Η ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ - Κεφάλαιο 10

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ

Ήταν η ενοικούσα παρουσία του Θεού που έκανε τη Σκηνή της ερήμου τόσο σημαντική για τους υιούς Ισραήλ. Ο Θεός είπε στο Μωυσή: “Και ας κάμωσιν εις εμέ αγιαστήριον, διά να κατοικώ μεταξύ αυτών” (Έξοδος κε:8).  Ωστόσο, ο λαός φοβόταν την παρουσία Του. Ήθελαν την προστασία Του και την πρόνοιά Του, αλλά δεν Τον ήθελαν να τους μιλάει ανοικτά.  Αναγνώριζαν τη φανέρωση της παρουσίας Του στη νεφέλη και στο στύλο της φωτιάς πάνω από τη Σκηνή, όμως δεν μπορούσαν να μπουν μέσα.  Και μπορούσαν να λάβουν τις εντολές και τις οδηγίες του Θεού μόνο διά μέσου του Μωυσή. Κατά συνέπεια, εκτός από συγκεκριμένους προφήτες, ιερείς, και βασιλιάδες, ο Ισραήλ, σαν έθνος, δεν είχε προσωπική επαφή με το Θεό.

Αυτός ήταν ο λόγος που τόσοι πολλοί απέτυχαν και ο λόγος που οι περισσότεροι από την παλιά γενιά ποτέ δεν μπήκαν στη Γη της Επαγγελίας. Ο Ισραήλ μπορούσε να κοιτάξει τη Σκηνή και να δει ένα μέρος της υπηρεσίας των ιερέων, αλλά δεν μπορούσαν να έχουν σαν εμπειρία ή να δουν τη δόξα του Θεού.  Μπορούσαν μοναχά να υπακούν τις οδηγίες του Μωυσή, τα συνθήματα των σαλπίγγων, και να ακολουθούν την νεφέλη και τον στύλο της φωτιάς. Γι’ αυτό, ο λαός είχε μικρή κατανόηση και αντίληψη μιας πνευματικής ζωής.  Σκέφτονταν μόνο σύμφωνα με τις ανάγκες, τις επιθυμίες, και τις απολαύσεις της σαρκικής ζωής.
 

Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλοντικών αγαθών, διά της μεγαλυτέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν, ουχί ταύτης της κατασκευής (Εβρ.θ:11). 

Ο Θεός εικόνιζε, στους τύπους, τις σκιές και τις ιερατικές υπηρεσίες της Σκηνής, το πνευματικό Του βασίλειο. Αυτές οι τυπικές εικόνες έχουν μεταφραστεί για μας στις Μεσσιανικές υποσχέσεις και προφητείες των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, και στα γραπτά της Καινής Διαθήκης, συγκεκριμένα στο βιβλίο της προς Εβραίους.
 

Ο απόστολος Παύλος, έδωσε μια μικρή περιγραφή της Σκηνής, της επίπλωσής της, και των ιερατικών της υπηρεσιών στην Εβρ.θ:1-17 και εξήγησε πολλούς από τους τύπους της τους οποίους εκπλήρωσε ο Χριστός στην απολυτρωτική διακονία Του.  Αυτή η μεγαλύτερη και τελειότερη σκηνή είναι το σώμα του Χριστού, η εκκλησία (Κολ.α:18), της οποίας ο Ιησούς Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος (Εφεσ.β:19-22).
 

Τα περιτειχίσματα και η επίπλωση της Σκηνής της ερήμου ήταν φτιαγμένα από ξύλο ακακίας καλυμμένο με χρυσό. Αυτό ήταν ένας τύπος της θεϊκής και της ανθρώπινης φύσης του Ιησού Χριστού.  Έπρεπε να είναι ταυτόχρονα ο Θεός και άνθρωπος για να σώσει τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Ο Παύλος είπε γι’ Αυτόν:

“Ο Θεός, αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών διά των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς εν υιώ τον οποίον έθεσεν κληρονόμον πάντων, δι’ ου έκαμε και τους αιώνας όστις, ών απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι’ εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθισε εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς” (Εβρ.α:1-3).

“Όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει, “Και ας προσκυνήσωσιν εις αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού. “Και περί μεν των αγγέλων λέγει, “Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα, και τοις λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα”.  Περί δε του Υιού, “Ο θρόνος σου, ω Θεέ, είναι εις τον αιώνα του αιώνος Σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου”.  (Εβρ.α:6-8).

Διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη:

“Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος. οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν θεόν. πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων· .......Καὶ ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας.” (Ιωάν.α:1-4, 14).
 

Αλλά ο Σωτήρας μας έπρεπε επίσης να είναι άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι έχουν αμαρτήσει, και η τιμωρία για την αμαρτία είναι ο θάνατος (Ρωμ.s:23).  Η μοναδική ελπίδα ήταν κάποιος να πεθάνει με τη θέλησή του γι’ αυτούς, και μόνο ένας αναμάρτητος θα μπορούσε να το κάνει αυτό.

Ο προφήτης Ησαίας απεικόνισε την κατάσταση των πεσμένων ανθρώπων και δεν μπορούσε να βρει κανένα για να βοηθήσει (Ησαίας νθ:1-14).  Αλλά ο Θεός είχε προορίσει τη σωτηρία εν Χριστώ (Ησαίας νθ:16,20).  Ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί για να σώσει την ανθρωπότητα από την αμαρτία και την τιμωρία του θανάτου.  Στην Εβρ.β  διαβάζουμε:

“Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν, διά το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, διά να γευθή θάνατον υπέρ παντός  ανθρώπου διά της χάριτος του Θεού......Επειδή λοιπόν τα παιδιά εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήσει διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι διά τον φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν”.

“Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. ‘Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού.” (Εβρ.β:9,14-17).
 

Ο Ιησούς πλήρωσε το μοναδικό τίμημα που θα μπορούσε να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την ποινή του θανάτου. Θάφτηκε στον καινούριο τάφο του Ιωσήφ (Ιωάν.ιθ:38-42), σημαντικό γεγονός εφ' όσον κατέβηκε στα κατώτερα μέρη της γης (Άδης) όπου κήρυξε στα πνεύματα τα εν τη φυλακή (Εφεσ.δ:9,10   Α’ Πέτρου γ:18-22), και επέστρεψε την τρίτη ημέρα με τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου (Αποκ.α:18).

Ο θάνατος είναι η ποινή της αμαρτίας (Ρωμ.s:23, Γέν.β:15-17).  Όταν ο Αδάμ και η Εύα διώχτηκαν από τον κήπο και πέθαναν πνευματικά, η αμαρτία τους και η ποινή της επήλθε σε όλο το ανθρώπινο γένος.  Μόνο ο Ιησούς μπορούσε να πεθάνει για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας επειδή μόνο Αυτός ήταν αναμάρτητος.
 

Ο Ιησούς πέθανε για να κάνει εξιλέωση για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, αλλά δεν θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι.  Ο άνθρωπος που θεωρείται κατάλληλος για τη θυσία Του πρέπει να πιστέψει στη θεότητά Του (Ματθ.ιs:13-17, Ιωάν.γ:16) και πρέπει να υπακούσει το ευαγγέλιό Του. 

Το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι ο θάνατός Του, η ταφή, και η ανάστασή Του. Ο Παύλος έγραψε στους Κορινθίους:

“Σας φανερώνω δε, αδελφοί, το ευαγγέλιον το οποίον εκήρυξα προς εσάς, το οποίον και παρελάβετε, εις το οποίο και ίστασθε διά του οποίου και σώζεσθε τίνι τρόπω σας εκήρυξα αυτό, άν φυλάττητε αυτό εκτός εάν επιστεύσατε ματαίως. Διότι παρέδωσα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν, κατά τας γραφάς” (Α’ Κορ.ιε:1-4).
 

Ο Πέτρος κήρυξε το πρώτο μήνυμα του ευαγγελίου την ημέρα της Πεντηκοστής, αμέσως μετά που οι πρώτοι 120 μαθητές, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου, είχαν λάβει το Άγιο Πνεύμα (Πράξ.α:12-15, β:1-41). Πολλοί από τους Ιουδαίους ένιωσαν έλεγχο για τις αμαρτίες τους και ρώτησαν τί έπρεπε να κάνουν.  Ο Πέτρος απάντησε:

“Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος” (Πράξ.β:38).
 

Για να υπακούσει κάποιος το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, πρέπει να μετανοήσει ολοκληρωτικά, από την καρδιά του, που σημαίνει να γυρίσει τελείως αντίστροφα, να παραιτηθεί, από την παλιά ζωή της αμαρτίας (Ρωμ.ι:8-10, Β’ Κορ.ζ:10-11, Ματθ.κα:28,29, Αποκ.β:4-5).  

Όπως πέθανε ο Ιησούς, ο μετανιωμένος αμαρτωλός πεθαίνει ως προς την παλιά του αμαρτωλή ζωή. Κατόπιν πρέπει να θαφτεί με το Χριστό διά του βαπτίσματος στο νερό στο όνομα του Ιησού Χριστού για να λάβει το Άγιο Πνεύμα. Αυτή είναι η νέα γέννηση διά της οποίας κάποιος γεννιέται στο σώμα του Χριστού, την εκκλησία (Κολ.α:18,24).
 

Η μετάνοια και το βάπτισμα στο νερό είχαν δοθεί σε τύπους από τον Ααρωνικό ιερέα καθώς πρόσφερε τη θυσία στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος και έπειτα πλυνόταν στο νιπτήρα για να μπει από τη θύρα στα Αγια και να υπηρετήσει τον Κύριο. 

Ο Ιησούς είναι η θύρα (Ιωάν.ι:7).  Όταν παίρνουμε το Άγιο Πνεύμα, γεννιόμαστε στα Αγια της εκκλησίας. Ο Παύλος εξήγησε αυτό το θέμα στην επιστολή Ρωμ.s:3,4:

Η αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτού διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο  Χριστός ανέστη εκ νεκρών διά της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν.
 

Αυτό γίνεται για να υπακούσουμε στις Πράξ.β:38. Με τη νέα γέννηση, ο λαός του Θεού γίνεται νέο κτίσμα εν Χριστώ (Β’ Κορ.ε:17) και γίνεται μέτοχος της θείας φύσης Του (Β’ Πέτρ.α:14).
 

Ο αρχιερέας του Ισραήλ έφερε τα ονόματα των δώδεκα φυλών στο περιστήθιο πάνω από την καρδιά του σαν σύμβολο της ευσπλαχνίας που έπρεπε να έχει για το λαό (Εβρ.ε:1-15).  Ωστόσο, ο συμβολισμός δεν του έδινε αυτή την ευσπλαχνία.  Ήταν μόνο ένας τύπος. Ο Παύλος έγραψε για την γεμάτη ευσπλαχνία αγάπη του Ιησού:

“Άλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι, ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανε υπέρ ημών πολλώ μάλλον λοιπόν, αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού.  Διότι, εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού. Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμενοι εις τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν τώρα την φιλίωσην” (Ρωμ.ε:8-11).
 

Η εξιλέωση του Χριστού δεν σημαίνει μόνο μια ζωή χαράς και νίκης σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά αιώνια ζωή στον ουρανό στο τέλος αυτής της θνητής ζωής.
 

Ο αρχιερέας επίσης έφερε τα ονόματα των δώδεκα φυλών στις επωμίδες του εφόδ του. Ωστόσο, αυτός ο τύπος δεν μπορούσε να δώσει στο λαό την πνευματική δύναμη που χρειάζονταν για να αποκηρύξουν την αμαρτία και να υπακούσουν στις εντολές του Κυρίου. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κληρονομήσει τη σαρκική τους φύση από τον Αδάμ, και κανείς δεν είναι ικανός να φτάσει στο μέτρο του Θεού για τον αληθινό αγιασμό. 

Αλλά ο Ιησούς έχει ετοιμάσει μια νέα γέννηση για κάθε αμαρτωλό που μετανοεί.  Όλοι αυτοί που έχουν αναγεννηθεί εν Χριστώ, παίρνουν καθημερινά δύναμη απ’ Αυτόν για να υπακούν το λόγο Του και να εκτελούν το έργο Του στη γη. 

Ο Ιησούς είπε:

“Μείνατε εν εμοί, και εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρει καρπόν αφ’ εαυτού, εάν δεν μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ σεις, εάν δεν μείνητε εν εμοί.  Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα ο μένων εν εμοί, και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν”  (Ιωάν.ιε:4,5).
 

Ο Παύλος είπε, “Τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντος με Χριστού” (Φιλιπ.δ:13). 

Δεν μπορούμε να ζήσουμε τη Χριστιανική ζωή χωρίς το Χριστό ή να κάνουμε το έργο Του σ' αυτό τον κόσμο. Αλλά, Αυτός δίνει δύναμη και χάρη, διά του Αγίου Πνεύματος, για να κάνουμε ότι μας ζητάει (Πράξ.α:8, Β’ Κορ.θ:8, Α’ Κορ.α:26-31, Εφεσ.γ:20,21).
 

Ο Ιησούς δεν χρειάζεται τα Ουρίμ και Θουμμίμ (φώτα και τελειότητες), για να οδηγήσει το λαό Του στο δρόμο του Κυρίου.  Αυτός είναι το φως και η τελειότητα. Αυτός είναι η οδός, η αλήθεια, και η ζωή (Ιωάν.ιδ:6).  Αυτός οδηγεί το λαό Του με το Πνεύμα Του (Ρωμ.η:14).  Αποκαλύπτει το λόγο Του, τις αλήθειες Του, και το θέλημά Του σ’ αυτόν (Α’ Κορ.β:9-16). 

Ο Παύλος έγραψε:

“ ..... διά να παρηγορηθώσιν αι καρδίαι αυτών, ενωθέντων ομού εν αγάπη και εις πάντα πλούτον της πληροφορίας της συνέσεως, ώστε να γνωρίσωσι το μυστήριον του Θεού και Πατρός και του Χριστού εν τω οποίω είναι κεκρυμμένοι  πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως” (Κολ.β:2-3).
 

Η πρώτη εμφάνιση του Ιησού μετά την ανάστασή Του ήταν στη Μαρία τη Μαγδαληνή, ακριβώς έξω από τον τάφο από τον οποίον είχε πρόσφατα αναστηθεί (Ιωάν.κ:1-16). 

Της είπε:

“Μη μου άπτου διότι δεν ανέβην έτι προς τον Πατέρα μου αλλ’ ύπαγε προς τους αδελφούς μου, και ειπέ προς αυτούς, Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας (Ιωάν.κ:17). 

Ισως αυτή τη μέρα, κάποια στιγμή ανάμεσα στην εμφάνισή Του στη Μαρία Μαγδαληνή και στην εμφάνισή Του στους μαθητές του το εσπέρας (Ιωάν.κ:18 -20), να ανέβηκε στον Πατέρα για την αποδοχή της εξιλέωσης που είχε κάνει.  Αυτό εκπλήρωσε τον τύπο της εισόδου του Ααρωνικού αρχιερέα στην παρουσία του Θεού για την αποδοχή της εξιλέωσης που είχε κάνει.
 

Ο Ιησούς εμφανίστηκε στους μαθητές Του αρκετές φορές κατά την διάρκεια των 40 ημερών ανάμεσα στην ανάσταση και την ανάληψή Του στον ουρανό (Α’ Κορ.ιε:5-8).  Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, προετοίμαζε τους μαθητές να αναλάβουν και να συνεχίσουν το έργο που Αυτός είχε αρχίσει. Στην πρώτη Του εμφάνιση, είπε σ’ αυτούς:

“Ειρήνη υμίν καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς.  Και τούτο ειπών ενεφύσησε, και λέγει προς αυτούς, Λάβετε Πνεύμα Αγιον. Αν τινών συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς αν τινών κρατήτε, είναι κεκρατημέναι” (Ιωάν.κ:21-23).
 

Οι μαθητές δεν έλαβαν το Άγιο Πνεύμα εκείνη τη στιγμή.
 

Το φύσημά Του σ’ αυτούς δήλωνε ότι, στον κατάλληλο καιρό, θα φυσούσε μέσα τους τη ζωή Του (Πνεύμα) για να τους δώσει εξουσία και δύναμη να κάνουν το έργο για το οποίο μόλις τώρα τους είχε καλέσει. Το Άγιο Πνεύμα δεν ήταν ακόμη δοσμένο γιατί ο Ιησούς δεν είχε ακόμα δοξαστεί με τη δόξα την οποία είχε πριν γείνη ο κόσμος (Ιωάν.ζ:37-39, ιζ:5).
 

Σαράντα μέρες από τη στιγμή της ανάστασής Του, ο Ιησούς μαζευόταν με τους μαθητές Του προετοιμάζοντάς τους για την ανάληψή Του στην αιώνια δόξα.

“Και συνερχόμενος μετ’ αυτών παρήγγειλε να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελία του Πατρός, την οποίαν ηκούσατε, είπε, παρ’ εμού.  Διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω, ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας” (Πράξ.α:4,5).
 

Οι μαθητές δεν είχαν ακόμη καταλάβει το νόημα της πνευματικής Βασιλείας του Θεού κάτω από τη νέα διαθήκη.  Ρώτησαν τον Ιησού αν αυτός ήταν ο καιρός που θα αποκαθιστούσε τη βασιλεία στον Ισραήλ. Γνώριζαν την προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης που το υποσχόταν, αλλά ο Ιησούς τους είπε ότι δεν ανήκε σ’ αυτούς να γνωρίζουν τον καιρό αυτού του γεγονότος.

Κατόπιν τους είπε:

“αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το ‘Αγιον Πνεύμα εφ’ υμάς και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση την Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης. Και αφού είπε ταύτα, βλεπόντων αυτών ανελήφθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών” (Πράξ.α:8,9)
 

Καθώς ο Ιησούς χάθηκε μέσα στο σύννεφο της δόξας, δύο άγγελοι εμφανίστηκαν εκεί και είπαν στους μαθητές ότι με τον ίδιο τρόπο ο Κύριος θα ερχόταν πάλι, όπως Τον είδαν να φεύγει στον ουρανό (Πράξ.α:10,11).
 

Οι μαθητές κατόπιν γύρισαν χαρούμενοι στην Ιερουσαλήμ για να περιμένουν τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, το οποίο θα τους προωθούσε στη Βασιλεία του Θεού. Ο Ιησούς είχε πει ότι η νέα Βασιλεία, δεν έρχεται ορατά αλλά είναι μέσα σε κάθε Χριστιανό (Λουκ.ιζ:20,21).  Ο Παύλος έγραψε αργότερα:

“Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω” (Ρωμ.ιδ:17).
 

To Άγιο Πνεύμα, δια του οποίου ο Θεός γράφει το νόμο Του στις καρδιές και τις διάνοιες του λαού Του, είναι η νέα διαθήκη (Εβρ.η:7-13). 

Εκατόν είκοσι οπαδοί, συμπεριλαμβανομένης και της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού, των άλλων γυναικών, και αυτών που ο Ιησούς είχε επιλέξει για αποστόλους Του, ήταν οι πρώτοι που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξ.β:1-18). Το Άγιο Πνεύμα φανερώνεται μιλώντας διά μέσου όλων των μαθητών σε πολλές διαφορετικές γλώσσες.
 

Η έκχυση του Αγίου Πνεύματος ήταν η αρχή της Βασιλείας του Θεού, της εκκλησίας του Κυρίου Ιησού Χριστού, του σώματος του Χριστού. Αυτός ήταν ο Παράκλητος που είχε υποσχεθεί ο Ιησούς στους μαθητές Του ότι θα λάβαιναν μετά που θα ανέβαινε στον ουρανό.  Τους είπε:

“Και εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα, και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, διά να μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας, το οποίον ο κόσμος δεν δύναται να λάβη, διότι δεν βλέπει αυτό, ουδέ γνωρίζει αυτό σεις όμως γνωρίζετε αυτό, διότι μένει μεθ’ υμών, και εν υμίν θέλει είσθαι. Δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς έρχομαι προς εσάς. Έτι ολίγον, και ο κόσμος πλέον δεν με βλέπει σεις όμως με βλέπετε διότι εγώ ζω, και σεις θέλετε ζει. Εν εκείνη τη ημέρα σεις θέλετε γνωρίσει, ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί μου, και σεις εν εμοί, και εγώ εν υμίν” (Ιωάν.ιδ:16-20).
 

Παρ’ όλο που η Σκηνή της ερήμου με τις υπηρεσίες του ιερατείου της έδειχνε σε τύπους την οδό για τον ουρανό, δεν μπορούσε ν' ανοίξει τον ουρανό στους ανθρώπους. Η θυσία του Ιησού ήταν η μοναδική αποδεκτή θυσία για την απολύτρωση των ανθρώπων.

Μόνο ο αρχιερέας επιτρεπόταν να μπει στα Άγια των Αγίων, που ήταν τύπος του ουρανού, και μπορούσε να το κάνει αυτό μόνο μια φορά κάθε χρόνο (Εβρ.θ:6,7).  Ο Παύλος είπε:  “Και τούτο εδηλοποίει το Πνεύμα του Αγιον, ότι δεν ήτο πεφανερωμένη εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο έτι” (Εβρ.θ:8).
 

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με την αποδεκτή θυσία Του και την ανάσταση, όχι μόνο έδειξε το δρόμο για τον ουρανό, αλλά τον άνοιξε (Εβρ.θ:11-15).

“Πόσο μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιώνιου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησιν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε το ζώντα Θεόν;” (Εβρ.θ:14). 

Ο Ιησούς είναι η σκάλα την οποία είδε ο Ιακώβ στο όνειρό του (Γέν.κη:12-16), η οποία γεφύρωσε τη γη με τον ουρανό.

Aφού ο Ναθαναήλ αναγνώρισε τον Ιησού σαν τον υποσχόμενο Υιό του Θεού: “Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν, Επειδή σοί είπον Είδον σε υποκάτω της συκής, πιστεύεις; μεγαλήτερα τούτων θέλεις ιδεί. Και λέγει προς αυτόν, Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Από του νυν θέλετε ιδεί τον ουρανόν ανεωγμένον, και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιό του ανθρώπου” (Ιωάν.α:50,51).
 

Το άνοιγμα της οδού για τον ουρανό απέκτησε σημασία με το σχίσιμο του καταπετάσματος στο Ναό τη στιγμή που ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό (Ματθ.κζ:50,51 - Λουκ.κγ:45,46)

Ο Ναός ήταν φτιαγμένος με το ίδιο σχέδιο όπως η Σκηνή, με ένα καταπέτασμα το οποίο έκλεινε όλους τους ανθρώπους έξω από τα Άγια των Αγίων εκτός από τον αρχιερέα την ημέρα της Εξιλέωσης.
 

Η ακόμα μεγαλύτερη και τελειότερη σκηνή  είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός που κατοικεί στους λυτρωμένους και αναγεννημένους αγίους Του.

“Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν;” (Α’ Κορ.γ:16).

“Η δεν εξεύρετε, ότι το σώμα σας είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού, και δεν είσθε κύριοι εαυτών; Διότι ηγοράσθητε διά τιμής δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας, και διά του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού” (Α’ Κορ.s:19,20).

“Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογούμενη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος” (Εφεσ.β:19-22).
 

Καθώς ο Κύριος κατοικεί στο λαό Του και κυβερνά τις ζωές τους (Ρωμ.η:14), αυτοί γίνονται μέτοχοι της θείας φύσης Του (Β’ Πέτρ.α:4).
 

Αλλά αν και η οδός για τον ουρανό δεν είχε ανοιχτεί με τις υπηρεσίες των Ααρωνικών ιερέων, οι πιστοί άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης έλαβαν μια καλή μαρτυρία με την υπακοή τους και την πίστη τους στις υποσχέσεις του Θεού για τον Μεσσία, τη μοναδική δεκτή θυσία για τις αμαρτίες τους. 

Έγιναν αποδεκτοί από το Θεό με βάση την πίστη τους και τις προσπάθειές τους να υπακούσουν το λόγο Του όσο μπορούσαν χωρίς την δύναμη της νέας διαθήκης (Ρωμ.δ:3).

Καθώς έγραψε ο συγγραφέας της προς Εβραίους:

“Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν διά της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερον τι περί ημών, διά να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών” (Εβρ.ια:39,40).
 

Ο θάνατος του Ιησού στον σταυρό εξιλέωσε όλους τους ανθρώπους που είχαν υπάκουη πίστη από τον καιρό του Αδάμ μέχρι τη Δεύτερη Έλευση του Ιησού Χριστού.  Ο Ενώχ, ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή, ο Σαμουήλ, και ο Δαβίδ είναι ξεχωριστά παραδείγματα της πιστότητας των αγίων της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτοί δεν είχαν την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος όπως εμείς σήμερα. Αλλά επειδή πίστεψαν και εμπιστεύτηκαν στο Θεό, τους έφερε στη νίκη.

Το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους μαρτυρεί για τα επιτεύγματα της πίστης τους (Εβρ.ια:4-39). Παρ’ όλα αυτά, η Παλιά Διαθήκη, κάτω από την οποία υπηρέτησαν, ήταν μονάχα ο παιδαγωγός του Θεού, που οδηγούσε στον ερχομό του Χριστού με τη νέα Του διαθήκη εν Πνεύματι Αγίω (Γαλ.γ:24).
 

Ο Ιησούς Χριστός, ο μεγάλος αρχιερέας μας, είναι ο μεσίτης μιας καλύτερης διαθήκης, που νομοθετήθηκε με ανώτερες επαγγελίες (Εβρ.η:6), και που μας έφερε σε μια πολύ μεγαλύτερη ελπίδα (Εβρ.ζ:19). 

Ο Ισραήλ ήταν το φυσικό βασίλειο του Θεού, που εκυβερνάτο από φυσικούς νόμους.  Οι υποσχέσεις της ανταμοιβής ήταν κυρίως προς φυσική ευημερία (Δευτ.η:1-11). Αλλά οι υποσχέσεις του Κυρίου σε όλο το λαό Του κάτω από τη νέα διαθήκη δεν είναι μόνο γι’ αυτή τη ζωή, αλλά για όλη την αιωνιότητα (Α’ Τιμ.δ:8, Εβρ.θ:15 , ια:8-10, Β’ Πέτρ.α:4). Ο Παύλος νουθέτησε τους Εβραίους:

“Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος αρκείσθε εις τα παρόντα διότι αυτός είπε, “ Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει” ώστε ημείς θαρρούντες να λέγωμεν, “Ο Κύριος βοηθός μου, και δεν θέλω φοβηθή, τι να μοι κάμη άνθρωπος” (Εβρ.ιγ:3-6).

Ο Κύριος μας έχει δώσει πολλές υποσχέσεις γι’ αυτή τη ζωή. Μας έχει υποσχεθεί να μας θεραπεύει όταν είμαστε άρρωστοι (Ιάκ.ε:14-16) και να παρέχει όλες μας τις ανάγκες (Ματθ.s:30-33). 

Μερικές φορές προχωρά πέρα από τις ανάγκες μας και συχνά παρέχει κάποιες από τις πολυτέλειες της ζωής. Ωστόσο, μας νουθετεί:

“Εργάζεσθε μη διά την τροφήν την φθειρομένην, αλλά διά την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον, την οποία ο Υιός του ανθρώπου θέλει σας δώσει διότι τούτον εσφράγισεν ο Πατήρ, ο Θεός” (Ιωάν.s:27).

“Δυνατός δε είναι ο Θεός να περισσεύση πάσαν χάριν εις εσάς, ώστε έχοντες πάντοτε εν παντί πάσαν αυτάρκειαν, να περισσεύητε εις παν έργον αγαθόν” (Β’ Κορ.θ:8).

“Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού, διά νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, διά του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού, και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, έχοντες τας καρδίας ημών κεκαθαρμένας από συνειδήσεως πονηράς, και λελουμένοι το  σώμα με ύδωρ καθαρόν, ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον διότι πιστός ο υποσχεθείς” (Εβρ.ι:19-23).