Ιωάννης ς 25-63
Η προσωπικότητα και το έργο του Χριστού, πουθενά ίσως δεν
αντικατοπτρίζονται με τόση πληρότητα, όσο στα εφτά «Εγώ ειμί» Του, όπως μας τα δίνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Μελετώντας
τα είναι σαν να παίρνουμε στα χέρια μας ένα μοναδικό πολύεδρο μαργαριτάρι, που
όποια πλευρά του και αν κοιτάξεις, κάτω από το φως του Αγίου Πνεύματος,
ακτινοβολεί ευλογημένες και αιώνιες αλήθειες.
Ας το πάρουμε, τούτο το μαργαριτάρι, στα χέρια μας,
προσευχόμενοι ο Θεός να μας διδάξει με την κάθε πλευρά του. Κάποτε, όχλοι
πολλοί ακολουθούσαν το Χριστό. Εκείνος, αντίθετα απ' ό, τι θα 'κάνε κάποιος από
μας, δεν τους κολάκευσε. Ούτε προσπάθησε να τους κρατήσει όπως - όπως μαζί του.
Αντίθετα τους αποκάλυψε μια αλήθεια και τους έδωσε μια ευκαιρία. Πράγματα, που
και τα δυο χρειαζόμαστε κι εμείς σήμερα. Ας τα μελετήσουμε:
1.
Η
ΛΑΘΕΜΕΝΗ ΣΧΕΣΗ:
Καρδιογνώστης όπως είναι ο Κύριος, τους κάνει την τρομερή
αποκάλυψη. Μ’ ακολουθείτε όχι για λόγους πνευματικούς, αλλά υλιστικούς. «Διότι, εφάγετε εκ των άρτων μου» (Ιωάν.ς:25-35).
Γιατί, χορτάσατε από τα ψωμιά μου. Σήμερα η λαθεμένη τούτη σχέση, παίρνει δυο
μορφές:
- Άνθρωποι που εμπορεύονται την πίστη του Χριστού.
- Άνθρωποι, που προσκολλώνται σ’ ένα κύκλο πιστών και υποδύονται τους πιστούς, για να βολευτούνε οικονομικά.
Ο Χριστός αυτούς τους δεύτερους δεν τους κατακεραύνωσε.
Φυσικά, ούτε εμείς. Προσπάθησε, να τους μιλήσει για ένα άλλο ψωμί. Το ονόμασε «ο άρτος της ζωής».
2.
ΤΙ
ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
Βέβαια, όχι το υλικό ψωμί. Αφού μάλιστα τους συμβούλεψε «να μη έργάζονται για την τροφή τη φθειρόμενη»
(27). Ακόμη είχε διακηρύξει ότι «ούκ επ’
άρτω (υλικό ψωμί) μόνον ζήσεται ο
άνθρωπος» (Ματθ.δ:4). Δεν εννοούσε ούτε το «Δείπνο», αφού αυτό ακόμη δεν
είχε καθιερωθεί κι αφού στο Δείπνο του Κυρίου συμμετέχουμε όχι για να λάβουμε
ζωή, αλλ’ αφού λάβαμε ζωή. Το Δείπνο του Κυρίου, είναι' δείπνο ανάμνησης και
κοινωνίας των παθημάτων Του. Τέλος, δεν εννοούσε το υλικό Σώμα του, αφού ο
ίδιος διευκρίνισε (εδάφια 62, 63) ότι «οι
λόγοι του είναι πνεύμα και ότι η σάρξ δέν ωφελεί ουδέν».
3.
ΠΩΣ
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Σε κάτι πατριώτες μας εξήγησε (Ιωάν.ιβ:24), πώς «ο κόκκος του σίτου που πέφτει στη γη αν δεν
πεθάνει μένει αυτός μόνος, αν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό». Γι’ αυτό η
διευκρίνιση- «ο άρτος τον όποιο θα σας
δώσω, είναι ή σάρξ μου την όποια θα προσφέρω υπέρ τής ζωής του κόσμου»
(51). Δηλαδή, με το θάνατό Του (όχι τη διδασκαλία ή τα θαύματα), γίνηκε Σωτήρας
μας. Στον Ησαΐα κη:28, διαβάζουμε ότι «ο
σίτος του άρτου κατασυντρίβεται». Το στάρι που πρόκειται να γίνει ψωμί,
περνάει από τις μυλόπετρες και τη φωτιά. Όμοια ο Χριστός. Πέρασε από το Σταυρό,
για να γίνει ο άρτος που δίνει ζωή.
4.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ,
ΣΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑ
Όποιος λαχταράει τούτο το πνευματικό ψωμί, ας έλθει με
μετάνοια και πίστη στο Χριστό. Ο ίδιος, είπε: «ο ερχόμενος προς Εμέ, δεν θα πεινάσει» (35). «Λάβετε, φάγετε» (Ματθ.κς:26), είναι η πρόσκληση. Στο Χριστό άπλωσε
το χέρι της πίστης και θα βρεις - λύτρωση, χαρά, ειρήνη, χορτασμό πνευματικό.
Εγκατάλειψε τα χαρούπια της αμαρτίας, με τα οποία ο Διάβολος τρέφει τον κόσμο,
και δέξου μέσα σου το Χριστό, τον άρτο της ζωής. Αποτέλεσμα μιας τέτοιας
ενέργειάς σου: «δεν θα πεινάσεις»
(35), «δεν θα πεθάνεις» (50), «θα ζήσεις αιώνια» (51), «θα έχεις (κτήμα σου την) αιώνια ζωή» (54).
5.
ΤΟ
«ΦΑΓΕΤΕ» ΚΑΙ «Ο ΤΡΩΓΩΝ»
Η πρώτη κλήση του Κυρίου είναι «φάγετε». Ελάτε κοντά μου. Γευτείτε τη λύτρωσή μου. Πιστέψτε σε μένα
και στο λυτρωτικό μου έργο. Υπάρχει όμως και μια άλλη προτροπή. Το φαγητό - υλικό
ή πνευματικό αδιάφορο - δεν το τρως μια φορά και φτάνει. Γι’ αυτό, η δεύτερη
προτροπή- «ο τρώγων μου τη σάρκα και
πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει και Εγώ εν αυτώ» (56). Πρόκειται, για τη
συνεχή, καθημερινή επικοινωνία με τον Κύριο. Έτσι, συντηρείται μέσα μας η
πνευματική ζωή. «Φάγετε» και «ό τρώγων».
6.
Ο
ΑΡΤΟΣ, ΣΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Μιλά για την οργανική ενότητα, που όλοι οι πιστοί έχουν εν τω
Χριστώ. «Πάντες εκ του ενός άρτου
μετέχομεν» (Α’ Κορ.ι:17). Η συμμετοχή μας στο Δείπνο του Κυρίου, «είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού»
(16). Το «εν σώμα έσμέν οι πολλοί»
(17), πουθενά αλλού δεν συνειδητοποιείται τόσο, όσο κατά τη συμμετοχή μας στο
Δείπνο του Κυρίου. Σ’ αυτό ζούμε την ενότητα και παγκοσμιότητα του Σώματος του
Χριστού, δηλ. της Εκκλησίας Του. Κι ενώ στην Π.Δ. είχαμε 12 άρτους που εκπροσωπούσαν
τις ισάριθμες φυλές του Ισραήλ, τώρα έχουμε έναν Άρτο, που θυμίζει τη μια θυσία,
τον ένα Κύριο, τη μια ενωμένη Εκκλησία.
7.
ΟΙ
ΑΛΛΟΙ ΑΡΤΟΙ
Μιλήσαμε μόνο για τον Άρτο της ζωής. Υπάρχουν όμως κι άλλοι
άρτοι στη Βίβλο, που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν και να γίνουν αντικείμενο
πνευματικού σχολιασμού: α) «Ο άρτος των
πενθούντων» (Ωσηέ θ:4) κι ασφαλώς η ζωή σπάταλα μας ταΐζει απ’ αυτόν, β) «Ο άρτος της θλίψεως» (Δευτ.ις:3) και
ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν τον γεύτηκε, γ) «Ο άρτος των δακρύων» (Ψαλμ.π:5), και πόσο αλμυρό και πικρό είναι το
ζυμάρι του. δ) «Ο άρτος της ασεβείας»
(Παρ.δ:17) και όλοι που ζουν μακριά από το Θεό, προσπαθούν να τραφούν μ’ αυτόν.
