Ο Θεός έχει την ικανότητα της πρόγνωσης. Προγνωρίζει το μέλλον όπως γνωρίζει όλο το παρελθόν.
Έτσι, μένοντας στα χέρια του Ποιμένα μας που γνωρίζει το μέλλον, γιατί να φοβόμαστε; Φεύγει λοιπόν ο φόβος μέσα απ’ την καρδιά, η ανησυχία, το άγχος, φόβοι που έρχονται και κτυπούν την καρδιά του ανθρώπου. Όλα τα ΜΗΠΩΣ που έρχονται και βασανίζουν το μυαλό του ανθρώπου, η πίστη τα εμπιστεύεται στο Θεό που τα ξέρει όλα. Και αμέσως η ησυχία και η γαλήνη παίρνουν τη θέση των φόβων. Αυτός που με έσωσε, με ελευθέρωσε, με σήκωσε, με στήριξε, δεν θα φροντίσει το μέλλον μου; Και βέβαια θα το κάνει αφού είναι αγάπη.
Ιωάν.ε:26 «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκεν και εις τον Υιόν να έχει ζωήν εν εαυτώ».
«ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ» σημαίνει ότι ο Ίδιος είναι πηγή ζωής, ολόκληρος είναι ζωή και γι’ αυτό τα πάντα συντηρούνται δι’ Αυτού.
Ο Θεός είναι ζωή, και δίνει ζωή στους πάντες και στα πάντα. Κρατάει την πνοή της ζωής όλου του σύμπαντος, είτε ζώα είναι είτε άνθρωποι.
Την ικανότητα αυτή, να έχει ο Πατέρας ζωή εντός Του, την έδωσε στον Υιό, και γι’ αυτό ο Χριστός είπε «Εγώ είμαι η ζωή» και τώρα ο Υιός είναι «ο Θεός ο αληθινός και η ζωή η αιώνιος» (Α΄Ιωάν.ε:20). Και όποιος δεν έχει τον Υιό δεν έχει ζωή γιατί ο Θεός δίνει τη ζωή στον άνθρωπο δια του Υιού. Και αυτή τη ζωή την έχουμε μέσα μας, είναι ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς σαν πηγή ζωής αιωνίου. Ο Χριστός είπε: «όστις πιστεύσει εις εμέ, έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.δ:14, γ:36).
Δευτ.η:3 «Και σε εταπείνωσε και σε έκαμε να πεινάσης και σε έθρεψε με μάννα, το οποίον δεν εγνώριζες, ουδέ οι πατέρες σου εγνώριζον, διά να σε κάμη να μάθης ότι ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον, αλλ' ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Κυρίου».
Αυτή ήταν η απάντηση που ο Κύριος Ιησούς έδωσε στο διάβολο όταν θέλοντας να Τον πειράξει του είπε να κάνει την πέτρα ψωμί και να την φάει. Ο λόγος του Θεού είναι η πραγματική τροφή που τρέφει την ψυχή του ανθρώπου. Αυτός ο «άρτος» τρέφει τον άνθρωπο και του δίνει αιώνια ζωή. Στο Εβραϊκό κείμενο δεν λέει «με πάντα λόγον εξερχόμενο...» αλλά. «με πάντα εξερχόμενον εκ του στόματος του Κυρίου». Κάθε τι που βγαίνει από το στόμα του Θεού είναι ζωή. Γι’ αυτό ο Χριστός ονομάζεται ΛΟΓΟΣ και εξήλθε από το Θεό για να φέρει ζωή στον κόσμο.
Ψαλμ.κζ:1 «Ο Κύριος είναι φώς μου και σωτηρία μου τίνα θέλω φοβηθεί; ο Κύριος είναι δύναμις της ζωής μου από τίνος θέλω δειλιάσει;»
Αυτός είναι η δύναμη που κρατά και συντηρεί τη ζωή μας. Άρα δεν πρέπει να φοβόμαστε ποτέ τίποτα.
Δευτ.ς:4 «Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος».
Ο Θεός που υπάρχει, ο ΕΝΑΣ και μόνος, είναι ΕΙΣ και όχι τρείς. (Σχεμά Ιεζραήλ, Γιάχβε Ελοχίμ Γιάχβε εχάδ.)
Μάρκ.ιβ:28,29 «Και προσελθών εις των γραμματέων, όστις ήκουσεν αυτούς συζητούντας, γνωρίζων ότι καλώς απεκρίθη προς αυτούς, ηρώτησεν αυτόν· Ποία εντολή είναι πρώτη πασών; Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτόν ότι πρώτη πασών των εντολών είναι· Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος».
Γιατί άραγε ο Χριστός να βάλει σαν πρώτη πασών των εντολών ότι ο Θεός είναι ΕΙΣ; Γιατί αν δεν ξέρεις αυτό το πράγμα, είσαι ειδωλολάτρης. Δεν μπορείς να λατρεύσεις το Θεό εν πνεύματι και αληθεία, κι έτσι χαλάει η λατρεία σου. Ο Κύριος ο Θεός ημών είναι ΕΝΑΣ και όχι πολλοί και το όνομά Του είναι Ιησούς, και είναι απαραίτητο για κάθε πιστό να κατασταλάξει σ’ αυτή την πίστη, γιατί αυτή είναι η πίστη των πατέρων, των προφητών, και τούτο ήταν που έκανε τους Ισραηλίτες να ξεχωρίζουν απ’ όλα τα άλλα έθνη - σαν το μόνο μονοθεϊστικό έθνος - εξαιτίας αυτής της εντολής.
Όλα τα έθνη είχαν τι ηθικολογίες τους, όμως κανένα δεν υποστήριζε ότι ο Θεός στη φύση Του είναι ΕΙΣ. Ο Θεός μας δεν είναι πολυπρόσωπος (τριπρόσωπος) αλλά μονοπρόσωπος όπως παντού μας βεβαιώνει ο λόγος Του (Εβρ.α:3). Αυτό τον ΕΝΑ ΘΕΟ, ο Χριστός στη συνέχεια λέει ότι πρέπει να Τον αγαπάς «εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου».
Το ΕΙΣ, μας λέει το λεξικό, είναι αριθμητικό απόλυτο. Σαν αριθμητικό, (η σημασία του) προήλθε από την έννοια «αυτός και όχι άλλος» σε αντιδιαστολή προς κάθε τι το δεύτερο η τρίτο. Απόλυτο τώρα, σημαίνει το αφεαυτού και δι’ αυτού υπάρχον, δηλαδή το ενέχον τον λόγον της υπάρξεως ΑΝΕΥ ΟΥΔΕΜΙΑΣ ΑΠ'ΑΛΛΟΥ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΟΥΔΕΝΟΣ ΔΥΝΑΤΟΥ ΟΡΙΟΥ.
Άλλα εδάφια που ενισχύουν την ιδέα ότι ο Θεός είναι ΕΙΣ στη φύση του, μέσα από το λόγο του Θεού είναι: Ης.λζ:16, Νεεμ.θ:6, Ιωάν.ε:44
Αυτές, και άλλες πολλές τέτοιες μαρτυρίες μέσα στο λόγο του Θεού, ήταν που έκαναν τους Ισραηλίτες να βλέπουν, όχι σε «τριαδικό Θεό», γιατί τέτοιες Θεότητες υπήρχαν παντού γύρω τους, αλλά σε Ένα και Μόνο Θεό, με μία φύση και μία υπόσταση.
Έτσι όλη η εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης έβλεπε σ’ ένα Θεό μονήρη. Αυτό κήρυξαν οι πατέρες όπως ο Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, ο Μωυσής, ο Δαβίδ, ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Δανιήλ και όλοι οι άγιοι της Π.Δ. Αυτοί αποτελούν και το θεμέλιο της πίστης πάνω στο οποίο στεκόμαστε σαν εκκλησία σήμερα(Εφεσ.β:19-22)
Γνωρίζουμε ακόμα, ότι όλοι οι απόστολοι όπως και ο Κύριος Ιησούς, ήταν Εβραίοι πιστοί στα εδραιώματα του Νόμου του Μωυσή. Άρα, όσον αφορά στο τι πίστευαν για το Θεό, ήταν το ίδιο με το πιστεύω των πατέρων της Παλαιάς Διαθήκης. Τόσο οι απόστολοι, όσο και ο Παύλος και οι πρώτοι στύλοι της Αποστολικής εκκλησίας, διακήρυξαν το Θεό των πατέρων και όχι άλλον. Δεν διώχθηκαν για καμιά αλλαγή στην διδασκαλία της Θεότητας, αλλά γιατί έλεγαν ότι ο Μεσσίας είναι ο Κύριος Ιησούς. Άρα η πρώτη εκκλησία διατηρούσε το μονοθεϊσμό που κληρονόμησε από τους πατέρες της Παλαιάς Διαθήκης και από το Νόμο του Μωυσή. Μέσα στην διδασκαλία του Μονοθεϊσμού, οι πρώτοι χριστιανοί συνδύαζαν όλες τις εκδηλώσεις και τις φανερώσεις του Θεού, είτε σαν Πατέρα, είτε σαν Υιό, είτε σαν Πνεύμα Άγιο και τις εναρμόνιζαν έτσι ώστε ήταν τέλεια ταυτισμένοι με το πιστεύω των πατέρων στον ΕΝΑ Θεό.
Αν ο άνθρωπος αγαπά παράφορα ένα άλλο άνθρωπο, και πολλές φορές φθάνει στο σημείο να θυσιάζει την ζωή του γι’ αυτό, πόσο μάλλον πρέπει να γίνουμε θυσία γι’ Αυτόν που τόσο μας αγάπησε (Ιωάν.γ:16).
Μαλαχ.β:10 «Δεν είναι εις ο πατήρ πάντων ημών; δεν έπλασεν ημάς εις Θεός; διά τι δολιευόμεθα έκαστος κατά του αδελφού αυτού, βεβηλούντες την διαθήκην των πατέρων ημών;»
Στις τελευταίες μέρες, ο Θεός θα κάνει την νύμφη Του να κατασταλάξει σ’ αυτή τη διδασκαλία που μελετάμε τώρα. Στην Εφεσ.δ:13 το Πνεύμα του Θεού λέει ότι: «εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».
Αφού ο Θεός λέει ότι θα μας φέρει στην ενότητα της πίστης και στο να έχουμε επίγνωση του ποιός είναι ο Υιός του Θεού, είναι αδύνατον η νύμφη του Χριστού να βλέπει σε τρεις Κυρίους. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός θα το διακηρύξει πάλι, και το κάνει ήδη τώρα, για να σπάσει το πνεύμα της ειδωλολατρίας.
Ο Θεός δεν θέλει να μοιράζεται η λατρεία που ανήκει όλη στο πρόσωπο Του. Ο Θεός επειδή είναι αόρατος, μας έδωσε την ορατή Του εικόνα μέσα στην οποία κατοικεί πλήρως (Κολ.α:15, β:9-10) και μας λέει ότι Αυτός είναι Χριστός και Κύριος (Πράξ.β:36, ε:31) και κατά συνέπεια στο πρόσωπο του Χριστού λατρεύουμε το Θεό.
Αυτόν λοιπόν που είδαμε, ακούσαμε, ψηλαφίσαμε, και γευθήκαμε, Αυτόν πρέπει να λατρεύουμε σαν Κύριό μας και Θεό μας. Όταν λατρεύουμε Αυτόν, λατρεύουμε τον Πατέρα και γι αυτό λέει στην Φιλιπ.β:11 «και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός» και όχι εις δόξαν Θεού Υιού. Λατρεύουμε το Χριστό με τη δόξα του Θεού Πατέρα, γιατί ο Πατέρας έδωσε τα πάντα στον Υιό (Ιωάν.ιγ:3 & ιζ:22) και γιατί Αυτός είναι το απαύγασμα της δόξης και ο χαρακτήρας της υποστάσεως του Πατέρα(Εβρ.α:3).
Όταν λοιπόν λατρεύουμε το Χριστό, λατρεύουμε τον φανερωμένο και όχι τον άγνωστο Θεό, αυτόν που έγινε σάρκα και κατοίκησε μέσα μας.
Μας έπλασε ένας Θεός, ο Πατέρας ο Οποίος αργότερα γέννησε τον άνθρωπο Ιησού και φανερώθηκε μέσα απ’ Αυτόν. Ο Ιησούς δεν είναι κάποιο δεύτερο πρόσωπο, γιατί δεν υπάρχει δεύτερο πρόσωπο στη θεότητα, αλλά ένα και μόνο πρόσωπο, με το οποίο φανερώθηκε ο Θεός στα μάτια των ανθρώπων. Αυτό είναι το πρόσωπο του Θεού, γιατί το Πνεύμα δεν έχει πρόσωπο με ανθρώπινα χαρακτηριστικά!!!
Όταν ο λόγος του Θεού μιλά για πρόσωπο του Θεού, μιλά για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού που είναι το πρόσωπο του Θεού. Στην Αποκάλυψη ο Ιωάννης βλέπει ΕΝΑΝ, τον καθήμενον επί του θρόνου, και εν τω μέσω του θρόνου βλέπει το αρνίον, γιατί ο καθήμενος επί του θρόνου είναι ο Πατέρας, το άπειρο Πνεύμα, και φανερώνεται μέσα από το αρνίο που είναι μέσα στο θρόνο. Έτσι δεν βλέπουμε τρείς καθήμενους επί του θρόνου, ούτε τρείς θρόνους, αλλά ένα θρόνο και ένα καθήμενο, ο οποίος είναι όμοιος με Υιόν ανθρώπου.
Ης.μδ:6 «Ούτω λέγει Κύριος ο Βασιλεύς του Ισραήλ και ο Λυτρωτής αυτού, ο Κύριος των δυνάμεων· Εγώ είμαι ο πρώτος και εγώ ο έσχατος· και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός».
Αποκ.α:13-18 «και εν μέσω των επτά λυχνιών είδον ένα όμοιον με υιόν ανθρώπου…….Και ότε είδον αυτόν, έπεσα προς τους πόδας αυτού ως νεκρός, και επέθηκε την δεξιάν αυτού χείρα επ' εμέ; λέγων μοι· Μη φοβού· εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και έγεινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων…..».
Ο Ησαΐας μας λέει ότι ο Γιάουε Σαβαώθ είπε ότι είναι ο πρώτος και ο έσχατος και ότι εκτός αυτού δεν υπάρχει, Θεός.
Στην Αποκάλυψη, έρχεται ο Χριστός και ακουμπάει τον Ιωάννη και του λέει: Μη φοβού, γιατί εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος.
Όμως, δεν μπορεί να είναι πολλοί «πρώτοι και έσχατοι», αλλά μόνο ΕΝΑΣ. Αυτό σημαίνει ότι ο Γιάουε Σαβαώθ φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Ης.μδ:8 «....εκτός εμού υπάρχει Θεός; βεβαίως δεν υπάρχει βράχος δεν γνωρίζω ουδένα».
Ο Θεός λέει ότι δεν γνωρίζει άλλο Θεό, γιατί δεν υπάρχει άλλος. Κι εμείς δεν ξέρουμε κανένα άλλο «βράχο» εκτός από τον Ιησού Χριστό. Όσοι προσπαθούν να κατασκευάσουν κι άλλους βράχους, κάποια μέρα θα καταισχυνθούν γιατί θα φανεί η αλήθεια του Θεού (εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός).
B΄Κορ.δ:6 «ὅτι ὁ θεὸς ὁ εἰπών· ἐκ σκότους φῶς λάμψει, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ θεοῦ ἐν προσώπῳ Χριστοῦ».
Στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είδαμε τη δόξα του αόρατου Θεού και γι’ αυτό ο Χριστός είναι για μας ο ορατός Θεός.
Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος γράφει στην Β΄Κορ.δ:7 «Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα σκεύη, διά να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού και ουχί εξ ημών». Ο θησαυρός είναι ο φωτισμός της γνώσης της δόξας του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Ο Χριστός σαν λόγος του Θεού εσκήνωσεν εν ημίν (Ιωάν.α:14) όταν βαπτιστήκαμε με το Άγιο Πνεύμα. Βέβαια και σ’ όσους δεν το έχουν λάβει ακόμα, ο Χριστός είναι εκεί και εργάζεται μέσα στο θέλω τους, μέσα στην καρδιά τους, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα η σφράγιση της μόνιμης κατοίκησης του Πνεύματος του Θεού μέσα στο οστράκινο σκεύος. Το να έχεις τη δόξα του προσώπου του Θεού μέσα σ’ ένα οστράκινο σκεύος με αδυναμίες, με προβλήματα και πάθη, είναι για να φανεί η δόξα του Θεού. Αν πας στον ουρανό, δεν θα πας επειδή ήσουν «ο τάδε» αλλά επειδή ήσουν «ο κανείς» ή «ο τίποτα» ή «ο μηδέν» και ο Θεός σου έδωσε αξία.
Β΄Κορ.ε:18,19 «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής».
Διαβάζοντας κανείς αυτό το εδάφιο, εύλογα θα παρατηρήσει ότι μιλάει για δύο χωριστά πρόσωπα, μιλάει χωριστά για το Θεό και χωριστά για τον Ιησού Χριστό. Και αυτή είναι η αλήθεια! Είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα το πρόσωπο του Πατέρα Θεού και το πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού.
Όμως, αυτή τη στιγμή υπάρχει απόλυτη ταύτιση ανάμεσα σ’ αυτά τα πρόσωπα γιατί ο Χριστός είπε: «Πιστεύετέ μοι ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί, και ο Πατήρ είναι εν εμοί» (Ιωάν.ιδ:11).
Την ίδια αλήθεια, την βλέπουμε στο εδ.19 (ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ).
Χριστός: κεχρισμένος, αυτός που έχει το χρίσμα του Θεού. Ο Θεός δεν χρειάζεται χρίσμα αφού Αυτός είναι που χρίει. Το χρίσμα είναι το Πνεύμα το Άγιο που είναι ο Ίδιος ο Θεός.
Ο Θεός λοιπόν είναι το Πνεύμα που χρίει, γι’ αυτό όταν μιλάμε για το Χριστό, μιλάμε για τον άνθρωπο Χριστό Ιησού, μέσα στον οποίο κατοικεί ο αόρατος Θεός και φανερώνεται στο πρόσωπο του ανθρώπου Χριστού.
Δεν μπορεί ο Θεός να έχει καμία επαφή μαζί μας αν δεν είναι μπροστά ο Χριστός. Ο Θεός λέει ότι: «ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει» (Ιεζ.ιη:4, Ρωμ.ς:23). Αυτό το θάνατο που ήταν ο μισθός της αμαρτίας μας, ο Χριστός τον πλήρωσε πάνω στο σταυρό. Κι έτσι τώρα ο Θεός μπορεί να μας βλέπει μόνο δια μέσου του προσώπου του Ιησού Χριστού.
Ο Χριστός μιλούσε και συμφιλίωνε τον κόσμο με τον Πατέρα Θεό. Ο Χριστός μιλούσε, αλλά τα λόγια ήταν του Πατέρα (Ιωάν.ιδ:6-11). Ο Πατέρας ήταν εν τω Χριστώ και λέει ότι «διήλλασσε τον κόσμον πρός εαυτόν», δηλαδή συμφιλίωνε τον κόσμο με τον εαυτό Του. Ο Χριστός έγινε ο εαυτός του Θεού, η σκέψη του Θεού, ο λόγος Του, η έκφρασή Του το πρόσωπο Του (Ιωάν.ιβ:44-50).
Αν υπάρχει ένα άπειρο, δεν μπορεί να υπάρξει δεύτερο γιατί το πρώτο καταλαμβάνει τα πάντα και δεν αφήνει χώρο για άλλο. Το άπειρο δεν έχει όριο όπου σταματά κι από εκεί αρχίζει ένα άλλο άπειρο.
Η έννοια της λέξης «άπειρος» δεν δίνει το δικαίωμα να βλέπουμε σε πολλά πράγματα, αλλά σε μια απόλυτη μονάδα που είναι ο Θεός.
Ο Θεός είναι ένας, έχει ένα πρόσωπο, και αυτός ο Θεός εκφράστηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Ης.ζ:14 «Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ».
Το όνομα του παιδιού που θα γεννιόταν από την παρθένο θα ήταν Εμμανουήλ που όμως δεν ήταν το πραγματικό του όνομα γιατί αυτό ήταν Ιησούς, αλλά φανέρωνε την ιδιότητα του Ιησού, που είναι Ο ΘΕΟΣ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ (Ματθ.α:23)
Ης.θ:6 «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης».
Υιός εδόθη εις ημάς: ο Θεός δεν έδωσε οποιονδήποτε, αλλά το μονογενή Γιο Του. Γι’ αυτό αλίμονο αν αψηφήσουμε τη σωτηρία που έκανε ο Θεός για μάς. Ο όρος Υιός, αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση του Χριστού.
και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού: Ο Χριστός στο Ματθ.κη:18 λέει: «....εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γής». Αυτό που ομολογεί εδώ ο Χριστός, το προφήτεψε ο προφήτης του Θεού 700 χρόνια πριν.
θαυμαστός, σύμβουλος: Σήμερα, ο Χριστός είναι ο σύμβουλος μας, ο παράκλητός μας στο Θεό. Ο συνήγορος μας.
Θεός ισχυρός: Ελ Γκιμπόρ στα Εβραϊκά. Κι αν ψάξουμε το Ελ Γκιμπόρ στην Παλαιά Διαθήκη, θα δούμε ότι αναφέρεται στον Πατέρα Θεό.
πατήρ του μέλλοντος αιώνος: αυτή είναι μια αυθαίρετη ερμηνεία του Εβραϊκού Αβί-Αδ που σημαίνει Αιώνιος Πατέρας
Αυτό το βρέφος λοιπόν που θα γεννιόταν δεν θα ήταν κάποιος άλλος, αλλά ο αιώνιος Πατέρας, ο Θεός εν σαρκί. Όταν ο Φίλιππος είπε στο Χριστό: «δείξον εις ημάς τον Πατέρα» ο Κύριος του απάντησε: «Τόσον καιρόν είμαι μεθ’ υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα» (Ιωάν.ιδ:8,9). Καθαρότατη απάντηση! ! ! Ο Χριστός λοιπόν είναι ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΠΑΤΗΡ και όχι κάποιος άγγελος όπως λένε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.
άρχων ειρήνης: αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει μόνο στο Θεό (Ρωμ.ιε:33, ις:20, Β΄Κορ.ιγ:11, Β΄Θεσ.γ:16). Εμείς περιμένουμε την ειρήνη από τον άρχοντα της ειρήνης και όχι από τον Αντίχριστο και τους υπ’ αυτόν.
Ζαχ.ιβ:10 «Και θέλω εκχέει επί τον οίκον Δαβίδ και επί τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ πνεύμα χάριτος και ικεσιών· και θέλουσιν επιβλέψει προς εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν, και θέλουσι πενθήσει δι' αυτόν ως πενθεί τις διά τον μονογενή αυτού, και θέλουσι λυπηθή δι' αυτόν, ως ο λυπούμενος διά τον πρωτότοκον αυτού».
Προφητεία του Ζαχαρία για τις τελευταίες μέρες, λίγο πριν έρθει ο Χριστός στη δεύτερη έλευσή Του για να καταστρέψει τον Αντίχριστο στη μάχη του Αρμαγεδώνα. Τότε θα παρουσιαστεί ο Χριστός στους Ισραηλίτες και θα Τον δεχθούν.
Και λέει: θέλουσιν επιβλέψει προς εμέ…… θέλουσι πενθήσει δι' αυτόν
Βλέπουμε την αλλαγή που κάνει -εμέ...αυτόν - κι αυτό γιατί ο Θεός δεν πεθαίνει, ούτε σταύρωσαν το Θεό, αλλά τον άνθρωπο Χριστό.
πρός εμέ τον οποίον εξεκέντησαν άρα μέσα στο Χριστό ήταν ο Θεός και Αυτόν εξεκέντησαν, Αυτόν παρόργισαν, Αυτόν αρνήθηκαν και Τον αρνούνται μέχρι σήμερα.
