Α. ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ
Α’ Θεσ.δ:3 “Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχησθε από της πορνείας.”
Αγιασμός σημαίνει ξεχωρισμός απ’ το κακό κι αφιέρωση στο Θεό και την υπηρεσία Του. Η Γραφή κάνει σαφές ότι ο αγιασμός συνδέεται με την απόρριψη όλων όσων είναι αμαρτίες και μολύνουν τη ψυχή και το σώμα. Ωστόσο, δεν σημαίνει μόνο ξεχωρισμό “από” αλλά και ξεχωρισμό “προς”. Για να αγιαστεί κάποιος πρέπει να ξεχωρίσει απ’ την αμαρτία αλλά και να ξεχωριστεί σε αγιασμό. Οτιδήποτε ξεχωρίζεται απ’ την κοσμικότητα για μία άγια χρήση και αφιερώνεται αποκλειστικά στην υπηρεσία του Θεού είναι αγιασμένο.
Αναφορές:Β’ Χρον.κθ:5, 15-18 Εξ.ιθ:20-22 Εβρ.θ:3
Λευιτ.κζ:14-16 Αρ.η:17 Ιεζ.λς:23
Β. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΧΡΟΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ
Α’ Κορ.ς:11 “Και τοιούτοι υπήρχετε τινές, αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ’ εδικαιώθητε, διά του ονόματος του Κυρίου Ιησού και διά του Πνεύματος του Θεού ημών.”
Εβρ.ι:14 “Διότι με μίαν προσφοράν ετελειοποίησεν διαπαντός τους αγιαζομένους.”
Σ’ αυτά τα εδάφια ο αγιασμός αναφέρεται σαν κάτι που έχει ήδη γίνει στο παρελθόν. Αξίζει να προσέξουμε ότι στο πρώτο απ’ αυτά ο Παύλος αναφέρει τον αγιασμό πριν απ’ τη δικαίωση. Έτσι, υπάρχει ένα τέλειο έργο αγιασμού που λαβαίνει χώρα στην αρχή της εμπειρίας της σωτηρίας. Μερικοί κάνουν άγιους κάποιους ανθρώπους μετά το θάνατό τους, αλλά η Καινή Διαθήκη αναγνωρίζει μόνο ζωντανούς άγιους. Κάθε αληθινός πιστός είναι ένας άγιος και θεωρείται ξεχωρισμένος (αγιασμένος) για την υπηρεσία του Θεού, διαφορετικά δε θα ήταν Χριστιανός.
Ο αγιασμός μπορεί να θεωρηθεί σαν παρελθόν, παρόν και μέλλον ή μπορούμε να μιλάμε για στιγμιαίο, προοδευτικό και ολοκληρωτικό αγιασμό. Κάποιος μπορεί να βιώσει καθοριστικές ενέργειες στιγμιαίου αγιασμού στη ζωή του. Αυτό συμβαίνει κατά τη μετάνοια, το βάπτισμα στο νερό ή το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Ο ολοκληρωτικός αγιασμός θα λάβει χώρα στην Αρπαγή, ενώ ο προοδευτικός συνεχίζεται μέσα στη χριστιανική ζωή.
Γ. ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ
Β’ Πέτρ.γ:18 “Αυξάνεσθε δε εις την χάριν και εις την γνώσιν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.”
Β’ Κορ.γ:18 “Ημείς δε...μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από του Πνεύματος του Κυρίου.”
Η δικαίωση διαφέρει από τον αγιασμό σ’ αυτό το σημείο: Η πρώτη είναι μία στιγμιαία ενέργεια που δεν έχει άλλη εξέλιξη, ενώ ο αγιασμός είναι ένα κρίσιμο (αποφασιστικό σημείο) το οποίο έχει συνέχεια, είναι μία ενέργεια που είναι στιγμιαία και την ίδια στιγμή έχει την έννοια της αύξησης μέχρι την τελειοποίηση.
Στη Β’ Κορ.γ:18 έχει ενδιαφέρον ο χρόνος του ρήματος. Μεταμορφωνόμαστε από μία βαθμίδα χαρακτήρα ή δόξας σε μία άλλη.
Αφού ο αγιασμός είναι προοδευτικός προτρεπόμαστε:
1. Ν’ αυξανόμαστε και να περισσεύουμε στην αγάπη (Α’ Θεσ.γ:12).
2. Να περισσεύουμε περισσότερο και περισσότερο (Α’ Θεσ.δ:10).
3. Να εκπληρώσουμε αγιοσύνη εν φόβω Θεού (Β’ Κορ.ζ:1)
Δ. ΠΩΣ ΑΓΙΑΖΟΜΑΣΤΕ
Εφεσ.ε:25-26 “...Καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, διά ν’ αγιάση αυτήν καθαρίσας...”
Εβρ.ι:10 “Με το οποίο θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.”
Ο Θεός κι ο άνθρωπος συνεργάζονται για την επίτευξη του στόχου στο έργο του αγιασμού. Ο άνθρωπος πρέπει να απομακρυνθεί απ’ την αμαρτία και να αφιερωθεί στο Θεό, αλλά στην πραγματικότητα είναι ο Θεός που αγιάζει.
Αυτό μπορεί να περιγραφεί με την εικόνα κάποιου που κρυώνει και πλησιάζει τη φωτιά για να ζεσταθεί. Ο άνθρωπος φέρνει τον εαυτό του κοντά στη φωτιά αλλά είναι η φωτιά που τον ζεσταίνει. Με τον ίδιο τρόπο, είναι ο Θεός που αγιάζει, αν κι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος να φέρει τον εαυτό του στο Θεό.
Ε. ΜΕΡΙΚΕΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ
Υπάρχουν μερικές τελείως λανθασμένες ιδέες σχετικά με το έργο του αγιασμού. Θ’ αναφέρουμε τρεις απ’ αυτές:
1. Ξερίζωμα: Αυτοί που υποστηρίζουν αυτή την άποψη ισχυρίζονται ότι η αμαρτωλή φύση ξεριζώνεται, βγαίνουν τελείως η ρίζα και τα κλαδιά της κι όταν συμβεί αυτό ο άγιος δε μπορεί πια να αμαρτήσει. Αυτή η αντίληψη είναι φυσικά τελείως λανθασμένη. Ο άνθρωπος μπορεί να αμαρτάνει κι αφού σωθεί και κάνοντάς το χάνει την ψυχή του.
2. Ασκητισμός: Είναι η πεποίθηση ότι υπάρχει αξία κι ανταμοιβή στην τιμωρία του σώματος, με διάφορες μορφές. Η Γραφή αναφέρεται στο σωστό είδος ασκητισμού, όπως για παράδειγμα η νηστεία. Ωστόσο, δεν έχει καμιά αξία ο διαστρεβλωμένος ασκητισμός όπως η αγαμία κι η αυτοτιμωρία.
3.Νομικό πνεύμα: Είναι η αιχμαλωσία κάτω απ’ το νόμο. Το παιδί του Θεού υπακούει το Λόγο Του ακριβώς επειδή είναι παιδί Του. Ζει σ’ ένα επίπεδο πάνω απ’ το νόμο και δεν βρίσκεται κάτω από αιχμαλωσία. Μέσα στο ζήλο μας για αγιασμό είναι εύκολο να καταλήξουμε να φερόμαστε τυπολατρικά, πράγμα που δεν είναι Βιβλικό.
