Αυτό το κεφάλαιο μας δίνει ένα καλό παράδειγμα των αποτελεσμάτων μιας ζωής αποχωρισμού και υπακοής (Ιωάν.ιδ:23).
Η κοινωνία με το Θεό που απολαμβάνει ένας πιστός που υπακούει, είναι τέλεια άγνωστη σ’ αυτόν που ζει μέσα σε μια κοσμική ατμόσφαιρα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η δικαίωση και οι καρποί της δικαίωσης είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το να είναι κανείς παιδί είναι ένα πράγμα και το να είναι ένα ευπειθές παιδί είναι άλλο πράγμα. Ένας πατέρας λοιπόν, αγαπά το παιδί που τον υπακούει και το κάνει συμμέτοχο στις σκέψεις και τα σχέδιά του.
Τα λόγια του Κυρίου μας στο Ιωάν.ιδ:23 το επιβεβαιώνουν. Η αγάπη μας στο Χριστό φαίνεται από το αν κάνουμε όσα μας παραγγέλλει και όχι όταν λέμε “Κύριε, Κύριε”. Τί ωφελεί να λέμε: “Θα πάω Κύριε”, αν η καρδιά δεν σκέφτεται να πάει; (Ματθ.κα:28-32)
Αν και ο Αβραάμ έχει κάνει λάθη, βλέπουμε να είναι ένας άνθρωπος πίστης, διακρίνεται από μια ζωή με το Θεό υψηλή, εγκάρδια και αληθινή. Εξαιτίας αυτού απολαμβάνει τρία ιδιαίτερα προνόμια: Προσφέρει στο Θεό κάτι που Του είναι ευάρεστο, είναι σε τέλεια κοινωνία με το Θεό και μεσιτεύει υπέρ άλλων ενώπιον του Θεού.
Η υπακοή είναι ευάρεστη στο Θεό, γιατί είναι ο καρπός της χάρης Του στις καρδιές μας (Ματθ.γ:17).
Η ζωή του Χριστού ήταν για τον ουρανό, αφορμή διαρκούς χαράς. Από τη φάτνη μέχρι το σταυρό, έκανε πάντοτε μόνο ό,τι ήταν ευάρεστο στον Πατέρα. Στο βάδισμά Του δεν υπήρχε ούτε διακοπή, ούτε αλλοίωση, ούτε κάτι ανώμαλο.
Εδώ βλέπουμε τον Αβραάμ να απολαμβάνει μια στενή κοινωνία με τον Κύριο πρώτα σχετικά με το προσωπικό του συμφέρον (εδ.9-15) και μετά σχετικά με την τύχη των Σοδόμων (εδ.16-21).
Γέν.ιη:1
Μαμβρή: σημαίνει πάχος, δύναμη, ισχύς.
Θύρα της σκηνής: Ήταν το πιο δροσερό μέρος επειδή έκανε ρεύμα.
Το καύμα της ημέρας: Μεσημέρι. Στις θερμές χώρες είναι αδύνατον να δουλέψει κανείς αυτές τις ώρες, γι’ αυτό είναι ώρες ανάπαυσης.
Γέν.ιη:2
τρείς άνδρες ιστάμενοι έμπροσθεν αυτού: Ο Κύριος φάνηκε στον Αβραάμ, συνοδευόμενος από δύο αγγέλους. Ουσιαστικά ήταν τρεις άγγελοι, από τους οποίους ο ένας ήταν ο άγγελος της παρουσίας του ΓΙΑΧΒΕ. Το βλέπουμε καθαρά στο ιθ:1 και στο ιη:20-23. Ήταν άγγελοι με ανθρώπινη μορφή, ντυμένοι με τα ρούχα της εποχής και φάνηκαν ξαφνικά μπροστά του έτσι ώστε ο Αβραάμ δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει ποιοι ήταν.
προσεκύνησε: Ήταν ανατολίτικη συνήθεια να τρέξει κανείς να τους συναντήσει και να πέσει στα πόδια τους για να τους κάνει να αισθανθούν άνετα. Ακόμα και σήμερα η φιλοξενία είναι νόμος ιερός σ’ αυτά τα μέρη.
Γέν.ιη:3
Ο Αβραάμ εδώ μιλάει στον ένα, στον άγγελο του Γιάχβε.
Κύριε: Αδωνάϊ - πληθυντικός μεγαλειότητας που συντάσσεται με κατηγορούμενο ενικού αριθμού (εις τους οφθαλμούς σου). Ίσως κι απ’ τα ρούχα που φορούσαν να ξεχώριζε ποιος είναι ο Κύριος.
Γέν.ιη:4-5
Νίψατε τους πόδας σας: Πολύ διαδεδομένη συνήθεια εξαιτίας της σκόνης, του ιδρώτα, της καυτής άμμου, αν σκεφτούμε ότι φορούσαν σανδάλια. Έτσι ξεκουραζόταν και δροσιζόταν.
Στο εδ.5 φαίνεται ότι ο Αβραάμ καταλαβαίνει ότι έχουν έρθει για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, όμως ενεργεί σαν να τους βοηθά στο ταξίδι τους.
Γέν.ιη:6-8
Παρατηρούμε μια βιασύνη που δείχνει ότι ο Αβραάμ καταλαβαίνει ότι οι επισκέπτες του έχουν υψηλή θέση.
Μοσχάριο: Φαγητό που δεν συνηθιζόταν παρά σε ειδικές περιπτώσεις. Συνήθως έτρωγαν αρνιά ή κατσίκια.
Γέν.ιη:9
Είπον σαν σύνολο, όλοι μαζί. Μιλούν σαν να γνωρίζουν τον Αβραάμ. Γνωρίζουν και το όνομα της γυναίκας του.
Στο εδ.10 μιλάει ο Γιάχβε (είπεν....θέλω επιστρέψει).
Γέν.ιη:11-15
Η Γραφή μας μιλάει για δύο ειδών “γέλιο”. Υπάρχει το γέλιο με το οποίο ο Κύριος γεμίζει το στόμα του λαού Του, όταν σε μια μεγάλη δοκιμασία, έρχεται βοήθεια κατά θαυμαστό τρόπο (Ψαλμ.ρκς:1-2). Έπειτα υπάρχει το γέλιο που η απιστία βάζει στο στόμα μας, όταν οι υποσχέσεις του Θεού είναι τόσο ένδοξες που να μην τις δέχεται η στενή καρδιά μας, ή όταν τα εξωτερικά μέσα που μεταχειρίζεται ο Θεός είναι πολύ μικρά - κατά την κρίση μας - για την εκπλήρωση των μεγάλων βουλών Του.
Η Σάρρα αρνήθηκε ότι γέλασε. Η απιστία μας κάνει δειλούς και μας αναγκάζει να πούμε και ψέματα πολλές φορές. Η πίστη μας δίνει θάρρος και μας κάνει να λέμε αλήθεια. Μας ικανώνει να “πλησιάζωμεν μετά παρρησίας” και “μετά αληθινής καρδίας” (Εβρ.δ:16, ι:22).
Βέβαια στην Εβρ.ια:11 διαβάζουμε ότι η Σάρρα πίστεψε και συνέλαβε. Ίσως ο νους της να ήταν γεμάτος απορία για το λεγόμενο. Γέλασε καθ’ αυτήν, από μέσα της, δεν ήταν εξωτερικό γέλιο. Άλλωστε το γεγονός αυτό δεν ήταν καινούριο για τη Σάρρα. Ο Θεός δεν της λέει γιατί απίστησε, αλλά γιατί γέλασε. Ίσως η Σάρρα να μην κατάλαβε ότι γέλασε, ο Θεός όμως το άκουσε! Πρέπει να προσέχουμε τις σκέψεις μας να είναι άγιες και ειλικρινείς μπροστά στο Θεό γιατί γνωρίζει το κάθε τι. Η Σάρρα μπορεί να φοβήθηκε όταν ο Θεός την έλεγξε, δεν ήξερε τί να κάνει και αρνήθηκε. Ο Θεός δεν την κατηγορεί ότι λέει ψέματα, πράγμα που δείχνει ‘ότι ξέρει τί συμβαίνει μέσα της. Μάλλον ήθελε να της πει: Σάρρα, είμαι ο Κύριός σου και γνωρίζω το κάθε τι!
Γέν.ιη:16
Ήταν συνήθεια τότε, αλλά και σήμερα, να περπατήσεις για λίγο με τους επισκέπτες σου.
Γέν.ιη:17
Ο Αβραάμ ήταν για το Θεό το πιο εκλεκτό πρόσωπο πάνω σ’ όλη τη γη και τώρα γίνεται θεματοφύλακας των σκέψεων Του και των σχεδίων Του σχετικά με τα Σόδομα. Αν και το θέμα δεν αφορά προσωπικά τον Αβραάμ, επειδή είναι κοντά στο Θεό, τον πληροφορεί για τις προθέσεις Του σχετικά μ’ αυτή την πόλη. Μιλάει ο ΕΛ ΣΑΝΤΑΙ στον Αβραάμ σαν σε φίλο Του. Του ανοίγει την καρδιά Του για να ξέρει ο Αβραάμ. Αν θέλουμε να μάθουμε τις προθέσεις του Θεού όσον αφορά τον παρόντα πονηρό αιώνα, πρέπει να είμαστε ολοκληρωτικά ξεχωρισμένοι απ’ αυτόν και να μην μετέχουμε στους σκοπούς και τους αγώνες του. Όσο πιο κοντά στο Θεό μένουμε, υποτασσόμενοι στο Λόγο Του, τόσο περισσότερο θα γνωρίζουμε τις σκέψεις Του για όλα τα πράγματα. Επειδή είμαστε ο εκλεκτός λαός του Θεού, μας μιλάει και μας φανερώνει τα μέλλοντα για να μας βεβαιώσει ότι είναι μαζί μας. Δεν θέλει να κρατάει τίποτα κρυφό από μας που να έχει σχέση με τη σωτηρία και την πνευματική μας πρόοδο.
Αν ο Αβραάμ πήγαινε στα Σόδομα για να μάθει το μέλλον της πόλης, τί θα άκουγε; Αν ρωτούσε κάποιον από τους πιο έξυπνους άρχοντές τους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα του έλεγε για τις γεωργικές και αρχιτεκτονικές επιτυχίες και επιχειρήσεις των συμπατριωτών του, για τα τόσα πολλά μέσα που διέθετε ο τόπος τους, θα του έδειχνε το πλήθος των πωλητών και των αγοραστών, εκείνους που έκτιζαν, φύτευαν, έτρωγαν, έπιναν, πάντρευαν και παντρευόταν.
Όλοι αυτοί οι κάτοικοι των Σοδόμων δεν θα είχαν ποτέ φανταστεί μια κρίση. Αν κάποιος τους μιλούσε για κάτι τέτοιο, θα έβλεπε στα χείλια τους το γέλιο της απιστίας.
Όμως επειδή Θεός δεν ήθελε να βρεθεί ο Αβραάμ ξαφνικά μπροστά σ’ αυτή την καταστροφή, έρχεται και του το λέει πριν γίνει.
Γέν.ιη:18,19
Ο Θεός επαναλαμβάνει όσα έχει πει στον Αβραάμ. Τον επιβεβαιώνει για να τον προφυλάξει από αμφιβολίες που ο διάβολος μπορεί να σπείρει στο νου του.
Ας προσέξουμε το εδάφ.19. Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός εμπιστεύτηκε τον Αβραάμ. Πολλοί στηρίζουν εδώ την Καλβινιστική θεωρία ότι ο Θεός προόρισε τον Αβραάμ για σωτηρία. Αυτό όμως είναι λάθος. Ο Θεός προγνώρισε τον Αβραάμ, την καρδιά του, τις αποφάσεις του. Τον είδε να διδάσκει με επιμέλεια τον οίκο του τις οδούς του Κυρίου και βάσει αυτής της πρόγνωσης, προόρισε τον Αβραάμ να είναι ο Αβραάμ!
Στο Εβραϊκό κείμενο λέει: “επειδή τον έχω γνωρίσει... ή τον έχω αναγνωρίσει”
Γέν.ιη:20-21
κραυγή: Πιθανόν από τα θύματα της ηθικής παραλυσίας ή από τον δίκαιο Λωτ. Ακόμα σαν κραυγή μπορεί να χαρακτηριστεί και ο θόρυβος απ’ όλα αυτά τα όργια που συνέβαιναν εκεί μέσα, “ο θόρυβος της αμαρτίας”. Ποιος πιστός σήμερα δεν “ακούει” αυτή την κραυγή; Και ο Θεός που ακούει, δεν κάθεται απαθής, αλλά έρχεται να κρίνει και να καυτηριάσει την αμαρτία.
θέλω λοιπόν καταβή: Ο Θεός δεν είναι ανάγκη να κατεβεί για να δει, αλλά μιλάει έτσι κατά τη συνήθεια των ανθρώπων. Ακόμα θέλει να δείξει ότι ποτέ δεν κάνει κρίση αν δεν λάβει υπ’ όψιν Του όλες τις εκδοχές και τις απόψεις. Οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το Θεό, πολλές φορές όταν βλέπουν μια κρίση ρίχνουν τα βάρη σ’ Αυτόν. Αυτό όμως είναι αφροσύνη. Οι κρίσεις του Θεού είναι πάντοτε δίκαιες, άγιες και αληθινές.
ολοκλήρως: Δηλαδή αν η αμαρτία τους είχε φθάσει στο πλήρες. Στο σημείο αυτό που δεν γίνεται τίποτε άλλο από κρίση. Βλέπουμε ότι ο Θεός έχει κάποιο όριο ανοχής όσον αφορά την υπομονή Του και την αγάπη Του. Αν ο άνθρωπος σπάσει αυτό το όριο της ανοχής του Θεού, τότε έρχεται δίκαιη κρίση. Σήμερα, αυτό το όριο ανοχής πιέζεται καθημερινά από τους ανθρώπους.
Γέν.ιη:2
Εδώ φαίνεται καθαρά ότι οι δύο “άνδρες” ήταν άγγελοι (ιθ:1) και ο τρίτος ήταν ο ΓΙΑΧΒΕ.
Γέν.ιη:23-32
Ο Αβραάμ στέκεται ενώπιον του Κυρίου! Πώς χρησιμοποίησε ο Αβραάμ αυτό που του αποκάλυψε ο Θεός και τη θαυμαστή θέση που απολαμβάνει; Με τί είναι απασχολημένος στην παρουσία του Κυρίου; Μεσιτεύει για άλλους. Αυτός που μπορεί να πλησιάζει το Θεό “εν πληροφορία πίστεως”, αυτός που έχει τέλεια ειρήνη μέσα στην καρδιά του και τη συνείδησή του, θα είναι σε θέση να ικετεύει και υπέρ των άλλων. Αυτός που έχει ενδυθεί την “πανοπλία του Θεού” μπορεί να προσεύχεται “υπέρ πάντων των αγίων” (Εφεσ.ς:18).
Ο Αβραάμ λοιπόν βλέποντας τους δύο αγγέλους να φεύγουν για να φέρουν την κρίση του Θεού στα Σόδομα και τα Γόμορρα και ξέροντας ότι μέσα εκεί είναι ο Λωτ και η οικογένειά του, αρχίζει “να κάνει παζάρια” με το Θεό. Δεν κρίνει το Θεό, ούτε προσπαθεί να Του πει τί θα κάνει. Απλά προσεύχεται και ικετεύει γνωρίζοντας τη φύση Του (εδ.25).
Όμως όσο ευλογημένη κι αν ήταν αυτή η ικεσία του Αβραάμ, ήταν περιορισμένη. Ενώ ήξερε ότι η οικογένεια του Λωτ ήταν τέσσερα άτομα, σταμάτησε να ζητά στα δέκα. Για το Θεό δεν υπάρχει πρόβλημα, σ’ Αυτόν υπάρχει αφθονία χάρης και υπομονής ώστε να ακούσει τα αιτήματα του αγαπητού Του φίλου. Όμως ο Αβραάμ απέφυγε να το κάνει. Ίσως φοβήθηκε μήπως υπερβεί το ποσό της πίστωσής του. Σταμάτησε να ζητά και ο Θεός σταμάτησε να δίνει. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον Κύριό μας! Αυτός, δύναται να σώζει εντελώς...(Εβρ.ζ:25). Μακάρι να μπορούσαμε να μένουμε συνδεδεμένοι μαζί Του σ’ όλες τις ανάγκες μας, τις αδυναμίες μας και τους αγώνες μας.
