Το βιβλίο των αριθμών 26

ις:7-9 μικρόν πράγμα; Είναι βασική αρχή, όταν επιθυμείς τη διακονία κάποιου άλλου σημαίνει ότι απεχθάνεσαι τη δική σου, δηλαδή αποδοκιμάζεις και περιφ­ρονείς την ενέργεια του Θεού στη ζωή σου, που σημαίνει ότι περιφρονείς τον ίδιο τον Κύριο  Ρωμ.ιβ:3.

Ο Κορέ και οι άλλοι είχαν σοβαρές και λαμπρές διακονίες και θα έπρεπε να αισθάνονταν προνομιούχοι και ικανοποιημένοι γι’ αυτό.

ις:10-11 Ο Μωυσής απευθύνεται προς τον Κορέ και τον κατηγορεί ότι αυτό που στην πραγματικότητα ήθελε, ήταν η ιερατεία για τον εαυτό του. Ο Κορέ προφασιζόταν ότι αγωνίζεται για τα δικαιώματα της συναγωγής, αλλά ο Μωυσής δια Πνεύματος Αγίου του βγάζει τη μάσκα και φανερώνει την πραγματική αιτία.

Γενικά, αυτοί που μιλάνε συχνά για τα δικαιώματα και τα προνόμια του λαού του Θεού, στην πραγματικότητα ζητούν τη δική τους εξύψωση και τη δική τους ωφέλεια.

Μόνο όταν καταλάβουμε καλά ποιος ήταν ο Κορέ, ποιο ήταν το έργο του, ποιους τρόπους χρησιμοποίησε και τι πραγματικά ήθελε, θα κατανοήσουμε την πραγματική δύναμη και σημασία της έκφρασης του Ιούδα: «Η αντιλογία του Κορέ».

Ο Κορέ δεν έμαθε ποτέ την απλή αλλά ωφέλιμη αλήθεια, ότι το ζήτημα για τον καθένα είναι να βρίσκεται στη θέση που έχει οριστεί γι’ αυτόν και να εργάζεται το έργο που του έχει δοθεί κι όσο πιο ταπεινά, ήσυχα και απλά το κάνει τόσο το καλύτερο. Ο Κορέ ήταν δυσαρεστημένος από τη θέση και την υπηρεσία που του είχε ορίσει ο Θεός και ήθελε κάτι που δεν ήταν γι’ αυτόν. Ήθελε να είναι ιερέας. Η αμαρτία του ήταν η ανταρσία ενάντια στον αρχιερέα του Θεού, αυτή ήταν η αντιλογία του.

Και ο Ααρών τις είναι:  Αυτό που μάλλον θέλει να πει ο Μωυσής είναι: Αν θέλεις τη θέση και τη διακονία του Ααρών, τότε πώς φέρεσαι με τέτοια ασέβεια στον αρχιερέα; Θεωρείτε τον Ααρών, τον αρχιερέα του Θεού, τόσο ποταπό που τολμάτε να γογγύζετε εναντίον του;

Η ιστορία της εκκλησίας είναι γραμμένη μέσα στους Αριθμούς. Ο δρόμος μέσα από την έρημο για τη γη Χαναάν, γεννάει ακριβώς τα ίδια πράγματα: απιστίες, γογ­γυσμούς, αμφιβολίες, απείθεια, βλασφημίες, αλλά όμως γεννάει και Χάλεβ και Ιησού του Ναυή.  Γεννάει ανθρώπους γεμάτους πίστη, ελπίδα και ζωντάνια. Ανθρώπους που έχουν όραση και βλέπουν μακριά, εμπιστεύονται τον Κύριο παρ’ όλες τις αντιξοότητες, μένουν και περιμένουν την επαγγελία του Θεού.

Ακόμα και σήμερα, άτομα που κάποτε ήταν υπηρέτες του Θεού και πρόσφεραν προσευχές, έψαλαν, είχαν κοινωνία με τους αγίους του Θεού, κάποια στιγμή, όπως εκείνοι τους χάσανε, έτσι κι εμείς τους χάνουμε.

ις:12-14 Κατ’ ευθείαν παρακοή στο Μωυσή (και ποιος είσαι τώρα εσύ Μωυσή;). Ο Μωυσής τους κάλεσε απλά να πάνε στη σκηνή του, αλλά βλέπουμε πως το κακό πνεύμα μέσα από τον άνθρωπο διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Ο Μωυσής ήταν υπηρέτης όλων εκεί, και όχι άρχοντας.

Όταν ο άνθρωπος δοθεί στην ανταρσία, αυτή η απείθεια συνοδεύεται και από άλλα πράγματα.  Αυτοί που μιλάνε τώρα στο Μωυσή, δεν έχουν καθαρό νου για να δουν τι λένε.  Ποιος ήταν αιτία που δεν ανέβηκαν στη γη Χαναάν; Ποιος απίστησε; Ποιος γόγγυσε; Ποιοι ήθελαν να κάνουν ομάδες να γυρίσουν στην Αίγυπτο; Ο Μωυσής ή αυτοί; Βλέπουμε πώς φεύγει η καθαρή σκέψη και σκοτίζεται ο νους και δεν κα­ταλαβαίνουν ούτε αυτά που λένε. Χάνεται η στοιχειώδης λογική, και ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Βλέπουμε να κατηγορούν το Μωυσή για κάτι που έκανε η συναγωγή, και πολύ πιθανόν να ήταν και αυτοί εκεί. 

Ίσως να αρνήθηκαν ν’ ανέβουν στο Μωυσή επειδή φοβήθηκαν κάποια αντεκδίκηση εκ μέρους του.

ις:15-21 Ο Μωυσής βαρυθύμησε! Είχε 3.500.000 κόσμο στην πλάτη του, είχε τους γογγυσμούς τους, μεσίτευε συνέχεια στο Θεό γι αυτούς, προλάβαινε κάθε φορά να τους σώσει από ολοκληρωτικό αφανισμό, τους τάιζε, τους πρόσεχε, και σαν να μην έφταναν αυτά, να έχει και τα άλλα…; Κάπου η σάρκινη καρδιά που έχει  ο άνθρωπος δεν αντέχει άλλο και σπάει.

Μιλάει λοιπόν προς το Θεό, και λέει το δίκιο του. Ζητάει να μην επιβλέψει ο Κύριος στην προσφορά του θυμιάματος που ήταν να κάνουν. 

Στο εδ.3 βλέπουμε ότι μιλάνε στο Μωυσή «χρησιμοποιώντας» το όνομα του Κυρίου: «Του Κυρίου είναι η συναγωγή» «ο Κύριος είναι μεταξύ μας». Και επειδή βάζουν τον Κύριο σαν πρόσχημα, ο Κύριος τους καλεί όλους μπροστά Του για να δείξει με ποιον είναι.

Εδ.19 Ο Κορέ δεν έμεινε άπραγος, πήγε κι έβαλε λόγια και στους άλλους!! Και αφού τους φούσκωσε τα μυαλά με λόγια, τους μάζεψε μπροστά στη σκηνή.

Παρ.ιη:8 όμως ένας πνευματικός άνθρωπος επιπλήττει τον ψιθυριστή.

Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια στάση όλης της εκκλησίας της Π.Δ. ενάντια στο Μωυσή και τον Ααρών, που ήταν τα μέσα δια των οποίων ο Θεός θα ευλογούσε όλη τη συναγωγή.

Εδ.21 Ο Θεός ήταν έτοιμος να αναλώσει όλη τη συναγωγή γιατί ταυτίστηκαν με τον Κορέ (εδ.19).

ις.22 Ο Μωυσής ικετεύει για το λαό (όχι όμως για τον Κορέ)

ις:23-27 Ο λόγος του Θεού θέλει να γίνουμε σοφοί, και εδώ μας προσφέρει αυτή τη σοφία ο Θεός: Βλέπεις ότι κάποιος έχει μέσα του αυτό το πνεύμα, φύγε από κοντά του. Μη τον κάνεις παρέα, μη του λες «γεια σου» μην πάς σπίτι του, μην του ανοίγεις την πόρτα σου, ξέχασε τον ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ (Β΄ Ιωάν.9-11).

Δεν έχουμε εμείς πιο πολύ αγάπη από το Θεό, ούτε και από τον Ιωάννη. Ας κάνουμε λοιπόν αυτό που ο λόγος του Θεού μας λέει. Ο διάβολος, κατά ένα παράξενο τρόπο, ωθεί άτομα να συναναστρέφονται το «άτομο», «για να το βοηθήσουν».

Και πάλι εδώ, ο Θεός ενεργεί με σοφία, με απώτερο σκοπό τη σωτηρία αυτού του ατόμου. Αν εμείς κρατήσουμε τη θέση που ο Θεός μας διδάσκει - και δεν προσπαθούμε να γίνουμε πιο καλοί από το Θεό - τότε μπορεί αυτό το άτομο να ελεγχθεί και να επιστρέψει.  Αν όμως τον δεχόμαστε και όλα είναι ωραία μαζί του, αυτό που θα νο­μίζει είναι ότι είναι εντάξει, ότι έχει δίκιο, ότι τον αδίκησαν, ότι ο Θεός είναι μαζί του, άρα οι άλλοι έχουν το πρόβλημα.

ις:28-33 Άδης = Σιόλ

Θέλει να πει ότι πήγαν κατ' ευθείαν στον Άδη, χωρίς ταφή, όπως ήταν συνήθεια.

Οι ψεύτικες αξιώσεις, ο φθόνος και η υπερηφάνεια, δεν μπορούν πια να σταθούν όταν η γη ανοίγει το στόμα της και όταν η φωτιά του Κυρίου κατατρώγει τα πάντα. Είναι εύκολο να καυχίεται κανείς και να υψώνει τον εαυτό του χρησιμοποιώντας μεγάλα λόγια, όταν όλα είναι ήσυχα. Από τη στιγμή όμως που ο Θεός εμφανίζεται με κρίση, τα πράγμτα αλλάζουν πολύ γρήγορα.

Εδ.33 και πάντα τα αυτών Οι γιοι του Κορέ δεν πέθαναν (Αριθ.κς:10,11) αλλά ήταν από τους πρώτους στη διακονία των Λευιτών, στη μουσική του Ναού κτλ

Ψαλμ.μβ,μδ,μθ,πδ,πε,πζ,πη  Ο Θεός δεν τιμωρεί τους γιους για την αμαρτία του πατέρα.

ις:34,35 πέθαναν από το ίδιο στοιχείο με το οποίο αμάρτησαν (φωτιά).

Πραγματικά, είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του ζωντανού Θεού (Εβρ.ι:31, Ψαλμ.πθ:7,  Εβρ.ιβ:29).

Πόσο καλύτερα θα ήταν για τον Κορέ να αρκεστεί στη Λευιτική του υπηρεσία! Σαν Κααθίτης η δουλειά του ήταν να βαστάζει κάποιο από τα πολύτιμα σκεύη του αγιαστηρίου. Ήθελε όμως να είναι ιερέας και έπεσε στην άβυσσο!

Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς ένα πνεύμα υπερήφανο, ταραχοποιό, μάταιο και ανυπόμονο σ’ εκείνους που λένε ότι ακολουθούν Εκείνον που ήταν «πράος και ταπεινός την καρδίαν».

ις:36-40 τα θυμιατήρια των 250 επειδή προσφέρθηκαν στον Κύριο, ανήκουν σ' Αυτόν.

σημείον δηλαδή για μνημόσυνο, να θυμούνται όταν βλέπουν το κάλυμμα του θυσιασ­τηρίου, ότι είναι από τα θυμιατήρια της αντιλογίας του Κορέ, και έτσι κανείς να μην προσπαθήσει να απειθήσει.

ις:41- 50 Μετά απ’ όλα αυτά, το πιο φυσικό πράγμα θα ήταν η συναγωγή να αναγνώριζε το λάθος και την απιστία της και να ζητούσαν ταπεινωμένοι συγνώ­μη από το Θεό και από το Μωυσή, αφού ο Κύριος απόδειξε για άλλη μια φορά  ότι ευαρεστείται σ’ αυτόν.

Δυστυχώς όμως, ο άνθρωπος δεν μαθαίνει τόσο εύκολα. Πάλι η ίδια γνωστή συμπεριφορά!!! Όχι μετά από ένα χρόνο, ή ένα μήνα ή ακόμα μετά από μία βδομάδα αφότου συνέβησαν οι τρομακτικές σκηνές που είδαμε παραπάνω, αλλά «την ακόλουθον ήμέραν» πάσα η συναγωγή, όχι απλά μερικοί τολμηροί και απερίσκεπτοι, γόγγυσαν ενάντια στο Μωυσή και τον Ααρών. Ο Θεός στέλνει φωτιά, και ο Μωυσής με τον Ααρών ικετεύουν. 

Αν δεν είχαμε τη μεσιτεία, την κάλυψη του αίματος του Κυρίου μας Ιησού, θα καταντούσαμε σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα.

Εδώ ο Μωυσής είναι τύπος του Χριστού που ικετεύει συνεχεία για μας.

Εδ.48 ο Ααρών τύπος του Χριστού που στέκεται μεταξύ ζωής και θανάτου, και φέρνει εμάς τους νεκρούς στη ζωή. Η ιερατεία που τόσο είχαν περιφρονήσει, ήταν η μόνη που μπορούσε να σώσει τον ανυπότακτο και πεισματάρη λαό.

Μέχρι να πάει ο Μωυσής στη σκηνή του Μαρτυρίου και να πει: τρέχα Ααρών να κάνεις εξιλέωση, ο Θεός είχε αναλώσει 14.700 Ισραηλίτες.