(Οι εχθροί του
Χριστιανού: ο κόσμος, η σάρκα και ο Διάβολος)
Κόσμος - ο εξωτερικός
εχθρός
Είμαι βέβαιος πως πολύ λίγοι άνθρωποι θα διαφωνήσουν με τη δήλωση
πως «η ζωή είναι ένας αγώνας». Ο Θεός είχε πει στον Αδάμ: «με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής
σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σέ· και θέλεις τρώγει τον
χόρτον του αγρού· εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου,
εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις
γην θέλεις επιστρέψει».
Ακόμα διαβάζουμε:
Α’ Ιωάν.ε:19 Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα, και ο
κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.
Η γη που πάνω της ζούμε είναι σημαδεμένη από έχθρα και μάχες.
Αυτό φαίνεται στον φυσικό κόσμο όπου «το αίμα βάφει δόντια και νύχια». Το
βλέπουμε στον επαγγελματικό κόσμο, όπου ο συναγωνισμός είναι τόσο σφοδρός και
δίκαια πολλές φορές περιγράφεται σαν «ζούγκλα». Το βλέπουμε και όταν διαβάζουμε
την Ιστορία, γιατί εκεί η έχθρα, το μίσος και η βία είναι ιδιαίτερα φανερά.
Κάθε γενιά φαίνεται σαν επανάληψη της ίδιας παλιάς ιστορίας πολέμων,
αιματοχυσίας και δεινών. Βέβαια, ο Θεός δεν τα ήθελε όλα αυτά.
Ωστόσο, η πιο έντονη και δύσκολη από όλες τις μάχες της ζωής
είναι εκείνη που αγωνίζεται ο πιστός. Είναι ένας αγώνας πνευματικός που
εκτείνεται σε τρία διαφορετικά μέτωπα. Ο χριστιανός αντιμετωπίζει μια τριάδα
σκληρών εχθρών: τον κόσμο, τη σάρκα και τον Διάβολο.
Κι οι τρεις ασκούν τη δυνατή επιρροή τους πάνω του με σκοπό
να τον οδηγήσουν σε πνευματική ήττα κι έτσι να τον καταστήσουν άχρηστο στην
υπηρεσία του Χριστού.
Θα μελετήσουμε τους τρεις αυτούς φοβερούς εχθρούς του πιστού
που τον αναγκάζουν να βρίσκεται στα όπλα, αμυνόμενος όλον τον καιρό.
Η ταυτότητα του «κόσμου»
Ο απόστολος Ιωάννης αναφέρεται στην έχθρα του κόσμου, στην
πρώτη του επιστολή (β:15-17). Τι όμως εννοεί όταν μιλάει για τον «κόσμο»; Έχει
στο νου του το σύμπαν της δημιουργίας; Μήπως έχει υπόψη του τα άτομα που
αποτελούν τις μάζες της ανθρωπότητας;
Με καμια δύναμη της φαντασίας δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε
πως η θαυμάσια δημιουργία του Θεού μπορεί να είναι ο πνευματικός μας εχθρός.
Αναγνωρίζω πως έχει παραμορφωθεί από τις συνέπειες της αμαρτίας. Όμως και κάτω
από τη θεία κατάρα, το σύμπαν εξακολουθεί να περιέχει πολλά στοιχεία που είναι
όμορφα. Στην πραγματικότητα αντανακλά τη δόξα και το μεγαλείο του Θεού. Ο
Ψαλμωδός, καθώς ατενίζει τον αστροφώτιστο ουρανό, ψέλνει γεμάτος θαυμασμό και
δέος: «Οι ουρανοί διηγούνται_την δόξαν
του Θεού και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού. Η ημέρα προς την
ημέραν λαλεί λόγον και η νυξ προς την νύκτα αναγγέλλει γνώσιν» (Ψαλμ.ιθ:1-2).
Στη διάρκεια των αιώνων ευαίσθητοι και παρατηρητικοί άνθρωποι
βρήκαν μεγάλη ευχαρίστηση παρατηρώντας την μεγαλειότητα των βουνών, την
θαυμάσια ομορφιά του ηλιοβασιλέματος, τη φοβερή δύναμη των κυμάτων του ωκεανού
που φουσκώνουν αφρίζοντας και τη γαλήνη των πράσινων λιβαδιών. Όχι, ο Θεός δεν
μας λέει - ούτε υποτίθεται κάτι τέτοιο οπουδήποτε στη Βίβλο - πως ο φυσικός
κόσμος είναι εχθρός του πνευματικού μας αγαθού.
Ακόμα «ο κόσμος» που δεν πρέπει να αγαπούν οι πιστοί, δεν είναι
οι άνθρωποι που αποτελούν την κοινωνία μας. Στην πραγματικότητα πρέπει να
κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Η Βίβλος λέει ότι ο Θεός αγαπάει την ανθρωπότητα
και πως κι εμείς πρέπει να την αγαπάμε. .
Το πιο γνωστό εδάφιο της Γραφής λέει: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον
μονογενή, δια να απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτον, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον».
(Ιωαν.γ:16). Ναι, ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους του κόσμου. Τόσο πολύ
ενδιαφέρεται γι’ αυτούς ώστε έδωσε το μόνο Του Γιο για να έχουν μέσο
απολύτρωσης. Ακολουθώντας το παράδειγμά Του πρέπει κι εμείς να δείχνουμε αγάπη
στους συνανθρώπους μας.
Όμως παραμένει το ερώτημα: Τι λοιπόν είναι ο κόσμος; Με μια πολύ
απλή διατύπωση είναι η «κοινωνία των ανθρώπων». Κοινωνία οργανωμένη με
εγωιστικά στοιχεία, ταπεινά κίνητρα και ανάξια πρότυπα αξιών. Κοινωνία αντίθετη
στο δρόμο του Θεού. Ένα σύστημα σκέψης και διαγωγής που όχι μόνο αδυνατεί να
δώσει στο Θεό τη θέση που Του ανήκει, αλλά όπως μας αποκαλύπτει η Βίβλος -
είναι εχθρικό προς τον Θεό και εξαπατά τους ανθρώπους πως δεν χρειάζονται τον
θείο Δημιουργό τους.
Οι τέχνες, οι επιστήμες, η πολιτική και οι διασκεδάσεις
κυριαρχούνται από έναν ανθρωποκεντρικό τρόπο ζωής που αγνοεί τον Κύριο και
αποκηρύσσει το λόγο Του. Άνδρες και γυναίκες, τυφλωμένοι απ’ τον Σατανά και εξαπατημένοι
απ’ τις πονηρές καρδιές τους, προσπαθούν μάταια να βρουν ευτυχία χωρίς τον Θεό.
Όμως και αυτό το σύστημα σκέψης που θεωρεί τον άνθρωπο «μέτρο όλων των
πραγμάτων» τους απομακρύνει περισσότερο από τον Κύριο.
Ο κόσμος, το πονηρό αυτό σύστημα για το οποίο μιλήσαμε, εργάζεται
για να μας οδηγήσει σε πνευματική ήττα χρησιμοποιώντας τρία δυνατά όπλα. Ο
απόστολος Ιωάννης τα ορίζει σαν «η επιθυμία της σαρκός, η επιθυμία των οφθαλμών
και η αλαζονεία του βίου» (Α’ Ιωάν.β:15-16).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
