Ο γνωστός, συνηθισμένος και πλέον αποδεκτός διαχωρισμός των ανθρώπων γύρω μας με βάση τη σχέση τους με το Θεό, είναι ο χωρισμός αμαρτωλοί και Χριστιανοί ή αμαρτωλοί και πιστοί του Χριστού ή άπιστοι και πιστοί -είναι θέμα ορολογίας από εκεί και πέρα.
Όταν χρησιμοποιούμε αυτό το διαχωρισμό, το μυαλό μας πηγαίνει σε δύο κατηγορίες ανθρώπων. Όλοι αυτοί που δεν ασχολούνται με το Χριστό, την αγάπη Του, τη σωτηρία Του. Αυτοί είναι έξω από την εκκλησία, ανήκουν στον κόσμο της αμαρτίας. Οι άλλοι, της δεύτερης κατηγορίας, είναι οι μέσα στην εκκλησία, όλοι αυτοί που τους λέμε πιστούς του Χριστού, αναγεννημένους ή Χριστιανούς, αδελφούς μας, παιδιά του Θεού. Εδώ ακριβώς είναι που βρίσκεται το μεγάλο λάθος. Δεν είναι αυτός ο διαχωρισμός σύμφωνα με τα κριτήρια της αγάπης του Κυρίου, σύμφωνα με την αγιότητα και τη δικαιοσύνη Του. Ο Κύριος βλέπει πολύ διαφορετικά τον άνθρωπο και τα κριτήριά Του διαφέρουν. Για το Θεό δεν έχουν αξία ούτε τα λόγια που λέμε, ούτε οι υποσχέσεις, ούτε οι προθέσεις μας. Η ζωή μας μετράει, αυτό που ζούμε, το καθημερινό μας περπάτημα εάν είναι μέσα ή έξω από το θέλημά Του, εάν είναι μέσα ή έξω από τον άγιο λόγο Του, εάν ταυτίζεται ή όχι με το φρόνημα και τη ζωή του Ιησού Χριστού.