεγονός του θανάτου του Ιησού, όταν οι μέριμνες και το καθημερινό φορτίο της ζωής μας απειλούν να ξεθωριάσουν και να μειώσουν την πολύτιμη και μοναδική αξία του.

Είναι ολοφάνερο ότι η καταγγελία και η ανάμνηση μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο από γνήσιους πιστούς του Χριστού, που έχουν συναίσθηση, σοβαρότητα, συνέπεια στη ζωή τους και δική τους εμπειρική γνώση του λυτρωτικού έργου του Κυρίου.

ΤΡΩΓΕΙ ΚΑΙ ΠΙΝΕΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΙΝ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ

Στην ερώτηση πότε ο άνθρωπος δεν πρέπει να συμμετέχει στο Δείπνο του Κυρίου, έχουν δοθεί διάφορες απαντήσεις. Μερικές έχουν την προέλευσή τους στη φαντασία, άλλες στη λογική, στα συναισθήματα, στις θρησκευτικές παραδόσεις, σε συνήθειες ή πρακτικές του παρελθόντος. Δεν θα ασχοληθούμε με όλα αυτά, που συσσωρεύτηκαν κατά καιρούς και δεν στηρίζονται στον λόγο του Θεού.

Υπάρχει όμως κάποια περίπτωση, που ο Κύριος την αναφέρει, την τονίζει και φανερώνει και τις συνέπειες που την συνοδεύουν με μοναδικό τρόπο μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής. «Όστις τρώγει τον άρτον τούτον ή πίνει το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου» (Α΄Κορ.ια:26-33).

Τι θα πει, «ο τρώγων και πίνων αναξίως», πότε ένας άνθρωπος είναι σ’ αυτήν την κατάσταση; Είναι ο «μη διακρίνων». Δεν καταλαβαίνει πόσο σοβαρό είναι αυτό που κάνει, πόση αξία αλλά και ευθύνη κρύβει μέσα της αυτή η συμμετοχή στο Τραπέζι του Κυρίου. Και το ότι δεν το καταλαβαίνει φαίνεται από το πόσο λίγη συναίσθηση έχει, πόσο απροετοίμαστος έρχεται, πόσο λίγη σημασία δίνει στην καθαρότητα και τον αγιασμό της καθημερινής του ζωής, πόσο επιπόλαια απλώνει το χέρι του να πάρει το ψωμί και το κρασί που συμβολίζουν το σώμα και το αίμα του Χριστού. Δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρή υπόθεση για το Θεό είναι αυτή η καταγγελία στον ορατό και αόρατο κόσμο. Δεν έχει καταλάβει πόση αξία έχει, ώστε να την εκτιμήσει ανάλογα. Απλώνει το χέρι στα δώρα του Κυρίου με ζωή συμβιβασμένη, συνθηκολογημένη με τον κόσμο της αμαρτίας, την ώρα που ο Κύριος το λέει τόσο καθαρά: «δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Κυρίου και το ποτήριον των δαιμονίων, δεν δύνασθε να είσθε μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων» (Α’ Κορ.ι:21).

Αυτός ο άνθρωπος κάνει πρώτα από όλα ζημιά στον ίδιο του τον εαυτό. Έχει αμαρτία στην ζωή του και την κρατάει, την καλλιεργεί, τη συντηρεί ίσως. Αλλά δεν θέλει να απέχει και από το Τραπέζι του Κυρίου. Αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρει τι κάνει, δεν έχει καταλάβει πού βρίσκεται, και το κυριότερο, δεν ξέρει πώς τον βλέπει ο Ίδιος ο Κύριος. «Τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου».

Οι συνέπειες είναι ασθένεια, αρρώστια και θάνατος στα άτομα αυτά. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Κύριος μιλάει για πνευματικές συνέπειες, όμως αυτό δεν ισχύει. Η ορολογία που χρησιμοποιεί εδώ το Άγιο Πνεύμα αναφέρεται καθαρά και πριν απ’ όλα σε αρρώστιες και σε θάνατο φυσικό, του φυσικού μας σώματος.

Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι ότι ο άνθρωπος αυτός μολύνει και μιαίνει το σώμα στο οποίο ανήκει, την Εκκλησία του Χριστού.

Η σωστή εκκλησία δεν έχει το δικαίωμα  ούτε να παραβλέπει, ούτε να δικαιολογεί καταστάσεις αμαρτίας. Ο άνθρωπος αυτός πρέπει να ταπεινωθεί, να καθαριστεί, να συναισθανθεί την κατάστασή του, αν θέλει να επανέλθει άξια και ευλογημένα. Εάν συνεχίσει να επιμένει στην αμαρτία του χωρίς μετάνοια ειλικρινή, ταπείνωση και καθαρισμό, τότε πρέπει να αποκόπτεται από το σώμα μπροστά στην παρουσία του Κυρίου, για να ελεγχθεί και να ορθοποδήσει. Όταν ανήκεις σε ένα ζωντανό σώμα, η υγεία σου ή η αρρώστια σου  επηρεάζει ολόκληρο το σώμα. Δεν μπορείς να πεις «…αυτή η αμαρτία είναι δική μου, προσωπική υπόθεση…». Πολύ δε περισσότερο,  όταν πρόκειται για το άγιο σώμα της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού.

Είναι καλό την ώρα του Δείπνου του Κυρίου να δίνεται χρόνος για συγκέντρωση, εξέταση και έλεγχο της καρδιάς μας, της πορείας μας, για εξομολόγηση με ταπείνωση στην παρουσία του Κυρίου.