Ιωάννης ι:7-10
Φωτογραφίζοντας σκηνές από την όμορφη ελληνική ύπαιθρο, ένας
εκδρομέας στάθηκε μπροστά σε μια στάνη. Τη φωτογράφισε, παρακαλώντας τον
τσοπάνη να σταθεί μπροστά στην είσοδο. Τα πρόβατα αργά απόγιομα όπως ήταν, είχαν
αρχίσει να μπαίνουν και να κουρνιάζουν ένα γύρω. Όταν η φωτογραφία βγήκε, ο
επισκέπτης ρώτησε μ’ απορία: «Καλά, πόρτα δεν βλέπω, πού είναι;». Ο τσοπάνης
αναδίπλωσε την κάπα του, ξάπλωσε στο άνοιγμα της εισόδου έτσι που να την
κλείνει με το σώμα του και απάντησε: «Εγώ είμαι η πόρτα. Για να μπει ο λύκος
στη στάνη, θα πρέπει πρώτα να περάσει πάνω από το σώμα μου». Σήμερα θ’
ασχοληθούμε με κάποιον άλλο, που είκοσι αιώνες πριν βροντοφώναξε «εγώ είμαι η
πόρτα» και που έκτοτε είναι η μόνη πόρτα από την οποία όποιος περάσει θα μπει
στον ουρανό.
Α. ΟΙ ΘΥΡΕΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ / ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ
Η Βίβλος χρησιμοποιεί την εικόνα και έννοια της θύρας, σαν
το ορόσημο της μετάβασης από μια κατάσταση ζωής σε μια άλλη. Μια θύρα χωρίζει
το δρόμο από την οικογένεια, το σκοτάδι από το φως, την ηθική από την ακολασία,
την ελευθερία από τη φυλάκιση, τη συμβίωση από το διαζύγιο, τον κόσμο από την
Εκκλησία. Η θύρα, είναι μια είσοδος κι ένα σύνορο. Στη Βίβλο, συναντάμε πλήθος
θύρες, όπως:
1. Τη θύρα της Κιβωτού - (Γέν.ς:16)
Στα πλάγια, παράγγειλε ο Θεός στο Νώε να τη φτιάξει. Μεγάλη
και προσιτή για όλους που θάπρεπε να περάσουν, μιλά για την εγγύτητα και
προσιτότητα του Χριστού και της σωτηρίας που έχουμε «εν Αυτώ». Ανοιχτή, ώσπου όλοι που ήθελαν να μπουν, την «έκλεισε ο
Κύριος» (16). Αυτός που είναι «ο κλείων
και ουδείς ανοίγει» (Αποκ.γ:7).
2. Τη θύρα του ραντισμού – (Έξοδ.ια)
Την παραμονή της μεγάλης εξόδου, όταν ο εξολοθρευτής άγγελος
θα έφερνε τη δέκατη και μεγάλη πληγή, μια θα ήταν η σωτηρία των Ισραηλιτών να
μείνουν μέσα από τη θύρα, τη ραντισμένη στο ανώφλι και τους παραστάτες με το
αίμα του πασχαλινού Αμνού. Από τη θύρα αυτή, η κρίση δεν θα περνούσε.
3. Τη θύρα της Σκηνής του μαρτυρίου – (Λευιτ.γ:2)
Η εικόνα συγκλονιστική και διδακτική σ' όλο το Λευιτικό. Ο
αμαρτωλός με τη μεσιτεία του ιερέα φέρνει το αρνί της θυσίας «στη θύρα της
Σκηνής», ακουμπάει το χέρι του στο κεφάλι του θύματος εξομολογείται τις
αμαρτίες του, όμως γι' αυτόν η θύρα στα Άγια κι αυτή στα Άγια των αγίων, είναι
ακόμη κλειστή. Ακόμη ο Μέγας Αρχιερέας - Ιησούς δεν έχει έρθει, το Καταπέτασμα
δεν σκίστηκε, η είσοδος στην άγια παρουσία του Θεού δεν άνοιξε.
4. Τη θύρα της Ραάβ – (Ι. Ναυή β:18)
Στην πόλη που μένει, η κρίση του Θεού θα έλθει. Όμως αυτή,
αν και πολύ αμαρτωλή, επειδή πίστεψε στους απεσταλμένους του Θεού, είναι
ασφαλής. Η ασφάλειά της, «το κόκκινο νήμα στη θυρίδα» του σπιτιού της. Εικόνα
της κάλυψης που ’χει ο πιστός, κάτω από το αίμα του Χριστού.
5. Τη θύρα της πόλης της καταφυγής – (Ι. Ναυή κ:4)
Ο ακούσιος φονιάς όταν περνούσε την πύλη (θύρα) της πόλης
της καταφυγής, ήταν απόλυτα ασφαλής. Ο εκδικητής του αίματος, δεν μπορούσε πια
να τον φθάσει. Εικόνα και τούτη της ασφάλειας του πιστού που καταφεύγει στο
Χριστό, αφού «ουδείς δύναται αρπάσει
αυτόν εκ της χειρός του» (Ιωάν.ι:29).
6. Τη θύρα των γάμων – (Ματθ.κε:10)
Θυμάστε πως τελικά έκλεισε, όταν μπήκε ο Νυμφίος. Η
μακροθυμία του Κυρίου μεγάλη, όμως κάποτε η θύρα της χάρης κλείνει. Ο Κύριος κι
αν «βραδύνει» - κατά την κρίση κάποιων - (Β’ Πέτρ.γ:9), κάποτε το έλεος Του
δίνει τη θέση του στην κρίση. Τότε, η θύρα κλείνει. Τότε, είναι αργά.
7. Τη «θύρα της
πίστεως» - (Πράξ.ιδ:27)
Την άνοιξε ο Θεός, για να μπούνε όλα τα έθνη, αυτά που
βρίσκονται «μακριά» από τη σωτηρία Του. Δεν είναι θύρα έργων, αλλά «θύρα πίστεως».
Με μόνη την πίστη στο συντελεσμένο έργο του Χριστού, μπαίνει κανείς στη λύτρωση
του Χριστού.
Β. Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ
Το γιατί ο Χριστός ανάμεσα στα ευλογημένα «Εγώ ειμί» Του
διάλεξε κι αυτό της θύρας, είναι φανερό. Πρόκειται για εικόνα της καθημερινότητας,
με σαφέστατο συμβολισμό. Η θύρα...
1. Είναι η μοναδική είσοδος, στο σπίτι, στο κάστρο, στη
στάνη, στο σχολείο, στο γραφείο, παντού. Για να μπεις μέσα, θα περάσεις απ’
αυτή. Έτσι και στα πνευματικά. Ο ουρανός έχει μόνο μια είσοδο. Ο Χριστός είπε
«εγώ είμαι η θύρα... δι’ εμού εάν τις εισέλθει θα σωθεί» (Ιωάν.ι:9). «Δεν υπάρχει
δι’ ουδενός άλλου η (είσοδος και) σωτηρία» (Πράξ.δ:12).
2. Έχει δυο πλευρές και δεν μπορείς να βρίσκεσαι ταυτόχρονα
και στις δυο. Πόσοι, που πνευματικά προσπαθούν, να βρίσκονται μέσα και έξω στη
σωτηρία! Κάτι, σαν το «χωλαίνοντες μεταξύ δύο φρονημάτων» (Α’ Βας.ιη:21). Ή το
«δεν μπορείτε να δουλεύετε δύο θεούς» (Ματθ.ς:24).
3. Ένα βήμα φτάνει, για να μπεις μέσα. Δεν χρειάζεσαι χρόνο,
προσπάθεια, χρήμα. Ένα βήμα κι αλλάζεις περιβάλλον. Η σωτηρία του Χριστού
αποχτιέται γρήγορα και απλά.
4. Ελέγχεται από τον οικοδεσπότη. Αυτός έχει τα κλειδιά.
Αυτός, κρατάει ανοιχτή τη θύρα της σωτηρίας, όπως τότε της Κιβωτού. Ανοιχτή η
πόρτα σήμερα και προσιτό το «έλθετε». Αύριο, όμως! Αν σαν τις μωρές παρθένες,
βρεθείς σε μια κλειστή πόρτα!..
5. Χρησιμοποιείται όμοια απ’ όλους. Σκέψου την πόρτα ενός
Υπουργείου. Απ’ αυτή περνάει ο Υπουργός, ο υπάλληλος, ο κλητήρας, ο ιδιώτης.
Στη σωτηρία του Χριστού, επίσημες είσοδοι δεν υπάρχουν. Λέει ο Παύλος, «δι’ αυτού
έχομεν αμφότεροι (Ιουδαίοι και Εθνικοί) την είσοδο» (Εφες.β:18).
6. Κλείνει στους ανεπιθύμητους. Το εσωτερικό μαντάλωμα,
αφήνει έξω τους ανεπιθύμητους. Ο «κλείων και ουδείς ανοίγει», μας βεβαιώνει ότι
στην επουράνιο πόλη «δεν θα εισέλθει τίποτα που μιαίνει και προξενεί βδέλυγμα»
(Αποκ.κα:27).
7. Οι οικείοι, ελεύθερα εισέρχονται και εξέρχονται. Η
σωτηρία δεν είναι ένα μαζικό, αποπροσωποποιημένο περιμάντρωμα. Ο Χριστός, που
είναι ο Ποιμήν και η Θύρα, μας βεβαιώνει ότι «τα πρόβατά του θα εισέλθουν και θα
εξέλθουν και θα βρουν (άφθονη) βοσκή» (Ιωάν.ι:9). Επικοινωνία με τον Κύριο («εισελεύσονται»)
και με τον κόσμο για τον Κύριο («εξελεύσονται»).
Γ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΜΟΝΗ ΘΥΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΟ
Υπάρχουν πολλές θύρες αμαρτίας, που θα σου πουν «έλα, μπες».
Μη ξεγελαστείς. Αυτές οι θύρες είσοδο έχουν, όχι όμως και έξοδο. Παγίδες
είναι...
Ο Χριστός είναι η Θύρα. Η μοναδική. Σήμερα, άκουσε την
πρόσκλησή Του, κι ανταποκρίσου σε αυτή. Άκουσέ Τον, πώς σε καλεί:
• «Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων»,
• «Δι’ Εμού εάν τις εισέλθει θέλει σωθεί»,
• «Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία»,
• «Έλθετε προς με όλοι οι κουρασμένοι και οι
φορτωμένοι»
