1.
Εφαρμογή στους
Ιουδαίους (β:17-29)
Τα εδάφια Ρωμ.β:17-29 ασχολούνται με την
ιδιαίτερη περίπτωση των Εβραίων. Τα εδάφια 1-16 μιλάνε για το λάθος των
αυτοδικαιούμενων Ιουδαίων και το εδάφιο 17 τους κατονομάζει πλέον. Μπορούμε
ακόμα να δούμε τα εδάφια 1-16 σαν μια δήλωση αρχών και τα εδάφια 17-29 σαν την
ιδιαίτερη εφαρμογή αυτών των αρχών. Ο Θεός θα κρίνει τους Εβραίους σύμφωνα με
την αλήθεια (πραγματικότητα) και σύμφωνα με τα έργα τους, όχι μόνο την ομολογία
τους. Ο Θεός θα είναι αμερόληπτος, ο αμαρτωλός Εβραίος δεν θα γλυτώσει επειδή
είναι Εβραίος και είχε το Νόμο. Θα τον κρίνει σύμφωνα με το φως που είχε και
μάλιστα ανάλογα με την υπακοή του στο Νόμο. Ο Θεός θα φανερώσει την υποκρισία
των αυτοδικαιούμενων Εβραίων.
Ρωμ.β:17
Ιδού, συ επονομάζεσαι Ιουδαίος και επαναπαύεσαι
εις τον νόμον και καυχάσαι εις τον Θεόν,
Σύμφωνα με το κριτικό κείμενο, αυτό το εδάφιο
ξεκινάει έτσι: «Εἰ δὲ σὺ Ἰουδαῖος ἐπονομάζῃ ….» και όχι «Ιδού, συ
επονομάζεσαι Ιουδαίος …».
Ξεκινάει με ένα «Αν εσύ» κι όχι με «Ιδού εσύ».
Αυτό το μέρος αρχίζει περιγράφοντας τη θέση
τιμής και τις μεγάλες ευκαιρίες που δόθηκαν στους Εβραίους. Εικονίζει τον
τυπικό Εβραίο εκείνων των ημερών που έχει απορρίψει το ευαγγέλιο της σωτηρίας
δια πίστεως στο έργο του Χριστού. Ένας τέτοιος Εβραίος που έχει και εμπιστεύεται
το Νόμο και καυχιέται στη θέση που έχει στα μάτια του Θεού.
Ρωμ.β:18
και γνωρίζεις το θέλημα αυτού και διακρίνεις τα
διαφέροντα, διδασκόμενος υπό του νόμου,
Ξέρει το θέλημα του Θεού, μπορεί να κάνει
διάκριση ανάμεσα σε διαφορετικά πράγματα, έχει διδαχτεί το Νόμο.
Ρωμ.β:19
και έχεις πεποίθησιν εις σεαυτόν ότι είσαι οδηγός
τυφλών, φως των εν σκότει,
Είναι σε θέση να διδάξει άλλους. Είναι
πεπεισμένος για τις ικανότητές του να οδηγεί τυφλούς και να φωτίζει σκοτεινές
καρδιές.
Ρωμ.β:20
παιδευτής αφρόνων, διδάσκαλος νηπίων, έχων τον
τύπον της γνώσεως και της αληθείας εν τω νόμω.
Έχει αυτοπεποίθηση στην ικανότητά του να
διδάσκει τους ανώριμους εξαιτίας της γνώσης και της αλήθειας που έχει.
Ρωμ.β:21
Ο διδάσκων λοιπόν άλλον σεαυτόν δεν διδάσκεις;
ο κηρύττων να μη κλέπτωσι κλέπτεις;
Θέση υπεροχής, αλλά αυτή η θέση έχει και
ανάλογες ευθύνες. Οι μεγάλες ευκαιρίες δημιουργούν και μεγάλες υποχρεώσεις. Ο
Εβραίος που δεν εμπιστεύεται το Θεό, είναι ένοχος επειδή δεν υπακούει αυτή την
αλήθεια που τον έκανε ξεχωριστό. Διδάσκει άλλους, αλλά δεν διδάσκει τον ίδιο του
τον εαυτό.
Ρωμ.β:21-23 Αυτά τα εδάφια περιγράφουν την υποκρισία ενός τέτοιου Εβραίου. Του
δείχνουν ότι είναι το ίδιο αμαρτωλός με τον Εθνικό που περιγράφεται στο πρώτο
κεφάλαιο. Και πρώτα απ’ όλα ότι είναι ένοχος κλεψιάς.
Ρωμ.β:22
ο λέγων να μη μοιχεύωσι μοιχεύεις; ο βδελυττόμενος
τα είδωλα ιεροσυλείς;
Αμαρτάνει διαπράττοντας μοιχεία, ιεροσυλεί
(κλέβει ναούς, αφαιρώντας προσφορές και δώρα από συναγωγές που είχαν προσφερθεί
για άγια χρήση).
Ρωμ.β:23
ο καυχώμενος εις τον νόμον, ατιμάζεις τον Θεόν
διά της παραβάσεως του νόμου;
Αυτός ο τύπος Εβραίου, καυχάται για την
ιδιαίτερη σχέση που έχει με το Θεό και είναι πεπεισμένος ότι μπορεί να οδηγεί
και να φωτίζει τους πνευματικά αμαθείς και ανώριμους, αλλά ο ίδιος δεν ζει
ανάλογα της γνώσης που έχει για την αλήθεια. Διδάσκει σε άλλους το Νόμο, αλλά ο
ίδιος παραβιάζει τις εντολές και μ’ αυτό τον τρόπο ατιμάζει το Θεό.
Ρωμ.β:24
Διότι το όνομα του Θεού εξ αιτίας σας βλασφημείται
μεταξύ των εθνών, καθώς είναι γεγραμμένον.
Αυτή η Εβραϊκή ασυνέπεια, οδηγεί τους
Εθνικούς σε απόρριψη του Θεού σε σημείο να βλασφημείται το όνομά Του. Η αναφορά
αυτή προέρχεται από τον Ης.νβ:5 και προφανώς περιλαμβάνει κι ένα μέρος από τον
Ιεζεκ.λς:22. Αυτό το γεγονός έχει μεγάλη σχέση μ’ εμάς σήμερα. Εμείς, οι
μονοθεϊστές, που γνωρίζουμε το όνομα του Θεού, αν δεν περπατάμε άξια αυτού του
ονόματος, δίνουμε το δικαίωμα στους αμαρτωλούς να βλασφημούν το όνομα του
Ιησού. Δεν είναι αρκετό να βαπτιστείς στο όνομα του Ιησού κι έτσι να πάρεις
αυτό το όνομα, πρέπει να ζεις άξια αυτού του ονόματος σε κάθε πτυχή της ζωής
σου.
Ρωμ.β:25
Επειδή ωφελεί μεν η περιτομή, εάν εκτελής τον
νόμον· εάν όμως ήσαι παραβάτης του νόμου, η περιτομή σου έγεινεν ακροβυστία.
Χρησιμοποιεί το φυσικό σημάδι που ξεχωρίζει
ένα Εβραίο - την περιτομή – σαν παράδειγμα για να ξεκαθαρίσει το θέμα. Η
περιτομή ήταν ένα εξωτερικό σημείο, αλλά ο Ιουδαίος έπρεπε να φανερώσει τη
πίστη και την υπακοή που συμβόλιζε. Η περιτομή ήταν η σφραγίδα της διαθήκης του
Θεού με τον Ισραήλ, αλλά ο κάθε Ισραηλίτης έπρεπε να εκπληρώσει τις πραγματικές
απαιτήσεις αυτής της διαθήκης. Αν ο Ιουδαίος τηρούσε το Νόμο, η περιτομή είχε αξία, αλλά αν ο Ιουδαίος
αθετούσε το Νόμο, η περιτομή ήταν χωρίς αξία.
Ρωμ.β:26
Εάν λοιπόν ο απερίτμητος φυλάττη τα διατάγματα
του νόμου, η ακροβυστία αυτού δεν θέλει λογισθή αντί περιτομής;
Επιπλέον, αν ένας απερίτμητος Εθνικός
ακολουθεί τις δίκαιες απαιτήσεις του Νόμου, ο Θεός θα τον βραβεύσει σαν να ήταν
περιτετμημένος Εβραίος. Ο Θεός θα υπολογίσει την υπακοή του σαν περιτομή.
Ρωμ.β:27
και ο εκ φύσεως απερίτμητος, εκτελών τον νόμον,
θέλει κρίνει σε όστις, έχων το γράμμα του νόμου και την περιτομήν, είσαι παραβάτης
του νόμου.
Στην πραγματικότητα, ο δίκαιος Εθνικός, θα
κρίνει τον Εβραίο που δεν υπάκουσε στο Νόμο.
Ρωμ.β:28
Διότι Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος,
ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ η γινομένη εν σαρκί,
Με λίγα λόγια, αν κάποιος έχει μόνο το
εξωτερικό σημάδι της περιτομής, στα μάτια του Θεού δεν είναι πραγματικός
Ισραηλίτης.
Ρωμ.β:29
αλλ' Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και
περιτομή η της καρδίας κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα, του οποίου ο έπαινος είναι
ουχί εξ ανθρώπων, αλλ' εκ του Θεού.
Αληθινός Ιουδαίος είναι αυτός που είναι
εσωτερικά Ιουδαίος – αυτός που έχει κάνει την περιτομή της καρδιάς, αυτός που
έχει αποχωριστεί ή αποκοπεί από την αμαρτία. Δεν έχει απλά το γραπτό Νόμο, αλλά
έχει περιτμηθεί δια του Πνεύματος κι έχει το νόμο του Πνεύματος γραμμένο στην
καρδιά του.
Η Παλιά Διαθήκη σταθερά υποστηρίζει τον
ορισμό του Παύλου όσον αφορά στο ποιος είναι πραγματικός Ιουδαίος. Πολλά εδάφια
διδάσκουν την ανάγκη της περιτομής της καρδιάς (Δευτ.ι:16, λ:6, Ιερεμ.θ:26, Ιεζ.μδ:7-9)
και διδάσκουν τη ματαιότητα της προσκόλλησης στο γράμμα του νόμου χωρίς να
υπάρχει πίστη μέσα απ’ την καρδιά που έχει σαν αποτέλεσμα την υπακοή (Ψαλμ.να:16-17,
Ης.α:11-19 Μιχ.ς:6-8).
Αληθινός Ιουδαίος δεν είναι αυτός που ζητά
αναγνώριση και δόξα από τους ανθρώπους, αλλά αυτός που τον αναγνωρίζει και τον
δοξάζει ο Θεός. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε σ’ αυτό το σημείο ότι η λέξη Ιουδαίος
προέρχεται από το Ιούδας που σημαίνει δοξολογία.
