Τί σημαίνει το
εδάφιο Α’ Ιωάν.β:27 όπου λέει, «Και το
χρίσμα το οποίον υμείς ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν
να σας διδάσκη τις»; Το εδάφιο αυτό μιλάει για το βασικό αγιασμό που
διαμένει σ’ όλους όσοι έχουν λάβει το Πνεύμα. Δεν εννοεί ότι δεν χρειάζεται να
διδαχτεί κανείς από ένα δάσκαλο που έχει την κλήση του Θεού και είναι γεμάτος
με το Άγιο Πνεύμα. Ο δάσκαλος είναι ένα δώρο του Θεού, που έχει δοθεί για την
τελειοποίηση των αγίων σύμφωνα με το Εφεσ.δ:11-12. Ο αγώνας για την
τελειοποίηση είναι αυτό που λέμε «αγιασμός», και η διακονία του δασκάλου έχει
δοθεί για να βοηθήσει τους αγίους να κερδίσουν αυτό τον αγώνα.
Ο αγιασμός
διδάσκεται απ’ τη Γραφή.
Ο λόγος του Θεού
δεν προσπαθεί να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις στις αμέτρητες καταστάσεις που
μπορεί κάποιος ν’ αντιμετωπίσει. Αυτό είναι έργο του Αγίου Πνεύματος και της διακονίας.
Η Γραφή δίνει βασικές κατευθυντήριες γραμμές που απευθύνονται σε άνδρες και
γυναίκες κάθε πολιτισμού, κάθε εποχής και κάθε κατάστασης. Η Βίβλος μας λέει τί
αρέσει στο Θεό και τί δεν αρέσει. Μας λέει ποιες πράξεις και ποια συμπεριφορά
είναι αυτή που ο Θεός δεν δέχεται, και τί περιμένει απ’ το λαό Του.
Ο αγιασμός είναι
ένα ατομικό πρόβλημα.
Στο Φιλιπ.β:12
λέει, «..μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε
την εαυτών σωτηρίαν». Αυτό δεν επιτρέπει στον καθένα να φτιάχνει δικούς του
κανόνες για να παραμείνει σωσμένος, αλλά σημαίνει ότι ο καθένας πρέπει να
φροντίσει να εκπληρώσει τη σωτηρία του με φόβο και σεβασμό. Με άλλα λόγια η
σωτηρία είναι τελικά προσωπική ευθύνη του καθένα. Μετά την εμπειρία της
αναγέννησης, καθένας πρέπει να φροντίσει ώστε ν’ αντέξει μέχρι το τέλος του
αγώνα. Πρέπει να διατηρήσει ό,τι ο Θεός του έχει δώσει (Εβρ.γ:14).
Προσωπικές
πεποιθήσεις.
Ακριβώς επειδή ο
καθένας είναι προσωπικά υπεύθυνος απέναντι στο Θεό, πρέπει να έχει τις
προσωπικές του πεποιθήσεις. Απ’ τη στιγμή που λαμβάνουμε το Άγιο Πνεύμα
χρειάζεται να διδαχτούμε απ’ τους δασκάλους που ο Θεός έχει βάλει στην
εκκλησία, αλλά και απ’ το Πνεύμα κατ’ ευθείαν. Ακόμη πρέπει να έχουμε τις
προσωπικές μας πεποιθήσεις. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στη γνώμη ή στην
έλλειψη γνώμης των άλλων, αλλά πρέπει να ψάξουμε για μια απάντηση, εμείς οι
ίδιοι, σε συγκεκριμένα ζητήματα. Φυσικά, κάθε διδασκαλία της Γραφής είναι
αρκετή από μόνη της, και κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει λέγοντας ότι δεν
αισθάνεται πεπεισμένος.
Mερικές φορές ο
Θεός μπορεί να δώσει σε ένα άτομο συγκεκριμένες οδηγίες για κάποιο θέμα που δεν
είναι ανάγκη να τις συμμεριστούν κι οι άλλοι πιστοί. Ίσως αυτό να είναι
αναγκαίο εξαιτίας του περιβάλλοντος αυτού του ατόμου ή κάποιας αδυναμίας του σ’
ένα συγκεκριμένο θέμα, ή μπορεί ο Θεός να οδηγεί αυτό το άτομο σε μια πιο στενή
σχέση μαζί Του. Σ’ αυτή την περίπτωση το άτομο θα είναι τόσο σωστό σ’ αυτό που
πιστεύει, όσο συνεπές είναι με τις Γραφές (Ρωμ.ιδ:5,23). Την ίδια στιγμή
βέβαια, δεν θα πρέπει αυτό που πιστεύει να προσπαθεί με φορτικότητα να το
μεταδώσει και σ’ άλλους. Κατά το ίδιο τρόπο και οι άλλοι θα πρέπει να σέβονται
τις πεποιθήσεις του και να μην τις υποτιμούν (Ρωμ.ιδ:2-6). Ο Θεός πάντοτε θα
τιμήσει και θα ευλογήσει αυτούς που κάνουν προσωπικά βήματα αγιασμού. Υπάρχει
μια ιδιαίτερη ευλογία και σχέση με το Θεό σε κάθε τέτοια προσπάθεια.
