Το φαινόμενο του να «πέφτει κάποιος προς τα πίσω», έχει αποκτήσει πρωτοφανή δημοτικότητα σε κάποιες εκκλησίες σήμερα. Ωστόσο, είναι ένα φαινόμενο που δεν έχει απολύτως καμία βιβλική βάση για να σταθεί. Πραγματικά, θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο σοβαρό θέμα για την εκκλησία.
Υπάρχουν πολλοί χριστιανοί που παραξενεύονται μ’ αυτά τα περίεργα γεγονότα και αναρωτιούνται αν υπάρχει κάποια βιβλική υποστήριξη αυτών των εκδηλώσεων. Στη συνέχεια, είμαι υποχρεωμένος να δώσω μια απάντηση και μια προειδοποίηση.
Υπάρχουν πολλοί χριστιανοί που παραξενεύονται μ’ αυτά τα περίεργα γεγονότα και αναρωτιούνται αν υπάρχει κάποια βιβλική υποστήριξη αυτών των εκδηλώσεων. Στη συνέχεια, είμαι υποχρεωμένος να δώσω μια απάντηση και μια προειδοποίηση.
Το φαινόμενο αυτό συνήθως προβάλλεται σαν το αποτέλεσμα της Βιβλικής πράξης της «επιθέσεως των χειρών», κατά την οποία ένα άτομο λαμβάνει το χρίσμα του Άγιου Πνεύματος. Η επακόλουθη πτώση προς τα πίσω, λένε ότι είναι η φυσική αντίδραση στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που έρχεται πάνω σ’ αυτό τον άνθρωπο.
Η Maria Beulah Woodworth-Etter, μια γυναίκα που κήρυξε (;) στο κίνημα του αγιασμού το 1880, ξεκίνησε την πρακτική αυτή «των πτώσεων» στις δημοφιλείς συναθροίσεις της εκείνης της εποχής. Ερχόταν σε μια κατάσταση έκστασης και έπεφτε κάτω κατά τη διάρκεια του κηρύγματος. Πέθανε το 1924, αλλά η κληρονομιά «των πτώσεων προς τα πίσω» κατά τη διάρκεια της συνάθροισης της εκκλησίας επέζησε. Στις μέρες μας απέκτησε ξανά μεγάλη δημοτικότητα από πολλούς ανθρώπους που άρχισαν να πέφτουν σε μια μικρή εκκλησία στο Τορόντο του Καναδά. Από αυτή την επανεμφάνιση, πολλοί έδωσαν το όνομα, «Η ευλογία του Τορόντο», κάτι που έχει να κάνει με το «άγιο γέλιο».
Πολλοί χαρισματικοί ισχυρίζονται ότι εκτός από το χρίσμα, το πέσιμο προς τα πίσω θεραπεύει σωματικά και συναισθηματικά. Πιστεύουν ότι είναι μια ευλογία από τα πνευματικά χαρίσματα που δίνει ο Θεός. Ωστόσο, η εξήγηση που συμφωνούν οι περισσότεροι όσο αφορά στο σκοπό αυτής της πράξης είναι ότι είναι το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος για υπηρεσία στο Θεό.
Αλλά όλες αυτές οι εξηγήσεις είναι σε πλήρη αντίθεση με όλες τις βιβλικές αναφορές όσο αφορά στην πτώση προς τα πίσω. Πάντα, (χωρίς εξαίρεση), εντάσσονται στο πλαίσιο της κρίσης του Θεού στον άνθρωπο, και «ποτέ» δεν θεωρείται σαν κάποιο είδος ευλογίας, χρίσμα, ή θεραπεία.
Όμως, αν αυτά τα πεσίματα προς τα πίσω δεν υπάρχουν πουθενά στην Αγία Γραφή σαν κάτι καλό ή ευλογημένο πράγμα, τότε το ερώτημα είναι, γιατί κάποιοι που λένε ότι είναι χριστιανοί το μιμούνται;
Για να μπορέσουν οι πιστοί χριστιανοί να διαπιστώσουν εάν υπάρχει πραγματική υποστήριξη στις Γραφές για τις εμπειρίες αυτές, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να εξετάσουμε τα εδάφια που έχουν αναφερθεί από αυτούς τους ανθρώπους σαν απόδειξη Βιβλικής υποστήριξης.
Έτσι, στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, θα εξετάσουμε τις γραφές που μιλάνε για ανθρώπους που έπεσαν προς τα πίσω. Στο δεύτερο μέρος, θα αναφέρουμε μερικά από τα εδάφια που χρησιμοποιούν οι χαρισματικοί, σε μια προσπάθεια να στηρίξουν την πίστη τους.
Αν το να πέφτουν συνεχόμενα, σε κάθε συνάθροιση, άτομα προς τα πίσω είναι πραγματικά βιβλική πρακτική, τότε θα πρέπει αυτό να το δούμε ξεκάθαρα να διαγράφεται μέσα στην Αγία Γραφή. Όμως αν δεν υπάρχει Βιβλική υποστήριξη, τότε αυτά τα πεσίματα δεν είναι χριστιανικά.
Αν είμαστε πρόθυμοι να υποταχτούμε στις αρχές του λόγου του Θεού, τότε μπορούμε με σαφήνεια να πούμε τι είναι από το Πνεύμα της αλήθειας, και τι είναι από ένα πνεύμα πλάνης. Αν και ο Θεός μας έχει προειδοποιήσει, ψευδοδιδασκαλίες και αντίστοιχες πρακτικές ενεργούνται σε εκκλησίες.
Εδάφια που απεικονίζουν πεσίματα προς τα πίσω.
Όταν ψάχνουμε μέσα στις Γραφές, ταρακουνιόμαστε από τη συνειδητοποίηση ότι κατά κανόνα οι μαρτυρίες τέτοιου είδους πεσιμάτων, έχουν να κάνουν πάντοτε με κρίσεις του Θεού πάνω σε ανθρώπους. Δεν βλέπουμε τέτοιες εικόνες όταν πιστοί βαπτίζονται με Πνεύμα Άγιο, ή παίρνουν κάποια πνευματική ευλογία. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε το «γεγονός», ότι όλες οι άλλες γραφές που όσοι πιστεύουν σ’ αυτό το φαινόμενο επικαλούνται, στην πραγματικότητα δεν μιλάνε για οποιαδήποτε «πτώση προς τα πίσω». Οι περισσότερες δεν μιλούν καθόλου για πτώση. Η πρώτη αναφορά που θα εξετάσουμε είναι στη Γένεση:
Γέν.μθ:16-17
«Ο Δαν θέλει κρίνει τον λαόν αυτού, ως μία εκ των φυλών του Ισραήλ· Ο Δαν θέλει είσθαι όφις επί της οδού, ασπίς επί της τρίβου, δάκνων τας πτέρνας του ίππου, ώστε ο ιππεύς αυτού θέλει πίπτει εις τα οπίσω»
Ο Δαν είναι κλασικό παράδειγμα ανθρώπου κάτω από την κρίση του Θεού που προχωράει αδίστακτα, εκεί που άλλοι πέφτουν προς τα πίσω κάτω από την ίδια κρίση. Η φυλή του Δαν ήταν διαβόητη για την πτώση της στην ειδωλολατρία (Κριτ.ιη:30-31), και την απομάκρυνσή της από το Θεό προκειμένου να λατρεύσει ψεύτικους θεούς.
Στη Γένεση, ο Δαν ταυτίζεται με το φίδι που δαγκώνει τη φτέρνα των αλόγων, με αποτέλεσμα ο ιππέας να «πέσει προς τα πίσω». Είναι μια πνευματική εικόνα που σημαίνει ότι αυτό το δάγκωμα κάνει δυνατούς ανθρώπους να πέσουν σε κρίση. Στην πραγματικότητα, το όνομα Δαν σημαίνει «κρίση». Η Ραχήλ είχε πει ότι τον ονομάζει Δαν, επειδή ο Θεός την έκρινε. Ο Δαν λοιπόν που δαγκάνει στην πτέρνα και κάνει τον αναβάτη να πέσει προς τα πίσω, είναι μια πνευματική αλήθεια από το Θεό, που έχει να κάνει με το κακό πνεύμα και την κρίση του Θεού. Από την αρχή στον κήπο της Εδέμ, (Γέν.γ) βλέπουμε αυτό το συμβολισμό του Σατανά με φίδι:
Γέν.γ:15
«και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού»
Ο Δαν παρομοιάζεται με αυτό το φίδι, το Σατανά. Κείτεται στην οδό και παραφυλάει να δαγκώσει τη φτέρνα των ισχυρών (οι ιππείς είναι σύμβολο της δύναμης), ανθρώπων που πέφτουν προς τα πίσω, ερχόμενοι κάτω από την κρίση του Θεού. Ο Δαν είναι σκεύος κρίσης. Αυτή η φυλή έφερε την ειδωλολατρία και ψευδοδιδασκαλίες στον Ισραήλ, με αποτέλεσμα να αποκοπεί και ούτε καν να αναφέρεται στην απογραφή της αποκάλυψης (κεφ.ζ), των 12.000 σφραγισμένων από «όλες» τις φυλές του Ισραήλ. Με την κακία του, ο Δαν χρησιμοποιείται για να κρίνει τον Ισραήλ.
Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Θεός προφητεύει ότι θα στείλει ενέργεια πλάνης, ψευδοδιδασκάλους που θα κάνουν σημεία και τέρατα για να κρίνουν την Εκκλησία Του (Β’ Θες.β:9-12). Να εξαπατήσουν όσους δεν αγάπησαν την αλήθεια για να σωθούν.
Α΄Σαμδ:18
«Και καθώς ανέφερε περί της κιβωτού του Θεού, ο Ηλεί έπεσεν εκ της καθέδρας εις τα οπίσθια προς το πλάγιον της πύλης, και συνετρίβη ο τράχηλος αυτού, και απέθανε· διότι ήτο γέρων ο άνθρωπος και βαρύς. Έκρινε δε αυτός τον Ισραήλ τεσσαράκοντα έτη»
Και σ’ αυτή την περίπτωση, η πτώση που αναφέρεται εδώ είναι στο πλαίσιο της κρίσης που ο Θεός έκανε στο λαό Ισραήλ για την εξέγερση τους. Έγινε μια μεγάλη σφαγή Ισραηλιτών από τους Φιλισταίους, και η κιβωτός της Διαθήκης, το σύμβολο των υποσχέσεων του Θεού προς τον Ισραήλ, καταλήφθηκε από τους ειδωλολάτρες. Ο Θεός προείπε την κρίση Του πάνω στον Ισραήλ, και τώρα την πραγματοποιεί.
Η προσπάθεια, τα παραδείγματα που αναφέρονται στην Αγία Γραφή, να θεωρηθούν ή να χρησιμοποιηθούν σαν απόδειξη ευλογίας, ή χρίσματος, είναι πέρα από κάθε λογική σκέψη. Ο Ηλεί έπεσε προς τα πίσω, έσπασε το λαιμό του, και πέθανε. Σε καμία των περιπτώσεων μέσα στην Αγία Γραφή, η πτώση προς τα πίσω δεν είναι κάτι άλλο εκτός από κρίση.
Ης.κη:13
«Και ο λόγος του Κυρίου θέλει είσθαι προς αυτούς διδασκαλία επί διδασκαλίαν, διδασκαλία επί διδασκαλίαν, στίχος επί στίχον, στίχος επί στίχον, ολίγον εδώ, ολίγον εκεί· διά να περιπατήσωσι και να προσκόπτωσιν εις τα οπίσω και να συντριφθώσι και να παγιδευθώσι και να πιασθώσι»
Ο Κύριος μιλάει εδώ στον επαναστάτη Ισραήλ, ότι δεν θα ακούσει το λόγο της αλήθειας Του, και δηλώνει ότι θα συντριφτούν και θα παγιδευτούν και θα πιαστούν. Και χρησιμοποιεί σαν ορολογία της κρίσης Του την έκφραση «προσκόπτωσιν εις τα οπίσω». Βλέπουμε ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Και το συμπέρασμα είναι ότι όλες οι Βιβλικές αναφορές «πτώσης προς τα πίσω», δεν σημαίνουν ποτέ το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, αλλά σηματοδοτούν την οργή του Θεού.
Ομοίως, όταν ο Ιούδας πρόδωσε το Χριστό και οι στρατιώτες ήρθαν να Τον συλλάβουν στον κήπο της Γεθσημανή, ο Ιησούς τους ρώτησε ποιον ζητάνε, και η απάντησή τους ήταν, τον Ιησού από τη Ναζαρέτ:
Ιωάν.ιη:6
«Καθώς λοιπόν είπε προς αυτούς ότι εγώ είμαι, απεσύρθησαν εις τα οπίσω και έπεσον χαμαί»
Ο Ιησούς είπε ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, ανακοινώνοντας ότι είναι ο Μέγας ΕΓΩ ΕΙΜΙ (Έξοδ.γ:13-14), ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, και Ιακώβ. Μόλις ο Χριστός είπε ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, οι πονηροί άνθρωποι που ήρθαν να Τον κατηγορήσουν, έπεσαν προς τα πίσω στο έδαφος, σηματοδοτώντας την κρίση τους. Είχαν έρθει να συλλάβουν το δίκαιο Θεό για παραβίαση του νόμου! Ο Θεός δεν ήθελε να εμποδίσει τη σύλληψή του, αλλά να προβάλει την εξουσία Του, και «έπεσαν προς τα πίσω» στο άκουσμα του ένδοξου ονόματος ΕΓΩ ΕΙΜΙ (ΕΧΓΙΕ)!
Αυτή δεν είναι η εικόνα που θα ήθελαν οι χαρισματικοί γι’ αυτούς που πέφτουν προς τα πίσω, αλλά είναι η εικόνα που φανερώνει ο Θεός.
Κανείς δεν θέλει να ομοιωθεί με αυτούς τους ανθρώπους που έπεσαν προς τα πίσω, κανείς δεν βλέπει ή ισχυρίζεται οποιοδήποτε χρίσμα Αγίου Πνεύματος, και κανείς δεν μιλά για ευλογίες του Θεού σ’ αυτά τα άτομα. Επειδή η πτώση προς τα πίσω είναι «σημείο» της κρίσης του Θεού μέσα στην Αγία Γραφή και όχι σημείο ευλογίας.
Η ειρωνεία είναι ότι αυτό το εδάφιο (Ιωάν.ιη:6) χρησιμοποιείται από πολλούς σε μια προσπάθεια να στηρίξουν Βιβλικά τους ισχυρισμούς τους για την πίστη τους στις πτώσεις προς τα πίσω. Αντίθετα, καταδεικνύει ακριβώς το αντίθετο, αυτούς που υπόκεινται στην κρίση του Μεγάλου ΕΓΩ ΕΙΜΙ, και όχι αυτούς που είναι ευλογημένη από το Θεό.
Αυτά είναι τα εδάφια της Αγίας Γραφής που μιλούν για πτώση προς τα πίσω, και ούτε ένα από αυτά δεν δίνει ίχνος υποστήριξης σε τέτοιες διδασκαλίες πεσιμάτων ή άγιου γέλιου. Υποστηρίζουν την αλήθεια ότι η εκδήλωση αυτή σηματοδοτεί την κρίση του Θεού. Αν θέλουμε να δούμε μέσα από τις Γραφικές αναφορές τι συνεπάγεται να πέφτει κανείς, αυτό είναι μόνο κρίση, κάτι που κανείς χριστιανός δεν θα ήθελε.
Εδάφια με τα οποία φιλοδοξούν να υποστηρίξουν τις πτώσεις
Οι υπέρμαχοι αυτής της πρακτικής ισχυρίζονται ότι πράγματι υπάρχει Γραφική εντολή, αλλά ο ισχυρισμός αυτός αντέχει την επισταμένη Βιβλική εξέταση; Δεν υπάρχουν σαφείς Βιβλικές αναφορές, αλλά υπάρχουν μερικά εδάφια που λένε οι χαρισματικοί ότι «σημαίνουν» το πέσιμο από τη δύναμη του Πνεύματος.
Τα εδάφια που προβάλλουν πιο συχνά, ότι υποστηρίζουν τις πεποιθήσεις τους είναι Γέν.ιε:12 και ιζ:3, Αριθ.κβ:30 και κδ:4, Ιησούς του Ναυή ε:14, Ιεζεκ.α:28, Ματθ.ιζ:5-6, Αποκ.ζ:11 και ια:16, και Πράξ.θ:3-4. Ας ρίξουμε μια ματιά σε κάθε ένα από αυτά, στο κατάλληλο πλαίσιο, και χωρίς προκαταλήψεις.
Γέν.ιε:12
«Περί δε την δύσιν του ηλίου, επέπεσεν έκστασις επί τον Αβραμ· και ιδού, φόβος σκοτεινός μέγας επιπίπτει επ' αυτόν» (Μετάφρ.Βάμβα).
“Περί δε την δύσιν του ηλίου, βαθύς ύπνος κατέλαβε τον Αβραμ και ιδού, φόβος, βαθύ σκότος επιπίπτει επ’ αυτόν” Αυτή είναι η ακριβής έννοια του εδαφίου στα Εβραϊκά.
Αυτό το εδάφιο λέει ότι βαθύς ύπνος κατέλαβε τον Αβραμ, δεν λέει λέξη για δύναμη Πνεύματος Αγίου, για πέσιμο προς τα πίσω, για λιποθυμία ή οτιδήποτε άλλο. Ούτε η βιβλική αυτή αναφορά μοιάζει με ό,τι συμβαίνει στις εκκλησίες σήμερα. Αποτυγχάνει παταγωδώς να αποδείξει τη διδασκαλία, ότι οι Χριστιανοί πέφτουν προς τα πίσω σαν σημάδι χρίσματος και δύναμης Πνεύματος Αγίου. Στην καλύτερη περίπτωση, λέει, ότι όταν ήρθε το σκοτάδι, αποκοιμήθηκε. Δεν λέει ότι ο Άβραμ έπεσε, λέει ένας βαθύς ύπνος έπεσε πάνω του. Μια τελείως διαφορετική έννοια.
Αριθ.κβ:27
«και ιδούσα η όνος τον άγγελον του Κυρίου, συνεκάθησεν υποκάτω του Βαλαάμ· και θυμωθείς ο Βαλαάμ, εκτύπησε την όνον διά της ράβδου»
Το να χρησιμοποιεί κανείς αυτό το εδάφιο σαν υποστήριξη για τέτοια γεγονότα, είναι σαν να παίρνει το δικαίωμα να λέει ότι θέλει για πράγματα που είναι απόλυτα τεκμηριωμένα. Ο γάιδαρος έσκυψε ή απλά κάθισε κάτω από τον Βαλαάμ επειδή κάτι είδε. Δεν έπεσε προς τα πίσω, ούτε υπάρχει κάτι εδώ που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει τέτοιες εκδηλώσεις στην Εκκλησία σήμερα. Είναι γελοίο να λέμε ότι αυτό αποδεικνύει ότι μπορεί να πέφτει κανείς προς τα πίσω στις Εκκλησίες.
Γέν.ιζ:3
«Και έπεσεν ο Άβραμ επί πρόσωπον αυτού· και ελάλησε προς αυτόν ο Θεός, λέγων»
Ι.Ναυή ε:14
«Ο δε είπεν, Ουχί· αλλ' εγώ Αρχιστράτηγος της δυνάμεως του Κυρίου τώρα ήλθον. Και έπεσεν ο Ιησούς επί την γην κατά πρόσωπον αυτού και προσεκύνησε, και είπε προς αυτόν, Τι προστάζει ο κύριός μου εις τον δούλον αυτού;»
Ιεζεκ.α:28
«Ως η θέα του τόξου, του γινομένον εν τη νεφέλη εν ημέρα βροχής, ούτως ήτο η θέα της λάμψεως κύκλω. Αύτη ήτο η θέα του ομοιώματος της δόξης του Κυρίου. Και ότε είδον, έπεσον επί πρόσωπόν μου και ήκουσα φωνήν λαλούντος»
Αυτοί είναι άνθρωποι που προσκυνούν μέχρι εδάφους με ευλάβεια το Θεό, μια «εθελοντική» πράξη υπακοής, σεβασμού και υποταγής, δεν τους χτύπησε κάτω το Πνεύμα, ούτε τους έριξε για να κοιμηθούν. Προφανώς αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν στο νου τους την έννοια του πεσίματος που σήμερα κάποιοι κάνουν. Παρόλα αυτά, δεν δείχνουν μια ακούσια πτώση είτε προς τα πίσω ή προς τα εμπρός. Βλέπουμε ξεκάθαρα μέσα σε όλη την Αγία Γραφή, ότι οι προφήτες του Θεού, αναγνωρίζοντας τη δόξα, τη θέα, και τη μεγαλοπρέπεια της παρουσίας του Θεού, πέφτουν με το πρόσωπό τους στο έδαφος σαν ένδειξη σεβασμού και υπακοής.
Κανένας από αυτούς τους άγιους άντρες δεν αποβλακώθηκε, δεν λιποθύμησε, δεν έχασε τις αισθήσεις του, ούτε συγχύστηκε, ακόμα δεν σπρώχτηκε από άλλους προφήτες, ούτε έπεσε προς τα πίσω, όπως είναι η συνήθεια στους χαρισματικούς. Η Γραφή μάς λέει ότι έπεσαν με το πρόσωπό τους, το οποίο είναι συνώνυμο με το γονατίζω μέχρι εδάφους σε ένδειξη φόβου και σεβασμού προς το Θεό. Καμία από αυτές τις γραφές δεν υποστηρίζει το φαινόμενο των πεσιμάτων προς τα πίσω. Χρησιμοποιούνται από τους υποστηρικτές αυτών των διδασκαλιών αδικαιολόγητα. Απλά, είναι άλλο ένα κλασικό παράδειγμα ανθρώπων που διαβάζουν αυτό που θέλουν και αντικατοπτρίζει την άποψή τους στην Αγία Γραφή, αντί να διαβάζουν την Αγία Γραφή!
Αριθ.κδ:4
«είπεν εκείνος, όστις ήκουσε τα λόγια του Θεού, Όστις είδεν όρασιν του Παντοδυνάμου, πεσών εις έκστασιν, έχων όμως ανοικτούς τους οφθαλμούς αυτού»
Το εδάφιο αυτό δεν μιλάει για πέσιμο από τη δύναμη του Πνεύματος, δεν φανερώνει πτώση προς τα πίσω, ούτε καν πέσιμο. Και πάλι, δεν μοιάζει καθόλου με ό,τι γίνεται σε κάποιες εκκλησίες σήμερα. Μάλλον μιλάει για ένα άνθρωπο που βλέπει μια όραση από το Θεό, και έρχεται σε έκσταση. Όπως θα λέγαμε «έπεσα σε λάθος άνθρωπο» που δεν έχει την έννοια της απώλειας της ισορροπίας και πτώσης, αλλά ότι μου έτυχε λάθος άνθρωπος. Κατά τον ίδιο τρόπο, η εφαρμογή της λέξης εδώ είναι ότι αυτός ο προφήτης ήρθε σε έκσταση, χωρίς να σημαίνει ότι έπεσε κάτω. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές εφαρμογές της λέξης πέφτω, όπως είδαμε να χρησιμοποιείται με την έννοια ότι οι προφήτες (εθελοντικά) έπεσαν κατά πρόσωπο προς τα κάτω σε ένδειξη λατρείας. Αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους «εργάτες» που αγγίζουν ένα χριστιανό στο μέτωπο, και αυτός με τη σειρά του πέφτει προς τα πίσω στο έδαφος με ένα ανεξέλεγκτο τρόπο. Περισσότερα παραδείγματα αυτής της εθελοντικής προσκύνησης έχουμε στη Καινή Διαθήκη σε εδάφια του Ματθαίου και του Λουκά:
Ματθ.ιζ:5-6
«Ενώ αυτός ελάλει έτι, ιδού, νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού, φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε. Και ακούσαντες οι μαθηταί έπεσον κατά πρόσωπον αυτών και εφοβήθησαν σφόδρα»
Λουκ.ιζ:16
«και έπεσε κατά πρόσωπον εις τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτόν· και αυτός ήτο Σαμαρείτης»
Ξανά, ακριβώς ό,τι είδαμε στα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης. Οι απόστολοι του Θεού έπεσαν κατά πρόσωπό εθελοντικά, με φόβο, ευλάβεια και υπακοή στην παρουσία του Θεού.
Αποκ.ζ:11
«Και πάντες οι άγγελοι ίσταντο κύκλω του θρόνου και των πρεσβυτέρων και των τεσσάρων ζώων, και έπεσαν κατά πρόσωπον ενώπιον του θρόνου και προσεκύνησαν τον Θεόν»
Αποκ.ια:16
«Και οι εικοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού επί τους θρόνους αυτών, έπεσαν κατά πρόσωπον αυτών και προσεκύνησαν τον Θεόν»
Το να θες να υποστηρίξεις ότι αυτά τα εδάφια εικονίζουν πτώσεις προς τα πίσω, θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο σοβαρό το θέμα. Στην πραγματικότητα υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή, αυτό το πέσιμο κατά πρόσωπο είναι μια εθελοντική πράξη και ένδειξη ευλάβειας και λατρείας προς το Θεό. Δεν είναι το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, και δεν είναι πέσιμο προς τα πίσω.
Πράξ.θ:3-4
«Ενώ δε πορευόμενος επλησίαζεν εις την Δαμασκόν, εξαίφνης ήστραψε περί αυτόν φως από του ουρανού, και πεσών επί την γην, ήκουσε φωνήν λέγουσαν προς αυτόν· Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;»
Ακόμα και σήμερα (σε πόλεμο για παράδειγμα), όταν ένας άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον αντίπαλό του, ο οποίος έχει τη δύναμη να τον σκοτώσει, πέφτει στο έδαφος ή στα γόνατά του, σε ένδειξη υποταγής και φόβου. Πόσο μάλλον όταν στέκεται ο Σαούλ στην παρουσία του φωτός του Θεού από τον ουρανό; Αλλά και πάλι, δεν έχει να κάνει τίποτα με το φαινόμενο που εξετάζουμε. Ο άνθρωπος φοβάται όταν βρίσκεται στην παρουσία του Παντοδύναμου Θεού, και πέφτει στη γη από τρόμο στη φωνή του Θεού. Έχουμε πολλές γραφές στην Παλαιά Διαθήκη που αποδεικνύουν ακριβώς αυτό, και είμαι σίγουρος ότι όλοι τις ξέρουμε. Ο άνθρωπος που πέφτει στο έδαφος από φόβο δεν έχει να κάνει τίποτα με τη «μέθη του Πνεύματος», αλλά έχει να κάνει με τη γνώση της αδυναμίας του μπροστά στον Παντοδύναμο Θεό, τον Μέγα ΕΓΩ ΕΙΜΙ!
Και έτσι, λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά τα εδάφια που χρησιμοποιούν οι χαρισματικοί στην προσπάθεια να υποστηρίξουν τις ενέργειές τους, μπορούμε ταπεινά να συμπεράνουμε ότι ούτε ένα εδάφιο δεν υποστηρίζει αυτό το αντιβιβλικό φαινόμενο.
Επιπλέον, σε κανένα από αυτά τα εδάφια, δεν έπεσε κάποιος κάτω προς τα πίσω, λόγω των συμβάντων κατά τη διάρκεια της λατρείας ή της προσευχής και του κηρύγματος. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχαναν τον έλεγχο των αισθήσεών τους. Δεν έπεφταν κάτω. Δεν κάνανε σπασμωδικές και σπαστικές κινήσεις, δεν κραύγαζαν ανεξέλεγκτα.
Συμπέρασμα
Σ’ αυτή τη μελέτη δείξαμε ότι δεν υπάρχει πραγματική Γραφική υποστήριξη για τα «πεσίματα». Η Αγία Γραφή λέει ότι τέτοιες εμπειρίες σημαίνουν την κρίση του Θεού, και μου φαίνεται ότι ταιριάζει απόλυτα σε όσες εκκλησίες το εφαρμόζουν. Είναι ψευδοεκκλησίες υπό κρίση. Κανένας χριστιανός που πιστεύει στην Αγία Γραφή δεν πρέπει να θέλει να έχει σχέση με τη μάστιγα αυτή των «πεσιμάτων». Ενώ οι χαρισματικοί ισχυρίζονται ότι ακολουθούν την Αγία Γραφή, αυτό είναι μια αστήρικτη δήλωση, κενή από Βιβλικές αναφορές.
Όσο κι αν ψάξουμε, δεν θα βρούμε πουθενά στην Αγία Γραφή, χριστιανούς να τοποθετούνται σε μια σειρά, από πίσω τους μια άλλη σειρά από «διακόνους» που θα τους πιάνουν και τους αποστόλους του Χριστού να περνάνε από μπροστά τους και να τους αγγίζουν ή να τους σπρώχνουν ελαφριά στο μέτωπο ώστε να πέσουν πίσω.
Η ιδέα είναι ξένη με την Αγία Γραφή. Δεν πρόκειται να τη βρείτε εκεί, γιατί είναι γελοία εξωβιβλική πρακτική. Κανείς απ’ όσους ο Ιησούς ή οι απόστολοι επέθεσαν χείρας δεν έπεσε ποτέ προς τα πίσω. Η αλήθεια είναι, ότι είναι μια διδασκαλία που βγήκε από τα σκοτεινά μυαλά και τη φαντασία ανθρώπων, όχι από τις σελίδες της Αγίας Γραφής. Τόσο οι ιστορικές όσο και οι σύγχρονες πρακτικές αυτού του είδους κρατάνε από την ειδωλολατρία και τον αποκρυφισμό. Και δεδομένου ότι αυτές οι εμπειρίες δεν είναι προφανώς από το Άγιο Πνεύμα του Θεού, μπορούμε μόνο να συμπεράνουμε ότι αυτό είναι το πνεύμα της ανυπακοής.
Άλλο ένα υποκατάστατο (αντι) πνεύμα, μεταμφιεσμένο σαν Πνεύμα του Θεού. Ένα πνεύμα λαγνείας για σαρκικές και πρόσκαιρες εμπειρίες. Είναι ένα πνεύμα πλάνης, που κάνει το ψέμα του Σατανά να φαίνεται σαν αλήθεια του Θεού. Το πνεύμα του Δαν, ένα φίδι που δαγκάνει τις φτέρνες των ιππέων ώστε ο αναβάτης να πέσει προς τα πίσω να παγιδευτεί και να πιαστεί. Είναι πνεύμα κρίσης, που η οργή του Θεού μένει πάνω του. Κανένα ψεύτικο ευαγγέλιο δεν μπορεί να σώσει, ούτε το ψεύτικο πνεύμα, μπορεί να βοηθήσει, κανένα σημάδι κρίσης δεν είναι σημάδι ευλογίας. Αυτά είναι δύο διαφορετικά ευαγγέλια, και δύο διαφορετικά πνεύματα.
Εν κατακλείδι, μπορούμε να δούμε ότι η δημοτικότητα του φαινομένου αυτού είναι απλώς άλλο ένα παράδειγμα «πνευματικής» πτώσης προς τα πίσω. Η απομάκρυνση και η αποστασία που καταστρέφουν τις εκκλησίες στις μέρες μας. Είμαστε σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι εξαρτώνται ελάχιστα από τις αρχές του λόγου του Θεού, καθώς οι άνθρωποι αλλάζουν αυτούς τους νόμους για να ταιριάξουν στη δική τους ατζέντα και τις πεποιθήσεις τους.
Α΄Τιμ.δ:1
«Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων»
Οι άνθρωποι της εκκλησίας δίνουν προσοχή στα πνεύματα της πλάνης και όχι στο Πνεύμα του Χριστού, και γι’ αυτό θα κριθούν. Όπως η Βίβλος σαφώς αναφέρει, το πέσιμο προς τα πίσω είναι σημείο κρίσης. Είναι αποτέλεσμα παραπλάνησης, δεν είναι το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος.
Για να είμαστε σίγουροι, όταν πέφτουν οι αληθινοί πιστοί, δεν είναι μια ακούσια πτώση, όπως οι χαρισματικοί, αλλά μάλλον μια αξιοπρεπής πτώση στα γόνατά μας, ακουμπώντας το μέτωπο στο έδαφος προσευχόμενοι ταπεινά και λατρεύοντας το Θεό. Δεν μας έσπρωξε κάποιος, πέσαμε στα γόνατα μας εθελοντικά. Όπως έκανε ο ίδιος ο Ιησούς, το πολύτιμο παράδειγμά μας (στον κήπο της Γεθσημανή). Έπεσε κατά πρόσωπό μπροστά στον Πατέρα Του δίνοντας τιμή. Στην πραγματικότητα δεν «έπεσε», όπως οι χαρισματικοί χρησιμοποιούν τη λέξη, έπεσε εθελοντικά ή έγειρε προς τα κάτω με το πρόσωπό Του στη γη.
Ματθ.κς:39
«Και προχωρήσας ολίγον έπεσεν επί πρόσωπον αυτού, προσευχόμενος και λέγων· Πάτερ μου, εάν ήναι δυνατόν, ας παρέλθη απ' εμού το ποτήριον τούτο· πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ' ως συ»
Ο Ιησούς, όπως όλοι οι προφήτες και οι πιστοί, έπεσε προς τα εμπρός σε προσευχή, όχι προς τα πίσω. Και έπεφταν ή πέφτουν κάτω με ευλάβεια. Ας προσευχηθούμε ταπεινά, κάποιοι ν’ αρχίσουν να καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στις πτώσεις προς τα πίσω, και του πεσίματος κατά πρόσωπο με σκοπό τη λατρεία του Θεού.
Και ο φιλεύσπλαχνος Κύριος, να μας δώσει σοφία να «σταθούμε» και να μπορούμε διακρίνουμε τις αλήθειες Του, αυτές τις μέρες της ανεξέλεγκτης υποβάθμισης της Εκκλησίας.
Α΄Θες.ε:21
«Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε»
Αμήν!
