Πειρασμοί

Δεν υπάρχει άνθρωπος επάνω στη γη, που δεν δοκίμασε την πεί­ρα του όποιου πειρασμού.

Και για να είμαι από την αρχή σαφής, ο πειρα­σμός δεν είναι αμαρτία.

Ο πειρασμός είναι ανθρώπινος, είναι γνώρισμα κάθε ανθρώ­που, ακόμα και του αναμάρτητου Ιησού Χριστού.

Ο Ιησούς σαν άνθρωπος, υπέστη σειρά πει­ρασμών, αλλά νίκησε τον πειραστή σε όλα τα μέτωπα.

Ο άνθρωπος χωρίς τον Χριστό, βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία του διαβόλου και εκτελεί τις περισσότερες εισηγήσεις του.

Όταν μετανοήσει ο αμαρτωλός και καλέσει τον Κύριο Ιησού να τον συγχωρήσει και αναγεννιέται, ο Χριστός εγκαθί­σταται στην καρδιά αυτού του ανθρώ­που για την αποτελεσματική αντιμετώπι­ση των δυσκολιών, των προβλημάτων και των πειρασμών.

Η Βίβλος προειδοποιεί τον πιστό για τους κινδύνους που απει­λούν τη ζωή, για να τον διαφυλάξει από ενδεχόμενη πνευματική πτώση.

 

Ο πειρασμός της σαρκικής ζωής.

Ο Θε­ός μας δημιούργησε με δύο υποστά­σεις: τη φυσική και την πνευματική.

Η πνευματική υπόσταση έχει ανάγκη τη σύνδεσή μας με το Θεό δια του Ιη­σού Χριστού. Αυτό επιτυγχάνεται με την πίστη μας στο τελειωμένο έργο του Υιού του Θεού.

Η φυσική μας υπόσταση έχει ανάγκη πρόσλη­ψης διαφόρων ουσιών για την διατή­ρησή της ζωής.

Ο Δημιουργός μας προίκισε με το δώρο της όρεξης για την αναζήτηση των απαραιτήτων συστατικών, αλλά ποτέ σε βάρος της πνευματικής μας προόδου.

Για παρά­δειγμα, ο λαός Ισραήλ που ελευθε­ρώθηκε από τα χέρια του δυνάστη Φαραώ, κάποια στιγμή μέσα στην έ­ρημο τους άνοιξε η όρεξη για τα αγα­θά που απολάμβαναν παλιά στην Αίγυπτο.

Ξέχασαν όμως τελείως, κάτω από ποιες βάναυσες συνθήκες τα γεύ­ονταν. Παραπονούνταν λοιπόν στο Μωυσή, "ενθυμούμεθα τα οψάρια, τα οποία ετρώγαμεν εν Αιγύπτω δωρε­άν, τα αγγούρια, και τα πεπόνια, και τα πράσα, και τα κρεμμύδια και τα σκόρ­δα" (Αριθ.ια:5).

Η σάρκα τους πεθύμησε τις φτωχές εκείνες απο­λαύσεις, αλλά λησμόνησαν τον βούρ­δουλα του κατακτητή. Έπεσαν στον πειρασμό της σαρκικής ζωής.

Βέβαια, το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι θείο δώρο:

"Ο εργαζόμενος ερ­γάζεται δι' εαυτόν, διότι το στόμα αυτού αναγκάζει αυτόν" (Παρ.ις:26).

Από τη στιγμή όμως που ρίχνεται με αναισθησία στην σπάταλη ικανο­ποίηση των ορέξεών του, μόνο κακό κάνει στον εαυτό του, αμαρτάνει.

Αλλά όσο και να προσπαθή­σει ο άνθρωπος να ικανοποιήσει τις σωματικές του επιθυμίες, η ψυχή του θα λιμοκτονεί:

«Πάς ο μόχθος του αν­θρώπου είναι δια το στόμα αυτού και όμως η ψυχή δεν χορταίνει» (Εκκλ.ς:7).

Ο άνθρωπος που αντιτάσσεται στο θέλημα του Θεού, οτιδήποτε και αν κά­νει είναι καταδικασμένος σε αποτυχία και θα αποδειχθούν μάταιες οι προ­σπάθειες να ικανοποιήσει τα όποια πά­θη του.

«Καθώς μάλιστα ο πεινών ο­νειρεύεται, ότι ιδού τρώγει, πλήν εξε­γείρεται και ιδού είναι ητονισμένος, και η ψυχή αυτού διψά, ούτω θέλουσι εί­σθαι τα πλήθη πάντων των εθνών, των πολεμούντων εναντίον του όρους Σιών» (Ης.κθ:8) .

Ο άνθρωπος που υποκύπτει στον πειρασμό της σαρκικής ζωής είναι πά­ντα ανικανοποίητος, κενός.

Το αλκο­όλ στέκεται αδύνατο να γεμίσει το εί­ναι του ανθρώπου.

Όσο πιο πολύ το χρησιμοποιεί τόσο πιο πολύ το ζητάει ο οργανισμός του.

«Έλθετε, λέγουσι, θέλω φέρει οίνον, και θέλομεν με­θυσθή με σίκερα, και αύριον θέλει εί­σθαι ως η ημέρα αύτη, πολύ πλέον ά­φθονος» (Ης.να:12).

Η λαιμαργία είναι ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και ο λόγος του Θεού μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου:

«Όταν καθίσης να φάγης μετά άρχοντος, παρατήρει επιμελώς τα παρατιθέμενα έμπροσθέν σου, και βάλε μάχαιραν εις τον λαιμόν σου, ε­άν είσαι αδηφάγος» (Παρ.κγ:1).

Συνήθως ενδίδεις στον πειρασμό της σαρκικής ζωής, όταν συνανα­στρέφεσαι με ανθρώπους που είναι παραδομένοι στην οινοποσία και την ασωτία.

«Μη έσο μεταξύ οινοποτών, μεταξύ κρεοφάγων ασώτων» (Παρ.κγ:20). Άπεχε απ' αυτούς.

Ο Ιησούς Χρι­στός σχηματίζοντας το πορτραίτο των εσχάτων καιρών προτρέπει τους δι­κούς Του να λάβουν όλα τα ενδεδειγ­μένα μέτρα:

«Προσέχετε δε εις ε­αυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρ­δίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών και επέλθη αιφνι­δίως εφ' υμάς η ημέρα εκείνη» (Λουκ.κα:34).

Η σάρκα μας, είναι σύμμαχος του Σατανά και πρέπει να τεθεί σε αχρηστία.

Ήδη, πάνω στο Γολγοθά, ο Ιησούς Χριστός πεθαίνοντας για τις αμαρτίες μας, μας έδωσε τη δύναμη να θανατώσουμε τον παλιό μας άνθρωπο μ' όλα τα πά­θη και τις επιθυμίες:

«Ο πα­λαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώ­θη μετά του Χριστού, δια να καταρ­γηθή το σώμα της αμαρτίας» (Ρωμ.ς:6).

Αν αυτό το πιστεύουμε, τότε απαλλαχθήκαμε από έ­να άχαρο εμφύλιο πόλεμο μέσα μας.

Ο Διάβολος θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα ν' αναβιώσει μέσα μας την αμαρ­τωλή φύση.

Υποχρέωσή μας είναι να υποτάξουμε όλες τις σαρκικές μας ε­πιθυμίες, όσες φορές κι αν ξυπνούν, και να τις επανατοποθετούμε στον Γολγοθά, στον θάνατο που είναι και η αξία τους.

Ο απόστολος Παύ­λος δοκίμαζε διαρκώς αυτή την πείρα όταν έγραφε στους σαρκικούς χρι­στιανούς στην Κόρινθο:

«Εγώ λοιπόν, ούτω τρέχω, ουχί αβεβαίως, ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα, αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλα­γωγώ, μήπως εις άλλους κήρυξας, ε­γώ γίνω αδόκιμος» (Α' Κορ.θ:26-27).

Οι άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν τον Κύριο, εκτελούν τις επι­θυμίες της σάρκας, γιατί αυτή είναι η φύση τους.

Ο άνθρωπος, όμως, που βγήκε από την Αίγυπτο της αμαρτίας, εάν δεν γεμίσει με το Πνεύμα του Θε­ού, είναι πολύ πιθανό να επιθυμήσει κάποια στιγμή και να νοσταλ­γήσει την παλιά αμαρτωλή ζωή, όλα ε­κείνα τα ευτελή πράγματα.

Αμέσως πρέπει να θυμηθεί το πόσο υπέφερε στην σκλαβιά της αμαρτίας, για την ο­ποία χρειάστηκε να πεθάνει ο Υιός του Θεού και να φρονεί ότι είναι νεκρός για την αμαρτία και ζωντανός στο Θεό δια του Ιησού Χριστού.

Όταν ξυπνήσει μέσα του αυτή η επιθυμία να περιπέσει στον πειρασμό της σαρκικής ζωής, ας θυμίσει στον εαυτό του, ότι το φρόνημα της σάρκας είναι έχθρα προς τον Θεό.

 

Ο πειρασμός της ηθικής χα­λάρωσης.

Υπάρχουν τομείς στη ζωή του κά­θε ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου, ακόμα και στη ζωή των Χριστιανών, που όταν ατονήσουν, μπορεί να τον καταστρέψουν ανε­πανόρθωτα.

Ο Θεός μας προ­ειδοποιεί να απέχουμε από αμαρτωλούς αν­θρώπους, όταν πρόκειται να ζηλέψουμε και να μιμηθούμε τις πράξεις τους:

«Εάν ίδης κλέπτnv, τρέχεις μετ' αυτού και μετά μοιχών είναι η μερίς σου» (Ψαλμ.ν:18).

Αλλά το κυριότερο είναι μέσα στην καρδιά μας να μι­σούμε οτιδήποτε αντιτίθεται στο Νόμο του Θεού.

Να μην έχουμε καμιά συμμε­τοχή στην μερίδα των κλεπτών και μοιχών, γιατί την μερίδα αυτή, την προσφέρει ο Σα­τανάς.

Επίσης ο άνθρωπος ο πιστός, που δικαιώ­θηκε με τη χάρη του Θεού και ελευθερώθη­κε από το ψεύδος του Διαβόλου, πρέπει να μισεί τα έργα των ασεβών, οποιαδήποτε και αν είναι αυτά.

Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να δίνει το δίκιο στους ασεβείς.

Ακόμα και στους κοσμικούς κύκλους κολάζεται η έλλειψη μέτρου στα λόγια:

«Τον λέγοντα προς τον ασεβή, εί­σαι δίκαιος, τούτον οι λαοί θέλουσι καταρα­σθή, και τα έθνη θέλουσι βδελύττεσθαι» (Πα­ρ.κδ:24).

Και καταλήγει η καταφανής αδικία στο να χειροκροτείται ο άδικος και α­μαρτωλός:

«Όσοι εγκαταλείπουσι τον νόμον, εγκωμιάζουσι τους ασεβείς, αλλά οι φυλάττοντες τον νομον, αντιμάχονται εις αυτούς» (Παρ.κη:4).

Όταν ο άνθρωπος αρχί­ζει ν' απομακρύνεται από τις διακηρύξεις του λόγου του Θεού, μπορεί να πέσει στον πει­ρασμό της ηθικής χαλάρωσης, να μην αι­σθάνεται αποτροπιασμό για την έκλυση των ηθών, να μην φλέγεται για την καταπάτηση του δίκιου και ορθού.

Οι αρχιερείς της εποχής του Χριστού δεν βρήκαν καμιά αδι­κία στο πρόσωπο του Χριστού, είχαν όμως καταληφθεί από έντονη ζηλοτυπία και ά­σπονδο μίσος εναντίον Του, και σαν βρέθηκε ο άνθρωπος και μάλιστα από τον κύκλο του Ιησού που θα Τον παρέδιδε, γέλασαν μ' όλη τους την καρδιά:

«Τότε ο Ιούδας ο Ισκαριώ­της, εις των δώδεκα, υπήγε προς τους αρχιε­ρείς, δια να παραδώσει αυτόν εις αυτούς. Εκείνοι δε ακούσαντες εχάρησαν και υπεσχέ­θησαν να δώσωσιν εις αυτόν αργύρια, και ε­ζήτει πώς να παραδώση Αυτόν εν ευκαιρία» (Μάρκ.ιδ:11).

Υπάρχει άραγε ηθική χαλά­ρωση περισσότερη απ' αυτή;

Δοξάζουμε, βέ­βαια, το Θεό που μετέτρεψε την αναμενόμε­νη αυτή κατάφορο αδικία, που είχε σαν κα­τάληξη την σταύρωση του άμωμου Υιού του Θεού, σε ανείπωτη ευλογία για όλους αυτούς που καταφεύγουν στα πόδια του Ιησού Χρι­στού, και Τον δέχονται σαν προσωπικό Σω­τήρα.

Στον πειρασμό της ηθικής χαλάρωσης πέφτει και ο θρησκευόμενος όταν συμπορεύεται με δολοφόνους, γιατί είναι βέβαιο, ότι θα κατα­λήξει στο να τους μιμηθεί.

Ο Σαύλος, ο ευσε­βής Φαρισαίος, ο μετέπειτα Παύλος, έπεσε σ' αυτό τον πειρασμό, πριν συναντήσει ακόμα το Χριστό και κατόπιν άρχισε να δέρνει, να κακοποιεί τους πιστούς του Χριστού και να τους εξαναγκάζει να Τον βλασφημούν.

Όταν, αργότερα, διωκόταν ο ίδιος για την πίστη του στο Χριστό, ομολογούσε:

«Ότε εχύνετο το αίμα Στεφάνου του μάρτυρος του Χριστού και εγώ ήμην παρών και συνεφώνουν εις τον φόνον αυτού, και εφύλαπον τα ιμάτια των φονευόντων αυτόν» (Πράξ.κβ:20).

Είναι πράγματι τρομερή ηθική χαλάρωση για κάποιους να γνωρίζουν μεν την δικαιο­σύνη του Θεού, αλλά να σιγοντάρουν και να επιδοκιμάζουν αυτούς που ρίχνονται σε πά­σης φύσης αμαρτίες:

«Οίτινες ενώ γνωρί­ζουσι την δικαιοσύνην του Θεού, ότι οι πράτ­τοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου, ουχί μόνο πράττουσι αυτά, αλλά και συνευδοκού­σιν εις τους πράττοντας» (Ρωμ.α:32).

Τα αδέλφια του Ιωσήφ του γιου του Ια­κώβ δεν μπόρεσαν ν' αποβάλλουν το φθόνο και την ζηλοτυπία που έτρεφαν γι' αυτόν, με αποτέλεσμα ν' αποφασίσουν να τον σκοτώ­σουν, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξαν γνώμη και τον πούλησαν σε διερχόμενους ε­μπόρους.

Ο πειρασμός της ηθικής χαλάρω­σης συνέβαλε στην αποβολή κάθε αδελφικής αλληλεγγύης για την εξόντωση του αγαπη­μένου γιου του Ιακώβ «Οι δε (αδελφοί του) ιδόντες αυτόν (τον Ιωσήφ) μακρόθεν, πριν πλησιάση εις αυτούς, συνεβουλεύθησαν κατ' αυτού να φονειίσωσιν αυτόν» (Γέν.λζ:18).

Ο πειρασμός της ηθικής χαλάρωσης είχε σαν αποτέλεσμα να στασιάσουν οι συνεργά­τες του Μωυσή και του Ααρών, για να τον α­νατρέψουν από την ηγεσία.

Χρειάστηκε ο Θε­ός να χρησιμοποιήσει πολύ σκληρή τιμωρία για να ματαιώσει τα σχέδιά τους:

«Και συνήχθησαν (ο Κορέ, ο Δαθάν, ο Αβειρών και ο Ρουβήν) εναντίον του Μωυσή και εναντίον του Ααρών, και είπον προς αυτούς, Αρκεί εις εσάς, διότι πάσα η συναγωγή, πάντες είναι άγιοι και ο Κύριος είναι μεταξύ αυτών, και διατί υψώνεσθε υπεράνω της συναγωγής του Κυρίου» (Αριθ.ις:3).

Όταν ο άνθρωπος ακόμα και ο πιστός, δεν δείξει το απαιτούμενο ενδιαφέρον να κρατή­σει τις αποστάσεις από τους κλέπτες και μοι­χούς, τους ασεβείς και αμαρτωλούς, τους α­δίκους και φθονερούς, τους στασιαστές και εγκληματίες, το πιθανότερο είναι να υποστεί τέτοια ηθική χαλάρωση, που να υποκύψει στον πειρασμό να τους μιμηθεί.

Αυτοί είναι μερικοί από τους ειδικούς πει­ρασμούς των ανθρώπων γενικά.

Ας τους προσέξουμε, και ας ζη­τήσουμε την χάρη του Θεού να τους αποφύγουμε.

Δεν είναι υποχρεωτικό να δοκιμάσουμε όλους αυτούς τους πειρασμούς και μά­λιστα να ενδώσουμε σ' αυτούς.

Όσοι ανα­γεννηθήκαμε από το Πνεύμα του Θεού, αναφωνούμε ότι «εις πάντα ταύτα υπερνικώ­μεν δια του αγαπήσαντας ημάς» (Ρωμ.η:37).