Αυτό που οι άνθρωποι συνήθως λένε
Εκκλησία, είναι ένα κτίσμα που το συγκροτούν τα διάφορα οικοδομικά υλικά,
συναρμοσμένα και συγκολλημένα μεταξύ τους, με ποικίλους τρόπους. Αυτό που η
Καινή Διαθήκη ονομάζει Εκκλησία, είναι ένα Σώμα που το συναπαρτίζουν διάφορα
ζωντανά μέλη, οργανικά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Η πρώτη είναι άθροισμα υλικών
στοιχείων που κάποιοι φυσικοί νόμοι τα συγκρατούν μαζί, ενώ η δεύτερη αποτελεί
ένα ζωντανό σύνολο, που κάθε μέλος του έχει ενταχθεί εκεί που είναι, για να
παίξει ένα ρόλο καθαρά πρωταγωνιστικό, ενταγμένο εντούτοις στην κοινή ζωή του
Σώματος και υποταγμένο στην κυρίαρχη παρουσία της Κεφαλής. «Μέλη πολλά... εν σώμα».
Προσωπικότητες διάφορες, αυτόνομες και υπεύθυνες, όλες όμως σ’ εξάρτηση από την
Κεφαλή και σ’ αρμονική συνύπαρξη, συμβίωση και συμπόρευση, μεταξύ τους. Ας
πλησιάζουμε με τον ερευνητικό φακό του λόγου του Θεού, τούτο τον μοναδικό και
θαυμάσιο Οργανισμό, για να θαυμάσουμε, να συνειδητοποιήσουμε και να ζήσουμε τις
πνευματικές του ιδιαιτερότητες: Ιδιαίτερα, τα «συγχαρητήρια του Σώματος».
Ο Θεός εντάσσει τα μέλη στο
Σώμα. Το βλέπουμε αυτό ιστορικά στο Πράξεις β:47, όπου «ο Κύριος προσετίθει
τους σωζομένους» στην Εκκλησία και το διδασκόμαστε θεωρητικά στο Α’ Κορ.ιε:18,
όπου διαβάζουμε ότι «ο Θεός έθετο τα μέλη, εν έκαστον αυτών εν τω σώματι». Η
συνειδητοποίηση τούτης της αλήθειας, φέρνει στην ψυχή μας μια εσωτερική γαλήνη
και ένα πνευματικό εφησυχασμό, ότι αφού δικό Του είναι το Σώμα κι Εκείνος
τοποθετεί σ’ αυτό τα μέλη «καθώς θέλει», σ’ Αυτόν μπορούμε να Του εμπιστευθούμε
με προσευχή τους εαυτούς μας και τους αδελφούς μας. Και ξέρουμε πως αν αυτό το
κάνουμε, «ουδείς δύναται αρπάζειν αυτά εκ της χειρός του Πατρός» (Ιωάν.ι:29).
Ας μη ανησυχούμε λοιπόν καθ’ υπερβολή. Ας μη φανταστούμε πως την κλονιζόμενη
Κιβωτό του Θεού, αν εμείς δεν την κρατήσουμε θα πέσει. Ο Ουζά που το στοχάστηκε
αυτό, ξέρετε τι έπαθε. Διαβάστε το, στο Β’ Σαμ.ς:6. Μόνον ας φροντίζουμε να μη προσθέτουμε
εμείς στις Εκκλησίες ψυχές, μάλιστα με διαδικασίες που αρμόζουν σ’ ανθρώπινες
οργανώσεις κι όχι στο ζωντανό οργανισμό, που είναι το Σώμα του Χριστού. Ακόμη
δε, όταν κάποιοι «εξέρχονται» και αποσπώνται, μήπως πρέπει να σκεφτούμε ότι
ίσως «δεν ήσαν εξ ημών» (Α’ Ιωάν.β:19), ότι ήταν ξένο σώμα επιφανειακά
προσκολλημένο στο Σώμα της Εκκλησίας.
Ένταξη, δεν σημαίνει
αποπροσωποποίηση. Αυτό ξεχνιέται συχνά από τους ηγέτες, μάλιστα εκείνους με την
πολλή ισχυρή προσωπικότητα και την επιρρέπεια στο συγκεντρωτισμό. Αποτέλεσμα - και
συνέβηκε τούτο όχι σε μια ή δυο εκκλησίες - να μην υπάρξει κανένας
«συγκερασμός» (Α’ Κορ.ιβ:24) των μελών, που τότε είτε σκόρπισαν σ’ αναζήτηση
άλλης εκκλησιαστικής στέγης, είτε πρόκριναν την αναδίπλωση και το μαρασμό «εντός
των πυλών». Η πρώτη εκκλησιαστική χαρά που θα πρέπει να νιώσει το νέο μέλος,
είναι ότι μαζί με τη λάσπη από τα παπούτσια του δεν αφήνει έξω από την εκκλησία
και την προσωπικότητά του. Ότι δεν μπαίνει σε μια μεγάλη κρεατομηχανή για ν’
αλεστεί μαζί μ’ άλλους, έτσι που να βγει από κει μέσα ο συνήθης ευλαβοφανής
τύπος χριστιανού. Στην Εκκλησία, όπως στο σώμα, υπάρχουν «πολλά μέλη». Υπάρχει
πολύς χώρος για όλους για τον πληθωρικό εξωστρεφή διαχυτικό τύπο και για τον
εσωστρεφή και συγκρατημένο. Για τον αυθόρμητο που καμιά φορά χωρίς να το θέλει
μπλοφάρει και για τον κυριαρχημένο από τη λογική και τον μέχρι σχολαστικότητα
μετρημένο στο λόγο και στην κίνηση. Για τον άνθρωπο της καρδιάς και γι’ αυτόν
του πνεύματος. Γι’ αυτόν που πηδάει στη δράση και γι’ αυτόν που βυθίζεται στο
στοχασμό. Διάφορο το χέρι από το μάτι, το νεφρό από την καρδιά, το δάχτυλο από
τ’ αυτί. Όλα όμως μέλη. Παραδέξου το. Δείξε αντίχειρά μου χαρά για το μάτι που
σε προστάτεψε απ’ τη σφυριά και συ μάτι με τη σειρά σου μη ξελογιαστείς και
δοκιμάσεις να βάλεις την πινέζα στο πόστερ, γιατί αυτή είναι η δουλειά και η
χαρά του αντίχειρα. Διπλό λοιπόν το μήνυμα: Πρώτα, νιώσε πως είσαι ο κάποιος με
την κάποια μετοχή στο σώμα. Και δεύτερο, αναγνώρισε τα ίδια ακριβώς προνόμια
και στον άλλο, τον αδελφό σου. Το άλλο μέλος, του ίδιου Σώματος.
Μια ματιά στα «συν» του Παύλου.
Δειγματοληψία, μόνο: «συναθλούντες με μια ψυχή» (Φιλιπ.α:27), «συνεργοί στη
Βασιλεία του Θεού» (Κολ.δ:11), «συνυπουργούντων και υμών» (Β’ Κορ.α:11),
«συστρατιώτες Χριστού» (Φιλιπ.β:25) κλπ. Όλα τούτα κι άλλα πολλά, αποδείχνουν
τρία βασικά πράγματα. Ότι δηλ. ο Παύλος γνώριζε
- να εργάζεται
- να συνεργάζεται
- να φτιάχνει συνεργούς.
Καλό το πρώτο, σπουδαίο το
δεύτερο, σημαντικότατο το τρίτο. Και αυτό το τρίτο, ας το δούμε όχι μόνον από
την πλευρά του «συγχαίρειν», αλλά και από μια άλλη που μας ταλαιπωρεί τον
τελευταίο καιρό. Διαρρέουν οι νέοι, ο τάδε προσκολλήθηκε σ’ αυτόν τον νεόφερτο,
ο τρίτος χρόνια μέλος μετατοπίστηκε κι απομακρύνθηκε. Χωρίς αυτό που θα πω ν’
αποτελεί πανάκεια για τα παραπάνω προβλήματα - εξάλλου η Πανάκεια μόνο σαν
άγαλμα υπάρχει στο μουσείο του Δίου- επιτρέψτε μου εντούτοις να υποστηρίξω ότι
τούτα τα ερμαφρόδιτα μέλη, είναι πολύ συχνά πρόσωπα τα οποία δεν εντάχθηκαν στο
κοινό μόχθο ή δεν τα βοηθήσαμε να ενταχθούν. Ίσως δε και να τα εμπόδισε ο
παραπάνω συγκεντρωτισμός μας. Η συνταγή λοιπόν για να έχουμε «συγχαίροντα» μέλη
με αμετακίνητη εκκλησιαστική τοποθέτηση, είναι... να τα κάνουμε «συνεργά» στον
πνευματικό μόχθο, που και κοινός και καθολικός πρέπει να είναι. Δύσκολο, όταν
αυτό γίνει, να κριτικάρεις ένα κήρυγμα για το οποίο προσευχήθηκες, να
κακολογήσεις μια χορωδία της οποίας γράφεις τις πόρτες, να κάμεις αντισυνέδριο
όταν έχει ευρύχωρη θέση να δουλέψεις για το συνέδριο. Συναγωνίζομαι + Συναθλώ +
Συμπάσχω + Συνεργώ = ΣΥΓΧΑΙΡΩ. Αυτή είναι μια πνευματική εξίσωση.
Το «Σώμα» είναι δηλωτικό μιας
εκκλησιαστικής ταυτότητας ή μιας πνευματικής ενότητας; Αναμφίβολα το
δεύτερο και σ’ αυτό κατατείνει όλη η επιχειρηματολογία του Παύλου στο 12ο
κεφ. της Α’ Κορινθίους. Οι εκφράσεις «εν σώμα», «ο αυτός Κύριος», «το εν και το
αυτό Πνεύμα», αυτό ακριβώς τονίζουν. Την κοινή φύτρα. Την ισότιμη ένταξη. Τούτα
όμως όλα είναι καταστάσεις και σχέσεις, που χρειάζονται καλλιέργεια επιμελή και
συνεχή.
·
- Όσοι υπεύθυνοι στο έργο του Θεού, δουλέψτε στην παρεμπόδιση της καθιέρωσης του αντιβιβλικού καθεστώτος, διαχωρισμού ανάμεσα σ’ εργάτη - ή εργάτες- και εκκλησίασμα.
- Σεβαστείτε την προσωπικότητα και τις ιδιαιτερότητες του κάθε μέλους και μη ασεβήσετε εναντίον της.
- Γίνετε συνεργάσιμοι κι ενθαρρύνατε τη δραστηριοποίηση και υπεύθυνη απασχόληση του κάθε μέλους, στο έργο της τοπικής εκκλησίας.
- Χαίρετε και συγχαίρετε για τον κάθε αδελφό σας και το χάρισμα που ο Κύριος του εμπιστεύθηκε.
- Επισκεφθείτε το χωραφάκι του αδελφού σας με τα πνευματικά του προϊόντα και έχετε ανοιχτή την καγκελόπορτα και στον αδελφό σας να επισκεφθεί το δικό σας χωραφάκι.
Διοργανώνετε
συνάξεις που τα μέλη θα «εκδιηγούνται» τα όσα ο Κύριος έκαμε δι αυτών, γιατί
κάτι τέτοιο φέρνει «χαράν μεγάλην εις πάντας τους αδελφούς» (Πράξ.ιε:3)
