Ο γνωστός, συνηθισμένος και πλέον αποδεκτός διαχωρισμός των ανθρώπων γύρω μας με βάση τη σχέση τους με το Θεό, είναι ο χωρισμός αμαρτωλοί και Χριστιανοί ή αμαρτωλοί και πιστοί του Χριστού ή άπιστοι και πιστοί -είναι θέμα ορολογίας από εκεί και πέρα.
Όταν χρησιμοποιούμε αυτό το διαχωρισμό, το μυαλό μας πηγαίνει σε δύο κατηγορίες ανθρώπων. Όλοι αυτοί που δεν ασχολούνται με το Χριστό, την αγάπη Του, τη σωτηρία Του. Αυτοί είναι έξω από την εκκλησία, ανήκουν στον κόσμο της αμαρτίας. Οι άλλοι, της δεύτερης κατηγορίας, είναι οι μέσα στην εκκλησία, όλοι αυτοί που τους λέμε πιστούς του Χριστού, αναγεννημένους ή Χριστιανούς, αδελφούς μας, παιδιά του Θεού. Εδώ ακριβώς είναι που βρίσκεται το μεγάλο λάθος. Δεν είναι αυτός ο διαχωρισμός σύμφωνα με τα κριτήρια της αγάπης του Κυρίου, σύμφωνα με την αγιότητα και τη δικαιοσύνη Του. Ο Κύριος βλέπει πολύ διαφορετικά τον άνθρωπο και τα κριτήριά Του διαφέρουν. Για το Θεό δεν έχουν αξία ούτε τα λόγια που λέμε, ούτε οι υποσχέσεις, ούτε οι προθέσεις μας. Η ζωή μας μετράει, αυτό που ζούμε, το καθημερινό μας περπάτημα εάν είναι μέσα ή έξω από το θέλημά Του, εάν είναι μέσα ή έξω από τον άγιο λόγο Του, εάν ταυτίζεται ή όχι με το φρόνημα και τη ζωή του Ιησού Χριστού.
Εάν με αυτό τον τρόπο κοιτάξουμε τους ανθρώπους γύρω μας, θα δούμε ότι και πάλι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, με διαφορετικό όμως τρόπο. Είναι όλοι αυτοί που ζουν τη ζωή του Χριστού και οι άλλοι που δε ζουν τον Ιησού Χριστό στην πορεία τους. Μπορεί να πιστεύουν, να έχουν αγαθή πρόθεση και ζήλο, να προσπαθούν, δε ζουν όμως, η ζωή τους δεν έχει Ιησού Χριστό, δεν διοικούνται από το Άγιο Πνεύμα του Θεού, δεν έχουν «ντυθεί» τον Ιησού Χριστό.
Τι γίνεται μ' αυτό το διαχωρισμό, γιατί έχουν έτσι τα πράγματα, ποιος ευθύνεται; Τους βλέπεις και μπαινοβγαίνουν στην εκκλησία, ακούν, συμφωνούν, δέχονται, αλλά ακόμα είναι δέσμιοι της αμαρτίας, αγαπούν τον κόσμο, η καρδιά τους, τα μάτια τους είναι στα πίσω, στα κάτω, στα τριγύρω, λένε ψέματα, αγαπούν τα ψέματα, είναι ακόμα υποδουλωμένοι. Και είναι Χριστιανοί όλοι αυτοί, έτσι ομολογούν, είναι κληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού, αυτό τουλάχιστον πιστεύουν.
Αυτό το σημείο ίσως δεν το έχετε ακούσει ή ακούγεται σπάνια. Είναι όμως πολύ σοβαρό, εξηγεί το δράμα τόσων σύγχρονων Χριστιανών, το «εν Χριστώ δράμα τους».
Αν σκύψουμε μέσα στις σελίδες του λόγου του Θεού και επιμείνουμε, είναι βέβαιο πως θα μας φωτίσει ο Κύριος και θα μας αποκαλυφθεί ότι δεν είναι μόνο το έργο του Ιησού Χριστού για μας, αλλά είναι και το δικό μας περπάτημα εν Χριστώ Ιησού που βαραίνει στο να μην χάσουμε τη σωτηρία μας.
Εδώ βρίσκεται το πολύ επικίνδυνο. Μιλούν για το έργο του Ιησού Χριστού μοναδικά και αποκλειστικά και αποσιωπούν το ζωτικό και σοβαρό μέρος της πίστης και της πιστότητας του ανθρώπου απέναντι στον Κύριο και είναι σα να λένε σε όλους αυτούς «...εσείς δεν έχετε να κάνετε τίποτα, ...τα έχει κάνεί όλα ο Χριστός... εσείς θα κοιμάστε και η «τύχη σας θα δουλεύει»... εσείς μόνο στην εκκλησία να έρχεσθε να ακούτε κηρύγματα. ..το αίμα του Ιησού τα έκανε όλα».
Εάν δεν είναι έγκλημα αυτό, τότε τι είναι; Εάν δεν είναι ψέμα και πλάνη κατά του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, τότε τι είναι; Πόσους αλήθεια θα στείλει στην αιώνια κόλαση αυτό το ψεύτικο, το μισό, το νόθο ευαγγέλιο, που υπερτονίζει τη χάρη, τη «λάθος χάρη» και μακροθυμία του Θεού και στέλνει τις ψυχές στο λάθος δρόμο της «συνεχούς αμαρτίας και συνεχούς συγχώρησης, της συνεχούς πτώσης και συνεχούς συγχώρησης», της ζωής χωρίς δύναμη, χωρίς δόξα, χωρίς ομορφιά Θεού;
Ναι, είναι διαφορετικό το Ευαγγέλιο που κηρύττουμε, ζούμε και υπηρετούμε. Πρέπει να το καταλάβουμε και να υψώσουμε τη φωνή μας. Ο κίνδυνος της πλάνης, έξω από τις γραμμές του Ευαγγελίου, είναι μεγάλος. Το δικό μας το Ευαγγέλιο λέει: «διότι είναι γεγραμμένον· Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος» (Α’ Πέτρ.α:16).
