Ματθ.κδ:12-13 Αύξηση της ανομίας

Ματθ.κδ:12,13 και επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή. Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.

Στο Ματθ.κδ:9-14, ο Ιησούς μιλάει για την πνευματική κατάσταση κατά το πρώτο μισό της επταετούς περιόδου της Θλίψης. Δεν είναι ωραίο θέαμα. Δεδομένου ότι οι πιστοί θα διωχθούν και θα θανατωθούν, θα υπάρξει πολύ μεγάλη πίεση στους πιστούς, ειδικά στους Εβραίους πιστούς να αποστατήσουν.

ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΑΝΟΜΙΑ

Η λέξη ανομία έχει την ιδέα της εσκεμμένης ανυπακοής σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο. Στο πλαίσιο αυτού του εδαφίου -- το πρότυπο του Θεού. Συχνά η λέξη «άνομος» χρησιμοποιείται για την «δικαιοσύνη» ή τα «καλά έργα» (Ματθ.κγ:28, Ρωμ.ς:19, Β’ Κορ.ς:14, Τίτος β:14, Εβρ.α:9).

Η ανομία θα πληθύνει, δηλαδή η πλήρης αναρχία. Αυτό φαίνεται καθαρά και στο άνοιγμα της έκτης σφραγίδας (Αποκ.ς:12-17). Ο σεισμός, το σκοτείνιασμα του ήλιου, το ματωμένο φεγγάρι, τα αστέρια που πέφτουν, οι τυλιγμένοι ουρανοί και η μετακίνηση των βουνών και των νησιών είναι όλα μεγάλα σύμβολα των πολιτικών γεγονότων που θα διεξαχθούν τα πρώτα 3 ½ χρόνια.

Η βασιλεία του τρόμου και της αναρχίας, θα κάνει όλες οι τάξεις των ανθρώπων, «βασιλείς της γης και οι μεγιστάνες και οι πλούσιοι και οι χιλίαρχοι και οι δυνατοί και πας δούλος και πας ελεύθερος», να καταληφθούν από τρόμο.... Αυτή είναι η έκτη σφραγίδα, και είναι ακριβώς αυτό που ο Κύριος είπε: «θέλει πληθυνθή η ανομία»!

Αυτός ο καιρός της ανομίας είναι σίγουρα τελείως άγνωστος σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Θα είναι ένας τρόπος ζωής που θα αρνείται να αναγνωρίσει κάθε θείο νόμο, πανομοιότυπο μ’ αυτό που λέει ο Ματθαίος, ένας τρόπος ζωής, που ο γείτονας κάποιου δεν θα έχει πλέον καμία νομική αξίωση.

Ο Κύριός μας έχει αναφερθεί στην ποιότητα της πνευματικής κατάστασης των άπιστων κατά την περίοδο της Θλίψης, ειδικά το πρώτο μισό. Αυτή η περιγραφή της ανομίας είναι παράλληλη με την περιγραφή του Παύλου για τον «άνθρωπο της ανομίας» στην Β’ Θες.β:3. Αυτό το απόσπασμα (Ματθ.κδ) οδηγεί στο βδέλυγμα της ερήμωσης (Ματθ.κδ:15), που θα διαπραχθεί από τον αντίχριστο στο μέσο της Θλίψης.

Ο Παύλος, στην Β’ Θες.β:3,4, συνδυάζει τον άνθρωπο της ανομίας με το βδέλυγμα της ερήμωσης όταν λέει, «…αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε να καθήση εις τον ναόν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός».

Είναι αυτή η πληθώρα της ανομίας που δίνει στον Αντίχριστο τη δύναμη τόσο εναντίον των Εβραίων όσο και του ναού.

Τι σημαίνει η φράση «θέλει πληθυνθή» σε αυτό το εδάφιο; Αυτό σημαίνει ασυνήθιστα γρήγορη ή ραγδαία αύξηση. Η σκέψη είναι ότι στις ημέρες για τις οποίες μιλάει ο Ιησούς, η ανομία δεν θα αυξηθεί απλά λίγο, θα πολλαπλασιαστεί. Όλα τα άλλα εδάφια όπου το ρήμα (πληθύνω) εμφανίζεται, μεταφράζεται πολλαπλασιάζω. Αυτό ταιριάζει σαφώς με την ιδέα της μελλοντικής περιόδου Θλίψης, όπου η ανομία θα φτάσει στα υψηλότερα επίπεδα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Νομίζουμε ότι οι καιροί μας είναι κακοί, αλλά τότε, θα είναι ακόμη χειρότεροι, κατά τη διάρκεια αυτής της μοναδικής επταετούς περιόδου της ιστορίας.

Η ΑΓΑΠΗ ΘΑ ΚΡΥΩΣΕΙ

Το αποτέλεσμα της αύξησης της ανομίας θα είναι ότι «η αγάπη των περισσότερων ανθρώπων θα κρυώσει». Υπάρχει μια σχέση αιτίας αποτελέσματος σε αυτό το εδάφιο.

«των πολλών» δείχνει την πλειοψηφία.

Τι εννοεί ο Ιησούς όταν λέει, «η αγάπη θέλει ψυχρανθή»; Η ίδια η έκφραση είναι σαφής: απώλεια αγάπης. Η κύρια σημασία είναι να δούμε τη σχέση αιτίας/αποτελέσματος μεταξύ της ανομίας και της απώλειας της αγάπης.

Αληθινή αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει σε ένα άνομο άνθρωπο. Εξ ορισμού, το άνομο άτομο υποκινείται από προσωπικές, εγωιστικές ανησυχίες, όχι από οποιαδήποτε σχέση με τους άλλους ή από κανόνες που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι, με την άνοδο της ανομίας υπάρχει ψύξη της αγάπης. Το ένα περιλαμβάνει αναγκαστικά το άλλο.

Είναι ακριβώς αυτό το περιβάλλον που θα διευκολύνει τον άνθρωπο της ανομίας (Β’ Θες.β) να δημιουργήσει την εικόνα του στον ανοικοδομημένο Ναό του Θεού στην Ιερουσαλήμ. Και, είναι ακριβώς αυτή η πράξη για την οποία μιλάει ο Ιησούς (Ματθ.κδ:15).

ΑΝΤΟΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Η ακριβής έννοια και οι επιπτώσεις του «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή» είναι ένα πολυσυζητημένο εδάφιο. Κάποιοι το χρησιμοποιούν για να διδάξουν ένα χριστιανικό δόγμα γνωστό σαν «η καρτερικότητα των αγίων». Άλλοι πιστεύουν ότι αναφέρεται σε μια φυσική απελευθέρωση. Κρατάω την τελευταία θέση, κυρίως επειδή είναι η μόνη άποψη που έχει νόημα σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο.

Το πρώτο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε αυτό το θέμα είναι η έννοια του όρου «σωθή». Επειδή η λέξη «σωτηρία» χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη για να αναφερθεί στην στιγμή που κάποιος γίνεται Χριστιανός (η στιγμή της δικαίωσης), πολλοί απλά συνδέουν αυτό το νόημα σε αυτό το απόσπασμα.

Βλέπουμε όμως από το λεξικό του Σταματάκου ότι η βασική έννοια αυτής της λέξης είναι «διάσωσις, διαφύλαξις πράγματος τινός εν ασφαλεία, εγγύηση ασφαλείας».

Αυτή η λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε σχέση με τη διδαχή της σωτηρίας (Ματθ.α:21, Πράξ.ις:31, Α ́ Κορ.α:18, Εφες.β:8-9, Φιλιπ.α:19, Τίτος γ:5 κ.λπ.), ή μπορεί απλά να αναφέρεται στη φυσική απελευθέρωση ή διάσωση (Ματθ.η:25, ιδ:30, κζ:49, Πράξ.κζ:31, Εβρ.ε:7, Ιούδ.α:5; κ.λπ.). Η ακριβής απόχρωση καθορίζεται από τα συμφραζόμενά της.

Το πρόβλημα ξεκινά με την επιφανειακή ερμηνεία, που δίνει στην λέξη «σωθή» το ίδιο νόημα σε κάθε περίπτωση, κάτι που δεν ισχύει για οποιαδήποτε λέξη. Οι λέξεις δεν έχουν συγκεκριμένο νόημα εκτός από το πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκονται. Εδώ, το «σωθή» σημαίνει βασικά να «απελευθερωθεί» ή να «διασωθεί» - από τι και με ποιο τρόπο, εξαρτάται από το πλαίσιο.

Πολλά σχόλια σχετικά με αυτό το απόσπασμα αποτυγχάνουν να εξετάσουν τους συμφραζόμενους παράγοντες πριν αρχίσουν να κηρύττουν την υπομονή στην χριστιανική ζωή. Το κάνουν αυτό σε ένα απόσπασμα που διδάσκει το χριστιανικό δόγμα της αντοχής, παρόλο που δεν υποστηρίζεται από το συγκεκριμένο κείμενο. Είναι αλήθεια, ότι υπάρχει μια τέτοια διδασκαλία στις Επιστολές (Ρωμ.ιβ:12, Α' Κορ.ιγ:7, Β' Τίμ.β:10,12, Εβρ.ιβ:3,7, Ιάκ.α:12, ε:11; Α’ Πέτρ.β:20). Αυτή η διδαχή λέει ότι μία από τις πολλές ιδιότητες του χαρακτήρα του πιστού, είναι η υπομονή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή, η υπομονή κάτω από τον πόνο φτιάχνει χαρακτήρα (Ρωμ.ε:3-4). Ωστόσο, καμία από αυτές τις αναφορές της χριστιανικής διδασκαλίας για υπομονή, δεν λέει «Ο δε υπομείνας έως τέλους». Αντίθετα, εδάφια που μιλούν για υπομονή μέχρι το τέλος, όλα βρίσκονται στο ίδιο πλαίσιο - την Θλίψη (Ματθ.ι:22, κδ:13, Μάρκ.ιγ:13, Λουκ.κα:19, Αποκ.ιγ:10, ιδ:12).

Η εποχή γενικά, που κορυφώνεται με την Δεύτερη Έλευση του Χριστού, έχει την υπόσχεση ότι εκείνοι που υπομένουν μέχρι το τέλος (Ματθ.κδ:13), δηλαδή, επιβιώνουν από τη θλίψη και είναι ακόμα ζωντανοί, θα σωθούν ή θα απελευθερωθούν, από τον Χριστό όταν επιστρέψει. Αυτό δεν είναι αναφορά στη σωτηρία από την αμαρτία, αλλά μάλλον η απελευθέρωση των επιζώντων στο τέλος του αιώνα, όπως αναφέρεται για παράδειγμα, στο Ρωμ.ια:26, όπου ο Λυτρωτής θα σώσει το έθνος του Ισραήλ από τους διώκτες του.

Συγκεκριμένα αυτή η ενότητα αναφέρεται στο εβραϊκό υπόλοιπο, το οποίο, αν υπομείνει μέχρι τέλους, θα διασωθεί φυσικά από τον Χριστό στην δεύτερη έλευση Του και θα μπει στην χιλιετή Βασιλεία με τα θνητά σώματά τους (Ματθ.κε:21,34).

Είναι προφανές ότι η γλώσσα του κειμένου ισχύει απόλυτα μόνο για τους Εβραίους – χωρίς αμφιβολία, για τους πιστούς Εβραίους, αλλά ακόμα και γι’ αυτούς που τιμωρήθηκαν για την αποστασία τους από τον Θεό και την απόρριψη του Μεσσία τους.... Έτσι υπάρχει μια ορισμένη, καθορισμένη περίοδος υπομονής – θα έρθει το τέλος, τόσο σίγουρα όσο αλήθεια είναι ότι υπήρξε μια αρχή της Θλίψης.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΕΔΑΦΙΑ

Υπάρχει μια σειρά από παράλληλα εδάφια του Ματθ.κδ:13 που υποστηρίζουν αυτό που λέμε εδώ.

   1) Δαν.ιβ:1 Και εν τω καιρώ εκείνω θέλει εγερθή Μιχαήλ, ο άρχων ο μέγας, ο ιστάμενος υπέρ των υιών του λαού σου· και θέλει είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος, μέχρις εκείνου του καιρού· και εν τω καιρώ εκείνω θέλει διασωθή ο λαός σου, πας όστις ευρεθή γεγραμμένος εν τω βιβλίω. Ο Μιχαήλ λέει στον Δανιήλ ότι αυτός θα είναι ο καιρός της θλίψης που θα γλυτώσουν οι εκλεκτοί Εβραίοι και χρησιμοποιείται η εβραϊκή λέξη «σωθούν».

  

  2) Μάρκ.ιγ:13, ένα άμεσα παράλληλο εδάφιο του Ματθ.κδ:13 και λέει: «Και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά μου· ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή». Το πρώτο μισό του Μάρκ.ιγ:13 είναι μια συνοπτική αναφορά του Ματθ.κδ:9-12, η οποία ακολουθείται από τη δήλωση της υπομονής και στα δύο εδάφια. Λουκ.κα:18-19, επίσης παράλληλο λέει, «πλην θριξ εκ της κεφαλής σας δεν θέλει χαθή· διά της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας».

  3) Ματθ.ι:22, μέσα στο πλαίσιο της μελλοντικής Θλίψης λέει, «και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων διά το όνομά μου· ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή». Για άλλη μια φορά βλέπουμε την έμφαση στη φυσική απελευθέρωση των Εβραίων κατά τη διάρκεια της Θλίψης μετά από μια περίοδο διώξεων.

  4) Τέλος, τα δύο εδάφια στην Αποκάλυψη (ιγ:10, ιδ:12) που μιλούν για την «υπομονή των αγίων», είναι επίσης αναφορές στη φυσική απελευθέρωση. Και οι δύο αναφορές έχουν να κάνουν με την Θλίψη και μιλούν για τη φυσική απελευθέρωση όταν κάποιος υπομείνει μέχρι τέλους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Φτάσαμε στο τέλος ενός τμήματος της ομιλίας του Χριστού. Μιλώντας ειδικά στους Εβραίους πιστούς κατά τη διάρκεια της Θλίψης (το υπόλοιπο), τους προειδοποιεί για τους πολλούς κινδύνους που θα τους αντιμετωπίσουν κατά τη διάρκεια αυτής της μοναδικής περιόδου της ιστορίας. Αφού τους είπε για τις μεγάλες δοκιμασίες αυτής της εποχής, ο Χριστός υπόσχεται ότι αυτοί που θα καταφέρουν φυσικά να φτάσουν μέχρι τη στιγμή της δεύτερης έλευσης, θα απελευθερωθούν μέσα στην χιλιετή Βασιλεία που θα έρθει στο τέλος της περιόδου της θλίψης. Μαράν αθά!