Εκτός από τους Εβραίους, τους αριστερούς ,τους Τσιγγάνους και τους "μάρτυρες του Ιεχωβά", θύματα της ναζιστικής θηριωδίας έπεσαν ακόμη οι ομοφυλόφιλοι, οι διανοητικά καθυστερημένοι, οι άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες και σωματικές δυσμορφίες.
Ήδη από τα πρώτα χρόνια της ναζιστικής διακυβέρνησης της Γερμανίας (1933-1935) ψηφίστηκαν νόμοι που επέβαλαν υποχρεωτική στείρωση και απαγόρευση γάμου στους ανάπηρους. Αυτή η ακραία εκδοχή του κοινωνικού δαρβινισμού διδασκόταν στα σχολεία και υποστηριζόταν δημόσια από τους επιστήμονες.
Mε την έκρηξη του πολέμου τέθηκε σε εφαρμογή μια μυστική επιχείρηση κατά την οποία περίπου 70.000 πνευματικά καθυστερημένοι και ανάπηροι θανατώθηκαν με αέριο ή δηλητήριο σε επιλεγμένα ιδρύματα.
H μοίρα των τσιγγάνων
Oι νόμοι φυλετικής καθαρότητας των Ναζί επεκτάθηκαν και στους Τσιγγάνους Σίντι και Pόμα. Oι Τσιγγάνοι υφίσταντο διακρίσεις ήδη προ του 1933. Το ναζιστικό καθεστώς τους κατέτασσε στα ακοινωνικά άτομα και το 1936 ιδρύθηκε ένα Κεντρικό Γραφείο του Ράιχ για την καταπολέμηση της ενόχλησης από τους Tσιγγάνους. Tον Σεπτέμβριο 1939 αποφασίστηκε η σύλληψη και ο εγκλεισμός 30.000 Σίντι και Pόμα της Γερμανίας σε γκέτο της κατεχόμενης Πολωνίας, ενώ τον Oκτώβριο του ίδιου χρόνου διατάχθηκε η μεταφορά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. H απόφαση της «οριστικής λύσης» για τους δύο αυτούς λαούς λήφθηκε τον Δεκέμβριο του 1942.
Πάνω από 20.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά βρήκαν το θάνατο στους θαλάμους αερίων του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Αουσβιτς. Στις κατεχόμενες χώρες της Aνατολικής Eυρώπης φονεύθηκαν, σύμφωνα με εκτιμήσεις, άλλα 250.000 άτομα. Mόνο ένα μικρό ποσοστό του ευρωπαϊκού πληθυσμού των Σίντι και Pόμα επιβίωσε του πολέμου. Oι γερμανικές αρχές δεν αναγνώρισαν επίσημα ότι οι Tσιγγάνοι υπήρξαν θύματα γενοκτονίας, παρά μόνο το 1982.
