Συνοικοδομείσθε

Ρωμ.ιβ:1 «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί....».

Σας παρακαλώ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προσέγγισης.

Ρωμ.ιβ:4-5 «Διότι καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον, ούτω και ημείς οι πολλοί εν σώμα είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων».

Κανείς δεν επιτρέπεται να αισθάνεται ότι μπορεί να λειτουργεί μόνος του (ανωτερότητα). Είμαστε όλοι «μέλη αλλήλων».

Όλοι μαζί πρέπει να ξανασκεφτούμε τα λόγια που είναι γραμμένα στην Εφες.β:19-22 «'Αρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος».

Αφού είμαστε συμπολίτες των αγίων, ας συνοικοδομηθούμε!

Ιωάν.ιζ:21 «διά να ήναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας»

Πάντοτε αναγκαίο! Αλλά το χρειαζόμαστε ιδιαίτερα στις μέρες μας που κυριαρχεί η εγωπάθεια, ο ατομικισμός, ο εγωκεντρισμός, η ιδιοτέλεια και η αδιαφορία. Κόντρα στην τάση να ψυχρανθεί η αγάπη εξαιτίας της ανομίας (Ματθ.κδ:12).

Η συνοικοδόμηση έχει πολλές πτυχές, αλλά θα προσπαθήσουμε να δούμε μόνο μερικές.

Καθώς συνοικοδομούμαστε, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι πρέπει να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο και να μην υποτιμούμε. Ρωμ.ιβ:10 «...προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους».

Σήμερα, οι άνθρωποι, είναι σα να έχουν πάρει ένα οδοστρωτήρα  με σκοπό να ισοπεδώσουν τα πάντα. Όμως εμείς, ας δούμε πως θα μπορέσουμε να τιμήσουμε τους αδελφούς μας ώστε να τοποθετηθούμε μετά απ' αυτούς, πώς να ζήσουμε πρακτικά το «...προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους».

Ο φυσικός άνθρωπος βέβαια, επιδιώκει την πρωτοκαθεδρία (Ματθ.κγ:6). Γι' αυτό βλέπουμε να υπάρχει στα εκκλησιαστικά πράγματα ασφυχτική συρροή στις διακονίες βιτρίνα και απογοητευτική απουσία στις διακονίες παρασκήνιο.

Όμως ο Ιησούς επανειλημμένα μας προτρέπει να μη μοιάσουμε σ' αυτούς που αγαπάνε τις πρωτοκαθεδρίες «Σεις όμως» (Ματθ.κγ:6-8) και μας έδωσε παράδειγμα μ' αυτό που έκανε εκείνο το βράδυ στο ανώγειο (Ιωάν.ιγ:1-15).

Κάποτε, μια μητέρα έλεγε στο γιο της: και μην ξεχνάς, πάντα τρίτος. Εννοώντας πρώτα ο Χριστός, μετά ο συνάνθρωπος και μετά εσύ. Βέβαια, στον κύριο ΕΓΩ δεν αρέσουν αυτά τα λόγια.

Ο απόστολος Παύλος μας δίνει μια μικρή εικόνα της ζωής του, που δεν ήταν και τόσο ζηλευτή, στην Α΄Κορ.δ:9-13.

Φιλιπ.β:1-4 «Εάν λοιπόν υπάρχη τις παρηγορία εν Χριστώ ή τις παραμυθία αγάπης, ή τις κοινωνία Πνεύματος ή σπλάγχνα τινά και οικτιρμοί, κάμετε πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι και ομόφρονες, μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ' έκαστος και τα των άλλων».

Αντί να θεολογούμε πάνω σ'  αυτά  τα εδάφια, καλύτερα είναι να προσπαθήσουμε με ταπείνωση να τα βιώσουμε στη ζωή μας.

Κάποτε, ρωτήθηκε ένας χριστιανός, πως βιώνει το Φιλιπ.β:3 και απάντησε: Τον εαυτό μου μόνο εγώ τον ξέρω κι έχω λόγους να είμαι ταπεινός!

Ας προσέξουμε την επιτηδευμένη κι όχι αγνή στα ελατήρια προβολή του άλλου, περιμένοντας την ανταπόδοση.

Γαλ.ε:13 «Διότι σεις, αδελφοί, προσεκλήθητε εις ελευθερίαν μόνον μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός, αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλους».

Ο Ιησούς μας ελευθέρωσε από τη δουλεία της αμαρτίας (Ρωμ.ς:20) από τη δουλεία του Σατανά και την ανθρώπινη δουλοπρέπεια.

Όμως, η χριστιανική ελευθερία, όπως και άλλα ωραία πράγματα, υποφέρει από δύο ακρότητες.

Η μία είναι η έλλειψη εκτίμησης και κατανόησής  της από τον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να γίνει απρόσωπος όχλος «περιφερόμενος με πάντα άνεμο διδασκαλίας» (Εφες.δ:14).

Αντίδοτο; Γαλ.ε:1 «Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας».

Ο χριστιανός είναι ταπεινός αλλά και ανεξάρτητη προσωπικότητα.

Η άλλη ακρότητα είναι να εκλάβει κανείς τη χριστιανική ελευθερία σαν αφαίρεση κάθε χαλινού και μέτρου συμπεριφοράς, μετατρέποντάς την σε αυθαιρεσία και βαναυσότητα.

Για την αποφυγή μιας τέτοιας εκτροπής, ο απόστολος Παύλος συνιστά «μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός, αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλους» (Γαλ.ε:13).

Στα εδάφια ε:1 & 13-26 ο Παύλος χρησιμοποιεί 5 φορές τη λέξη «Αλλήλους». Η χριστιανική ελευθερία δηλαδή δεν απορυθμίζει αλλά αντίθετα εμπνέει, οικοδομεί και ρυθμίζει τις ανθρώπινες σχέσεις.

Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το εδ.13 «δουλεύετε αλλήλους». Δηλαδή ο ένας τον άλλο! Είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης (Ιωάν.ιγ:14), δεν καθορίζει δύο τάξεις ανθρώπων, υπηρέτες και υπηρετούμενους. Είναι προνόμιο να υπηρετηθώ, αλλά παράλληλα ευθύνη μου να υπηρετήσω.

Κανείς δεν είναι στη ζωή τόσο δυνατός και αυτάρκης που να μην έχει ανάγκη να υπηρετηθεί, από την άλλη και κανένας δεν είναι τόσο καθολικά φτωχός κι ατάλαντος που να μην μπορεί να υπηρετήσει το συνάνθρωπό του σε κάτι.

Της υπηρεσίας πρέπει να προηγηθεί η ταπείνωση.

Ο κόσμος κινείται με κίνητρο την ανάγκη, το συμφέρον και τον εγωισμό.

Ο άνθρωπος από την ξεπεσμένη φύση του είναι εγωπαθής. Απορρίπτοντας το Θεό, έχει δουλωθεί στον εαυτό του. Έγινε θύμα του εγωισμού των άλλων κι άλλοι υπήρξαν θύματα του δικού του εγωισμού.

Αυτό το γεγονός έκανε αναγκαστική και συμφεροντολογική την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών.

Η υπηρεσία λοιπόν πρέπει να είναι «δια της αγάπης».

Σωστά το έβαλε ο απόστολος Παύλος πριν από το «δουλεύετε αλλήλους», γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Ο Ιησούς, επειδή αγάπησε τους μαθητές μέχρι τέλους άρχισε να τους πλένει τα πόδια (Ιωάν.ιγ:1,5).

Όταν προσφέρεις, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αγαπάς, αλλά όταν αγαπάς, απαραίτητα προσφέρεις.

Τότε, η υπηρεσία είναι χαρούμενη και αυθόρμητη, λιγότερο κουραστική. Δεν χρειάζεται υπενθύμιση και επίβλεψη. Δεν κοιτάς συνέχεια το ρολόι.

Ο Ιακώβ δούλεψε 7+7 χρόνια για την «καλή» του και του φάνηκαν σαν λίγες μέρες (Γέν.κθ:29).

Τότε, η υπηρεσία είναι ευπρόσδεκτη. Όπως λέμε: ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο. Κάποτε ένας κύριος είδε ένα παιδάκι στο σταθμό του τραίνου κουλουριασμένο σε μια γωνιά. Το πλησίασε με αγάπη, το χάιδεψε στο κεφάλι και του είπε: κρυώνεις παιδί μου; Όχι, απάντησε το παιδί, κρύωνα μέχρι τη στιγμή που μου μιλήσατε.

Παρ.ιε:17 «Καλήτερον ξενισμός λαχάνων μετά αγάπης, παρά μόσχος σιτευτός μετά μίσους».

Η αγάπη εμπνέει στην υπηρεσία το δεύτερο μίλι.

Γιατροί, νοσοκόμες, δάσκαλοι και πολλοί άλλοι, όταν κάνουν το ένα μίλι που η επαγγελματική τους δεοντολογία τους υποχρεώνει (αγγαρεύει), λένε συνήθως: λυπάμαι μέχρι εδώ ήταν το καθήκον μου. Όμως, η αγάπη προχωράει στο δεύτερο μίλι. Σ' εκείνο που δεν της ζητήθηκε, που δεν είναι υποχρεωμένη (Ματθ.ε:41).

Εφαρμογές: το κήρυγμα, η προσευχή, η οικονομική προσφορά, η συμπαράσταση σε δοκιμαζόμενους.

Η Βίβλος μας πληροφορεί ότι ο άνθρωπος βλέπει μόνο το φαινόμενο (Α΄Σαμ.ις:7), αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με το Θεό (Λουκ.ις:15). Ο Κύριος είναι ο ερευνών καρδία και νεφρούς (Αποκ.β:23).

Δεν μπορούμε να κρυφτούμε, η διάγνωση είναι απόλυτα ακριβής.

ΚΑΡΔΙΑ είναι η εσωτερική προσωπικότητα, η έδρα της βούλησης.

Ης.κθ:13          με τιμούν με τα χείλη
Πράξ.η:21        η καρδιά σου δεν είναι ευθεία
Β΄ Πέτρ.β:14    γυμνασμένη σε πλεονεξία
Λουκ.κδ:24       αργή στο να πιστέψει
Ρωμ.α:21          ασύνετη

Που είναι η καδιά σου; Εκεί είναι και ο θησαυρός σου (Ματθ.ς:21).

Ματθ.ε:8 «Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν, διότι αυτοί θέλουσιν ιδεί τον Θεόν».

Εδώ έχουμε τον πιο σαφή και περιεκτικό χαρακτηρισμό του ευλογημένου.

Η αληθινή θρησκεία έχει να κάνει με την καθαρότητα της καρδιάς, όχι τους τύπους. Όσοι δεν είναι μολυσμένοι απ' τον κόσμο, είναι κάτω από τη δύναμη της αληθινής θρησκείας.

Ο χριστιανισμός βρίσκεται μέσα στις καρδιές που είναι καθαρές. Ιερ.δ:14 «Ιερουσαλήμ, απόπλυνον την καρδίαν σου από κακίας, διά να σωθής έως πότε θέλουσι κατοικεί εν σοι οι μάταιοι διαλογισμοί σου»;

Δεν αρκεί να λέω: δεν έκανα τίποτα, πρέπει να μπορώ να πω και: δεν σκέφτηκα τίποτα!

Ψαλμ.κδ:4-5 «Ο αθώος τας χείρας και ο καθαρός την καρδίαν όστις δεν έδωκεν εις ματαιότητα την ψυχήν αυτού και δεν ώμοσε μετά δολιότητος. Ούτος θέλει λάβει ευλογίαν παρά Κυρίου και δικαιοσύνην παρά του Θεού της σωτηρίας αυτού».

Α΄Τιμ.α:5-6 «το δε τέλος της παραγγελίας είναι αγάπη εκ καθαράς καρδίας και συνειδήσεως αγαθής και πίστεως ανυποκρίτου, από των οποίων αποπλανηθέντες τινές εξετράπησαν εις ματαιολογίαν».

Ο Ιησούς θα έρθει να πάρει μια άμωμη, άσπιλη, καθαρή νύμφη (Ματθ.ε:8).

Ματθ.ια:28-30 «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. 'Αρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν».