Διά της σοφίας οικοδομείται οίκος και διά της συνέσεως στερεόνεται. Και διά της γνώσεως τα ταμεία θέλουσι γεμισθή από παντός πολυτίμου και ευφροσύνου πλούτου. (Παρ.κδ:3-4).
Θα σκύψουμε στο λόγο του Θεού για να δούμε τις αλήθειες που η Αγία Γραφή έχει για την οικογένεια, για τουλάχιστον δύο λόγους.
Από τη μία γιατί εμείς έχουμε ανάγκη να θυμίζουμε στους εαυτούς μας, ποιο είναι το θέλημα του Θεού.
Ζούμε σε μια «γκρίζα» κοινωνία, όπου το λάθος και το σωστό, η αλήθεια και το ψέμα, το φως και το σκοτάδι μπλέκονται μεταξύ τους. Ζούμε σε χρόνια που δεν υπάρχουν πια αντικειμενικές αξίες και αρχές.
Για παράδειγμα, «Οικογένεια μπορεί στην ουσία να θεωρηθεί οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί στα πλαίσια ενός νοικοκυριού». Αυτό γράφει μια γνωστή ιστοσελίδα που μεταφράζει άρθρα από μεγάλους ιατρικούς και συμβουλευτικούς οργανισμούς στο εξωτερικό.
Σκεφτείτε πως αυτό επηρεάζει τις συνήθειες και την ηθική μας, το τι θεωρούμε πια σωστό ή λάθος. Υπάρχουν μόνο αυτές οι αξίες που ο καθένας δημιουργεί για τον εαυτό του.
Το πρόβλημα όταν ζούμε σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι ότι δεν έχουμε ασυλία από λανθασμένες επιρροές, τις συνηθίζεις σιγά-σιγά και δεν φαίνονται τόσο μαύρες όσο πριν, γίνονται γκρίζες και δεν ενοχλούν. Το λάθος δεν είναι πια λάθος, είναι διαφορετικότητα.
Μας κάνει καλό λοιπόν, να ακούμε το λόγο του Θεού ξανά και ξανά, και μη σας παραξενέψει αν μας φέρει ο λόγος του Θεού σε δύσκολη θέση, όταν διαπιστώσουμε πως και στη δική μας οικογένεια, υπάρχουν πράγματα που χρειάζονται αλλαγή.
Σίγουρα, τα αδιέξοδα που νοιώθουμε να βρισκόμαστε έχουν τη λύση τους στην άνευ όρων επιστροφή μας στη σοφία της Βίβλου, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση συχνά με τη σοφία του κόσμου χωρίς το Θεό.
Θα ενθαρρυνθούμε όταν διαπιστώσουμε πως καλά κάνουμε κι επιμένουμε σε ορισμένες αξίες. Δεν είναι λάθος. Όταν οι περισσότεροι γύρω μας έχουν άλλες αρχές και προτεραιότητες αυτό σε κάνει να σκέφτεσαι «μήπως τελικά είμαι απλά ένας φαντασιόπληκτος θρησκευόμενος φανατικός και τίποτα άλλο;»
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι πρέπει να ξέρουμε την αλήθεια του Θεού για την οικογένεια για να τη μεταδώσουμε στους ανθρώπους γύρω μας. Ο κόσμος γύρω μας πονάει, κουβαλάει πληγές και τραύματα. Ψάχνει να βρει γιατρειά. Κι αυτή υπάρχει στο Χριστό. Θα πρέπει να είμαστε σε θέση να δείξουμε και να πούμε πως έφτιαξε ο Θεός τα πράγματα να είναι. Μια πολύ κοινή φράση είναι η εξής: «υπάρχει σπιτικό χωρίς πρόβλημα»;
Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει μια χριστιανική οικογένεια; Πως ξεκινάει κάποιος; Πιστεύω πως το πιο καλό ξεκίνημα δεν είναι να ψάξει κανείς σε αναλύσεις οργανισμών για την οικογένεια, ή κάποιο επιστήμονα ερευνητή, αλλά σε μια από τις πιο αξιόπιστες και παλιές καταγραφές της οικογένειας.
Στο βιβλίο της Γένεσης.
Από τις πρώτες κιόλας γραμμές της Αγίας Γραφής, η οικογένεια έρχεται στο προσκήνιο. Αμέσως μόλις ο Θεός δημιούργησε τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα, τους ευλόγησε και τους μίλησε. Η πρώτη εντολή σε όλη την Αγία Γραφή υπάρχει σ' αυτή την ενότητα, και αφορούσε την οικογένεια: και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν (Γέν.α:28α).
Δεν χρειάζεται βέβαια να είναι κάποιος επιστήμονας για να καταλάβει πόσο έχουμε απομακρυνθεί οι ανεπτυγμένες κοινωνίες από αυτό το αρχικό σχέδιο του Θεού. Επίσης πολύ τακτικά η παρουσία των παιδιών θεωρείται εμπόδιο. Δεν μιλάμε απλά πως είναι οικονομικό βάρος, πως το κράτος δεν βοηθάει και όλα αυτά που όλους μας βαραίνουν, αλλά κάτι παραπάνω, τα παιδιά απλά είναι εμπόδιο για την επίτευξη προσωπικών στόχων.
Διά τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού· και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν. Ήσαν δε και οι δύο γυμνοί, ο Αδάμ και η γυνή αυτού, και δεν ησχύνοντο. (Γέν.β:24-25).
Αν προσέξουμε αυτά τα δύο εδάφια, θα δούμε τέσσερις διαχρονικές αρχές που δίνουν δύναμη στο γάμο και την οικογένεια.
- Αποκόλληση : «θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του».
Αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι ξεχνούν από πού προήλθαν ή αδιαφορούν για τους γονείς. Σημαίνει όμως πως είναι έτοιμοι να σταθούν στα πόδια τους και να παίρνουν τις αποφάσεις τους μόνοι τους χωρίς να έχουν ανάγκη, χωρίς να εξαρτώνται συναισθηματικά από τους γονείς τους. Πρέπει να μπορούν να είναι έτοιμοι να σταθούν υπεύθυνα στην καινούργια σχέση. Και οι γονείς από τη δική τους πλευρά, πρέπει να ετοιμάζουν τα παιδιά τους για να μπορούν να φύγουν και να στήσουν το δικό τους σπιτικό.
Μ' αυτή την προϋπόθεση μπορεί να αναπτυχθεί το δεύτερο στοιχείο:
- Μονιμότητα: «θα προσκολληθεί στη γυναίκα του».
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα σήμερα, είναι πως οι άνθρωποι γύρω μας μπαίνουν σ' αυτή τη σχέση πιστεύοντας πως έχει ημερομηνία λήξης. Ο Θεός όμως δεν τα έφτιαξε έτσι.
Θυμάστε τι υποσχόμαστε όταν παντρευόμαστε; Υπόσχεσαι ενώπιον του Θεού και των μαρτύρων τούτων ότι θα την αγαπάς, θα την τιμάς, θα την παρηγορείς και θα την περιθάλπεις σε υγεία και σε ασθένεια, σε πλούτο και σε φτώχεια, σε χαρά και σε λύπη, σε ευτυχία και σε δυστυχία, και θα είσαι αφοσιωμένος μονάχα σ' αυτήν όσον καιρό ο Θεός θα σας χαρίζει ζωή εδώ στη γη; Αυτό είναι το σχέδιο του Θεού.
Το τρίτο στοιχείο είναι η:
- Ενότητα: «θα είναι οι δύο σε μία σάρκα».
Αυτό είναι διαδικασία που παίρνει μια ζωή. Γιατί δεν αφορά μόνο τη σεξουαλική ένωση, αλλά όλη τη ζωή μας. Όταν δύο άνθρωποι που μεγάλωσαν σε διαφορετικά σπίτια έρχονται κάτω από την ίδια στέγη, όσο και να είναι πιστοί, όσο και να αγαπούν το Θεό και να είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους, θα υπάρξουν τριβές. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Ενότητα δεν σημαίνει ταύτιση και εξομοίωση σε όλα. Σημαίνει αγάπη, παραχώρηση, υπομονή, συγχώρηση. Ο Θεός δεν έφερε την Εύα στον Αδάμ για να είναι ένας θηλυκός Αδάμ, (Γεν.β:18), αλλά ενώ είναι διαφορετική, μέσα από αυτή τη σχέση και οι δύο να ευλογηθούν από το Θεό, να εκπληρώσουν μαζί το σκοπό που ο Θεός είχε για αυτούς και να ωριμάσουν σαν άνθρωποι.
Το τέταρτο στοιχείο είναι η
- Οικειότητα: «ήσαν και οι δύο γυμνοί, ο Αδάμ και η γυναίκα του, και δεν ντρέπονταν».
Όταν το ζευγάρι ζει με την συναισθηματική και ψυχική ασφάλεια πως τώρα είναι στη δική τους φωλιά, και πως αυτή η σχέση είναι μόνιμη και σχέση ενότητας, τότε και μόνο τότε οι χαρές της συζυγικής οικειότητας μπορούν να ανθίσουν. Αυτό εξηγεί γιατί ο άνδρας και η γυναίκα ήταν γυμνοί και δεν ντρέπονταν. Επίσης καταλαβαίνουμε γιατί αυτό το στοιχείο είναι το τελευταίο στα εδάφια αυτά. Γιατί ο Θεός έβαλε τη σειρά έτσι. Για να φτάσουν δυο άνθρωποι σε σαρκική οικειότητα και να είναι ευλογία και όχι αμαρτία, και επίσης για να μπορεί ο άνθρωπος να απολαύσει πραγματικά τις χαρές της σεξουαλικής ένωσης όπως ο Θεός την έφτιαξε, πρέπει να έχουν υπάρξει τα πρώτα τρία, η αποκόλληση από το πατρικό σπίτι, η μονιμότητα στη σχέση και η ενότητα στο ζευγάρι κάτω από την ίδια στέγη. Το ότι ήταν γυμνοί και δεν ντρέπονταν, μέσα σε αυτό το πλαίσιο σημαίνει πως όλη σχέση είχε ειλικρίνεια του ενός στον άλλον, δεν υπήρχαν κρυφά σημεία.
Από τη δημιουργία του κόσμου ο Θεός ενδιαφερόταν τόσο πολύ για την οικογένεια ώστε έδωσε αυτές τις θεμελιώδεις αρχές για να την κάνει λειτουργική, ασφαλή και δυνατή.
Πριν διαβάσουμε κάτι στη Αγία Γραφή για το κράτος, την κοινωνία, την Εκκλησία την παιδεία, το νόμο, την υγεία, ο Θεός έδωσε τις βασικές αρχές για την οικογενειακή υγεία και ευτυχία. Γιατί για το Θεό, αυτό έχει προτεραιότητα. Και βέβαια ο Θεός αφού είπε αυτά που αφορούν το ζευγάρι, το ξεκίνημα της οικογένειας, δεν σταμάτησε εκεί.
Χρόνια μετά, αφού οι δώδεκα φυλές συστάθηκαν σε έθνος στο όρος Σινά, ο Θεός τους θύμισε το πόσο σημαντικό είναι να έχουν δυνατές οικογένειες. Βρισκόμαστε στο σημείο πριν να μπει ο λαός στη γη Χαναάν, Δευτ.ς.
Πρόκειται για μια ουσιαστική οικογενειακή σύναξη. Μπαμπάδες, μαμάδες, παιδιά, παππούδες, γιαγιάδες. Αυτή είναι η δεύτερη γενιά. Η πρώτη γενιά πέθανε στην έρημο. Είναι τα παιδιά αυτών που βγήκαν από την Αίγυπτο. Πριν να μπουν για να κατακτήσουν τη γη και πριν εγκατασταθούν, πριν φτιάξουν τη ζωή τους, πρέπει να ακούσουν τι είναι σημαντικό, ώστε να ζουν σωστά.
Γιατί αφού τακτοποιηθούν, αν δεν ζήσουν σωστά, θα γίνουν αδιάφοροι, μαλθακοί και θα καταλήξουν σαν τα έθνη γύρω τους.
Και αύται είναι αι εντολαί, τα διατάγματα και αι κρίσεις, όσας προσέταξε Κύριος ο Θεός σας να σας διδάξω, διά να κάμνητε αυτάς εν τη γη, εις την οποίαν εισέρχεσθε διά να κληρονομήσητε αυτήν· διά να φοβήσαι Κύριον τον Θεόν σου, ώστε να φυλάττης πάντα τα διατάγματα αυτού και τας εντολάς αυτού, τας οποίας εγώ σε προστάζω, συ και ο υιός σου και ο υιός του υιού σου, πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και διά να μακροημερεύσης. 'Ακουσον λοιπόν, Ισραήλ, και πρόσεχε να κάμνης αυτά, διά να ευημερής και διά να πληθυνθήτε σφόδρα, καθώς Κύριος ο Θεός των πατέρων σου υπεσχέθη εις σε, εν τη γη ήτις ρέει γάλα και μέλι. (Δευτ.ς:1-3).
Προσέξτε, θέλει ο Θεός να ευημερούν, θέλει να γίνουν πολλοί, θέλει ο Θεός να ζήσουν για πολλά χρόνια, θέλει να απολαύσουν τη γη που τους χαρίζει. Για να γίνει όμως αυτό τους λέει, δεν πρέπει, δεν γίνεται να κάνετε ζαβολιές. Πρέπει να υπακούτε το Θεό. Αυτά που σας προστάζω και σας διδάσκω να τα κάνετε.
Πάλι η οικογένεια στο προσκήνιο: εσύ και ο γιος σου, και ο γιος τού γιου σου, όλες τις ημέρες της ζωής σου.
Νομίζω αρχίζουμε και διακρίνουμε σιγά-σιγά σε πόσο μεγάλο βαθμό ο Θεός εργάζεται με την οικογένεια. Στον κατακλυσμό έσωσε το Νώε και την οικογένειά του. Τη διαθήκη με τον Αβραάμ την έκανε με αυτόν και το σπέρμα του. Εδώ προστάζει να υπακούν ο πατέρας, ο γιος κι ο εγγονός. Τρεις γενιές πιάνει. Και τι ζητάει να υπακούν, τι συγκεκριμένα θέλει ο Θεός;
'Ακου, Ισραήλ· ο Κύριος ο Θεός μας είναι ΕΙΣ Κύριος (Δευτ.ς:4). Το πρώτο που πρέπει να υπάρχει είναι η σωστή εικόνα για το ποιον λατρεύουν. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως ο Θεός είναι ένας. Δεν υπάρχει άλλος. Μόνο αυτός είναι Θεός. Δεν είναι απλά ο θεός μιας περιοχής ή του δικού τους έθνους. Είναι ο Δημιουργός, ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου. Με αυτόν το Θεό είσαι ασφαλής. Δεν μας έχει ανάγκη, εμείς τον έχουμε. Είναι δίκαιος, είναι σοφός, είναι μοναδικός.
Μετά από αυτό, αφού ξεκαθαρίζεται σε τι Θεό πιστεύουν, τους διδάσκει 4 αλήθειες σημαντικές για την οικογενειακή τους ζωή. Προσέξτε τις απευθύνει σε οικογένειες, όχι σε μεμονωμένα άτομα.
Ακόμη κι αν κάποιος δεν έχει παντρευτεί, συνεχίζει ν' ανήκει σε μια οικογένεια. 4 λέξεις είναι σημαντικές στα εδάφια αυτά: άκου (εδ. 4), θα αγαπάς (εδ. 5), θα διδάσκεις (εδ. 7), να φοβάσαι (εδ. 13).
Ας ξαναδούμε το εδάφιο: 'Ακου, Ισραήλ· ο Κύριος ο Θεός μας είναι ΕΙΣ Κύριος (Δευτ.ς:4). Οι οικογένειες που είναι δυνατές πνευματικά, έχουν πολύ ξεκάθαρα πιστεύω. Και αυτά τα πιστεύω τα ακούν συνεχώς. Ζουν με αυτά, τα επαναλαμβάνουν και βασίζονται σ' αυτά.
Δεύτερο, Και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου. Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσι είσθαι εν τη καρδία σου· (Δευτ.ς:5-6).
Δείτε πόσες φορές επαναλαμβάνεται η λέξη «όλης». Με όλη την καρδιά, όλη τη ψυχή, όλη τη δύναμη. Αυτό σημαίνει ακεραιότητα, αφοσίωση. Η αγάπη του ζευγαριού, των γονιών δηλαδή, για το Θεό δεν είναι ερωτηματικό, είναι δεδομένη, είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Υπάρχει ζήλος.
Είναι αδύνατο να μεταδώσω στο παιδί μου κάτι που εγώ προσωπικά δεν το έχω αγκαλιάσει. Κανένα πάθος, καμιά αξία, τίποτα σημαντικό δεν μπορώ να παραδώσω που εγώ πρώτος δεν το θεωρώ σημαντικό. Αν η αγάπη για το Θεό δεν διαπερνά τη δική μου καρδιά, δεν μπορώ να δώσω στα παιδιά μου κάτι που δεν έχω. Δεν μπορώ να τα διδάξω την τιμιότητα, αν εγώ δεν είμαι τίμιος ακόμη και με κόστος. Αν η τιμιότητά μου δεν μου στοιχίζει, τότε αυτό που διδάσκω στα παιδιά μου είναι καλές αρχές που τις τηρούμε κατά το δοκούν. Δεν μπορώ να τα διδάξω να έχουν καθαρό στόμα αν εγώ δεν έχω καθαρό στόμα. Δεν πρόκειται ο Χριστός και η Εκκλησία να γίνουν προτεραιότητα, αν στη δική μου ζωή δεν είναι. Ό, τι και να τους λέμε με τα χείλια μας, τη ζωή μας βλέπουν. Και είναι πολύ ικανά να ξεχωρίσουν τι είναι σημαντικό για μας και την οικογένειά μας και τι όχι.
Μετά έρχεται η διδασκαλία: και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου και περιπατών εν τη οδώ και πλαγιάζων και εγειρόμενος. Και θέλεις δέσει αυτούς διά σημείον επί της χειρός σου και θέλουσιν είσθαι ως προμετωπίδια μεταξύ των οφθαλμών σου. Και θέλεις γράψει αυτούς επί τους παραστάτας της οικίας σου και επί τας πύλας σου. (Δευτ.ς:7-9).
Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που το λέει αυτό ο Μωυσής. Μόνον πρόσεχε εις σεαυτόν και φύλαττε καλώς την ψυχήν σου, μήποτε λησμονήσης τα πράγματα τα οποία είδον οι οφθαλμοί σου, και μήποτε χωρισθώσιν από της καρδίας σου, κατά πάσας τας ημέρας της ζωής σου· αλλά δίδασκε αυτά εις τους υιούς σου και εις τους υιούς των υιών σου. (Δευτ. δ:9). Πάλι με τους γονείς ξεκινάει και μετά πηγαίνει στα παιδιά και τα εγγόνια. Βλέπετε πως και οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν το δικό τους ρόλο.
Σ' αυτά τα εδάφια υπάρχουν δύο αλήθειες. Η πρώτη είναι πως η διδασκαλία των παιδιών πρέπει να γίνεται συστηματικά, με επιμέλεια. Δεν πρόκειται οι αλήθειες του Θεού αυτόματα να γίνουν κτήμα των παιδιών, εκτός κι αν εμείς οι γονείς αγωνιστούμε συστηματικά για αυτό. Αυτό σημαίνει να τα διδάξουμε με «επιμέλεια».
Όταν λέμε στα παιδιά μας να είναι «επιμελείς» στα μαθήματα τι εννοούμε; Εννοούμε πως όταν γυρίσουν από το σχολείο δεν θα δουν τηλεόραση, δεν θα πάνε να παίξουν, δεν θα κοιμηθούν, δεν θα χαζέψουν αν δεν διαβάσουν πρώτα. Και είμαστε διατεθειμένοι να τα ζορίσουμε αν δούμε αδιαφορία. Καθόμαστε μαζί τους και διαβάζουμε. Πληρώνουμε φροντιστήρια, τα στέλνουμε σε ξένες γλώσσες. Κι αυτό τι άλλο σημαίνει; Πως κάνουμε θυσίες, παραχωρήσεις. Χάνουμε ύπνο, δίνουμε χρήματα που θα τα χρησιμοποιούσαμε αλλού για να τα βοηθήσουμε. Αυτό ακριβώς εννοεί και για τα πράγματα του Θεού.
Η αγάπη για το Θεό, δεν έρχεται αυτόματα. Τίποτα στη ζωή (εκτός της αμαρτίας) δεν έρχεται αυτόματα. Κι αν εμείς με επιμέλεια δεν τους δείξουμε το Θεό, ο κόσμος με πολύ περισσότερη επιμέλεια θα τους δείξει την αμαρτία. Ο κόσμος το κάνει, εμάς μας τρώει η ευγένεια πολλές φορές.
Θα μιλάς γι' αυτά όταν κάθεσαι στο σπίτι σου, όταν περπατάς στον δρόμο, και όταν πλαγιάζεις, και όταν σηκώνεσαι... Η δεύτερη αλήθεια είναι πως η διδασκαλία με επιμέλεια γίνεται κάθε μέρα. Καθώς ζούμε τη ζωή μας. Ο χριστιανισμός είναι θρησκεία της κάθε μέρας. Εμείς κατορθώνουμε να τον περιορίζουμε στις δραστηριότητες της Κυριακής. Είναι τρόπος ζωής τη Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη. Για να το κάνεις όμως αυτό πρέπει να έχει γίνει δικό σου βίωμα, δική σου ζωή, πρέπει να το αγαπάς.
Αυτή ξέρετε είναι και η πιο σημαντική κληρονομιά που μπορούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. Γράφει στις Παροιμίες, Γιε μου, φύλαγε την εντολή τού πατέρα σου, και μη απορρίψεις τον νόμο τής μητέρας σου. Ράψ' τα ολόγυρα, για πάντα, επάνω στην καρδιά σου, δέσ' τα ολόγυρα απ' τον λαιμό σου. Όταν περπατάς, θα σε οδηγεί· όταν κοιμάσαι θα σε φυλάττει· και όταν ξυπνήσεις, θα συνομιλεί μαζί σου (Παρ.ς:20-23).
Ο Θεός υπόσχεται πως όταν ο νέος, το παιδί προσέξει τα λόγια των γονιών για το Θεό και τα αγαπήσει, θα τον προστατέψουν, θα τον φυλάξουν, θα τον οδηγήσουν.
'Αραγε θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας μορφωμένους ανθρώπους, πλούσιους ανθρώπους, πετυχημένους ανθρώπους, ή ευσεβείς ανθρώπους, ανθρώπους της βασιλείας, ανθρώπους του Θεού; Αυτά τα πράγματα για μας τους γονείς πρέπει να είναι εντελώς ξεκαθαρισμένα.
Η χριστιανική οικογένεια λοιπόν, «ακούει» το λόγο του Θεού, οι γονείς «αγαπούν» το Θεό με όλη την καρδιά τους, «διδάσκουν» τα παιδιά τους με επιμέλεια. Έχει μείνει ένα στοιχείο τελευταίο: ο φόβος του Θεού.
Και όταν Κύριος ο Θεός σου σε φέρη εις την γην, την οποίαν ώμοσε προς τους πατέρας σου, προς τον Αβραάμ, προς τον Ισαάκ και προς τον Ιακώβ, διά να δώση εις σε πόλεις μεγάλας και καλάς, τας οποίας δεν έκτισας, και οικίας πλήρεις πάντων των αγαθών, τας οποίας δεν εγέμισας, και φρέατα ηνοιγμένα, τα οποία δεν ήνοιξας, αμπελώνας και ελαιώνας, τους οποίους δεν εφύτευσας· αφού φάγης και χορτάσης,... (Δευτ.ς:10-11).
Όταν λοιπόν, τα πράγματα τακτοποιηθούν, όταν η ζωή βρει το ρυθμό της, τότε που η κατάσταση θα γίνει πιο εύκολη, τότε αφού αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τις ευλογίες του Θεού, πρέπει να κάνουμε κάτι. Υπάρχει ένας κίνδυνος που τον διατρέχουμε όλοι: ... πρόσεχε εις σεαυτόν, μήποτε λησμονήσης τον Κύριον, όστις σε εξήγαγεν εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. (Δευτ.ς:12). Πρόσεξε μη ξεχάσεις το Θεό, μην πιστέψεις πως δεν Τον χρειάζεσαι.
Ξέρετε τι εύκολο που είναι να συμβεί αυτό; Όταν τα παιδιά πηγαίνουν καλά στο σχολείο, η δουλειά έχει στρώσει, καταφέραμε ν' αγοράσουμε ένα ωραίο σπίτι, η λύση ενός προβλήματος βρέθηκε, τότε ο Θεός μπαίνει στο περιθώριο. Από εκεί που προσευχόμασταν κάθε μέρα με θέρμη, αρχίζουμε να μην το κάνουμε. Το ίδιο με την εκκλησία, το ίδιο με την υπηρεσία που μπορεί να είχαμε. Τι μπορεί να κάνει η οικογένεια για να μην πέσει σ' αυτή την παγίδα;
Τον Κύριο τον Θεό σου θα φοβάσαι, κι αυτόν θα λατρεύεις, και στο όνομά του θα ορκίζεσαι (Δευτ.ς:13). Ο φόβος του Θεού λέει είναι «πηγή ζωής» απομακρύνει από παγίδες θανάτου.
Η χριστιανική οικογένεια φοβάται το Θεό, λατρεύει το Θεό μόνο και τίποτα άλλο. Και υπάρχουν πολλοί θεοί σήμερα. Υπάρχει ο θεός του υλισμού, της ανηθικότητας, του χωρίς όρια ηδονισμού, ο θεός της δόξας, της φήμης, της εξουσίας, ο θεός των ναρκωτικών ο θεός της ανθρώπινης περηφάνιας και αλαζονείας, η στάση ζωής που λέει, δεν χρειάζεσαι το Θεό, μπορείς και χωρίς Αυτόν, ο Θεός είναι για τους αμόρφωτους, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, για τους αδύναμους και αυτούς που δεν έχουν που αλλού να ακουμπήσουν .
Οι δυνατές οικογένειες παραμένουν δυνατές γιατί ξέρουν πως Το όνομα του Κυρίου είναι πύργος οχυρωμένος· ο δίκαιος, καταφεύγοντας σ' αυτόν, έχει ασφάλεια (Παρ.ιη:10).
Δεν υπάρχει σχολείο να πάνε οι οικογένειες και να πάρουν απολυτήριο που να λέει πως θα είναι δυνατές. Δεν γίνεται έτσι. Οι οικογένειες γίνονται δυνατές επειδή οι γονείς πληρώνουν το τίμημα να είναι διαφορετικοί, επειδή οι γονείς ενσωματώνουν την πίστη του Χριστού στην καθημερινή ζωή τους, επειδή ζουν με σοφία Θεού, σύνεση και γνώση. Θυμάστε το εδάφιο που ξεκινήσαμε; Με τη σοφία οικοδομείται ένα σπίτι, και με τη σύνεση στερεώνεται... (Παρ.κδ:3-4).
Ένα τέτοιο σπίτι δεν χτίζεται αυτόματα. Θέλει αποφασιστικότητα, αφοσίωση πράγματα σπάνια σήμερα. Αυτό όμως, θέλει ο Θεός, το θέλει πιο πολύ από ότι εμείς. Θέλει το καλύτερο για μας. Και μόνο Αυτός μπορεί να βοηθήσει σε κάθε εποχή της οικογενειακής μας ζωής. Εύχομαι όλοι μας ενσυνείδητα να επιλέξουμε τη δική Του σοφία στην οικογενειακή μας ζωή, και με ταπεινό πνεύμα να παραδεχτούμε πως Αυτόν έχουμε ανάγκη, χωρίς Αυτόν σπίτι δεν μπορεί να σταθεί σωστά ή αλλιώς, μόνο με τον Χριστό το σπιτικό είναι γερό.
