Στην πνευματική μας ζωή, σαν παιδιά του Θεού ακούμε τη φωνή του ουράνιου Πατέρα να μας προειδοποιεί όταν πλησιάζουμε επικίνδυνα σε κάποιο πνευματικό κίνδυνο.
Αλλά πόσο εύκολο είναι να απορροφηθούμε από τις ατέλειωτες λεπτομέρειες της ζωής και, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, να γλιστρήσουμε στην παγίδα του Σατανά...
Τις πιο πολλές φορές αμελούμε την προσευχή και δεν διαθέτουμε σ’ αυτήν αρκετό χρόνο. Επίσης νομίζουμε ότι ξέρουμε πια τη Βίβλο πολύ καλά και αμελούμε τη μελέτη της.
Παραμελώντας όμως με τον τρόπο αυτό την κοινωνία μας με τον Κύριο, που είναι ζωτικής σημασίας, εκθέτουμε τους εαυτούς μας σε μεγάλο κίνδυνο. Η ζημιά μπορεί να μην είναι αμέσως ορατή, εσωτερικά όμως αρχίζουμε να χάνουμε την πνευματική μας ευαισθησία και σε μικρό διάστημα πολλά από τα ζητήματα που προηγούμενα ενοχλούσαν τη συνείδησή μας, τώρα δεν μας πειράζουν όπως πριν. Τελικά καταλήγουμε να βλέπουμε τα πράγματα από κοσμική οπτική γωνία, οι γνώμες των άλλων αρχίζουν να είναι για μας σημαντικές και, αντί να προσπαθούμε να είμαστε αρεστοί στο Θεό, προτιμούμε να είμαστε αποδεκτοί από τους κοσμικούς φίλους μας.
Αυτό όμως είναι μια «ζώνη κινδύνου» και, αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για τις προειδοποιήσεις του Θεού, το βέβαιο είναι πως κάποια στιγμή θα βρεθούμε «πέρα από τα ασφαλή όρια», μέσα στην αμαρτία, χαμένοι σε μια πνευματική έρημο και χωρίς θάρρος να επιστρέψουμε στο Θεό.
Επιπλέον, σκεφτόμαστε τι θα πουν οι χριστιανοί φίλοι μας εάν ομολογήσουμε ότι πέσαμε.
Αλλά πόση αξία μπορεί να έχουν οι απόψεις των ανθρώπων απέναντι σε έναν ενδεχόμενο χωρισμό μας από το Θεό;
Τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να μείνουμε εκεί που πέσαμε, μακριά από εκείνα που ο Θεός είχε σχεδιάσει για τη ζωή μας. Άσοφα πειράματα μπορεί να μας έφεραν σε καταστάσεις όπου νιώθουμε ότι φτάσαμε σε επικίνδυνο έδαφος, όμως ο λόγος του Θεού μάς λέει ότι μπορούμε πάλι να υπερνικήσουμε με τη δική Του βοήθεια! «Ενθυμού πόθεν εξέπεσες, και μετανόησον, και κάμε τα πρώτα έργα» (Αποκ.β:5).
Εάν είμαστε αδύνατοι πνευματικά, ο Κύριος είναι πάντα πρόθυμος να μας ενισχύσει και να μας βοηθήσει να απομακρυνθούμε από τη ζώνη του κινδύνου και στο τέλος να φτάσουμε με ασφάλεια στον ουρανό! «Ο Κύριος υποστηρίζει πάντας τους πίπτοντας και ανορθεί πάντας τους κεκυρτωμένους» (Ψαλμ.ρμε:14).
Όσο μακριά και αν νομίζουμε πως έχουμε φτάσει – και ο Πονηρός προσπαθεί πολύ να μας πείσει γι’ αυτό – υπάρχει ακόμη ελπίδα. Αν και ο εχθρός επιμένει ότι δεν υπάρχει πια αξία να προσπαθήσουμε, γνωρίζουμε ότι ο Σατανάς είναι ψεύτης και πρέπει ν’ αποβλέπουμε μόνο στη μεγάλη αγαθότητα του Θεού. Υπάρχει ελπίδα για κάποιον που γλίστρησε προς τα πίσω; Ναι, υπάρχει! Η αγάπη του Θεού ελκύει τις καρδιές μας, προσπαθώντας να μας φέρει σε μετάνοια ώστε να ζητήσουμε συγχώρεση. Είναι εκεί και ακούει την προσευχή μας. Θέλει να γυρίσουμε στην πρώτη μας θέση μέσα στην οικογένεια του Θεού.
Όπως τότε που έπεσα, ο πατέρας μου έτρεξε να με σώσει –παρ’ όλο που εγώ τον είχα παρακούσει– ο Ουράνιος Πατέρας λαχταράει να δεχτεί πάλι καθέναν και καθεμιά που έχει απομακρυνθεί από κοντά Του. Η υπόσχεση του Θεού μέσω του αρχαίου προφήτη είναι, «Θέλω ιατρεύσει την αποστασίαν αυτών, θέλω αγαπήσει αυτούς εγκαρδίως» (Ωσηέ ιδ:4).
Αν και τα λόγια αυτά ειπώθηκαν αρχικά για το λαό Ισραήλ, η ίδια διάθεση ισχύει για κάθε άνθρωπο που επιστρέφει στον Θεό με όλη του την καρδιά. Να δεχτεί και να θεραπεύσει! Περισσότερο ακόμη, Εκείνος θέλει να μας κάνει τόσο σταθερές, ώστε να μη χρειαστεί να ξαναπέσουμε.
Ας ελέγξουμε λοιπόν την πνευματική μας κατάσταση σήμερα κι ας μην ξεχνάμε πως όταν ο Ουράνιος Πατέρας προειδοποιεί για κάποιες «ζώνες κινδύνου», το κάνει μόνο για να μείνουμε με ασφάλεια κοντά Του. Αξίζει λοιπόν να προσέχουμε τις προειδοποιήσεις Του!
