Όταν ο Παύλος πήγε στη μεγάλη
πόλη της διανόησης, την Κόρινθο, είπε: «απεφάσισα
να μη εξεύρω μεταξύ σας άλλο τι ειμή Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον»
(Α’ Κορ.β:2).
Κι όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το
μήνυμά του, απάντησε: «ημείς δε
κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους
Έλληνας μωρίαν» (Α’ Κορ.α:23).
Για του Κορίνθιους, το μήνυμα του
Παύλου μπορεί να ήταν γελοίο, ανόητο… όμως το Άγιο Πνεύμα είπε ότι: «το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των
ανθρώπων, και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων» (Α’ Κορ.α:25).
Σ’ αυτή την κοσμική πόλη, ο
σταυρός του Χριστού για μεν τους Ιουδαίους ήταν σκάνδαλο, για δε τους εθνικούς,
μωρία.
Οι διανοούμενοι Κορίνθιοι θέλανε
ένα ανθρωπόφτιαχτο φιλοσοφικό σύστημα, κάτι που να το καταλαβαίνουν με το μυαλό
τους.
«Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού· διότι
είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται να γνωρίση αυτά, διότι πνευματικώς
ανακρίνονται» (Α’ Κορ.β:14).
Η Γραφή διδάσκει ότι οι διάνυες
μας ήταν σκοτισμένες: «Τούτο λοιπόν λέγω
και μαρτύρομαι διά του Κυρίου, να μη περιπατήτε πλέον καθώς και τα λοιπά έθνη
περιπατούσιν εν τη ματαιότητι του νοός αυτών, εσκοτισμένοι την διάνοιαν,
απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού διά την άγνοιαν την ούσαν εν
αυτοίς, διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών» (Εφεσ.δ:17-18). Αγνοούσαμε την
ουσία του πράγματος.
Αλλ' ετυφλώθησαν αι διάνοιαι αυτών. Διότι έως της σήμερον το αυτό
κάλυμμα μένει εν τη αναγνώσει της παλαιάς διαθήκης, μη ανακαλυπτόμενον, επειδή
καταργείται διά του Χριστού, αλλ' έως σήμερον, όταν αναγινώσκηται ο Μωϋσής,
κάλυμμα κείται επί της καρδίας αυτών· όταν όμως επιστρέψη προς τον Κύριον,
θέλει αφαιρεθή το κάλυμμα. (Β’ Κορ.γ:14-16).
Μπορεί για κάθε «Κορίνθιο» ο
σταυρός του Χριστού να είναι μωρία, σε όσους όμως έχουν την εμπειρία της αναγέννησης
είναι "δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα".
«ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν
εσταυρωμένον»
Ο σταυρός πρέπει να είναι το
κέντρο του κηρύγματός μας.
Για το Θεό δεν ήταν ένα έκτακτο
μέτρο, γιατί το Αρνίο ήταν «εσφαγμένο από
καταβολής κόσμου» (Αποκ.ιγ:8).
Ο σταυρός, ο θάνατος του Χριστού
είχε σκοπό να νικήσει το Σατανά που με απάτη είχε κλέψει τα δικαιώματα του
ανθρώπου. Να αποκαταστήσει την αδικία.
Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, (Ρωμ.ε:1).
«και να συνδιαλλάξη αμφοτέρους εις εν σώμα προς τον Θεόν διά του
σταυρού, θανατώσας δι' αυτού την έχθραν» (Εφεσ.β:16).
Ο σταυρός, όχι το σχήμα,
δικαιώνει τον άνθρωπο και κατακρίνει το διάβολο.
«Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του
διαβόλου» (Α’ Ιωάν.γ:8).
Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός
παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα
το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, (Εβρ.β:14).
Με το σταυρό, ο Χριστός
απελευθέρωσε τους σκλάβους που κρατούσε αιχμάλωτους ο Σατανάς και τους συμφιλίωσε
με τον εαυτό Του.
«αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού μυστηριώδη, την αποκεκρυμμένην,
την οποίαν προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, την οποίαν ουδείς
των αρχόντων του αιώνος τούτου εγνώρισε· διότι αν ήθελον γνωρίσει, δεν ήθελον
σταυρώσει τον Κύριον της δόξης» (Α’ Κορ.β:7-8).
Αυτό ήταν το αιώνιο μυστικό!
Τελικά ο διάβολος πιάστηκε στην
παγίδα που ο ίδιος έστησε. Δεν λογάριασε την αγάπη που είχε ο Θεός για τον
άνθρωπο.
Δεν μπορούσε να φανταστεί, αφού
στερείται αγάπης, ότι ο Θεός θα έδινε ό,τι πιο πολύτιμο είχε για να κερδίσει
τον άνθρωπο.
Ο Σατανάς απογυμνώθηκε στο σταυρό
(Κολ.β:15).
Αυτό που φαινόταν ήττα,
μετατράπηκε στο μεγαλύτερο θρίαμβο.
Στην αρχή της χριστιανικής μας
ζωής, γνωρίζουμε πολύ λίγο τι υπάρχει μέσα στην καρδιά μας. Εξετάζουμε τα πάντα
πολύ επιφανειακά.
Καθώς όμως προχωράμε στην
πρακτική καθημερινή ζωή, και μελετάμε το λόγο του Θεού, αρχίζουμε να
καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε.
Ανακαλύπτουμε τα βάθη του κακού
μέσα μας, το κενό και τη ματαιότητα του κόσμου.
Καταλαβαίνουμε την απόλυτη ανάγκη
εξάρτησης από το Θεό.
Όλα αυτά ταπεινώνουν το σαρκικό
άνθρωπο, μας κάνουν δύσπιστους ως προς τον εαυτό μας και αισθανόμαστε την
ανάγκη να στηριζόμαστε σαν τα παιδιά σ’ Αυτόν.
Καθώς αυξάνουμε στη γνώση του
εαυτού μας, κατανοούμε καλύτερα τη χάρη, την αγάπη, την υπομονή, τη φροντίδα,
τις επεμβάσεις του Θεού.
Καταλαβαίνουμε περνώντας κάποιες
καταστάσεις.
Το πρακτικό αποτέλεσμα όλης αυτής
της πνευματικής γυμνασίας είναι να γίνουμε πιο βαθείς, πιο σταθεροί, πιο
γλυκείς χαρακτήρες!!
Ελευθερωνόμαστε από: μάταιες
σκέψεις, θεωρίες και ακρότητες.
Μπορούμε να καταλάβουμε καλλίτερα
τους άλλους και γινόμαστε επιεικέστεροι στις κρίσεις μας.
Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος
ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε
δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς
αυτού, ή ουχί. (Δευτ.η:2).
