Κάποτε ο Χριστός πρότρεψε τους μαθητές του, τη χριστιανική
ζωή και χαρακτήρα, από Αυτόν προσωπικά να διδαχθούν. Είπε «μάθετε απ’ εμού»
(Ματθαίος ια:29). Ο δε Παύλος, όταν πρόκειται να θυμίσει στους πιστούς, το
ποιος πρέπει να 'ναι ο εσωτερικός τους χαρακτήρας και η εξωτερική τους διαγωγή,
τους θυμίζει «υμείς δε ούχ ούτως εμάθετε τον Χριστόν» (Εφεσίους δ:20).
Την ιδιότητα του χριστιανού η Καινή Διαθήκη την απονέμει
μόνο σε κείνους, που «κάποτε ζούσαν (έτσι κι αλλιώς)... μα που τώρα απελούσασθε,
ηγιάσθητε» (Α’ Κορινθίους ς:11). Δηλαδή - καθαριστήκανε από το ρύπο της αμαρτίας
και ξεχωρίστηκαν για τον Θεό. Ας δούμε στην Εφεσίους δ:17-32, σε τι αναλύεται
τούτη η αλλαγή από το «ήτε» στο «αλλά» (11).
1. «απεκδυθήτε
τον παλαιόν άνθρωπο» (22)
Η έκφραση τούτη, ίσως μας οδηγήσει να πιστέψουμε ότι η
απαλλαγή απ’ αυτόν είναι τόσο εύκολη, όσο... ένα παλτό που τ’ αφαιρούμε στη
ζωή. Όμως, όχι! Ο «παλιός άνθρωπος», δεν είναι κάτι πάνω από τα ρούχα μας,
αλλά... μέσα από το πετσί μας. Είναι, η εγωπάθεια και εγωκεντρικότητα του
φυσικού χαρακτήρα μας. Είναι το πάντοτε εγώ πρώτος και μη με θίξει κανείς. Ο
μόνος τρόπος ν’ απαλλαγείς, είναι να τον δεις «συσταυρωμένον με τον Χριστό στο
σταυρό» (Ρωμαίους ς:6).
2. «ενδύθητε
τον νέον άνθρωπο» (24)
Ποιος είναι αυτός, μας εξηγεί ο λόγος του Θεού. Είναι ο
Χριστός, «ο δεύτερος άνθρωπος εξ ουρανού»
(Α’ Κορινθίους ιε:47). Γι’ αυτό, η προτροπή δεν είναι «ενδύθητε τη χριστιανική
συμπεριφορά» η «τη ζωή του Χριστού», άλλά «ενδύσασθε
τον Κύριον Ιησούν Χριστόν» (Ρωμαίους ιγ:14). Ενδύθητε τον νέον άνθρωπο,
σημαίνει ενδύθητε τον Χριστό, σημαίνει τελικά κρύψτε τη γύμνια του ανθρώπινου
χαρακτήρα σας, με τον Χριστό. Το ’χουμε κάμει!..
3. «απορρίψαντες
το ψεύδος» (25)
Αιτιολογικό του «απορρίψαντες... λαλείτε αλήθειαν», είναι το
ένδοξο - «ότι εσμέν αλλήλων μέλη». Μπορείς να σκεφθείς το μάτι σου να πει στα
πόδια σου ψέματα ότι μπροστά σου είναι ίσιος δρόμος, ενώ... είναι γκρεμός! Και
τα δύο (κι όλο το σώμα), θα πέσουν στο γκρεμό. Όμως, έχουμε βρει τη θέση μας
στο Σώμα του Χριστού, σαν μέλη αλλήλων! Είναι μερικοί που πιστεύουν ότι μπορούν
ν’ ανήκουν στο Χριστό, δίχως ν’ ανήκουν και στους αδελφούς τους.
4. «μη οργίζεσθε..
μη επιδυέτω» (26)
Το να οργιστείς είναι αμαρτία, το να κοιμηθείς το βράδυ στο
κρεβάτι σου με το φαρμακόφιδο της οργής στον κόρφο σου, είναι τρέλα, αν όχι αυτοκτονία.
Στο «μάθετε απ’ Εμού» του Χριστού, συμπεριλαμβάνεται και το «ότι πράος είμαι».
Χρειαζόμαστε την πραότητα του Χριστού, μα κι αν κάποτε αστοχήσουμε κι εκτραπούμε,
ας μη γίνει τούτο κατάσταση και παγίωμα ζωής. «Μη επιδυέτω» σημαίνει εξάλλου,
βραδινή ώρα πνευματικής περισυλλογής και εξομολόγησης.
5. «προς
οικοδομήν» (29)
«Οικοδομείτε ο εις τον έναν», είναι η προτροπή του λόγου του
Θεού (Α’ Θεσσαλονικείς ε:11). Ανάμεσα δε στα υλικά με τα όποια οικοδομούμε
πνευματικά, είναι και... ο λόγος. Προσοχή, όμως. Όχι, «πας λόγος». Ο ανθρώπινος
λόγος, μπορεί να ’ναι υλικό οικοδόμησης και... δυναμίτης κατεδάφισης. Ουχί
«πας... αλλά ει τις αγαθός». Πρόσεξε - με εκατό λόγια οικοδόμησες μισό μέτρο
και μ’ ένα λόγο γκρέμισες μια πολύχρονη οικοδομή.
6. «μη
λυπείτε το Πνεύμα το Άγιον» (30)
Με άστοχη συμπεριφορά, με φιλοξένηση μέσα σου οργής, μπορείς
και να «λυπήσεις» και να «σβήσεις» (Α’ Θεσσαλονικείς ε:19) το Πνεύμα μέσα σου.
Κι αν το κάμεις, στέρησες τον εαυτό σου από τον καλύτερο δάσκαλο της
πνευματικής σου ζωής. Με κάθε φροντίδα, άκουε τη φωνή του κι άφηνε το να σε
οδηγεί (Ρωμαίους η:14, Γαλάτες ε:18). Λυπημένο Πνεύμα μέσα σου, σημαίνει
σκυθρωπότητα έκφρασης και διαγωγής στους γύρω σου.
7. «Συγχωρούντες
εις αλλήλους» (32)
Καθ’ ο μέτρο δεν είσαι τέλειος, και ο αδελφό σου δεν είναι
τέλειος. Όπως οι στιγμές της πνευματικής σου ζωής δεν είναι όλες υψηλές, το
ίδιο μπορεί να συμβεί και στη ζωή του αδελφού σου. Και κατά τον τρόπο που συχνά
ζητάς συγχώρεση από τον Κύριο, όμοια πρέπει να ’σαι έτοιμος να συγχωρέσεις τον
αδελφό σου. Έλλειψη πνεύματος συχωρητικότητας, δείχνει έλλειψη πνευματικότητας.
«Χρηστοί» = δηλαδή θετικοί, «εύσπλαχνοι» = δηλαδή όχι ντούροι, «συγχωρητικοί» =
ανταποδίδοντας στον αδελφό σου, εκείνο που ο Χριστός έκαμε σε σένα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
«Μάθετε τον Χριστόν» (20). Κι όσο τον μαθαίνουμε και τον
«ντυνόμαστε» (Ρωμαίους ιγ:14), τόσο οι γύρω μας θα βλέπουν τον χαρακτήρα του
Χριστού, να βιώνεται στη συμπεριφορά μας απέναντί τους.
