Σάρκα, ο εσωτερικός
εχθρός
Ένα συνηθισμένο αίτημα που συχνά ακούγεται στις συναθροίσεις
προσευχής είναι: «Κύριε, συγχώρεσε τις αδυναμίες μας». Καθένας αμέσως σκέφτεται
κάποιες συγκεκριμένες αμαρτίες προς τις οποίες ο ίδιος ρέπει. Για έναν μπορεί
να είναι επιθυμία, για κάποιον άλλο ίσως είναι πλεονεξία, για άλλους ίσως είναι
φθόνος, έχθρα, κουτσομπολιό ή ίσως κάποια άλλη κρυφή αμαρτία. Αυτή η προσευχή
εκφράζει ακριβώς μια τυπική ανάγκη.
Κανένας χριστιανός δεν είναι τέλειος. Έχω διαπιστώσει, από
προσωπική μου πείρα, πως κι οι αφιερωμένοι πιστοί, προβληματίζονται από
αμαρτωλές τάσεις που είναι μέρος της φύσης τους.
Κάθε παιδί του Θεού, αν είναι ειλικρινές, θα παραδεχτεί πως
κάνει λάθη στη ζωή του. Θα αναγνωρίσει πως υπάρχουν κάποιες κακές επιθυμίες που
πρέπει συνεχώς να τις πολεμήσει. Αναγνωρίζοντας πως αυτό είναι συνηθισμένο σε
όλους τους χριστιανούς, θα ήθελα να μελετήσουμε τι λένε οι Γραφές για τη μάχη
μας ενάντια στη σάρκα. Πρόκειται για τον δεύτερο από τους τρεις εχθρούς που μας
αναφέρει ο απόστολος Ιωάννης: τον κόσμο, τη σάρκα κα τον Διάβολο. Καθώς θα
κοιτάζουμε όσα έχει να μας πει ο λόγος του Θεού για τη μάχη του πιστού με την
αμαρτία που υπάρχει μέσα μας, πιστεύω θα μάθουμε πώς να είμαστε νικητές πάνω
στη σάρκα
Η αμαρτωλή φύση
Θέλω ν’ αρχίσω δίνοντας έμφαση στο γεγονός, πως όλοι είμαστε
γεννημένοι με μια αμαρτωλή φύση, μια κατάσταση που μένει μαζί με τον άνθρωπο
(ακόμα και τον πιστό) ως τη μέρα του θανάτου μας και πως αυτήν την
πραγματικότητα η Βίβλος την ονομάζει «σάρκα». Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται σ’
αυτήν σαν «η αμαρτία η κατοικούσα εν εμοί»
(Ρωμ.ζ:17) και «τον νόμον της αμαρτίας
τον όντα εν τοις μέλεσί μου» (Ρωμ.ζ:21-23).
Σαν ανθρώπινα όντα, έχουμε στα βάθη της προσωπικότητάς μας
μια τάση εγωκεντρισμού. Η αγάπη για τον Θεό και τους συνανθρώπους μας δεν
πηγάζει από τη φύση μας. Πράγματι, ακόμα κι οι πιο υψηλές φιλοδοξίες και πόθοι
μας μολύνονται από εγωισμό και υπερηφάνεια. Η σάρκα, το δυναμικό αυτό στοιχείο
που είναι μέρος όλης της πεσμένης ανθρωπότητας, εκδηλώνεται με κακές διαθέσεις
και άπρεπη διαγωγή.
Ο απόστολος Παύλος λέει, στην επιστολή προς Γαλάτες: «φανερά είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία
είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι,
έριδες, ζηλοτυπίας θυμοί, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων, περί των
οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού
δεν θέλουσι κληρονομήσει» (Γαλ.ε:19-21).
Αν και ο όρος «σάρκα» χρησιμοποιείται επίσης για να δηλώσει
την υλική υπόσταση του ανθρώπου, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για να μη
κάνουμε το λάθος και ταυτίσουμε την αμαρτία που κατοικεί μέσα στον άνθρωπο με
το σώμα και τις επιθυμίες που αυτό έχει. Ας θυμόμαστε (κι αυτό είναι
σημαντικό), πως το φυσικό μας σώμα δεν δημιουργήθηκε αμαρτωλό.
Ο Θεός έπλασε τους προπάτορές μας με σάρκες και κόκκαλα.
Τους έδωσε την ικανότητα και το προνόμιο να τρώνε, να κάνουν οικογένεια και να
εκτελούν όλες εκείνες τις πράξεις που συναποτελούν τις βιολογικές μας
λειτουργίες. Κατά συνέπεια, η όρεξή μας για τροφή, η επιθυμία μας για
ξεκούραση, η βιολογική παρόρμηση για τον γάμο, δεν είναι από μόνα τους κακά.
Ωστόσο πρέπει να ελέγχονται από τους νόμους του Θεού. Μόνο όταν δεν χρησιμοποιούνται
σωστά, αυτά τα στοιχεία καταντούν σε κακό.
Αυτό είναι το σημείο όπου η αμαρτωλή φύση εκδηλώνεται.
Χρησιμοποιεί τις επιθυμίες του υλικού σώματος σαν μέσα εκδήλωσης του κακού. Η
εντελώς φυσιολογική πείνα για τροφή εκφυλίζεται σε λαιμαργία. Η φυσιολογική
επιθυμία για άνεση γίνεται αφορμή που μας οδηγεί σε άπληστες και σκληρές
πράξεις, προκειμένου να κερδίσουμε προσωπικά οφέλη, και το αμαρτωλό στοιχείο
διαστρέφει την εσωτερική μας ανάγκη ν’ αγαπάμε και να μας αγαπούν, σε σκέτα ζωώδη
πάθη και ανώμαλες επιθυμίες, διαστρέφοντας έτσι τις βιολογικές ορμές του
γενετήσιου ενστίκτου. Μάλιστα, αυτή η εσωτερική ροπή προς το κακό μετατρέπει
τις αγαθές φυσιολογικές επιθυμίες, που αυτός ο Θεός έχει βάλει μέσα μας, και
τις εκμεταλλεύεται για το κακό.
Καθώς η αμαρτωλή φύση επωφελείται από τις φυσικές μας
διαθέσεις για να επιτύχει κακά αποτελέσματα, συνεργάζεται στενά με το πονηρό
σύστημα που ονομάζεται «κόσμος». Δείξαμε προηγουμένως πως η ανθρωπότητα ενεργεί,
σε μεγάλο ποσοστό, κάτω από τον έλεγχο ενός πονηρού коσμικού συστήματος που
κυριαρχείται από τον Σατανά και βρίσκεται σε ολοκληρωτική αντίθεση προς τον Θεό.
Αυτό το αντιθεϊκό σύστημα προσπαθεί να μας επηρεάσει μέσο
των φυσιολογικών διαθέσεων και απευθύνει τους πειρασμούς του στις σωματικές μας
ανάγκες, στα μάτια μας, και στην έμφυτη επιθυμία μας γι’ αναγνώριση ή
υπερηφάνεια. Η επιθυμία της σάρκας, η επιθυμία των ματιών και η υπερηφάνεια της
ζωής είναι ελκυστικά για την αμαρτωλή μας φύση. Η εσωτερική αμαρτία, η σάρκα,
είναι η αιτία που ο κόσμος και οι πειρασμοί του είναι τόσο δελεαστικοί.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
