Το επίτευγμα ανήκει στους επιστήμονες της Ιαπωνικής Υπηρεσίας Εξερεύνησης του Διαστήματος (JAXA), που, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, χρησιμοποίησαν μικροκύματα για να κάνουν, από ένα πομπό σε ένα δέκτη, μετάδοση ρεύματος αρκετού ώστε να ζεστάνει μια κατσαρόλα.
Στην πραγματικότητα είχαν προηγηθεί πειράματα από άλλη ερευνητική ομάδα το 2007 γύρω από τον «ασύρματο ηλεκτρισμό». Συγκεκριμένα, κατάφεραν να «ανάψουν» μία λάμπα των 60 watt, τροφοδοτώντας την με ενέργεια από μία ηλεκτρική πηγή που βρίσκονταν σε απόσταση περίπου 1 μέτρου (3 πόδια) από αυτήν και χωρίς φυσικά να υπάρχει οποιαδήποτε φυσική σύνδεση ανάμεσά τους.
Στο πείραμα των ιαπώνων η απόσταση ήταν 55 μέτρα, και η ισχύς του ρεύματος 1,8 κιλοβάτ. Πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα, που ανοίγει μεγάλες δυνατότητες για το μέλλον, μεταξύ άλλων την αξιοποίηση της ηλιακής ακτινοβολίας για την παραγωγή ηλεκτρισμού στο διάστημα και την ασύρματη μετάδοσή της στη Γη.
«Είναι η πρώτη φορά που κάποιος κατάφερε να στείλει σχεδόν δύο κιλοβάτ ηλεκτρικής ενέργειας μέσω μικροκυμάτων σε ένα μικρό στόχο, χρησιμοποιώντας μια συσκευή ελέγχου μεγάλης κατευθυντικότητας», δήλωσε εκπρόσωπος της JAXA, η οποία εδώ και χρόνια εργάζεται για τη δημιουργία διαστημικών σταθμών παραγωγής ρεύματος.
Η διαστημική παραγωγή ηλεκτρισμού έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με την παραγωγή στη Γη, κυρίως ότι είναι πάντα διαθέσιμη, ανεξαρτήτως καιρού ή ώρας.
Αν και οι δορυφόροι, καθώς και ο διεθνής διαστημικός σταθμός χρησιμοποιούν την ηλιακή ενέργεια, την οποία μετατρέπουν σε ηλεκτρική για τις ανάγκες τους, η ασύρματη μετάδοση αυτού του ρεύματος στη Γη, ώστε να το χρησιμοποιούν ευρέως οι άνθρωποι, παραμένει επιστημονική φαντασία.
Όμως οι Ιάπωνες επιστήμονες επιμένουν πως είναι θέμα χρόνου κάτι τέτοιο να γίνει εφικτό. Η JAXA οραματίζεται ένα δίκτυο δορυφόρων με ηλιακούς συλλέκτες και αντένες, σε ύψος περίπου 36.000 χιλιομέτρων από την επιφάνεια του πλανήτη μας, που θα συλλέγουν το φως του Ήλιου, θα το μετατρέπουν σε ρεύμα και τελικά θα το «διακτινίζουν» στο έδαφος.
Όπως είπε ο εκπρόσωπος της JAXA, μπορεί να περάσουν δεκαετίες, έως ότου υπάρξει πρακτική εφαρμογή της φιλόδοξης τεχνολογίας. Εκτίμησε ότι αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, θα συμβεί στη δεκαετία του 2040.
Αν και η όλη ιδέα είχε ξεπηδήσει στους επιστημονικούς κύκλους των ΗΠΑ στη δεκαετία του ’60, ήταν η Ιαπωνία αυτή που πήρε ζεστά το ζήτημα, επειδή η νησιωτική χώρα εξαρτάται σε ανησυχητικό βαθμό από τις εισαγωγές πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών, με συνέπεια να προσπαθεί εναγωνίως να αποκτήσει ενεργειακή αυτάρκεια – έστω και εξ ουρανού.
Το σοβαρό πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα το 2011 έκανε την ανάγκη ακόμη πιο επείγουσα, καθώς έδειξε ότι η πυρηνική ενέργεια, στην οποία είχε «ποντάρει» η χώρα, δεν έχει αμελητέους κινδύνους.
