Δυο αγαπημένοι, συχνά ορκίζονται «αιώνια αγάπη». Κι όταν σμίξουν ταιριασμένα
τη ζωή τους, δεν μπορούν
να φανταστούν,
κάτι που να ’χει το δικαίωμα ή τη δύναμη να τους χωρίσει. Όμως, ατυχώς υπάρχει. Και λέγεται -
απιστία. Ή άρνηση του ενός - συζύγου ας πούμε - να δεχτεί τη χάρη του Θεού.
Ποια η δύναμη της αμαρτίας
(απιστίας), για να μπορεί να χωρίσει και «εκείνους
τους οποίους ο Θεός συνέζευξεν» (Ματθ.ιθ:6)! Που μάλιστα τους θέλει τόσο
ενωμένους, ώστε από τους δυο καταλόγους (Ματθ.ι:35,36 και Λουκ.ιβ:53) του «ήλθον να διαχωρίσω», να παραλείπονται!..
Εντούτοις, η γυναίκα του Λωτ χάθηκε
(Λουκ.ιζ:32, Γέν.ιθ):
Παρ’ όλο που ήταν η σύζυγος ενός πιστού ανθρώπου. Δεν ήταν βέβαια
ένας 100% πιστός άνθρωπος ο Λωτ (και ποιος από τους συζύγους μπορεί να πει ότι
υπήρξε τέλειος απέναντι του Θεού και του συντρόφου του). Όμως το «ο δίκαιος, έβασάνιζεν την δικαίαν αυτού
ψυχήν» (Β’ Πέτρ.β:8), μαρτυρεί την κάποια πνευματική του υπόσταση.
Παρόλο που προσωπικά προειδοποιήθηκε για την επερχόμενη κρίση. Το «έχεις εδώ άλλον τινά;..» (Γέν.ιθ:12)
χωρίς τη μνημόνευση της «συζύγου», αποδεικνύει ότι ήταν παρούσα όταν οι άγγελοι
έδωσαν την προειδοποίηση και πρόσκληση. Και «ο απειθών... ούκ όψεται ζωήν» (Ιωάν.γ:36).
Παρόλο που έκαμε κάποια προσπάθεια να σωθεί. Το «περιβλέψασα όπισθεν» (ιθ:26), δείχνει
ότι προχώρησε, βγήκε έξω, όμως... το σώμα της δεν είχε κουβαλήσει έξω και την
καρδιά της. Το «τα μεν οπίσω λησμονών»
(Φιλιπ.γ:14), δεν το ’χε υιοθετήσει στη ζωή της. Η καρδιά της σαν του Σίμωνα
του μάγου «δεν ήταν ευθεία ενώπιον τού
Θεού» (Πράξ.η:21).
Παρόλο που είχε σαφώς διαχωρίσει τον εαυτό της από τους Σοδομίτες.
Μπορούσε να πει «δεν είμαι ως οι λοιποί»
(Λουκ.ιη:11) - και δεν ήταν - όμως δεν είχε κάμει «βέβαια την κλήση και εκλογή της» (Β’ Πέτρ.α:10). Τούτη όμως η
αναποφασιστικότητα, μπορεί να στοιχίσει αιώνια απώλεια.
Χάρη σε μια μόνον αμαρτία (παρακοή). Η εντολή ήταν «μη περιβλέψεις οπίσω» και κείνη «περιβλέψασα όπισθεν» (ιθ:17, 26)... Ένας
κουβάς γεμάτος νερό πέφτει στο πηγάδι και χάνεται, επειδή λύθηκε από την
αλυσίδα ένας (όχι δέκα ή είκοσι) κρίκος. Έπειτα στην υπακοή στηρίζεται η σχέση
μας με το Θεό κι αυτή πολεμάει να χαλάσει ο εχθρός. Πρόσεξε, το «εάν υπακούσης...» (Δευτ.κη:1,2).
Εφόσον λοιπόν έτσι έχουν τα
πράγματα, μήπως ο κίνδυνος της αιώνιας απώλειας και του αιώνιου χωρισμού, μπορεί
να γίνει κίνητρο και κατά ποιο τρόπο;
α) για τη δική σου σωτηρία, θα ήταν κατώτερο της σοβαρότητας και
ιερότητας του Ευαγγελίου, αν σου έλεγα «για να μη χωριστείς τα αγαπημένα σου
πρόσωπα, πίστεψε στο Χριστό». Αν δεν σε ελκύσει ο σταυρός του Χριστού, καμιά
δύναμη ή δεσμός δεν θα μπορέσει να το κάνει.
β) για τη σωτηρία των άλλων, ο κίνδυνος του αιώνιου διαζυγίου (συζύγου,
πατέρα, κόρη, αδελφό μη πιστούς), μπορεί και πρέπει να γίνει κίνητρο. Κίνητρο -
προσευχής, μαρτυρίας, αγιότητας ζωής. Κάτι που μόνο κάτω από το φως τούτης της
μελέτης, εξηγεί την ευχή του Παύλου- «ηυχόμην
αυτός εγώ να είμαι ανάθεμα... υπέρ των αδελφών μου» (Ρωμ.θ:3).
