Οι παραδόσεις (04)

ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Τα λείψανα των αγίων σήμερα προσκυνούνται με θρησκευτική ευλάβεια, μετακομίζονται σαν ιερά αντικείμενα και φυλάσσονται σε ναούς ή μοναστήρια. Κανένας ναός δε θεωρείται τέλειος χωρίς αυτά. Ακόμη θεωρούνται θαυματουργικά.

1. Από πότε άρχισε η αντίληψη αυτή για τα λείψανα των Αγίων;

Η αντίληψη αυτή άρχισε από τον 4ο αιώνα μ.Χ. Δεν είναι αποστολική παράδοση. Στην αρχή εκδηλώθηκε απλή ευλάβεια για τα λείψανα, αργότερα όμως έγινε τυφλή δεισιδαιμονία που την εκμεταλλεύτηκαν οι καλόγεροι.

2.  Τι έδωσε αφορμή για να δείξουν οι Χριστιανοί ενδιαφέρον για τα λείψανα;

Αφορμή έδωσαν οι φήμες για την ανεύρεση του “τίμιου σταυρού” τον 4ο αιώνα μ.Χ. Μικρά κομμάτια από αυτόν τα πουλούσαν πολύ ακριβά σε πλούσιους ευσεβείς χριστιανούς. Τόσο ήταν το ενδιαφέρον των πιστών, ώστε αυξήθηκαν πάρα πολύ αυτοί που ήθελαν να αποκτήσουν τίμιο ξύλο, με αποτέλεσμα αυτό να λιγοστεύει και ο κόσμος ν’ ανησυχεί, ότι σύντομα θα τέλειωνε, χωρίς να μπορέσουν όλοι να προμηθευτούν ένα κομμάτι. Τότε ακριβώς διαδόθηκε ότι οι ενδιαφερόμενοι να μην ανησυχούν, γιατί το τίμιο ξύλο είχε θαυματουργική ιδιότητα να μη λιγοστεύει, παρ’ όλα τα κομμάτια που έκοβαν από αυτό. Στην πραγματικότητα άρχισαν να πουλούν κομμάτια από άλλα ξύλα. Αυτό οδήγησε στο εμπόριο και την εκμετάλλευση.
 

Με τα γεγονότα αυτά, το ενδιαφέρον των Χριστιανών ν’ αποκτήσουν κάποιο ιερό αντικείμενο, ξύπνησε μέσα τους. Τότε στράφηκε η προσοχή τους στα λείψανα. Οι τάφοι σκάβονταν και τα οστά διαμοιράζονταν σαν κειμήλια, ιερά αντικείμενα και φυλαχτά, που πίστευαν ότι είχαν θαυματουργικές ιδιότητες.

3.  Ποια στάση κράτησε η Εκκλησία στο θέμα αυτό;

Πολλοί ευσεβείς κληρικοί έβλεπαν τον κίνδυνο της δεισιδαιμονίας και αντέδρασαν. Όμως γενικά η Εκκλησία το δέχτηκε. Θέλησαν μάλιστα να αυξήσουν την περιουσία της Εκκλησίας με την πώλησή τους, κυρίως στους κατοπινούς αιώνες. Αυτό έγινε αιτία εκμετάλλευσης. Μαζί με τα γνήσια πουλούσαν και λείψανα αγνώστων αγίων. Αναφέρεται και η περίπτωση στη Γαλλία, τάφος που προσκυνούσαν σαν τάφο αγίου, ανακαλύφθηκε ότι ανήκε σε κάποιο ληστή.
 

Η εξάπλωση της αντίληψης αυτής, ενισχύθηκε με οράματα και θαύματα που εφευρέθηκαν από καλόγερους για να βεβαιώσουν ότι τα λείψανα είναι γνήσια και να ενθαρρύνουν την πίστη σ’ αυτά.

4.  Πως δικαιολογεί την προσκύνηση των λειψάνων σήμερα η Εκκλησία;

Προσπαθεί να την δικαιολογήσει με δυο περιπτώσεις που αναφέρονται στη Γραφή.

Πρώτο: Εξοδ.ιγ:19 &  Ι.Ναυή κδ:32. Παραλαβή των λειψάνων του Ιωσήφ από την Αίγυπτο και ενταφιασμός τους στη γη Χαναάν.

Δεύτερο: Β’ Βασ.ιγ:21. Περίπτωση ανάστασης πεθαμένου, όταν έπεσε στον τάφο του Προφήτη Ελισσαιέ.

5. Μήπως οι περιπτώσεις αυτές διδάσκουν την προσκύνηση των λειψάνων;

ΟΧΙ. Η πρώτη περίπτωση αναφέρει απλά, ότι κατόπιν επιθυμίας του Ιωσήφ, ο λαός Ισραήλ μετέφερε τα οστά του από την Αίγυπτο και τα έθαψε στον τάφο των Πατέρων του. Τα οστά δεν τα λάτρεψαν, απλώς τα έθαψαν.
 

Η δεύτερη περίπτωση αναφέρει το θαύμα που έκανε ο Θεός με τα οστά του προφήτη Του, για να τον τιμήσει μπροστά στο λαό ακόμη και πεθαμένο, ώστε να πιστέψουν στο λόγο που τους είχε κηρύξει.
 

Ο λαός Ισραήλ δεν ξέθαψε τα οστά, δεν τα προσκύνησε, δεν τα μετέφερε στο Ναό, ούτε απέδωσε σ’ αυτά θαυματουργικές ιδιότητες. Το θαύμα έγινε μόνο μια φορά και δεν επαναλήφθηκε.
 

Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται ότι πρέπει να προσκυνούμε και να φυλάσσουμε σε Εκκλησίες τα λείψανα των αγίων. Ποτέ δεν μας ενθαρρύνει ο Θεός να στρέφουμε την προσοχή μας σ’ αυτά, παρά μόνο στο Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, που είναι αναστημένος και ζωντανός. Μόνο Αυτός μας σώζει και μπορεί να μας βοηθήσει σε κάθε μας ανάγκη.

6.  Τα λείψανα που υπάρχουν σήμερα είναι γνήσια;

Μετά τη μεγάλη νοθεία των λειψάνων τόσους αιώνες, είναι πολύ αμφίβολο αν κι αυτά, που θεωρούνται σήμερα σαν λείψανα αγίων, είναι γνήσια. Αλλά και αν υπήρχαν γνήσια οστά των αγίων σήμερα, δε μας επιτρέπεται από το Θεό η προσκύνησή τους, ο χαρακτηρισμός τους σαν ιερά αντικείμενα, και η απόδοση σ’ αυτά θρησκευτικής ευλάβειας και τιμής. Τέτοιο πράγμα δε δίδαξαν οι απόστολοι και δεν ήξεραν οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων. Αυτό είναι μια παράδοση ανθρώπινη, αντίθετη με το θέλημα του Θεού. Δεν είναι αποστολική παράδοση.

7.  Εάν ο Θεός κάνει ένα θαύμα μέσο ενός αντικειμένου, επιτρέπεται εμείς να το πάρουμε και να το προσκυνάμε;

Όχι, δεν επιτρέπεται. Στην Παλαιά Διαθήκη και στην Καινή, ο Θεός έκανε θαύματα μέσω διαφόρων αντικειμένων και όμως οι πιστοί ποτέ δεν τα πήραν να τα προσκυνήσουν ή να τα σεβαστούν σαν ιερά αντικείμενα.

Παραδείγματα:

• Το ξύλο που έριξε ο Μωυσής στα ύδατα της Μερά και γλυκάθηκαν. Εξ.ιε:23-26.

• Το χάλκινο φίδι που ύψωσε ο Μωυσής στην έρημο ΑΡΙΘ.κα:4-9. Αυτό αργότερα έγινε αντικείμενο λατρείας κατά παράβαση του θελήματος του Θεού. Για να τακτοποιηθεί αυτή η παράβαση, το πήραν και το κατάστρεψαν. Β’ Βασιλέων ιη:4.

• Το ιμάτιο του Χριστού που άγγιξε η αιμορροούσα. Λουκάς η:43-48.

• Τα μαντίλια και τα περιζώματα του αποστόλου Παύλου στην Έφεσο. Πραξ.ιθ:11-12.

Συμπέρασμα 

Η προσκύνηση των λειψάνων δεν είναι αποστολική παράδοση. Προήλθε από την άγνοια των ανθρώπων της εποχής του τετάρτου αιώνα μ.Χ. Δεν συμβιβάζεται με την πνευματική ζωή των γνήσιων χριστιανών και είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

1. Ποια είναι η γενική αντίληψη για το σταυρό σήμερα;

Ο σταυρός θεωρείται ιερό αντικείμενο, τιμάται και προσκυνάται. Επίσης θεωρείται σαν φυλακτό και μέσο κατά των πονηρών πνευμάτων. Ακόμη το σημείο του σταυρού θεωρείται σαν προσευχή που πρέπει να γίνεται συνεχώς απ’ τους Χριστιανούς.

2.  Είναι σωστή αυτή η αντίληψη; Είναι σύμφωνη με την παράδοση των αποστόλων του Κυρίου;

ΟΧΙ. Δεν είναι σωστή για τους παρακάτω λόγους:

• Οι απόστολοι ποτέ δεν έκαναν σταυρό, ούτε βέβαια και ο Χριστός. Ποτέ δε χρησιμοποίησαν το σταυρό με οποιοδήποτε τρόπο ποτέ ακόμη δε δίδαξαν τίποτε από αυτά που πιστεύουν οι άνθρωποι σήμερα για το σταυρό. Όταν μιλούσαν για σταυρό Χριστού, δεν εννοούσαν κανένα αντικείμενο, αλλά το σταυρικό Του θάνατο, με όλα τα πνευματικά οφέλη του για μας.

• Η προσκύνηση των διαφόρων σταυρών του εμπορίου οδηγεί στη ειδωλολατρία και είναι αντίθετη με το λόγο του Χριστού που λέγει, ότι οι αληθινοί προσκυνητές πρέπει να προσκυνούν τον Πατέρα “εν πνεύματι και αληθεία” (Ιωαν.δ:23,24).

• Να θεωρούμε οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο, χρυσό ή ξύλινο σταυρό, σαν φυλακτό, είναι αντίθετο με το λόγο του Θεού που μας λέγει, ότι η προσευχή μας δεν πρέπει να είναι στραμμένη σε αντικείμενα, αλλά στον ζωντανό Κύριό μας Ιησού Χριστό, διότι Αυτός με την αγάπη του μας φυλάττει από τον πονηρό (Α’ Πέτρου γ:12). Η νίκη στον πιστό έρχεται με τη δύναμη του αίματος του Κυρίου. Αυτό πρέπει να επικαλούμαστε κατά του πονηρού. “Και αυτοί ενίκησαν αυτόν διά το αίμα του Αρνίου...” (Αποκ. ιβ:11). Οι Απόστολοι χρησιμοποιούσαν μονάχα το όνομα του Ιησού Χριστού (Πραξ.γ:6,16. δ:10). Αυτό μπορούμε και εμείς να χρησιμοποιούμε κατά του πονηρού.

• Να κάνουμε το σημείο του σταυρού σαν προσευχή, δεν είναι σύμφωνο με το λόγο του Θεού που μας λέγει, ότι ο Θεός δε θέλει τις συμβολικές μας χειρονομίες, αλλά τη ζωντανή από καρδιά προσευχή μας. Και προσευχή σημαίνει, κάτι να πεις στο Θεό (Λουκ.ια:1-4: “Όταν προσεύχησθε, λέγετε, Πάτερ ημών...”).

• Αληθινός Χριστιανός είναι αυτός που σηκώνει το σταυρό του κάθε μέρα και ακολουθεί το Χριστό. Δε χρησιμοποιεί το σταυρό σαν κόσμημα, αλλά μεταφορικά τον βαστάζει στον ώμο του, υπομένει τα πάντα και αρνείται την κοσμική, αμαρτωλή ζωή. Πάνω στο σταυρό θανατώνει τον εαυτό του, για να είναι πεθαμένος για την αμαρτία και να ζει μονάχα για το Χριστό (Γαλ.β:20).

3. Τι λέει η Καινή Διαθήκη για το σταυρό;

Μας λέει ότι πάνω στο σταυρό πέθανε ο Χριστός σαν ένας κακούργος. Ο θάνατός Του, πολύ σκληρός και οδυνηρός, ήταν αναγκαίος για τη σωτηρία μας. Εμείς έπρεπε να πεθάνουμε αιώνια εξαιτίας των αμαρτιών μας. Ο Χριστός όμως πήρε τη θέση μας στο σταυρό και πέθανε για μας. Έγινε ο Σωτήρας μας Ο σταυρός Του συμβολίζει τη θυσία Του που έφερε λύτρωση και σωτηρία σε μας (Εφ.β:14-18,  Ρωμ.ε:6-8).

Μας λέει ακόμη, ότι ο σταυρός του Χριστού παριστάνει και το δικό μας θάνατο ως προς τον κόσμο και την αμαρτία: “Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι, ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ, και εγώ ως προς τον κόσμον”. (Γαλ.ς:14) “Όσοι δε είναι του Χριστού, εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας”. (Γαλ.ε:24)

Τέλος μας λέει, ότι πραγματικός μαθητής του Χριστού είναι εκείνος που απαρνείται τον εαυτό του, σηκώνει το σταυρό και ακολουθεί πίσω από το Χριστό: “Έλεγε δε προς πάντας, Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση το σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν, και ας με ακολουθή”. (Λουκ.θ:23)

4.  Τι λέει η Εκκλησιαστική Ιστορία και η Εγκυκλοπαίδεια για το σταυρό;

Μας λέει:

• Ότι οι πρώτοι Χριστιανοί δε χρησιμοποιούσαν το σημείο του σταυρού.

• Ότι από το δεύτερο μ.Χ. αιώνα άρχισε ο σταυρός να χρησιμοποιείται σαν αντικείμενο, σαν σύμβολο  πάνω σε τοίχους σκεύη, κοσμήματα και σαν χειρονομία που γινόταν στο μέτωπο και στο στήθος.

• Η προσκύνηση του σταυρού άρχισε από τον 4ο αιώνα και μετά.

• Ότι ήταν γνωστός στους ειδωλολατρικούς λαούς, είχε θρησκευτική γι’ αυτούς σημασία, και χρησιμοποιούταν σαν ιερό σύμβολο.

• Ότι μέχρι τον έκτο αιώνα μ.Χ. οι σταυροί ήταν απλοί χωρίς εσταυρωμένο. Ο εσταυρωμένος άρχισε να τοποθετείται με απόφαση της Πενθέκτης Οικ. Συνόδου το 691 μ.Χ.

Συμπέρασμα 

Πολλοί είναι οι λόγοι που συντέλεσαν να επικρατήσει, μέχρι και σήμερα, η τιμή και προσκύνηση ομοιωμάτων του σταυρού, η χρησιμοποίηση αυτών στην χριστιανική λατρεία, καθώς και η αντίληψη ότι είναι ιερά αντικείμενα με ιδιότητες προστατευτικές και θαυματουργικές.
 

Όμως η παράδοση των Αποστόλων τίποτα δε μας λέει για αυτές τις συνήθειες, που είναι πολύ μεταγενέστερες. Αντίθετα μας προτρέπει ο λόγος του Θεού να μη δίνουμε προσοχή σε αντικείμενα, να λατρεύουμε το Θεό πνευματικά και να απευθύνουμε ζωντανή προσευχή προς το Θεό, όχι με συμβολισμούς.

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ

1. Τι σημαίνει η λέξη “Ιερέας”;

Ιερέας σημαίνει ένας άνθρωπος, που του δίνεται η υπηρεσία να προσφέρει στο Θεό τις θυσίες των ζώων εκ μέρους των ανθρώπων.

Εβρ.ε:1, ι:11: “Διότι πας αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται εις τα προς τον Θεόν, διά να προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών. Και πας μεν ιερεύς ίσταται καθ’ ημέραν λειτουργών, και τας αυτάς πολλάκις προσφέρων θυσίας, αίτινες ποτέ δεν δύνανται να αφαιρέσωσιν αμαρτίας”.

2.  Υπήρχαν ιερείς στην Παλαιά Διαθήκη;

Υπήρχαν. Ήταν όλοι απόγονοι του Ααρών αδελφού του Μωυσή. Είχαν ειδικές στολές. Πρόσφεραν τις θυσίες και ράντιζαν με το αίμα. Πρόσφεραν θυμίαμα και προσεύχονταν για το λαό. Ονομάζονταν, “Ιερείς κατά την τάξιν Ααρών” (Εβρ.ζ:11).

3.   Πως φέρθηκαν στο Χριστό και στους αποστόλους αυτοί οι ιερείς;

Με μίσος τους πολέμησαν, τους φυλάκισαν και το Χριστό σταύρωσαν. Δεν ήθελαν να πιστέψει ο κόσμος στο Χριστό. Πράξ.δ:1-3, ε:17,18. Ιωαν.ζ:32, ιθ:6.

4.  Διόρισε ιερείς ο Χριστός στην Εκκλησία Του;

ΟΧΙ. Ο Χριστός διάλεξε τους αποστόλους και τους είπε να κηρύξουν το λόγο Του. Οι απόστολοι ήταν απεσταλμένοι κήρυκες του Χριστού, δεν ήταν ιερείς. Ματθ.κη:16-20.

5.  Οι απόστολοι χειροτόνησαν ποτέ ιερείς;

ΟΧΙ. Οι απόστολοι ποτέ δεν χειροτόνησαν ιερείς, ούτε άφησαν διαδόχους ιερείς. Χειροτονούσαν σεβαστά άτομα που τα ονόμαζαν “πρεσβυτέρους”. Αυτοί ήταν ντυμένοι όπως οι άλλοι πιστοί και είχαν την ευθύνη της πνευματικής προόδου των πιστών, κήρυτταν το λόγο του Θεού και δίδασκαν. Πράξ.ιδ:23, Α’Τιμοθ.ε:17.

6.  Οι επίσκοποι δεν ήταν ιερείς;         
 ΟΧΙ. Επίσκοποι ονομάζονταν οι Πρεσβύτεροι, γιατί επισκοπούσαν δηλαδή επιβλέπανε την εκκλησία. Επίσης λέγονταν και Ποιμένες. Δεν ήταν ιερείς. Ήταν απλοί άνθρωποι και ήταν οι υπεύθυνοι της εκκλησίας. Τίτος α:5-9.

7.  Tότε ποιος έβαλε τους ιερείς μέσα στις εκκλησίες, όπως είναι σήμερα;

Από απλοί πρεσβύτεροι σιγά-σιγά εξελίχθηκαν σε ιερείς κυρίως απ’ τον 4ο αιώνα. Για να δώσουν στην Εκκλησία εξωτερική ομορφιά και μεγαλοπρέπεια, τα πρώτα χρόνια του Βυζαντίου, που θα ταίριαζε καλύτερα στις απαιτήσεις των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και των ειδωλολατρών, θεσπίστηκαν όλα όσα ξέρουμε σήμερα για ιερείς, άμφια, και ιερά σκεύη.

8.  Πειράζει να υπάρχουν ιερείς;

Πειράζει. Δεν επιτρέπεται να γίνονται μόνοι τους οι άνθρωποι ιερείς, εάν δεν τους καλέσει ο Θεός.

Εβρ.ε:1,4: “Διότι πας αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται εις τα προς τον Θεόν, διά να προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών, Και ουδείς λαμβάνει την τιμή ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών”.

Ο Θεός στην Καινή Διαθήκη δεν εκάλεσε ανθρώπους ιερείς και δεν θέλει να υπάρχουν.

9.  Ποιόν έβαλε ιερέα μας στην Καινή Διαθήκη ο Θεός;

Όπως στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός κάλεσε τον Ααρών και τα παιδιά του, στην Καινή Διαθήκη κάλεσε και διόρισε ιερέα και αρχιερέα μας το Χριστό (Εβρ.δ:14-16, ε:5). Ο Χριστός αντικατέστησε το ιερατείο την Παλαιάς Διαθήκης και είναι ο μοναδικός πνευματικός ιερέας που κάλεσε ο Θεός.

10.  Όταν πέθανε ο Χριστός δεν άφησε διαδόχους;

ΟΧΙ. Ο Χριστός επειδή αναστήθηκε και ζει έχει αμετάθετη την ιεροσύνη. Είναι τώρα ιερέας μας στα δεξιά του Θεού. Το ιερατικό του αξίωμα δεν το άφησε σε κανένα. Το διατηρεί ακόμη (Εβρ.ζ:23-28).

11. Δεν άφησε διαδόχους τους αποστόλους;

ΟΧΙ. Οι απόστολοι δεν ήταν διάδοχοι του Χριστού στο αξίωμα της ιεροσύνης. Ήταν απεσταλμένοι να κηρύξουν το λόγο Του. Ποτέ δεν ήταν ιερείς.

12.  Σαν ιερέας ο Χριστός, τι θυσίες προσφέρει;

Πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία στο σταυρό για μας μια φορά και έφερε τέλεια λύτρωση με το αίμα Του. Τώρα δεν προσφέρει καμιά θυσία. Μόνο μεσιτεύει στο Θεό για τη σωτηρία μας (Εβρ.θ:11-12, ι:11-14).

13. Τι σημαίνει ότι ο Χριστός είναι ιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ;

Σημαίνει ότι είναι ιερέας κατά τον τύπο του Μελχισεδέκ. Ο Μελχισεδέκ ήταν βασιλιάς και ιερέας και δεν είχε σχέση με το ιερατείο του Ααρών. Έζησε πολύ πιο πριν. Το όνομά του σημαίνει βασιλεύς ειρήνης και δικαιοσύνης. Έτσι κι ο Χριστός δεν ανήκε στην οικογένεια του Ααρών, από όπου προέρχονταν οι ιερείς. Καταγόταν απ’ τη φυλή του Ιούδα. Ο Θεός όμως τον έκαμε ιερέα, αλλά και βασιλέα δικαιοσύνης και ειρήνης. Στο σημείο αυτό μοιάζει με τον Μελχισεδέκ (Εβρ.ζ:1-3).

14. Τι σημαίνουν τα λόγια, “έκαμε ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν”; (Αποκ. α:6).

Τα ειδικά προνόμια που είχαν οι ιερείς της Παλαιάς Διαθήκης τώρα τα έχουν όλοι οι πιστοί π.χ.:

• Όλοι μπορούν να πλησιάζουν το θρόνο του Θεού και να προσεύχονται και για τις δικές τους ανάγκες και για τις ανάγκες των άλλων.

• Όλοι μπορούν να έχουν κατευθείαν είσοδο στο θρόνο του Θεού, χωρίς τη μεσολάβηση κανενός άλλου.
 

Για το λόγο αυτό, υπό πνευματική έννοια, όλοι οι πιστοί είναι ιερείς του Θεού, όπως είναι και βασιλείς, γιατί θα βασιλέψουν μαζί με το Χριστό. Α’ Πετρ. β:9, Αποκ. ε:10.
 

Αυτό όμως είναι τελείως άσχετο με την καθιέρωση ανθρώπων ιερέων σαν λειτουργών της Εκκλησίας.

15.  Τι σημαίνουν τα λόγια του Χριστού, “αν τινών αφήτε αφίενται, αν τινών κρατήτε κεκράτηνται;”

Παρατηρούμε ότι ο Κύριος τα λόγια αυτά τα είπε σε τρεις περιπτώσεις: α) Ματθ.ις:19. Ατομικά στον Απόστολο Πέτρο. β) Ματθ.ιη:17-18. Προς την Εκκλησία, το σώμα των πιστών. γ) Ιωάν.κ:23. Στους δέκα μαθητές (πλην του Θωμά).
 

Τα λόγια αυτά δεν αφορούν μυστηριακή εξομολόγηση των πιστών στον ιερέα, αλλά είναι η πειθαρχική εξουσία που έδωσε ο Χριστός στους αποστόλους και στην Εκκλησία για να εμποδίσουν τη μόλυνση του καθαρού περιβάλλοντος των πιστών από ασυνείδητους και αμετανόητους ανθρώπους. Ποτέ οι απόστολοι δεν τα χρησιμοποίησαν σαν εξουσία να συγχωρούν τις αμαρτίες των πιστών με εξομολόγηση. Αντίθετα, προέτρεπαν τους ανθρώπους στο Θεό να στραφούν για έλεος και συγχώρηση. Τα εφάρμοσαν όμως σαν πειθαρχική εξουσία. Αναφέρονται τρεις τέτοιες περιπτώσεις:

Πρώτη περίπτωση: Ανανίας και Σαπφείρα. Πραξ.ε:1-11. Το κακό κτυπήθηκε και αυτοί που είχαν ψευστεί τιμωρήθηκαν.

Δεύτερη περίπτωση: Ο ανήθικος νέος. Α’ Κορ.ε:4-5, 11-13 “Παραδόσατε τον τοιούτον εις τον Σατανά”. “Εκβάλλατε το κακόν εκ μέσου ημών”. Εδώ έχουμε παράδειγμα του “όσα αν δέσητε” και του “αν τινών κρατήτε”.

Τρίτη περίπτωση: Πρόσληψη μετανοήσαντος. Β’ Κορ.β:5-11 “....Πρέπει μάλλον να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε, .....εις όντινα δε συγχωρείτε τι, συγχωρώ και εγώ...” Εδώ έχουμε παράδειγμα “όσα εάν λύσητε” “αν τινών αφήτε αφίενται”.

Συμπέρασμα 

Ιερείς υπήρχαν μόνο στην Παλαιά Διαθήκη. Στη Χριστιανική εκκλησία δεν πρέπει να υπάρχουν ιερείς για λειτουργοί της, επειδή τούτο είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού και το λόγο Του. Η Εκκλησία ποιμαίνεται από πιστούς εργάτες που ονομάζονται πρεσβύτεροι, ποιμένες ή επίσκοποι. Ένας είναι ο διορισμένος από το Θεό ιερέας της Χριστιανικής Εκκλησίας και αυτός είναι μονάχα ο Ιησούς Χριστός.