Η μωρία του σταυρού

Όταν ο Παύλος πήγε στη μεγάλη πόλη της διανόησης, την Κόρινθο, είπε:

«απεφάσισα να μη εξεύρω μεταξύ σας άλλο τι ειμή Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον» (Α’ Κορ.β:2).

Και όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το μήνυμά του, απάντησε:

«ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν» (Α’ Κορ.α:23).

Αυτό είναι το μεγάλο μας φταίξιμο!

Το να διαβάσει κανείς σωστά τις μέρες μας και να καταλάβει σωστά το τι συμβαίνει γύρω μας, καθώς και το γιατί όλων αυτών, είναι νομίζουμε δύσκολη και κρίσιμη υπόθεση. 

Πολλοί προβληματίζονται, αρκετοί καταγράφουν ή και αναλύουν τα γεγονότα, τις εξελίξεις γύρω μας και μερικοί τολμούν να προτείνουν λύσεις ή να μοιράζουν κάποτε και ευθύνες. 

Το γιατί των ημερών μας ελάχιστοι μπορούν να το αντιληφθούν και να μας πείσουν ότι το κατέχουν. Αυτό όμως είναι το κρισιμότερο όλων. Από αυτό κρέμονται οι λύσεις, οι σωστές κατευθύνσεις, τα ακριβή συμπεράσματα και η εκτίμηση των προεκτάσεων και των συνεπειών.

ΤΑ ΕΠΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Τα λόγια που είπε ο Ιησούς πάνω στο σταυρό ήταν πολύ σημαντικά κι είχαν βαθύ νόημα. Γι’ αυτό το λόγο, θα αναφερθούμε σ’ αυτό το μάθημα και θα μελετήσουμε προσεκτικά αυτά τα τελευταία λόγια του Κυρίου μας, ενώ γευόταν την αγωνία του θανάτου.

Α. “ΠΑΤΕΡ, ΣΥΓΧΩΡΗΣΟΝ ΑΥΤΟΥΣ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΞΕΥΡΟΥΣΙ ΤΙ ΠΡΑΤΤΟΥΣΙ” (Λουκ.κγ:34).

Τη στιγμή της μεγαλύτερης αγωνίας Του, ο Ιησούς προσπάθησε να δικαιολογήσει τη στάση των εχθρών και των βασανιστών Του. Οι καταδικασμένοι σε σταυρικό θάνατο συνήθως στρίγκλιζαν, καταριόνταν και έφτυναν τους θεατές και τους δημίους. Κανείς άσχημος λόγος δεν βγήκε απ’ τα χείλη του Ιησού, κανένα παράπονο, καμία προσευχή για έλεος. Ο Ιησούς λυπόταν τους βασανιστές Του περισσότερο απ’ τον εαυτό Του.  Δεν σκεφτόταν πόσο υπέφερε Αυτός αλλ’ η καρδιά Του συμπονούσε και θλιβόταν γι’ αυτούς που Τον θανάτωναν. “Δεν εξεύρουσι τι πράττουσι”. Η μεγάλη Του αγάπη Τον έκανε να συγχωρεί και να προσεύχεται ακόμα και για τους εχθρούς Του ενώ βρισκόταν κρεμασμένος κι αγωνιούσε.

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ

Γραφικές αναφορές: Ματθ.κζ:32-61   Μάρκ.ιε:21-47   Λουκ.κγ:26-49   Ιωάν.ιθ:16-42

Α.  Η ΜΑΣΤΙΓΩΣΗ

Η μαστίγωση λάμβανε χώρα πριν απ’ τη σταύρωση. Ήταν μία τιμωρία τόσο φριχτή που το μυαλό μουδιάζει και μόνο στη σκέψη της. Το θύμα γυμνωνόταν δημόσια, δενόταν απ’ τα χέρια σε κυρτή στάση πάνω σ’ ένα πάσσαλο κι ύστερα, στα τεντωμένα νεύρα της γυμνής πλάτης που συσπόνταν, έριχναν χτυπήματα με δερμάτινα λουριά, τα οποία κατέληγαν σε βαριές, οδοντωτές άκρες από κόκαλο και μολύβι. Με κάθε χτύπημα σκιζόταν το δέρμα μέχρι που φαίνονταν οι φλέβες. Συχνά, το μαστίγιο έπεφτε πάνω στο πρόσωπο κι “έβγαζε” τα μάτια και τα δόντια. Το θύμα, τις περισσότερες φορές, λιποθυμούσε και συχνά πέθαινε.  Οταν μαθαίνουμε πόσο φριχτό ήταν το μαστίγωμα των Ρωμαίων, τα λόγια του Πέτρου, “Με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε” (Α’ Πέτρ.β:24) αποκτούν καινούριο νόημα.

ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Καυχιέται ο άνθρωπος, για κάτι πού έχει και του είναι πολύτιμο. Η μάνα, για το μοναχοπαίδι της. Ο συγγραφέας, για το βιβλίο του. Ο αθλητής, για το ρεκόρ του. Ο πλούσιος, για τα αγαθά του. Παντού υπάρχει το «του». Ο χριστιανός, μπορεί να καυχηθεί για κάτι; Και, γιατί; Την απάντηση μας δίνει ο Παύλος στη Γαλάτες ς:14. Καυχιέται για κάτι πού οι άλλοι αποφεύγουν για... να μη διωχθούν. «Καυχιέται, στον Σταυρό του Χριστού».

Γιατί;

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Στο όραμά του ο Ιωάννης στην Πάτμο, είδε-«εν μέσω του θρόνου... αρνίον εστηκός ως εσφαγμένον» (ε:6) και οι 28 φορές που στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται ο Χριστός και η θυσία Του, κάνουν την Αποκάλυψη να κυριαρχείται από το Σταυρό και το εξιλαστήριο έργο του Χριστού. Έτσι, ο Σταυρός δεν περιορίζεται στον ιστορικό επίγειο ρόλο του. Είναι το κέντρο της πνευματικής μας ζωής εδώ, μα θα 'ναι και το κέντρο της λατρείας μας στον ουρανό για πάντα- «εν μέσω του θρόνου».

Τετέλεσται

Ιωάν.ιθ:17-30

Ο Χριστός, έμεινε 6 ώρες στο Σταυρό. Από τις 9 το πρωί, ως τις 3 τ’ απόγευμα. Στο πρώτο τρίωρο, έως τις δώδεκα, προσευχήθηκε για τους όχλους, άνοιξε τον Παράδεισο στον ληστή, μίλησε με στοργή στη μητέρα Του.

Η μωρία του σταυρού

Όταν ο Παύλος πήγε στη μεγάλη πόλη της διανόησης, την Κόρινθο, είπε: «απεφάσισα να μη εξεύρω μεταξύ σας άλλο τι ειμή Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον» (Α’ Κορ.β:2).

Κι όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το μήνυμά του, απάντησε: «ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν» (Α’ Κορ.α:23).

ΕΚΕΙ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ ΑΥΤΟΝ

Και ότε ήλθον εις τον τόπον τον ονομαζόμενον Κρανίον, εκεί εσταύρωσαν αυτόν και τους κακούργους, τον μεν εκ δεξιών, τον δε εξ αριστερών. Λουκ. κγ:33

Έξω από τα τείχη της παλιάς Ιερουσαλήμ υπάρχει ένα ύψωμα που ονομάζεται Γολγοθάς. Η ονομασία αυτή σημαίνει κρανίου τόπος. Όλοι οι ευαγγελιστές μας πληροφορούν ότι εκεί οδήγησαν τον καταδικασμένο Ιησού και εκεί στο Γολγοθά, Τον σταύρωσαν.

Αυτός ο τόπος ήταν ο τόπος των εκτελέσεων και συχνά μπορούσε να δει κανείς σκορπισμένα εδώ και εκεί τα κρανία των καταδίκων που είχαν εκτελεσθεί.

Οι παραδόσεις (06)

Ο σταυρός

1. Ποια είναι η γενική αντίληψη για το σταυρό σήμερα;

Ο σταυρός θεωρείται ιερό αντικείμενο, τιμάται και προσκυνάται. Επίσης θεωρείται σαν φυλακτό και μέσο κατά των πονηρών πνευμάτων. Ακόμη το σημείο του σταυρού θεωρείται σαν προσευχή που πρέπει να γίνεται συνεχώς απ’ τους Χριστιανούς.

2. Είναι σωστή αυτή η αντίληψη; Είναι σύμφωνη με την παράδοση των αποστόλων του Κυρίου;

ΟΧΙ. Δεν είναι σωστή για τους παρακάτω λόγους:

o σταυρός σαν σύμβολο του θεού Ηλιου-Δία

Στίς πρωτοελληνικές διαλέκτους ο σταυρός λεγόταν -ΚΑΡΟΣ από τή ρίζα -ΚΑ, καί αυτή η λέξη διασώζεται σήμερα σέ όλη τήν Ευρώπη ΚΑΡΟΣ = Κ` ΡΟΣ = CROSS, αλλά καί στή λέξη καρώ πού σημαίνει τετράγωνο ή ρόμβος.

Στη ρίζα -ΚΑΣ λοιπόν βρίσκουμε την έννοια τού σταυρού, δηλαδή την ένωση “κάσις” ενός συμβόλου πού είχαν οι σαρακατσάνοι πριν τον Χριστιανισμό. Τον σταυρό στους Σαρακατσάνους τον βρίσκουμε όχι μόνο στο εσωτερικό, μα και στο εξωτερικό των καταλυμάτων τους όπου έβαζαν εμφανώς σταυρό. 

ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΝΤΕΣ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ 51 - Ο σταυρός

Α’ Κορ.α:17-18

Εδώ βλέπουμε, ότι το κήρυγμα του σταυρού, είναι μωρία για μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων και το λυπηρό είναι ότι αυτοί που το κρίνουν έτσι, είναι απολλυμένοι, χαμένοι!

Στις μέρες που ζούμε πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε το τρομακτικό γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι που επαγγέλλονται ότι είναι χριστιανοί δεν ξέρουν τη σωτήρια δύναμη που βρίσκεται στο σταυρό του Χριστού. Έχουν διδαχτεί να εμπιστεύονται τα καλά τους έργα και ακολουθούν τυφλούς οδηγούς. Γι’ αυτούς, ο θάνατος του Χριστού δεν διαφέρει απ’ το θάνατο κάποιου άλλου προφήτη ή απόστολου.

Ο θάνατος του Χριστού ήταν αποκαταστατικός (ΒΔ)

Εβρ.θ:12 ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιώνιον λύτρωσιν. Διότι εάν το αίμα των ταύρων και των τράγων, και η σποδός της δαμάλεως ραντίζουσα τους μεμολυσμένους αγιάζει πρός την καθαρότητα της σαρκός, πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα θεό;

Ο Κύριος Ιησούς δια του αίματος Του αγιάζει του μεμολυσμένους δια του Πνεύματος του αιωνίου: Όλη αυτή η θυσία έγινε δια μέσου, με την βοήθεια, την έγκριση του Πατέρα Θεού. Ο Πατέρας ήταν που δέχτηκε αυτή τη θυσία που ο Χριστός σαν άνθρωπος προσέφερε υπέρ πάντων των ανθρώπων που αγαπούσε.

Eβρ.ι:10 Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.

Το θέλημα ήταν του Θεού, γιατί λέει στο εδ.9 «τότε είπεν· Ιδού, έρχομαι διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου. Αναιρεί το πρώτον, διά να συστήση το δεύτερον» που σημαίνει ότι μέχρι τότε δεν γινόταν το θέ­λημα του Θεού.

Ο σταυρός σου …… ο σταυρός μου

Τί γίνεται λοιπόν με το σταυρό σου;  

Τί με κοιτάς έτσι κι απορείς;  

Δεν λες πως είσαι του Κυρίου;  

Ότι είσαι δικός Του;   

Ότι Τον ακολουθείς;  

Ε, λοιπόν πώς Τον ακολουθείς, έτσι χωρίς σταυρό;  

Ακολουθώντας το Χριστό οπουδήποτε…

Ματθαίος η:18-22

«Ιδών δε ο Ιησούς πολλούς όχλους περί εαυτόν, προσέταξε να αναχωρήσωσιν εις το πέραν. Και πλησιάσας εις γραμματεύς είπε προς αυτόν, Διδάσκαλε, θέλω σοι ακολουθήσει όπου αν υπάγης. Και λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν. Άλλος δε εκ των μαθητών αυτού είπε προς αυτόν· Κύριε, συγχώρησόν μοι να υπάγω πρώτον και να θάψω τον πατέρα μου. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν· Ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς».

Ο Ιησούς είδε πολύ όχλο να Τον περιτριγυρίζει και σαν αποτέλεσμα πρόσταξε να φύγουν στην απέναντι μεριά της λίμνης! Αναρωτιέται βέβαια κανείς γιατί; Γιατί όταν βλέπει ο Χριστός τα πλήθη, αντί να μείνει σηκώνεται να φύγει; Πολύ πιθανόν να χρειαζόταν ξεκούραση, ανανέωση, ο ίδιος και οι μαθητές.

Αυτή η στάση του Ιησού, δεν είναι χωρίς προηγούμενο. Και σε άλλες περιπτώσεις φεύγει ακριβώς όταν έρχονται τα πλήθη:

«Αλλ' έτι μάλλον διήρχετο η φήμη περί αυτού, και συνηθροίζοντο όχλοι πολλοί, διά να ακούωσι και να θεραπεύωνται υπ' αυτού από των ασθενειών αυτών· αυτός δε απεσύρετο εις τας ερήμους και προσηύχετο» (Λουκ.ε:15-16).

Το μεγάλο μας φταίξιμο!

Το να διαβάσει κανείς σωστά τις μέρες μας και να καταλάβει σωστά το τι συμβαίνει γύρω μας, καθώς και το γιατί όλων αυτών, είναι δύσκολη και κρίσιμη υπόθεση. Πολλοί προβληματίζονται, αρκετοί καταγράφουν ή και αναλύουν τα γεγονότα, τις εξελίξεις γύρω μας και μερικοί τολμούν να προτείνουν λύσεις ή να μοιράζουν και ευθύνες. Το γιατί των ημερών μας ελάχιστοι μπορούν να το αντιληφθούν και να μας πείσουν ότι το κατέχουν. Αυτό όμως είναι το κρισιμότερο όλων. Από αυτό κρέμονται οι λύσεις, οι σωστές κατευθύνσεις, τα ακριβή συμπεράσματα και η εκτίμηση των προεκτάσεων και των συνεπειών.

Στις μέρες μας το σωστό διάβασμα των γεγονότων, οι σωστές απαντήσεις λείπουν ή σπανίζουν. Και όπως είναι φυσικό, το επόμενο βήμα είναι  η επικίνδυνη επανάληψη των ίδιων λαθών, οι ίδιες συνέπειες, που όμως  έχουν αθροιστικό χαρακτήρα, γι' αυτό και τα περιθώρια ολοένα και στενεύουν δραματικά.

Αυτό είναι το μεγάλο μας φταίξιμο!

Το να διαβάσει κανείς σωστά τις μέρες μας και να καταλάβει σωστά το τι συμβαίνει γύρω μας, καθώς και το γιατί όλων αυτών, είναι νομίζουμε δύσκολη και κρίσιμη υπόθεση. Πολλοί προβληματίζονται, αρκετοί καταγράφουν ή και αναλύουν τα γεγονότα, τις εξελίξεις γύρω μας και μερικοί τολμούν να προτείνουν λύσεις ή να μοιράζουν κάποτε και ευθύνες. Το γιατί των ημερών μας ελάχιστοι μπορούν να το αντιληφθούν και να μας πείσουν ότι το κατέχουν. Αυτό όμως είναι το κρισιμότερο όλων. Από αυτό κρέμονται οι λύσεις, οι σωστές κατευθύνσεις, τα ακριβή συμπεράσματα και η εκτίμηση των προεκτάσεων και των συνεπειών.

Στις μέρες μας το σωστό διάβασμα των γεγονότων, οι σωστές απαντήσεις λείπουν ή σπανίζουν. Και όπως είναι φυσικό, το επόμενο βήμα είναι  η επικίνδυνη επανάληψη των ίδιων λαθών, οι ίδιες συνέπειες, που όμως  έχουν αθροιστικό χαρακτήρα, γι' αυτό και τα περιθώρια ολοένα και στενεύουν δραματικά.

Η περιοχή που μας απασχολεί φαίνεται ότι είναι ειδική και περιορισμένη, αλλά αυτή η αντίληψη είναι τελείως λάθος. Ο κόσμος της πίστης στον Ιησού Χριστό, η ζωντανή Εκκλησία του Χριστού επάνω στη γη ούτε ειδικό θέμα είναι, ούτε περιορισμένου ενδιαφέροντος. Είναι το "αλάτι της γης" και το "φως του κόσμου" (Ματθ.ε:13,14).

Επηρεάζει την Ιστορία, γράφει Ιστορία και έχει δύναμη και ισχύ δοσμένη από τον ίδιο τον Κύριο των δυνάμεων. Δεν είναι ούτε μικρό, ούτε χωρίς ενδιαφέρον "το αλάτι να μωραθεί" και το φως του κόσμου να αρχίσει να αμαυρώνεται. Τι θα βάλουμε στη θέση τους, πώς θα πορευτεί ο κόσμος μας επάνω στη γη χωρίς αυτά;

Το αγκάθινο στεφάνι

Οι στρατιώτες έφτιαξαν το ακάνθινο στεφάνι που φόρεσαν στο Χριστό προφανώς για να διασκεδάσουν, όμως τα Ευαγγέλια το αναφέρουν σαν ένα σημαντικό μέρος των παθών του Ιησού. Φαίνεται πως υπάρχει εδώ μια ειρωνική αλήθεια —ο Ιησούς ήταν ο Βασιλιάς, όμως πριν αναλάβει τη βασιλεία Του, έπρεπε πρώτα να γευθεί την απόρριψη από το λαό Του, τον εμπαιγμό και τα πάθη, από ένα κόσμο γεμάτο από αγκάθια, πόνο και τη διαφθορά της αμαρτίας. Θεμελίωσε, λοιπόν, το βασιλικό Του δικαίωμα βιώνοντας τον πόνο προσωπικά και ανέλαβε την εξουσία καθώς Τον έστεψαν με το αγκάθινο στεφάνι.

 

Οι παραδόσεις (04)

ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Τα λείψανα των αγίων σήμερα προσκυνούνται με θρησκευτική ευλάβεια, μετακομίζονται σαν ιερά αντικείμενα και φυλάσσονται σε ναούς ή μοναστήρια. Κανένας ναός δε θεωρείται τέλειος χωρίς αυτά. Ακόμη θεωρούνται θαυματουργικά.

1. Από πότε άρχισε η αντίληψη αυτή για τα λείψανα των Αγίων;

Η αντίληψη αυτή άρχισε από τον 4ο αιώνα μ.Χ. Δεν είναι αποστολική παράδοση. Στην αρχή εκδηλώθηκε απλή ευλάβεια για τα λείψανα, αργότερα όμως έγινε τυφλή δεισιδαιμονία που την εκμεταλλεύτηκαν οι καλόγεροι.

ο σταυρός σαν λατρευτικό σύμβολο

"Κύριο το Θεό σου να προσκυνήσεις, και αυτόν μόνο να λατρέψεις"

«Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς»

«Αλλά έρχεται ώρα, και μάλιστα είναι τώρα, που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με Πνεύμα και με αλήθεια. Και πράγματι, ο Πατέρας τέτοιοι ζητά να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Πνεύμα είναι ο Θεός, και εκείνοι που τον προσκυνούν, με Πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν». 

Από το 430 μ.Χ. περίπου άρχισαν να εμφανίζονται σταυροί και μέσα στα ιερά των χριστιανικών ευκτήριων οίκων,ενώ από τον 6ο αιώνα μ.Χ., στην σύνοδο της Εφέσου έγινε επίσημα αποδεκτό απο την κρατική εκκλησία το σύμβολο του σταυρού ως έμβλημα του χριστιανισμού.